ELECTRIC LITANY Ή ΠΩΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΛΕΜΟ!

ELECTRIC LITANY
HOW TO BE A CHILD & WIN THE WAR
INNER – EAR
Το ντεμπούτο άλμπουμ των Electric Litany ξεκινάει με το Don't fear the war, μια πανέμορφη α λα Nick Cave μπαλάντα για πιάνο, έγχορδα και ηλεκτρική μπάντα. Το μήνυμα είναι σαφές: έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου, όπως είχε πει προ 20ετίας και βάλε ο Τζίμης Πανούσης. Τι κι αν δεν πέφτουν βόμβες, ο τόπος ρημάζεται πια από τρομοκρατία οικονομικής φύσης, από άκρατο σεξισμό και από τα αποτρόπαια ρατσιστικά συνθήματα θερμόαιμων βατραχανθρώπων. Με το δεύτερο κομμάτι, το επτάλεπτο Home, έχω την αίσθηση πως η είσοδος στη Μεγάλη Εβδομάδα, όχι των Παθών κάποιου μεμονωμένου Ιησού, αλλά όλων των ανθρώπων, βρήκε τον ιδανικό ήχο της. Ψυχεδελικές κιθάρες, αργόσυρτα φωνητικά, εντυπωσιακό φινάλε και μια τέλεια θρηνητική ερμηνεία από τον τραγουδιστή του γκρουπ. Με το The Dunes ο ήχος γλυκαίνει, γίνεται πιο ρυθμικός σα ν' ακούς κλασική brit – pop για ν' ακολουθήσει μια πραγματική καταιγίδα από ντεσιμπέλ που αποσυντονίζουν και τον πιο ανήσυχο ακροατή. Παύση απότομη! Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει στίχους από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος κι εγώ σχεδόν δακρύζω...Θυμάμαι τον ποιητή που τον θάψαμε προχθές με την Τέταρτη Διάσταση στα χέρια του κι ακόμη την πολύ επιτυχημένη παράσταση της Μάρσας Μακρή στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Κι όμως, οι Electric Litany δεν στοχεύουν στον εύκολο συναισθηματισμό που μοιραία προξενεί η φωνή του Ρίτσου. Πιάνονται από τους συγκεκριμένους στίχους του, τους εντάσσουν στο δικό τους μεταμοντέρνο σύμπαν, ο λόγος συνεχίζεται στα αγγλικά και η rock μουσική γεννά ένα Δάκρυ (Tear) – έργο τέχνης. (Like we do in) January στη συνέχεια με τους τόνους να πέφτουν, η ηθελημένη μουσική μονοτονία να ακολουθεί τα πλήκτρα του πιάνου και όλα να σβήνουν μ' ένα αμυδρό τσέλο. Στο Minute, ο δυναμισμός της εισαγωγής υποχωρεί και επανεμφανίζεται ευφυώς μέχρι να καταλήξει σ' ένα ψυχοτροπικό παραλήρημα, ένα industrial κλίμα που μας εισάγει στο επόμενο The Roses Came. Από τα καλύτερα τραγούδια του cd! Υπερβολικά ενθουσιωδώς γράφω αυτή τη στιγμή πως οι επίγονοι των Joy Division είναι τούτοι οι νέοι καλλιτέχνες που τους εμπεριέχουν μαζί με την Κατερίνα Γώγου, τη Sylvia Plath, τα παρακμιακά κέντρα αποτοξίνωσης, τον Πανικό στο Needle Park, τις μαύρες πουτάνες της Τρίτης Σεπτεμβρίου και τα σφαχτά στα τσιγγέλια της οδού Αθηνάς. Με το A dream worth dreaming πηγαίνω νοερά στο υπνωτικό κλίμα των 60s και των Doors, Wishful Sinful, End of the night, τέτοιες όμορφες και αγαπημένες καταστάσεις. Στο A Time (Never be late) οι Electric Litany ξεκινούν από μια δοξαστική πιανιστική μπαλάντα, την οποία προς το τέλος μπολιάζουν με αμιγώς ψυχεδελικά στοιχεία, σα να έχουν μπροστά τους έναν ακροατή με ατονία και του κάνουν επειγόντως μια ένεση νευροβιόν. Το cd τελειώνει με ακόμη μία μακροσκελή ηλεκτρική μπαλάντα, αφήνοντας πίσω το concept του Ιανουαρίου και μπαίνοντας στον Φεβρουάριο (February). Είναι θαύμα πως κατάφεραν μέσα στις υπέροχες αρμονίες του πιάνου, τα εξίσου υπέροχα αντρικά φωνητικά και την υποτιθέμενη rock βαβούρα, κάπου στο βάθος ν' ακούγεται ως αίσθηση και το μαντολίνο του Μάνου Χατζιδάκι. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στο νέο συγκρότημα που λέγεται Electric Litany, δηλαδή στον Αλέξανδρο Μιάρη ή Μίαρη ή Μιαρή από τη χώρα μας (κιθάρα, πιάνο, τσέλο, σύνθι, τραγούδι), τον Duane Petrovich από το Τέξας (μπάσο) και τον Richard Simic (ντραμς, κρουστά, κρητικό λαούτο) από το Ντέβονσάιαρ της Αγγλίας. Τον τελευταίο καιρό κοντεύουν να μας πνίξουν οι αγγλόφωνες δισκογραφικές εκδόσεις, έτσι συμβατικό, νωθρό και ερωτολάγνο που κατάντησε το λεγόμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Για να είμαστε ακριβείς, ξεχάσαμε πως είναι να ακούς στίχο στα ελληνικά πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, όπου ο δημιουργός βγάζει τα εσώψυχα του κι αυτομάτως χρήζεται δυσνόητος, άρα ακατάλληλος για μαζική κατανάλωση. Πιστεύω όμως πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει γερές μουσικές θέσεις και ισχυρό στιχουργικό πυρήνα, η γλώσσα είναι το τελευταίο που μας απασχολεί μπροστά σε τέτοιες ατμοσφαιρικές και αποψάτες συνθέσεις! Αναζητήστε το, μόλις κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Inner – Ear!