rain_&_greek_madness

Βρέχει, βρέχει πολύ και αισθάνομαι πως μεσ' στην απόλυτη αφασία και με το φόβο η επόμενη κυβέρνηση να είναι η πιο συντηρητική από Μεταπολίτευσης κι ύστερα, ένας καταποντισμός θα ήταν ότι πρέπει - που λένε! Η οργάνωση του τελευταίου γυρίσματος του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, τώρα πού'χω βγει απ' τη ροή των γυρισμάτων και μπαίνω σιγά-σιγά σ' αυτή του μοντάζ, μοιάζει βουνό! Βρες τον έναν, βρες τον άλλον, τηλέφωνα εδώ, τηλέφωνα εκεί, φτου κι απ' την αρχή, ενώ εγώ θέλω το αργότερο στα τέλη του μήνα νά'χω ξεκινήσει την δημιουργική - και βαρετή από κάποιο σημείο και μετά - διαδικασία του μοντάζ. Πάλι καλά που μέσα μου είναι ήδη διανεμημένο το υλικό και εν μέρει έχω νοερά μπροστά μου την ταινία τελειωμένη. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Θωμόπουλος εμμένει στην άποψη του να μην εμφανιστεί στο φακό, αλλά να μου στείλει ένα ηχογραφημένο ποίημα - μήνυμα του προς τη Γώγου, το οποίο και θα "ρίξω" πάνω σε πλάνα από την ταινία που αξιώθηκαν να κάνουν μαζί. Εκκρεμούν επίσης οι συμμετοχές της Εύας Κουμαριανού, του Αντώνη Καφετζόπουλου κι ενός ακόμη ανθρώπου, ο οποίος υπήρξε για ένα φεγγάρι σύντροφος της ηθοποιού και ποιήτριας. Ωστόσο, δεν αγχώνομαι ιδιαίτερα, η τριβή μου με το αντικείμενο (να οργανώνω δηλαδή γυρίσματα) διαρκεί εδώ και μία 10ετία ακριβώς. Πιο πολύ με αγχώνει η γραφειοκρατία και εν προκειμένω τα χαρτιά που πρέπει να συγκεντρώσω από ένα τσούρμο γιατρούς για τη σύνταξη της μάνας μου. Τι καλά που θα ήταν να ξεμπερδεύαμε με το πιστοποιητικό του Ωνασείου για το σοβαρό χειρουργείο της. Άντε βρες τώρα καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο για τον διαβήτη και τον υποθυρεοειδισμό της συν ορθοπεδικό για τη μέση της. Κι εσύ, ρε παιδί μου - της είπα σήμερα - δεν άφησες αρρώστια γι' αρρώστια...Δεν τό'ξερα να μπω κατ' ευθείαν σ' ένα τσουβάλι να με πάτε στη...χωματερή, απάντησε κι εκείνη με το πηγαίο χιούμορ της και με επανέφερε στην τάξη. Την ίδια στιγμή η Τρόικα ζητάει κι άλλο κουτσούρεμα των συντάξεων και της ανώτερης μισθοδοσίας του Έλληνα εργαζόμενου, στο πλαίσιο εσχατολογικών και σκατολογικών προβλέψεων ότι τάχα μου ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει! Σιγά τ' αυγά, αυτό το ξέρουμε εδώ και καιρό που δεν έχουμε να περιμένουμε είσπραξη από πουθενά και τρώμε το...λίπος. Σαν τελειώσει κι αυτό να δω τι θα κάνουμε. Για σκέψου, όμως, να χρωστάς κιόλας τη σήμερον ημέρα - αυτό, ναι, είναι εφιάλτης και κανείς δε δύναται να βοηθήσει. Ευτυχώς που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν τα γούσταρα καθόλου τα δάνεια, τα δανεικά γενικώς και τις κηδείες με ξένα κόλιβα. Το ακριβώς αντίθετο, εν ολίγοις, απ' την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα ολόκληρη. Η προσωπική μου αντίσταση στην κακή φάση περιορίζεται επί της παρούσης στην ακρόαση βινυλίων 45 στροφών του Mario Lanza και του Samio Costa - ως δώρα πολύτιμα κατέφτασαν -, σε ένα πολυαναμενόμενο ταξίδι στο εξωτερικό με ανοιχτό εισιτήριο τους επόμενους μήνες, στην προσπάθεια μου να διατηρήσω το blog τούτο και να μην το παραμελήσω για χάρη του ομολογουμένως αποκοντριαστικού facebook και σε λίγες ελληνικές λέξεις που έχουν πολύ πλάκα όταν ξεστομίζονται από μη Έλληνες. Και η διασκευή των Madness στο αγαπημένο Rain του Jose Feliciano, κι αυτή καλή είναι!