Ας παρακάμψω το ότι περιμέναμε στην ουρά από τις 7.30 ως τις 9 για να πάρουμε τις προσκλήσεις μας. Απορώ, πίσω μας υπήρχε ουρά τεράστια κι εμείς ίσα που προλάβαμε να κάτσουμε στις θέσεις μας πριν την έναρξη της παράστασης, οι άλλοι άραγε να πρόλαβαν; Τέλος πάντων, στο διάλειμμα η διεύθυνση του ''Παλλάς'' μας ζήτησε συγγνώμη, οπότε κάτι είναι κι αυτό. Αλήθεια είναι όμως πως αν σε έχουν στην ουρά μιάμιση ώρα για να δεις μια παράσταση, η όποια καλή σου διάθεση πάει στο βρόντο. Μιλάμε για το απόλυτο κοσμικό event. Οι πάντες ήταν εκεί: Από τη Ντόρα Μπακογιάννη και τον Γιωργάκη Παπανδρέου μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο και την Εβελίνα Παπούλια. Κι από τη Νατάσσα Μποφίλιου και τη Μαρία Ιωαννίδου μέχρι τον Θανάση Ν. Νιάρχο και τη Βίκυ Κουλιανού. Καμία εντύπωσις: Στο ''Παλλάς'' ήμασταν για να δούμε Κακλέα και Δήμητρα Παπαδοπούλου, ούτε στο ''Βυρσοδεψείο'', ούτε στο ''Επί Κολωνώ'' πήγαμε για να δούμε κάνα αντεργκράουντ θέαμα στην τελική. Ως εδώ καλά, το τρως, συμβιβάζεσαι στην ιδέα της ολιγόωρης συνύπαρξης με αντιπαθητικές και μη τηλεπερσόνες και πας παρακάτω, εν ολίγοις κάθεσαι στη θέση σου και περιμένεις να δεις τι θα ακολουθήσει που να δικαιολογεί τέτοιο δημοσιοσχεσίτικο ντόρο. Επί του θέματος τώρα: Τη ''Μαντάμ Σουσού'' του Ψαθά, που δεν ανήκει και στους αγαπημένους μου Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς - να εξηγούμεθα -, εμείς οι σαραντάρηδες τη γνωρίσαμε από την τηλεοπτική μεταφορά της με την Άννα Παναγιωτοπούλου. Ήταν καλό εκείνο το σήριαλ, διέθετε έναν υπέροχο Θανάση Παπαγεωργίου δίπλα στην Παναγιωτοπούλου κι έναν Άγγελο Αντωνόπουλο, αν θυμάμαι καλά, που μάλλον θυμάμαι. Εντάξει, δεν είναι μεγάλο έργο η ''Μαντάμ Σουσού'', πάντως αντέχεται περισσότερο από'να άλλο απαράδεκτο έργο του Ψαθά, το ''Προίκα μου αγαπημένη'', στο οποίο χλεύαζε τα μοντέρνα εικαστικά ρεύματα ως συντηρητικός γραφιάς που ήταν. Διότι πάνω ακριβώς σε κάτι τέτοια έργα τύπου Ψαθά πάτησαν όλοι οι τηλεοπτικοί αστέρες και φόρεσαν την ταμπέλα του ''δυσνόητου'' ή του ''κουλτουριάρη'' σε οτιδήποτε άφηνε εκτός τη λαϊκή επιδοκιμασία, που οι ίδιοι διακαώς επιθυμούσαν. Ήταν ακριβώς η ίδια περίοδος που ο Μίκης Θεοδωράκης έβγαζε το τραγούδι ''Μαργαρίτα - Μαργαρώ'' και ο Αλέκος Σακελλάριος εκτόξευε τόνους ειρωνείας μέσω του Τύπου για έναν νέο συνθέτη που δεν έγραφε ''Να το πάρεις το κορίτσι'' ή κάπως έτσι...Η ''Μαντάμ Σουσού'' της Δήμητρας Παπαδοπούλου είναι ένα ακριβό θέαμα για μικροαστούς ή και μεγαλοαστούς και μόνο ως τέτοιο μπορεί να εκληφθεί. Δεν υπάρχει καμία καλλιτεχνική αναζήτηση παρά μόνο να αλλάζουν τα χλιδάτα ντεκόρ ανά δίλεπτο, οι ηθοποιοί - γλάστρες να ρίχνουν κάνα μπαλετάκι που και που, α λα παλαιά τάχα μου, αφήνοντας τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές (την Παπαδοπούλου, τον Κώστα Κόκλα και τον Άλκη Κούρκουλο) απλώς να τα λένε. Αν πω ότι δε γέλασα με τους σολοικισμούς της Μαντάμ Σουσού, δεν θα είμαι ειλικρινής, ακόμα κι όταν το ''Louis Vitton'' έγινε Λουί...Βουητόν, κάτι που δεν είναι ατάκα του Ψαθά βεβαίως, αλλά της πανέξυπνης Παπαδοπούλου. Έχω την αίσθηση πως παρόλο που όλος ο θίασος στεκόταν ''καλοκουρδισμένος'' επί σκηνής, ο χαρακτήρας του μιούζικαλ που δόθηκε στο έργο (σχεδόν τρίωρης διάρκειας, παρακαλώ) κουράζει τον θεατή και του προσφέρει αποσπασματικά τα τεκταινόμενα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται για ολόκληρο μυθιστόρημα και όχι για ένα θεατρικό έργο, άρα μπορούμε να μιλάμε για μία επιτυχημένη ή αποτυχημένη θεατροποίηση του. Φοβάμαι πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν κατορθώνει να γίνει Μαντάμ Σουσού. Κάνει όμως κάτι σαρωτικό: Η Μαντάμ Σουσού γίνεται Δήμητρα Παπαδοπούλου! Κι έτσι, η κυρά του Μπίθουλα γίνεται η Κυρία του Κολωνακίου σαν να είναι η πρωταγωνίστρια των λατρεμένων κάποτε ''Απαράδεκτων'' σε νέα βερσιόν. Ο ορισμός δηλαδή της μανιέρας, που πολύ όμως γουστάρει το κοινό, επομένως το ταμείον δεν θα είναι μείον και πάμε παρακάτω! Υποτονικός ο Άλκης Κούρκουλος στο ρόλο του απατεώνα Καντακουζηνού, καλύτερος απ' όλους σαφώς ο Κόκλας που παραδόξως δεν επαναλαμβάνεται ως λαϊκός τύπος - Παναγιωτάκης. Περίμενα κι εγώ να δω στο τέλος την ''ανατροπή'' που συμβαίνει και που συνδέει, λέει, το τότε με το τώρα! Έτσι διαφημίστηκε η παράσταση, κυρίως προς αποστόμωση αυτών που μπορεί να έλεγαν κάτι πολύ εύλογο: ''Που τη θυμήθηκαν τη Μαντάμ Σουσού εν έτει 2017;'' Και ποια είναι η ανατροπή, αγαπητοί μου αναγνώστες; Ένας τσαχπίνικος διάλογος μεταξύ του συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά και της ηρωίδας του, της Μαντάμ Σουσούς, μόνο και μόνο για να μας πουν πως χαίρονται που ευτύχησαν να παίζουν στο ''Παλλάς'' και όχι σε κάνα μπασκλάς θεατράκι, αλλά και πως οι θεατές τους τά'χουν! Και καλά, χιουμοράκι; Φυσικά τά'χουν για να τα σκάνε σε τέτοιου είδους θεάματα! Καμία σύνδεση, λοιπόν, με την Ελλάδα της κρίσης φανερά ή υπαινικτικά, αν κι αυτό θα με κούραζε εξίσου ή μάλλον - μην κοροϊδευόμαστε - δεν θα διάλεγε κανείς Ψαθά για να κάνει βαθύ πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο σε καμία περίπτωση. Τι μένει, λοιπόν, τι εισπράξαμε; Ότι ο σουσουδισμός είναι ίδιον της χώρας που μας έλαχε να γεννηθούμε; Ότι η Ελλάδα πάσχει από σουσουδισμό; Δεν θα τό'λεγα...Από σουσουδισμό αντιθέτως πάσχουν τέτοιας υφής θεάματα, εφόσον την περίοδο που οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, του πετάνε στα μούτρα τη χουντιάρικη αισθητική του ''panem et circenses'' εν είδει διασκέδασης με το αζημίωτο φυσικά...Άφησα για το τέλος τη μουσική της παράστασης: Τραγούδια του Βαμβακάρη, του Γιαννίδη, του Μωράκη κ.α. που διασκεύασε στο γνώριμο swing ύφος της η Μαρίζα Ρίζου και που τα απέδωσε εξαιρετικά η Χριστίνα Μαξούρη ως μέλος του θιάσου. Αν και το κεντρικό κομμάτι της παράστασης έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει ανάλαφρο ραδιοφωνικό σουξεδάκι, εμένα δεν μου είπε τίποτα. Θεωρώ ωστόσο πως η Ρίζου και η Μαξούρη είναι οι μόνες μέσα σ' όλο αυτό το ''υπερθέαμα'' που διατηρούν στο ακέραιο την καλλιτεχνική τους υπόσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου