Για μένα, αλλά νομίζω και για όλη την παρέα του θεατρικού Την λένε Εύα, η εβδομάδα από 23 μέχρι 28 Οκτωβρίου στο Λονδίνο, ήταν η ωραιότερη μέσα στο τρέχον έτος, για να μην πω των τελευταίων ετών. Πάμε τώρα να σας κάνω ένα χορταστικό review απ' ότι ζήσαμε στην αγγλική πρωτεύουσα με πολλές - πολλές φωτογραφίες και βιντεάκια!
Φτάσαμε στο Λονδίνο ξημερώματα Τρίτης η Κουμαριανού, ο βοηθός μου ο Θρασύβουλος κι εγώ. Ευτυχώς που κατάλαβα μόνο τη μία από τις τέσσερις συνολικά ώρες της πτήσης εξ αιτίας του σωτήριου xanax, που αν το πάρω μια ώρα πριν μπω στο αεροπλάνο με παίρνει ο ύπνος και ας βαράνε κανόνια δίπλα μου. Ένας Αλβανός ταξιτζής που μιλούσε ελληνικά ανέλαβε να μας οδηγήσει στο Paddington, μια από τις καλύτερες περιοχές του Λονδίνου, που κατοικεί ο παραγωγός μας, ο Ιωάννης Παπαπαναγιώτου της Serotonine Productions. Έπιασα κουβέντα με τον ταξιτζή, καθώς η διαδρομή από το Gatwyck μέχρι το Paddington δεν ήταν και μικρή. ''Γεννήθηκα στην Ελλάδα'' μας είπε, ''αλλά έχω τρία χρόνια στο Λονδίνο και δουλεύω ταξί στην υπηρεσία uber. Είχε πολλή δουλειά, αλλά τελευταία έκοψε λίγο. Έγιναν πολλές καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις μέσω του uber σε γυναίκες και άντρες με αποτέλεσμα ο Σαντίκ Καν, ο δήμαρχος, να ξεκινήσει πόλεμο κατά της υπηρεσίας. Ακόμη δεν τα έχει καταφέρει, αφού οι Λονδρέζοι μας προτιμούν ως πιο οικονομικό μέσο μετακίνησης...'' Η Κουμαριανού πίσω σχολίασε: ''Αχ, θέλω κι εγώ να δεχτώ σεξουαλική επίθεση μέσα σε ταξί'', ωραία ήταν, γελάσαμε και σε περίπου μιάμιση ώρα είχαμε φτάσει στο Paddington. Μας υποδέχτηκε ο Ιωάννης - τι ζεστό παιδί που είναι αυτός -, μας έδειξε τα δωμάτια μας κι ένα ψυγείο φορτωμένο με τρόφιμα για τις επόμενες μέρες που θα μέναμε στο διαμέρισμα του. Πρώτο πράγμα που πρόσεξα στον προσωπικό χώρο του Ιωάννη ήταν εκείνο το βινύλιο της Marianne Faithfull, που ακριβώς ένα χρόνο πριν είχαμε πάει παρέα στο σπίτι της στο Παρίσι για τη συνέντευξη της στη LIFO. Ένα πρόβλημα το είχαμε βέβαια με το σπίτι του Ιωάννη, εφόσον ασανσέρ δεν υπήρχε και μέναμε στο έκτο πάτωμα με κάτι θεόστενες σκάλες, αλλά το ξεπεράσαμε γρήγορα. ''Τα κτίρια αυτά είναι παμπάλαια'' μας ενημέρωσε ο οικοδεσπότης, και δεν επιτρέπεται η προσθήκη ασανσέρ, όπως και καμία άλλη σύγχρονη παρέμβαση'', κοινώς άμα περάσεις τα 60 - 70 σου εκεί πέρα πας ασυζητητί για ξεσπίτωμα!
Ξύπνησα στις 9 το πρωί με λίγες ώρες ύπνου. Ήθελα να ρουφήξω όλες τις ομορφιές του Λονδίνου. Περίμενα τους άλλους να σηκωθούν για να επισκεφτούμε το Hyde Park, ένα δεκάλεπτο μόνο περπάτημα από το σπίτι. Το κάναμε! Με t-shirts και μπουφανάκια, εφόσον ο καιρός το επέτρεπε. Η Κουμαριανού τάιζε τις πάπιες και τις χήνες - μία μάλιστα την πήρε στο κατόπι και μας ακολουθούσε καθ' όλη τη διάρκεια σχεδόν της βόλτας μας. Ελάχιστοι, ειδικά οι ξένοι, γνωρίζουν ότι όλες οι πάπιες του Hyde Park είναι τσιπαρισμένες. Κάποτε, λέει, δύο πεινασμένοι Ρουμάνοι στραγγάλισαν μια πάπια και την πήραν στο διαμέρισμα τους για να τη φάνε. Σε μισή ώρα Άγγλοι αστυφύλακες ήταν έξω από την πόρτα τους και τους συνέλαβαν, πέρασαν από δίκη και φυλακίστηκαν...Το ίδιο ισχύει και για τα εκατοντάδες σκιουράκια που ξεχύνονται από το δάσος και φτάνουν μέχρι τα πόδια των τουριστών για να δεχτούν λίγη τροφή. Έτσι και σε δει μπάτσος να αγγίζεις τα σκιουράκια, τρως βαρύ πρόστιμο! Θεωρούνται ιδιοκτησία της Βασίλισσας και το πολύ - πολύ μπορείς να τα χαζεύεις ή να τους δίνεις εδέσματα. Το Hyde Park όμως ήταν γεμάτο και από ποντίκια που περνούσαν σε ορδές ανάμεσα απ' τα πόδια μας. Δεν ήταν και ότι καλύτερο...
Επιστρέψαμε το μεσημέρι στο σπίτι και το απόγευμα περάσαμε μία με την Εύα το κείμενο της παράστασης. Κατάλαβα πως οι πρόβες μάλλον είναι αχρείαστες. Η Εύα έχει πια μάθει τόσο καλά το κείμενο ώστε θα χάναμε πολύτιμο χρόνο κι απ' άλλες εξορμήσεις στο Λονδίνο. Το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο επικοινώνησα με τον φίλο Σταύρο Δρίτσα, που σπουδάζει σύνθεση στο Guildham, και τραβήξαμε κατά Soho μεριά. Η Εύα και ο Θρασύβουλος δεν με ακολούθησαν, αφού προτίμησαν να ξεκουραστούν.
Στο Soho συναντηθήκαμε και με έναν άλλο Έλληνα, σπουδαίο φίλο, που είχα να δω πολλά χρόνια, από το 2003 καταλήξαμε να λέμε ότι είχαμε βρεθεί στην Αθήνα τελευταία φορά. Πρόκειται για τον Αντώνη Δημητροκάλη, ηθοποιό, με θητεία στο Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα και όχι μόνο. Ο Αντώνης σήμερα εργάζεται στο Selfridges, ένα από τα μεγαλύτερα αρωματοπωλεία στο κέντρο του Λονδίνου. Η ιστορία του έχει ενδιαφέρον: Πριν μερικά χρόνια, έπιασε δουλειά σε ένα μέσο αρωματοπωλείο, στο πλαίσιο βιοπορισμού ταυτόχρονα με τις σπουδές του στο μιούζικαλ. Μια μέρα ένας κύριος πέρασε από το κατάστημα, ζητώντας να του υποδείξει ένα καλό άρωμα. ''Αυτό εδώ, είναι το καλύτερο μας και καινούργιο'' του απάντησε ο Αντώνης και του έδειξε ένα μπουκάλι συγκεκριμένης μάρκας. Ο κύριος χαμογέλασε. ''Εγώ το βγάζω αυτό!'' του απάντησε. Ήταν ο Robert Piquet αυτοπροσώπως που την επόμενη κιόλας μέρα του ζήτησε να περάσει από interview. Έτσι, ο Αντώνης παράτησε το θέατρο και το μιούζικαλ και τώρα πουλάει αρώματα στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο του Λονδίνου, συναναστρεφόμενος από Σαουδάραβες εμίρηδες μέχρι τη Βικτώρια Μπέκαμ και τη Madonna!
Με τον συνονόματο μου, τον Αντώνη, και τον Σταύρο περάσαμε καλά στο Soho. Για την ακρίβεια, η τάση του Αντώνη να κερνάει μονίμως, αναγκαστικά μας έκανε να πιούμε δυο μπουκάλια κρασί, χώρια τις τεκίλες, με αποτέλεσμα στο γυρισμό να χαθώ...Όταν δηλαδή με άφησαν οι φίλοι μου στο σταθμό του Paddington περασμένα μεσάνυχτα, έκανα το λάθος και βγήκα απ' άλλη έξοδο. Πιθανώς αν ήμουν νηφάλιος, να τά'χα χρειαστεί, που λένε. Παρά το τσουχτερό κρύο ωστόσο, αλλά κυρίως λόγω του μεθυσιού, τη βρήκα την άκρη. Περπάτησα, ρώτησα έναν άστεγο, μπήκα σε κάτι μίνι μάρκετ που ξενυχτούσαν, αλλά τη λύση τη βρήκε ένας καλός μαύρος κύριος που καθόταν μεσ' στο τζιπ του κι έπαιζε με το i-phone του. Του χτύπησα το τζάμι, του εξήγησα ότι χάθηκα κι αυτός πρόθυμα βγήκε απ' το αυτοκίνητο και με το google map στο κινητό με κατατόπισε. Ευτυχώς που εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου τηλεφώνησε ο Ιωάννης, του είπα που βρισκόμουν κι ήρθε και με μάζεψε.
Την επόμενη μέρα ο Αντώνης που είχε ρεπό, μου έκανε μια περιήγηση στα βασικά του Λονδίνου. Και που δεν πήγαμε! Συναντηθήκαμε στο Picadilly, κάτω από το Eros Statue, που την ''πίνουν'' όλοι αβέρτα κι από κει μπήκαμε στην κεντρική λαϊκή αγορά, ήπια καφέ freddo (τάχα μου), είδα ένα παραδοσιακό βρετανικό κουρείο και όσο νύχτωνε ο Αντώνης πάλι θέλησε να με κεράσει σε ένα από τα καλύτερα λονδρέζικα οινοπωλεία. Ήπιαμε ένα μπουκάλι κρασί αιματώχρουν και στο καπάκι επισκεφτήκαμε τον Τάμεση, το δημαρχείο του Λονδίνου, έναν από τους παλαιότερους αγγλικανικούς ναούς και άλλα εντυπωσιακά μέρη που τώρα δε μπορώ να θυμηθώ.
Δεν είχαμε και πολύ χρόνο, αφού το βράδυ θα συναντιόμασταν με την Εύα και τον Θρασύβουλο στο ελληνικό εστιατόριο ''Μαζί'' στην περιοχή του Notting Hill. Θα ήταν αδύνατο να το έβρισκα μόνος μου, εξου και με συνόδευσε ο Δημητροκάλης και κάτσαμε όλοι παρέα στο πιο φημισμένο ελληνικό ρεστοράν μιας άλλης λονδρέζικης αριστοκρατικής συνοικίας. Εκεί πρέπει, λέει, να έχεις κλείσει τραπέζι πολλές μέρες πριν. Η Κουμαριανού έλαμπε τρισευτυχισμένη! Όλοι θέλανε να της πιάσουν την κουβέντα, να τη ρωτήσουν για το πρόσφατο νομοσχέδιο με την ταυτότητα φύλου στη χώρα μας. Μας σέρβιρε ο Ιωάννης, ο παραγωγός μας, που καθώς άφηνε τις πιατέλες με τα νοστιμότατα ελληνικά εδέσματα - μινιατούρες, έσκυψε και μου είπε: ''Σε έβαλα να κάτσεις στη θέση της Ντρου Μπάριμορ''. ''Που τη θυμήθηκες αυτήν;'' τον ρώτησα, μα μου εξήγησε πως η Ντρου είναι θαμώνας του μαγαζιού, όποτε βρίσκεται στο Λονδίνο, και λατρεύει την ελληνική κουζίνα. Όπως και η Άνι Λένοξ των Eurythmics! Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο...
Στο μεταξύ, οι βόλτες με το μετρό έδιναν κι έπαιρναν! Αρκετά κλειστοφοβικό το λονδρέζικο μετρό, αλλά μην ξεχνάμε πως είναι κι από τα παλαιότερα της Ευρώπης. Δε μπορέσαμε να μη σταθούμε στην αφίσα - διαφήμιση της καινούργιας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου και να νιώσουμε λίγη εθνική περηφάνια!
Ο Θρασύβουλος με την Εύα, πάντα κομψά ντυμένη μες το μετρό και όχι μόνο!
Μια επίσκεψη από τα Selfridges επιβαλλόταν! Ο Δημητροκάλης μας ειδοποίησε να περάσουμε από το πόστο του για να μας έκανε μερικά δώρα: Από' να μπουκάλι άρωμα (θα ήταν απλησίαστη η τιμή του σε διαφορετική περίπτωση) για την Εύα που ήταν εκεί, για την Πάολα Ρεβενιώτη που επίσης εκτιμάει, για μένα και για τη μητέρα μου!
Στο Selfridges η Κουμαριανού συγκινήθηκε τα μάλα με ένα νεαρό τρανς κορίτσι που εργαζόταν στα αρώματα. ''Τα βλέπεις;'' μου έλεγε...''Και τα παιδιά στην Ελλάδα οδηγούνται στην πορνεία''...Αυτό δεν ήταν τίποτα συγκριτικά με δύο άλλες νεαρές τρανς Ελληνίδες που γνωρίσαμε την ημέρα της παράστασης: Η μία διαπρέπει ως ψυχολόγος και η άλλη ως οδηγός του λονδρέζικου μετρό!
Αμέσως μετά, φορτωμένοι με τα αρώματα του Αντώνη, περάσαμε από τον πολυθρησκευτικό χώρο της Sainte Ethelbourga που θα παιζόταν η παράσταση μας. Άφησα τα σκηνογραφικά στον Θρασύβουλο και άρχισα να περιεργάζομαι αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο: Μια εκκλησία 800 (!) ετών, στο κέντρο του Λονδίνου, στην πολύβουη Liverpool Street, περιστοιχισμένη από γυάλινα κτίρια - μεγαθήρια! Ο Ιωάννης κανόνιζε τα ποτά για το πάρτι που θ' ακολουθούσε, εγώ έβγαινα στο αίθριο για τσιγάρο και το χιούμορ της Εύας είχε φτάσει στο Θεό καληώρα εκεί μέσα που βρισκόμασταν!
Στην επιστροφή στο σπίτι, αγοράσαμε λαχανικά από παρακείμενο μίνι μάρκετ. Έχοντας πήξει στα τοστ και στην κρεατοφαγία τις προηγούμενες μέρες, πεθυμήσαμε ένα μπριάμ και μένα το μπριάμ είναι η σπεσιαλιτέ μου, αν κι η Εύα υποστηρίζει ότι το φτιάχνει ωραιότερο! Μου έκαναν εντύπωση που τα λαχανικά των Άγγλων, ειδικά τα κολοκύθια, ήταν καταπράσινα και γεμάτα νερό, προφανώς λόγω του κλίματος. Μια χαρά, πάντως, βγήκε το μπριάμ και το τιμήσαμε δεόντως!
Εννοείται πως μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, τραβήξαμε ακόμη ένα πλακατζίδικο βιντεάκι με την Κουμαριανού έξω από έναν χαρακτηριστικό εγγλέζικο τηλεφωνικό θάλαμο...
Το βράδυ, το προτελευταίο μας στο Λονδίνο, είχαμε μεγάλη έξοδο. Περισσότερο για την Εύα που με εξαίρεση το δείπνο στο Notting Hill είχε κάτσει μέσα και μας έβλεπε όλους να βγαίνουμε. Έτσι είναι όμως η Κουμαριανού, μάλλον τά'χει βαρεθεί όλα! Υπήρξαν στιγμές που την είδα να συνομιλεί με τη Μαριλού και τη Μάνια από τις ''Κούκλες'' και να κλαίει όλο νοσταλγία λες και ήταν εξόριστη από τη χώρα της. Της έλειπε πολύ και ο Καισαράκος της, το λαμπραντόρ της που λατρεύει και κάθε μέρα ρώταγε αν έφαγε ή αν τον έβγαλαν βόλτα οι φίλες της. Anyway, με δική της θέληση πήγαμε στο Soho για να αλήτευε σε κάποιο gay bar. Σιγά την αλητεία, έτσι τά'λεγε, για να πείσει τον εαυτό της και να ξεκουνηθεί. Μας συνόδευσε πάλι ο Σταύρος Δρίτσας ο μουσικός. Ξεκινήσαμε από την China Town και φάγαμε ένα νοστιμότατο μεν, απίστευτα καυτερό δε, ταϊλανδέζικο με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να πονάνε τα στομάχια μας. Γυρίσαμε ένα - δυο ήσυχα μπαρ με καλή μουσική και αρκετό κόσμο, προτού καταλήξουμε σε ένα και την αράξουμε για ποτό. Εμένα έκλειναν τα μάτια μου, αλλά ''ζωντάνεψα'' σαν είδα μερικούς τύπους, Έλληνες και Κύπριους, να αναγνωρίζουν την Εύα και να ζητάνε φωτογραφίες μαζί της! Ένας νεαρός - αυτός με το καπέλο στις φωτογραφίες - Ισπανός την πλησίασε κι άρχισε να της λέει πως είναι νέος στο drag show κι ήθελε τα φώτα της. Η Εύα του έδειχνε βιντεάκια από τις ''Κούκλες'' που υποδυόταν την Τίνα Τάρνερ και τη Μαρινέλλα κι ο Ισπανός έπαθε σοκ! ''Δεν έχω δει πιο καλό drag show'' της έλεγε, ''εδώ δεν έχουν ντυσίματα και περούκες σαν τα δικά σας''! Η χαρά της Εύας δεν περιγραφόταν. Ήθελε να γυρίσουμε πίσω για να τα έλεγε στη Μαριλού να χαιρόταν κι εκείνη! Τελικά, φύγαμε από το μπαρ μετά από μία ώρα περίπου και πήγαμε να καθίσουμε στο Eros Statue, έξω από το σταθμό Picadilly, που έμοιαζε να έχει ζωή όλες τις ώρες από νεανικές παρέες. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, κάναμε μεγάλες πλάκες, αλλά έπρεπε να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για το σπίτι. Θα είχαμε και μια μεγάλη άφιξη μέσα στη νύχτα!
Ένας Κομισάριος στο Λονδίνο! Ο καλός μου φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Μανιάτης ήρθε στο Λονδίνο την ημέρα της παράστασης για να επιστρέψει την επόμενη μαζί μας στην Αθήνα! Ήταν κανονισμένο, το ξέραμε πολλές μέρες πριν. Τον υποδεχτήκαμε με τον Ιωάννη στις δύο τα ξημερώματα. Οι άλλοι κοιμόντουσαν. Τού'βαλα κι έφαγε από το μπριάμ του μεσημεριού και μέχρι το πρωί βλέπαμε συναυλίες στο YouTube των Queen, του Roger Waters και της Marianne Faithfull, συνομιλώντας για την αγγλοσαξονική ποπ - ροκ κουλτούρα!
Ξημέρωσε η μέρα της παράστασης και τελευταία μας στο Λονδίνο! Ευτυχώς που είχα μαζί μου τον Θρασύβουλο και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Κάμντεν, το Μοναστηράκι του Λονδίνου, όπως μου είχε πει και ο Άκης Καπράνος από την Αθήνα. Η καλύτερη παρέα είναι ο μικρός από το 2011 που τον πήρα βοηθό μου στο ντοκιμαντέρ της Γώγου και παραδόξως δεν έχουμε πλακωθεί ούτε μία φορά. Τ' αγαπάω το Θρασάκι, είναι ο μικρός μου αδερφός και ψυχούλα! Άσε που άμα δεν ήταν κι αυτός, το πολύ - πολύ να πήγαινα μέχρι το μίνι μάρκετ στη γωνία που μέναμε...Με το λεωφορείο, λοιπόν, φτάσαμε μετά από μία ώρα περίπου στο Κάμντεν και ξεχυθήκαμε στα παλιατζίδικα και στο τεράστιο λονδρέζικο flea market. Με έπιασε μια νοσταλγία για το χίπικο παρελθόν μου, τα βινύλια των Beatles και του David Bowie - δεν αγόρασα τίποτα, ήταν πανάκριβοι οι δίσκοι και ήδη έχω κάνει πλούσια δισκοθήκη, δεν χρειαζόμουν. Κάτσαμε σε ένα παλιό καφέ που δεν διέθετε wi-fi και λιαζόμασταν, μια και ο καιρός ήταν ασυνήθιστα ζεστός. Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του κατάλαβε από που ερχόμαστε και μας έπιασε την κουβέντα στα ελληνικά. Ήταν Κύπριος από την κατεχόμενη πλέον Αμμόχωστο, εγκατεστημένος εδώ και πολλές δεκαετίες στην Αγγλία. Μας είπε τον πόνο του ο άνθρωπος και μας σύστησε να επισκεφτούμε και μιαν Ορθόδοξη εκκλησία. Μόνο σε εκκλησία δεν πήγαμε ωστόσο! Με το google map στο κινητό του, ο Θρασύβουλος σεβάστηκε την επιθυμία μου να πάμε στο σπίτι της Amy Winehouse, εκεί που η σπουδαία ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός άφησε την τελευταία της πνοή το 2011! Το κάναμε! Εδώ δεν θα πω άλλα, τα έγραψα σε ένα άρθρο στο LIFO.gr: http://www.lifo.gr/articles/music_articles/166197 Μετά το προσκύνημα στης Amy τα λημέρια, ξαναπεράσαμε με τον Θρας από μαγαζιά με second hand ρούχα, αλλά πάλι τίποτα της προκοπής δεν βρήκαμε. Το μόνο πράγμα που πήρα εγώ ήταν ένα μαύρο t-shirt στις δύο λίρες με ένα ποπ πορτραίτο του Jesus Christ που από κάτω έγραφε Never trust a hippie - παλιό και καλό πανκ σύνθημα! Πίσω γρήγορα, δεν έχουμε πολύ χρόνο για την παράσταση στις 6.30 το απόγευμα!
Γυρίσαμε σπίτι, πήραμε την Κουμαριανού που μας περίμενε έτοιμη, ντυμένη, για να μεταβούμε στον χώρο εργασίας του φοβερού και τρομερού Έντι Γαβριηλίδη, κολλητού φίλου του Ιωάννη. Ο Έντι θα μεταμόρφωνε την Εύα σε κανονική αυτοκράτειρα, όπως θα δούμε παρακάτω. Στο δρόμο νάσου και ο Μανιάτης. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί τη διαδρομή μας. Ο Θρασύβουλος, εγώ, ο Κομισάριος Δημήτρης Μανιάτης και η Κομισάρια Εύα Κουμαριάνοβα!
Πήραμε το μετρό, αλλά είχαμε και τρελό ποδαρόδρομο μέχρι το γραφείο του Έντι. Η Εύα με τις γόβες τά'χε παίξει. Δήλωσε καταπονημένη, αλλά δεν ανησυχούσα. Ήμουν σίγουρος πως με το που θα έβλεπε τον κόσμο να ερχόταν στην παράσταση μας, θα τα ξέχναγε όλα! Έτσι και έγινε!
Το λέω και το ξαναλέω, αλλά αυτός ο Έντι είναι μεγάλη περίπτωση καλλιτέχνη! Πριν λίγα χρόνια θα έβλεπες τη φάτσα του στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας του κόσμου, εφόσον ήταν ο στυλίστας της Lady Gaga! Ο Έντι κατοικεί μόνιμα στο Λονδίνο με τον Μαρκ, τον σύντροφο του, που είναι ίδιος κι απαράλλαχτος ο David Bowie - Ziggie Stardust! Φαντάσου τώρα χαρά η Κουμαριανού που ανέλαβε να τη ντύσει ο συνεργάτης της Lady Gaga! ''Αχ, μία η Lady Gaga και μία εγώ η πουτάνα'' έλεγε και ξεκαρδιζόμασταν! Πραγματικά, όμως, ο Έντι έκανε εξαιρετική δουλειά πάνω στο σώμα και την ψυχοσύνθεση της θεατρίνας Κουμαριανού! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν πολύ συγκινητικό που της χάρισε το φόρεμα και το κόσμημα να τα φοράει στις επόμενες παραστάσεις μας! Νά'ναι καλά!
Κρατηθείτε! Έφτασε η ώρα της παράστασης!
Καρφίτσα δεν έπεφτε στο χώρο της Sainte Ethelbourga! Περιμέναμε μάξιμουμ 70 - 75 άτομα κι ήρθαν περίπου 120! Ήταν βέβαια και το πάρτι που είχε ανακοινώσει ο Ιωάννης εκ μέρους της Serotonine Productions, αλλά τέτοια επιτυχία δεν την φανταζόμασταν ομολογουμένως! Οι πάντες κρέμονταν απ' τα χείλη της Εύας, έτοιμοι να γελάσουν και να κλάψουν μαζί της. Εκείνη το κατάλαβε και έδωσε για πρώτη φορά διαδραστικό ύφος στην παράσταση. Κινούμενη μεταξύ του κοινού, έπιανε ψιλοκουβεντούλα:
''Ελληνίδα
είστε;'' ρωτάει μια κοπέλα. ''Ναι'' της απαντάει. ''Άρα καταλαβαίνεις τι
λέω'' της κάνει η Εύα και έπεσε η αίθουσα από τα γέλια. Με ένα λιτό
σκηνικό και το εξαίσιο φόρεμα από τον Έντι, η Κουμαριανού έδωσε μάλλον
την καλύτερη - εδώ και δύο χρόνια ακριβώς - performance! Απίθανη στιγμή
ήταν το χτύπημα της καμπάνας της εκκλησίας σε ανύποπτο χρόνο εν ώρα
παράστασης. Η Εύα άρχισε να σταυροκοπιέται και έγινε ο χαμός από τα
γέλια! Βέβαια, όπως διαπιστώσαμε μετά, δεν ήταν μόνο Έλληνες και Κύπριοι
που απόλαυσαν το Την λένε Εύα. Υπήρχαν και αρκετοί ξένοι,
Άγγλοι, Ολλανδοί και Ισπανοί, που είχαν ακούσει για την ''Ελληνίδα
Amanda Lear στο Λονδίνο'' κι έσπευσαν να τη δουν επί σκηνής! Άλλη μεγάλη πλάκα είχε που λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, ένα ελικόπτερο έκανε συνέχεια κύκλους πάνω από την Sainte Ethelbourga. ''Να δεις που θα έστειλε η πουρή η Ελισάβετ τη Σκωταριά (τη Σκότλαντ Γιάρντ!) να με μαζέψουν...'' απεφάνθη η Εύα με το ασυναγώνιστο χιούμορ της!
Δε μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου στην υπόκλιση του τέλους, καθώς όλοι όρθιοι μας χειροκροτούσαν για σχεδόν πέντε λεπτά. Όπως ήταν σωστό, κάλεσα στο stage και τον παραγωγό μας τον Ιωάννη, τον ενδυματολόγο μας τον Έντι και τον βοηθό μου τον Θρας! Αξέχαστη εμπειρία!
Η Εύα ξεσάλωσε στο πάρτι που είχε στήσει η παραγωγή! Το τι τσιφτετέλια έριξε, δεν περιγράφεται! Κατά τη μία το βράδυ, όμως, σαν να ήθελε να ξεκουραστεί μετά απ' όλο αυτόν τον πανέμορφο χαμό που έγινε. Η Εύα ζει για το ''τώρα'' σαν να μην υπάρχει ''αύριο'' κι αυτό είναι ακόμη ένα στοιχείο που εκτιμώ πάνω της. Εξαντλημένοι κι ενόσω το πάρτι είχε ανάψει (τελείωσε κατά τις εφτά το πρωί), την πήραμε με τον Θρας και με ταξί γυρίσαμε στο σπίτι για ύπνο. Αργήσαμε όπως ήταν αναμενόμενο να αποσυρθούμε στα ιδιαίτερα μας, καθώς δεν χώραγε ο νους μας την επιτυχία της βραδιάς!
Ο τελευταίος νέος φίλος που κάναμε στο Λονδίνο ήταν ο δημοσιογράφος Σπύρος Κατοπόδης. Ήρθε στο σπίτι του Ιωάννη πρωί - πρωί και πήρε μία συνέντευξη της Εύας για το Antivirus. Αναχωρήσαμε λίγη ώρα μετά με ταξί για το αεροδρόμιο του Gatwyck. Δεν ξέρω για τους άλλους, πάντως εγώ το λάτρεψα το Λονδίνο για δεύτερη φορά που το επισκεπτόμουν (η πρώτη ήταν το 2004, το καλοκαίρι της Ολυμπιάδας στην Αθήνα) και δεν ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Με την καμία, όμως...
Είναι τόσο όμορφο το φθινόπωρο στο Λονδίνο. Πόσο μάλλον όταν μέρος του φθινοπώρου γίνονται και οι άνθρωποι, οι σχέσεις μεταξύ τους, το χιούμορ, η ζεστασιά, η καλλιτεχνική επιτυχία και οι θερμές ευχαριστίες. Τον Οκτώβριο του 2017 θα τον θυμάμαι για όσα χρόνια κι αν περάσουν σαν τον ωραιότερο της μέχρι τώρα ζωής μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου