ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ!

Τελικά με πείραξε πολύ ο θάνατος του Αντρέα, όχι μόνο εμένα, μα όλα τα νέα παιδιά που είχαμε την τύχη να τον συναναστρεφόμαστε. Χθες βράδυ ξαναμάζεψα φίλους στο σπίτι για φαγητό, όπως το συνηθίζαμε, και ευτυχώς που ακόμη ένα μνημόσυνο στον ποιητή αυτή τη φορά τελείωσε με γέλια και χαρές. Ακούσαμε το ολοκαίνουργιο cd των Electric Litany με τον τίτλο How to be a child & win the war και με τη φράση, μέσα στο ένθετο, Για την Αναρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση. Αν τους ακούγαμε με τον Αντρέα, δεν υπήρχε περίπτωση, σίγουρα θα τους καλούσαμε στις Ποιητικές Ανιχνεύσεις του Nosotros. Δεν ξέρω πως, αλλά το κομμάτι τους Home, δεύτερο στη σειρά, μου θύμισε αμυδρά το Πρακτορείο του Ξαρχάκου. Επιτέλους κι ένα αγγλόφωνο ελληνικό δισκάκι σαφών πολιτικοποιημένων προθέσεων! Ακόμη δεν έχω ακούσει τους Playground Noise, θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

κκκ

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης εξώφυλλο στο δίφωνο! Τι κι αν έφτασε ήδη η πρώτη επιστολή διαμαρτυρίας από αναγνώστη, αν είναι ν' ανέβουν οι πωλήσεις του περιοδικού μέσα σε μια τόσο γενικευμένη οικονομική κρίση, ας πάει και το παλιάμπελο. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα άρθρα και συνεντεύξεις, γιατί αλλιώς θα γινόμασταν δίδυμο αδερφάκι της Σούπερ Κατερίνας. Δεν μπορώ να πω, πάντως, το cover είναι πολύ προσεγμένο, δίχως απωθητικά ρετούς στη φάτσα του pop σταρ. Πολύ καλά και τα δύο cd -προσφορές του εν λόγω τεύχους, ένα best του Νίκου Ξυδάκη με Αρβανιτάκη, Πασπαλά, Κανά κ.α., καθώς και το άλμπουμ- ορόσημο της jazz με την άποψη του Miles Davis στο θρυλικό έργο Porgy & Bess.Στα σημερινά Νέα, πάλι, η αείμνηστη Έλλη Λαμπέτη διαβάζει τα Κατά Ματθαίον Πάθη. Ωχριούν μπροστά στα δικά μου πάθη που εξακολουθώ να' χω τη μάνα μου ανήμπορη να περπατήσει δίχως να ξέρουμε ακόμη το ακριβές αίτιο. Συνέπειες της τετράμηνης κορτιζόνης, διαβητική πολυνευρίτιδα ή απώλεια μυικής μάζας λόγω της θυρεοειδίτιδας, απ' την οποία έχασε 25 κιλά μέσα σε δυο μήνες; Πάλι καλά που το ζάχαρο της είναι τώρα απόλυτα ρυθμισμένο, το ίδιο και η πίεση της. Δύο νευρολόγοι είπαν πως θα επανέλθει μόλις κοπεί οριστικά η κορτιζόνη και το ζάχαρο δεν ξεπερνάει καθημερινά το 1,80. Ένας διαβητολόγος χθες με τρόμαξε όμως από το τηλέφωνο, αφού- λέει- η πολυνευρίτιδα, αν πρόκειται περί πολυνευρίτιδας, δεν είναι πάντα αναστρέψιμη κατάσταση. Αγωνιώ, ανησυχώ και στενοχωριέμαι που τη βλέπω όλο θέληση για ν' ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω, μα μένει καθηλωμένη. Κι εγώ να εξηγώ στους γιατρούς πως για όλα ευθύνεται η γαμημένη κορτιζόνη, που την ξετίναξε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω να τι να πω, το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να δω τη μάνα μου όρθια στα πόδια της. Της είπα χθες Σήκω όρθια να σε δω! Το έκανε, σηκώθηκε πράγματι απ' το κρεβάτι, αλλά μόλις πήγε να κάνει δυο βήματα, οι δυνάμεις στα πόδια την εγκατέλειψαν. Πολύ κακό trip κι εύχομαι να' χει αίσιο τέλος, όπως είχαν κι οι προηγούμενες περιπέτειες με την υγεία της απ' τον περασμένο Νοέμβριο. Μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, όλα συμβαίνουν νωρίς- νωρίς φέτος, από αρρώστιες και απρόσμενα θανατικά μέχρι εθνικές επετείους και θρησκευτικές γιορτές. Αρκετοί φίλοι εγκαταλείπουν την Αθήνα και τραβάνε για τις επαρχίες που μεγάλωσαν. Ωραία θα ήταν να μην ήμουν κι εγώ τόσο πολύ παιδί της πόλης, να μη θυμάμαι το χωριό μόνο σαν μία παρένθεση μέσα στο άστυ.

κκκ

Πρέπει ακόμη να τρέξω τα της επόμενης μέρας- που λένε- του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ, διανομή, κάποια σούπερ ντούπερ εκδήλωση στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, χωρίς δυστυχώς να έχω καμία όρεξη μέσα στα τόσα που συνέβησαν και συμβαίνουν. Ίσως τ' αφήσω γι' αργότερα, όταν θα' χει μπει μια τάξη μ' όλα αυτά που περνάω και βασιλεύσει η ηρεμία. Τίποτα καλύτερο απ' το να αισθάνεται κανείς ήρεμος και γαληνεμένος και ομολογώ ότι έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Οι μόνες μου άμυνες είναι το σινεμά, οι μουσικές, τα βιβλία και προπάντων οι φίλοι- οικογένεια.