Η παράσταση ''Ο μικρός εγώ'' συνεχίζεται για τρίτη χρονιά (στο θέατρο Άλφα - Ιδέα φέτος), έχοντας αποσπάσει καλές κριτικές. Χθες κατάφερα να τη δω κι εγώ, αφού τελευταία έχω πάρει σβάρνα τα θέατρα σε καθημερινή βάση. Μάλιστα, ήθελα να δω το συγκεκριμένο έργο παρέα με την Πάολα Ρεβενιώτη, η οποία υπήρξε στενή φίλη του Κώστα Ταχτσή από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και όλο ιστορίες μου λέει συχνά γι' αυτόν. Θα πω εξ αρχής ότι η παράσταση μου/μας άρεσε! Αυτό δηλαδή φάνηκε από τα δάκρυα που έτρεξαν ασυναίσθητα από τα μάτια μας τη στιγμή του τέλους: Ένα γυναικείο φόρεμα στη μέση μιας άδειας σκηνής και μια φωνή όλο απόγνωση που φώναζε το όνομα του νεκρού συγγραφέα! Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο: Μια συρραφή κειμένων του Ταχτσή από τα ''Ρέστα'' του και όχι μόνο, με σκοπό την αναπαράσταση επί σκηνής του βίου του, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ενηλικίωση και βασικά τη σχέση του με τη γιαγιά, τη μάνα, αλλά και τον πατέρα του. Κάποιες επαναλήψεις θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί στο κείμενο και η παράσταση να διαρκούσε λίγο λιγότερο, αλλά αυτό το λέω εγώ, ένας μυημένος στο έργο του Ταχτσή θεατής. Για έναν οποιοδήποτε άλλο, η παράσταση λειτουργεί άψογα ως οδηγός της ζωής ενός καλλιτέχνη που ''φλέρταρε με την άβυσσο'', όπως ακούστηκε και κάποια στιγμή μεσ' στο έργο.
Με ένα ντεκόρ αφαιρετικό (ένα σετ ξύλινων κουτιών που εξυπηρέτησαν τη δράση), με τον συνθέτη Σπύρο Παρασκευάκο να παίζει live στο πιάνο και το ακορντεόν τις όμορφες συνθέσεις του (σε φανερά χατζιδακικό ύφος με μία πρόταξη του λαϊκότροπου στοιχείου, που ''κόλλαγε'' πολύ, αν σκεφτούμε και το κείμενο του Ταχτσή για τον ''Σκληρό Απρίλη του ΄45'' του Χατζιδάκι), κυρίως, δε, με τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών (εξαιρετικοί o Γιώργος Μακρής ως μικρός Ταχτσής και η Νατάσσα Σφενδυλάκη ως η πληθωρική και αεικίνητη γιαγιά του), ο ''Μικρός εγώ'' που έστησαν ο σκηνοθέτης Βασίλης Ανδρέου και η ομάδα Αίολος είναι ένα πραγματικό ντοκουμέντο για τον σημαντικό Έλληνα συγγραφέα, δοσμένο ευτυχώς όχι με διάθεση κλειδαρότρυπας, αλλά με σεβασμό και μια παιγνιώδη, στα όρια του χιουμοριστικού, διάθεση. Ήταν κι ένας έξυπνος τρόπος αυτός, αφενός διότι έτσι το ήθελε ο Ταχτσής μέσα από τα κείμενα του, αφετέρου διότι αρκετά δεινοπάθησε ο ίδιος στα 30 χρόνια που πέρασαν ήδη από το θάνατο του από θλιβερούς γραφιάδες του Τύπου και τηλεπαρουσιαστές. Ο ''Μικρός εγώ'' πάνω απ' όλα τιμάει τη μνήμη μιας ανατρεπτικής - απ' όλες τις απόψεις - περίπτωσης στα νεοελληνικά γράμματα και προτείνεται ανεπιφύλακτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου