ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

Μετά από τρεις μέρες στη Θεσσαλονίκη και άλλες τρεις στον Πειραιά, στο πατρικό μου, επιστρέφω στο δικό μου σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Για λίγες ώρες μόνο, να ακούσω μουσική, να χαλαρώσω και να πάρω μαζί μου κάνα ρούχο αφού το πρωί αναχωρώ πάλι για τη Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που ρίχνει αυλαία απόψε στις 9 το βράδυ. Πρώτη φορά παρατηρώ τα ονόματα των άλλων ενοίκων στα κουδούνια της πολυκατοικίας μου: Harvath, Elga, Prislov κλπ. Κι ανάμεσα τους δυο- τρία μόνο ελληνικά. Στο ισόγειο ακούω πάλι φωνές από το διαμέρισμα που μια μπόχα σα να βγαίνει πάντα από τις χαραμάδες της εξώπορτας του. Είναι τρελοί και οι δύο, με παίρνει παραπέρα και με ενημερώνει η διαχειρίστρια με φανερή κουτσομπολίστικη διάθεση, τους είχαν μέσα για καιρό και τώρα μας τους ξαναφέρανε! Δεν της λέω τίποτα, μπαίνω στο ασανσέρ με σκυμμένο κεφάλι, μονολογώντας η τρέλα δεν πάει στα βουνά, μα στου bosko την καμπούρα...
Ηρέμησα κάπως με τις απαντήσεις των εξετάσεων της μητέρας μου. Όπως όλα δείχνουν, η αδυναμία της να σταθεί στα πόδια της οφείλεται σε καθαρά μυικό και όχι οστικό πρόβλημα. Κοινώς, κανείς να μη χρησιμοποιεί κορτιζόνη πέραν των τριών μηνών και ας φωνάζουν οι γιατροί του. Όχι τίποτ' άλλο, μετά θα 'ρθούν άλλοι γιατροί, διαφορετικής ειδικότητας, που πάλι θα του φωνάζουν. Η κατάσταση για την ώρα- λένε- είναι αναστρέψιμη και θα ξαναθρέψουν οι μύες της μόλις διακοπεί οριστικά η κορτιζόνη (σε ένα μήνα από τώρα). Υπομονή και μόνο υπομονή πρέπει να κάνει η ταλαιπωρημένη γυναίκα, τουλάχιστον μέχρι να τη δει την ερχόμενη εβδομάδα ένας καλός νευρολόγος και συστήσει την κατάλληλη θεραπεία. Μέσα στην απελπισία μας και κυρίως μη μπορώντας να την πηγαίνουμε στα χέρια για τις βασικές ανάγκες της, πώς μου' κοψε και εγκατέστησα μέσα στο δωμάτιο της χημική τουαλέτα. Ίσα- ίσα δυο βήματα να κάνει, να κάθεται και με το που ξανασηκώνεται βουρ στο κρεβάτι! Κανονικό μαρτύριο, μα ευτυχώς που έχει πολύ χιούμορ κι έως και το διασκεδάζουμε. Τη λυπάμαι αφάνταστα που την περνάει ολημερίς ταβλιασμένη και διαβάζοντας συνεχώς το προσπέκτους με την εκδρομή του ΚΑΠΗ στη γαλλική ριβιέρα που έχασε! Γίνε συ καλά, της λέω, και θα σε στείλω στο Haight Ashbury του Σαν Φρανσίσκο! Στο μεταξύ, μπούχτισα να βράζω αυγά για να τρώει εκείνη το οφέλιμο ασπράδι κι εγώ τον βλαβερό κρόκο, να ζυμώνω ανάλατα μπιφτέκια και να πρέπει να θυμάμαι απ' έξω ένα σωρό χάπια και τις σωστές ώρες λήψης τους. Είπα του αδερφού μου να τη στήσει όρθια, να τη βάλει στην καρέκλα και να μεταφέρει την τηλεόραση, για να μπορέσει να δει τον γιο της που μιλάει για την Πλάτωνος στο σημερινό αφιέρωμα της Αρώνη στην ΕΤ- 1: http://entertainment.in.gr/html/ent/242/ent.81242.asp. Ξέρω ότι θα πάρει μεγάλη χαρά...
Κι έτσι ξανανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη με διάθεση να χαρώ περισσότερο την πόλη παρά το φεστιβάλ, από το οποίο- δε μπορώ να πω- μόνο καλά πράγματα θα έχω να θυμάμαι από την πρεμιέρα της ταινίας μου. Στην απονομή θα παραστούμε με τον Παντελή Θεοχαρίδη και τη Μιράντα Θεοδωρίδου, τον τραγουδιστή και την ενδυματολόγο μου. Αν πάρουμε το βραβείο FIPRESCI, θα το κάψουμε κυριολεκτικά απάνω, αν όχι, απλώς θα βάλω μπρος το πλάνο για μια σεμνή και ταπεινή διανομή της ταινίας με το Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου τις επόμενες εβδομάδες. Χώρια που ήδη έχω έτοιμο και ένα καινούργιο ντοκιμαντερίστικο project προς κατάθεση!
Αν προλάβω επίσης, θα ζητήσω από τον φίλο μου τον Γκροσδάνη να με ξαναπάει από εκείνο το δισκάδικο της Τσιμισκή, όπου την τελευταία φορά αγόρασα βινύλια των Ούγγρων Omega και των Ολλανδών Exception σε τρομερά προσιτή τιμή! Σήμερα πάντως σε ένα γρήγορο πέρασμα από το πειραϊκό Metropolis πήρα ένα box- set της θεάς Edith Piaf με 120 τραγούδια περιόδου 1945 - 1958! Σα να λέμε Sous le ciel de Salonique ή Primavera en Salonico...