αθήνα-13-φεβρουαρίου-2012-η-επόμενη-μέρα

Πέρασα από το Ωνάσειο για να παραλάβω τα χαρτιά της μητέρας μου που θα τη βοηθήσουν να εξασφαλίσει τη σύνταξη της Πρόνοιας. Τόσο μπουρδέλο που έχει γίνει πλέον η δημόσια υγεία στην Ελλάδα δε θέλω ούτε να φανταστώ τι θα τραβούσαμε εάν το σοβαρό χειρουργείο της γυναίκας έπρεπε να γίνει τώρα, αυτή την εποχή. Τυχεροί μεσ' στην ατυχία μας ήμασταν, μού φαίνεται...

Λίγο αργότερα, στο Σύνταγμα, έξω από το Grande Bretagne, ένας σκύλος είχε μαστουριάσει από τα χθεσινά δακρυγόνα και δεν έλεγε να αλλάξει στάση. Η υγρασία και το ψιλόβροχο μέχρι αυτήν την ώρα κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα τουλάχιστον πέριξ της πλατείας Συντάγματος. 

Κατεβαίνοντας τη Σταδίου, στη γωνία απέναντι από τα GOODY'S, το θέαμα ήταν σοκαριστικό! 

Το κτίριο που στέγαζε τους κινηματογράφους ΑΠΟΛΛΩΝ και ΑΤΤΙΚΟΝ ολοσχερώς κατεστραμμένο με τους μαύρους καπνούς να γλείφουν μανιασμένα τα τελευταία αποκαΐδια.

Απ' έξω πυροσβεστικές και πλήθος κόσμου. Τα καλόπαιδα του Τσίπρα, ακούω να λέει μία σικάτη κυρία - σίγουρα Νεοδημοκράτισσα θα ήτανε - και λίγο μετά να μονολογεί Πάει και η KOSTA BODA μας! Αυτοί που μας κυβερνάνε τα κάψανε, της απευθύνει το λόγο μία άλλη κυρία, συνομήλικη της, με μπερέ και σκουλαρίκι στο ένα μόνο αυτί, εμφανώς αριστερή, πιο κουλτουριάρα, κι εγώ προσθέτω Ν' αγιάσει το στόμα σου! Σκεφτόμουν ότι πιθανώς αυτή η κυρία να καθόταν παραδίπλα μου τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν παρακολουθούσαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας τη θρυλική Marketa Lazarova από την τέως Τσεχοσλοβακία. 

Εκεί είδα και τον Ορέστη, τον υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου των Νυχτών Πρεμιέρας, συγκλονισμένο με το μέγεθος της καταστροφής. Σκέψου ότι ετοιμάζαμε το αφιέρωμα στον ιταλικό νεορεαλισμό, μπόρεσε να μου πει...

Κι εγώ, αν δεν ήμουν δακρυσμένος από το ίδιο θέαμα, θα του απαντούσα να το αφήσουν όπως έγινε το ντεκόρ και να κάνουν αφιέρωμα στον γερμανικό εξπρεσιονισμό...

Διότι, πραγματικά σε σκηνικό ταινίας του Ρόμπερτ Βίνε και του Φρήντριχ Βίλχελμ Μουρνάου μετατράπηκαν οι ιστορικοί αθηναϊκοί κινηματογράφοι. Ο θάνατος της 7ης Τέχνης!

Στο φανάρι της Κλαυθμώνος συνάντησα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, έτοιμος κι αυτός να αντικρίσει την τραγωδία ιδίοις όμμασι...

Παντού μισοσβησμένες φωτιές και καπνισμένα ερείπια με τους Αθηναίους, αλλά και τους ξένους τουρίστες να απαθανατίζουν το Κακό με τις φωτογραφικές μηχανές τους...

Τα ίδια και στη Στοά Πεσμαζόγλου με τους αστυνομικούς να φωνάζουν στον κόσμο να απομακρυνθεί. Πόσο αστείο είναι την επόμενη μέρα να βλέπεις μπάτσους να κόπτονται για την ασφάλεια των πολιτών. Πόσα να παίρνουν άραγε αυτοί και πόσα οι συνάδερφοι τους, τα αναίσθητα ρομπότ με τα κράνη και τις ασπίδες, που μόλις λίγες ώρες πριν μας κυνηγούσαν σα να είχαμε κάψει εμείς τα κτίρια του κέντρου;

Το εμπορικό κέντρο ATRIUM επίσης ολοσχερώς κατεστραμμένο με τους πυροσβέστες να ανεβαίνουν ακόμη στους πάνω ορόφους. Ποιος ξέρει τι ώρα κάηκε ακριβώς και πότε εμείς αποπειραθήκαμε να βρούμε καταφύγιο απ' τη βροχή των δακρυγόνων...

Το ΑΣΤΥ τη γλίτωσε με...μικροτραυματισμούς και για την ακρίβεια με ζημιές στην πρόσοψη του. Οι υπάλληλοι του, λέει, έδωσαν μάχη όλη τη νύχτα για να μη φτάσει η φωτιά στο εσωτερικό του. Ωστόσο, δεδομένου του ότι αυτή την ώρα τα νερά έχουν δημιουργήσει πλημμύρα, σίγουρα το μέγεθος της καταστροφής ευτυχώς είναι πολύ μικρότερο... 

Μικροζημιές υπέστη και το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν, ενώ ο Ιανός δίπλα του, ως γνωστός στόχος των πυρομανών, είχε κατεβάσει τα μεταλλικά προστατευτικά ρολά...

Αυτή η εικόνα, όμως, έξω από το ΑΤΤΙΚΟΝ δεν ξεχνιέται, ούτε συγκρίνεται με τίποτα. Μπουνιά στο στομάχι ειδικά όσων - ας μου επιτρέψετε - σχετιζόμαστε με τον ελληνικό κινηματογράφο. Οργανωμένο σχέδιο ήταν, σπεύδει να μου εξηγήσει μία φίλη από την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, υποδεικνύοντας μου το παρακείμενο κτίριο της MARFIN. Δεν έχω καν το ψυχολογικό σθένος να συμμεριστώ την άποψη της... 

Στην πλατεία Συντάγματος, η γραφική Ελένη Λουκά νουθετούσε μια παρέα νέων να μη φοράνε σκουλαρίκι στη μύτη! Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισε τη Ντόρα Μπακογιάννη, που την είδα χθες αργά στις ειδήσεις να φωνασκεί γιατί δεν πιάνει τόσα χρόνια το κράτος τους κουκουλοφόρους. Κάπου μάλιστα χρησιμοποίησε και τη λέξη Αηδίες, αναφερόμενη στην όλη κατάσταση, σα να ήταν η εξοργισμένη κυρία της διπλανής πόρτας και όχι η σοβαρή πολιτική αρχηγός συντηρητικής παράταξης. Ας της στείλει κάποιος στο προσωπικό email της παλαιότερες φωτογραφίες από επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας για να δει πόσο κακοστημένα και πρόχειρα χρησιμοποιούνται ανερμάτιστοι εκπρόσωποι του παρακράτους από το ίδιο το επίσημο κράτος. Μέχρι τότε τα σινεμά θα καίγονται, η Τέχνη θα αιμορραγεί στην Ελλάδα, πολύ δε περισσότερο η Υγεία και η Παιδεία, και περσόνες σαν την Ελένη Λουκά θα ανάγονται σε πολιτιστικές αξίες. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σ' αυτή τη ζωή και πολύ φοβάμαι ότι ο αισθητικός και κοινωνικός απόπατος έχει προ πολλού ξεπεράσει το όριο της γραφικότητας, αγγίζοντας την προσωπική καθημερινή τραγωδία.