περί-μουσικών-δικαιωμάτων-στο-σινεμά-προσκλήσεων-στο-εξωτερικό-και-ανασφαλειών-του-σκηνοθέτη

Το Σάββατο έχουμε πάρτι, λέει! Η Τζίνα, η my producer, που έχει ένα καλό, μπήκε δηλαδή στο χώρο της κιν/φικής παραγωγής για να υπηρετήσει το όραμα των νέων σκηνοθετών και όχι για να κονομήσει - δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο αυτό είναι τελικά καλό και για την ίδια και για τους σκηνοθέτες - διοργανώνει πάρτι στην οικία της με αφορμή το rap των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου. Σε σύγκριση με την προηγούμενη κοινή μας δουλειά, το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ, όπου είχαμε ξεσκιστεί στα πάρτι, προ, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη των γυρισμάτων, με αποκορύφωμα μια βραδυά σε bar-restaurant του Κεραμεικού, όπου είχε τραγουδήσει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος, με αποτέλεσμα να παρατήσουν όλοι τα παραπλεύρως μπαρ και καφέ και να μαζευτούν στη σύναξη των...πουρόκερς που είχαμε στήσει, τούτη τη φορά κρίνω απαραίτητο το επερχόμενο πάρτι! Είναι μια μορφή ευχαριστίας προς όλα τα παιδιά που δούλεψαν χωρίς αμοιβή, αφενός γιατί γούσταραν το project και αφετέρου γιατί είχαν ξανασυνεργαστεί μαζί μου. Είναι που δένομαι κι εγώ με φιλίες και αν απέφυγα τόσα χρόνια να δουλέψω στην τηλεόραση οφειλόταν στο ότι δεν ήθελα να μου επιβάλλει ή να μου "φορέσει" κανείς καινούργιο συνεργείο. Χώρια που τα παιδιά, από τον Γιάννη τον ηλεκτρολόγο μέχρι την Εύη τη μακιγιέζ και, βέβαια, τον Δημήτρη τον οπερατέρ, έχουν φάει τα νιάτα τους κυριολεκτικά μέσα στο σινεμά και αρκεί μόνο μία ματιά ώστε να συνεννοηθούν με τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Καμαρώνω και χαίρομαι για τους συνεργάτες μου, ειδικά όταν ξέρω πως αυτό που έκαναν για μένα τελευταία, πιθανώς να μην το έκαναν για άλλο συνάδελφο. Τους ευχαριστώ που μου χάρισαν την απόλυτη κιν/φική αίσθηση στην πρώτη μου ταινία, γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο και όχι σε φιλμ Super 16mm. Θα έχουμε κλακέτα; θυμάμαι την αφελέστατη ερώτηση μου στον δ/ντή φωτογραφίας, φοβούμενος πως θα γίνουμε κι εμείς βιντεατζήδες, απ' αυτούς που βγαίνουν στο δρόμο με μια κάμερα και δεν τους απασχολούν ούτε ο ήχος, ούτε ο φωτισμός. Όταν είχαν πρωτοσκάσει μύτη στα φεστιβάλ τέτοιες ταινίες, εμείς του φιλμ τις σνομπάραμε. Ο βετεράνος Λάκης Παπαστάθης είχε κάνει κι ένα εύστοχο σχόλιο: Σε λίγο θα διαγωνίζονται στα φεστιβάλ και τα δελτία ειδήσεων των 8.30! Σήμερα πια συνηθίσαμε και φτάσαμε στο σημείο να μας ξενίζει η χρήση του φιλμ. Επομένως, δίκιο είχαν φίλοι όταν μου έλεγαν πριν δυο χρόνια για το πορτραίτο του Νίκου Κούνδουρου ότι τρελαθήκαμε, γυρίζοντας σε φιλμ ένα ντοκιμαντέρ, το τελευταίο που γυρίστηκε στην Ελλάδα μ' αυτό το format. Κι ας μη βγάλαμε λεφτά, τουλάχιστον κάναμε την καύλα μας με αξιοπρέπεια πάνω απ' όλα, δίχως να καταχραστούμε το ελληνικό δημόσιο, αλλά αντιθέτως ψάχνοντας για χορηγούς προκειμένου να τυπωθούν οι 35άρες κόπιες ή να κάνουμε ένα tele-cine της προκοπής. Ευκαιρία να πω εδώ ότι το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη ακόμη αποτελεί το...greatest hit μου - που λένε. Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη προβολή του και μέχρι σήμερα μου το ζητούν σε διάφορες προβολές.  Δυστυχώς, τόσο η Φλέρυ, όσο και το Κύτταρο, δεν μπόρεσαν να βγουν στη διανομή του DVD, απ' όπου θα έρχονταν μοιραία κάποια χρήματα για όλους τους συντελεστές - τους μουσικούς που συμμετείχαν, εννοώ. Παρ' όλο που ο Γιώργος Χατζιδάκις μού'χε παραχωρήσει την άδεια χρήσης της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι για το ντοκιμαντέρ της Φλέρυς, εμφανίστηκαν η ΑΕΠΙ και οι δισκογραφικές, οι οποίες ζήτησαν τα μαλλιοκέφαλα τους στην περίπτωση της εμπορικής διανομής. Κι έτσι, το παράτησα το θέμα κι αποφάσισα να χαρίζω τις ταινίες μου χέρι με χέρι, σε όποιους μου τις ζητούν. Σίγουρα στο ντοκιμαντέρ για τη Γώγου δε θα υπάρξει ανάλογο πρόβλημα! Οι μουσικές που θα γραφτούν και τα τραγούδια που ήδη γράφτηκαν είναι πρωτότυπα και τα copy-rights θα ανήκουν εν μέρει σε μένα και τους δημιουργούς. Για το τέλος, μπορώ να ανακοινώσω τρία πολύ ευχάριστα γεγονότα που προέκυψαν και που νομίζω είναι ανακοινώσιμα: πριν λίγες μέρες επικοινώνησε μαζί μου μέσω facebook εκπρόσωπος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και με ενημέρωσε πως το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη αγοράστηκε από το Κανάλι της Βουλής, το τηλεοπτικό...Τρίτο Πρόγραμμα σα να λέμε! Εννοείται πως όταν ενημερωθώ, θα ενημερώσω κι εγώ με τη σειρά μου για τις ημερομηνίες προβολής του στην τηλεόραση - αυτό που έλεγα πριν, για φαντάσου, μία ταινία που έκλεισε δεκαετία ακόμη "τραβάει"! Ανήμερα των γενεθλίων μου, επίσης, πριν από δύο εβδομάδες, έλαβα ένα ευγενέστατο email από το σημαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου στη Σκοτία, το οποίο έλεγε να στείλω επειγόντως κόπιες των μουσικών ντοκιμαντέρ μου, διότι πολύ θα ήθελαν να προβληθούν στη διοργάνωση τους! Εγώ να δεις! Ένα ταξιδάκι στην πανέμορφη Σκοτία δε θα με χάλαγε καθόλου μεσ' στην εδώ μιζέρια! Και το τρίτο θετικό που συνέβη είναι πως είχαμε μία κρούση από την ΕΡΤ για να κατατεθεί το σεναριακό σχεδίασμα του ντοκιμαντέρ για τη Γώγου, μπας και πάρουμε κάποια χρήματα τη στιγμή που η ταινία ετοιμάζεται να μπει στο post production. Σαν ψέματα ακούγεται να επιχορηγηθεί κανείς για ταινία τούτη την περίοδο, εξ ου και κρατάω μικρό καλάθι. Δεν χάνω/χάνουμε τίποτα, πάντως, με το να υποβληθεί ο φάκελλος του ντοκιμαντέρ στο πρωτόκολλο της ΕΡΤ. Ένα μόνο με ψιλοχαλάει: Δεν είναι λίγο οξύμωρο ένα ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου να κατατίθεται προς χρηματοδότηση από τον κρατικό μηχανισμό; Αφού ούτως ή άλλως και δεν πρόκειται πάλι να πλουτίσουμε και, το κυριότερο, η ταινία βγήκε μια χαρά όπως βγήκε μέχρι τώρα. Μήπως παραείμαι...dreamer και ομιλώ αυτή τη στιγμή σαν Εξαρχειόπαιδο και όχι σαν επαγγελματίας - τρομάρα μου - κινηματογραφιστής; Να, κάτι τέτοια ενοχικά με πιάνουν και θυμάμαι με χαμόγελο και νοσταλγία τον φίλο μου τον Ταρνανά που κάποτε τον κυνήγησε ο Νικόλας Άσιμος πάνω σε μία ρόδα ποδηλάτου επειδή τον θεώρησε άνθρωπο του ΕΚΚ, δηλαδή συμβιβασμένο και βολεμένο.