people-have-the-power

Έτσι, μαλόξ στη μάπα με δόξα και τιμή, με κλεφτοπόλεμο στο κέντρο της Αθήνας - από το Μοναστηράκι μέχρι το Κολωνάκι -, με λαχάνιασμα, με ατσιγαρίες - διότι άντε βρες περίπτερο μεσ' στον ομαδικό πανικό -, με τους συναισθηματικά νεκρούς ΜΑΤατζήδες να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ και με μένα να φωνάζω Τοίχο-τοίχο μαζί με τα ονόματα των συντρόφων στον αγώνα! 

Αφού τη βγάλαμε με μαλόξ, λίγο τρέξιμο και μπόλικη αδρεναλίνη, πάλι καλά. Θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση αυτών που μεταφέρονταν με τα ασθενοφόρα στο νοσοκομείο, είτε με ανοιγμένα κεφάλια - στη χειρότερη, είτε με αναπνευστικά προβλήματα - στην καλύτερη! 

Τι να πεις, λόγου χάριν, σε εκείνη την έγκυο νέα γυναίκα που έβλεπε τον άνδρα της να τον ξυλοφορτώνουν τα γουρούνια πεσμένο στη μέση του δρόμου. Εύχομαι μόνο να μην έπαθε τίποτα κι αυτή και το αγέννητο παιδί της...

Το αν κάηκε ολοσχερώς η ALPHA BANK μού είναι παντελώς αδιάφορο, αρκεί να μην υπήρχαν μέσα εγκλωβισμένοι άνθρωποι.

Θα έλεγα μάλιστα ότι οι εικόνες με τα ξυλωμένα πεζοδρόμια, 

τις εστίες φωτιάς, τα οδοφράγματα και τις κατεστραμμένες στάσεις λεωφορείων ήταν σαφώς ένα γοητευτικότατο θέαμα! Δε θα μπορούσα δηλαδή να φανταστώ ότι την ίδια στιγμή που οι ξεφτιλισμένοι ψηφίζουν για την απόλυτη μετατροπή του λίκνου της δημοκρατίας σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών, οι Αθηναίοι και όχι μόνο θα κάνουν τα ψώνια τους ή θα πίνουν τον καφέ τους.   

Η ιστορία είναι γνωστή: τα χουντοκάναλα έκαναν λόγο για 20.000 διαμαρτυρόμενους πολίτες, όσοι όμως βρεθήκαμε εκεί κι έχουμε μια σχετική εμπειρία από επεισοδιακές διαδηλώσεις, κομματάκι δύσκολο να μετρούσαμε τα πλήθη σε λιγότερο από ένα εκατομμύριο άτομα! 

Να και η σταβ που της έλεγα ότι έμοιαζε σα να βγήκε από ταινία του Τζαφάρ Παναχί, όταν έσκασαν δακρυγόνα πάλι στα δέκα μέτρα και η μπατσόμαζα χύμηξε κατά πάνω μας. Ξέχασα τότε τον Παναχί, είπα Παναΐαμ και Τρεχάτε ποδαράκια μου! 

Λίγο πριν τα ιστορικά - όπως μας είπαν - κτίρια του κέντρου παραδοθούν στις φλόγες, ώστε η Ομόνοια να θυμίζει επί γης Κόλαση, περάσαμε κι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Τ' είχες, Γιάννη' μ, τ' είχα πάντα...Εδώ είναι η συγκέντρωση, φώναζε το όργανο του κόμματος, λες κι όλες οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν εγκλωβιστεί στην Ερμού ή την Πανεπιστημίου δεν είχαν δικαίωμα στη διαμαρτυρία.     

Καλά έκαναν, λοιπόν, η σταβ και η maira και έριξαν ένα τσιφτετέλι όση ώρα ο αείμνηστος Μπιθικώτσης τραγουδούσε Δέντρο το δέντρο του Θεοδωράκη και του Ρίτσου. 

Ο Μίκης με τον Γλέζο, λέει, δέχτηκαν δακρυγόνα στη διάρκεια της πορείας και διακομίσθηκαν στο ιατρείο της Βουλής! Αυτά είναι! Στα 87 πάει ο ένας, στα 90 μπήκε ο άλλος - ζωή νά'χουνε - και δεν το βάζουν κάτω σε ζητήματα κοινωνικού αγώνα. 

Πιστεύω πως αν και η αποψινή νύχτα προμηνύεται δύσκολη, απ' αύριο ίσως κάτι ν' αλλάξει. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Η συγκέντρωση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012 μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη τη φοβερή νύχτα στα Δεκεμβριανά του 2008, που επίσης κάηκε η Αθήνα. Μην ακούτε τα κανάλια, δουλεύουν αποκλειστικά για την παραπληροφόρηση, τη διάσπαση του κόσμου και τη δημιουργία καθεστώτος τρομοκρατίας. Προτιμήστε το διαδίκτυο για την ενημέρωση σας, όσο παραμένει ελεύθερο κι αυτό, ή ακόμη και τις ξένες τηλεοράσεις, με την ίδια λογική που οι πρεσβύτεροι άκουγαν κάποτε Ντόιτσε Βέλε! Δεν είναι στο χέρι τους! People have the Power κι ευτυχώς τούτη τη φορά ήμασταν πολλοί!