ΑΣΧΗΜΕΣ ΜΕΡΕΣ...

Δυστυχώς σοβαροί λόγοι με οδηγούν στο να αποχωρήσω από το blogging, ελπίζω για λίγο. Χθες μάθαμε ότι όλο το πρόβλημα με τη μυική αδράνεια της μητέρας μου οφείλεται σε βλάβη στη σπονδυλική της στήλη. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μαγνητικής εξέτασης, η προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα ή κάτι τέτοιο πιέζει τον νωτιαίο σάκο της με αποτέλεσμα τα νεύρα των κάτω άκρων να μη λειτουργούν. Το αισιόδοξο σενάριο λέει πως θα κάνει τουλάχιστον 20ήμερη αγωγή με ισχυρά αντιφλεγμονώδη και μυοχαλαρωτικά, ώστε να μειωθούν οι πόνοι της, να ξεκινήσει φυσιοθεραπείες και σε δυο- τρεις μήνες από τώρα να ξαναπερπατήσει. Το χειρότερο σενάριο, που δε θέλω να το σκέφτομαι, λέει απ' την άλλη πως αν δεν δει καλυτέρευση με τη φαρμακευτική αγωγή, δηλαδή να μη μπορεί να δεχτεί φυσιοθεραπεία, θα πάμε στην έσχατη λύση του χειρουργείου, κάτι που ως γνωστόν όλοι απεύχονται για ανθρώπους άνω των εβδομήντα. Σε λίγες μέρες θα τη δει ορθοπεδικός στο σπίτι και μετά κάποιος νευροχειρουργός στον Ευαγγελισμό. Άλλος αγώνας ξεκινάει για μένα πάνω που λέγαμε ότι καθαρίσαμε με τις αρρώστιες. Συν τοις άλλοις, προέκυψαν και κάποια ολότελα απρόσμενα προβλήματα με την ταινία μου, λίγες μέρες αφότου ζητήθηκε η συμμετοχή της σε τρία φεστιβάλ κινηματογράφου του εξωτερικού. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ, το θέμα είναι πολύ σοβαρό, θεωρώ όμως σοβαρότερη την εξέλιξη της υγείας της μητέρας μου και συνεπώς καρφί δε μου καίγεται για οτιδήποτε άλλο. Η Λένα με ρώτησε ποιος να μας έχει φτύσει τους τελευταίους μήνες και σύστησε επειγόντως παπά για αγιασμό κατ' οίκον. Δεν είχα κουράγιο να της απαντήσω πως αν πίστευα ότι θα βοηθούσε μια τέτοια κίνηση, θα' χα ήδη φέρει όχι έναν παπά, αλλά ολόκληρη ιεραποστολή. Χαιρετώ σας και εύχομαι Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση. Εδώ θα είμαι, θα διαβάζω και θα παρακολουθώ σιωπηλά με την ελπίδα να τα ξαναπούμε σύντομα.
ΚΚΚ
υ.γ. Τελικά μου φαίνεται πως οι μόνοι που δεν έχουν προβλήματα είναι οι...πεθαμένοι. Α, ρε Αντρέα, τι ανάγκη έχεις εσύ τώρα; Σου' ρθε ο ταμπλάς μια κι όξω, άπλωσες την αρίδα σου και απλώς μας παρακολουθείς όλους να τρέχουμε να σώσουμε το πολύτιμο αρχείο σου και να τραβάμε γενικώς κουπί.

ELECTRIC LITANY Ή ΠΩΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΛΕΜΟ!

ELECTRIC LITANY
HOW TO BE A CHILD & WIN THE WAR
INNER – EAR
Το ντεμπούτο άλμπουμ των Electric Litany ξεκινάει με το Don't fear the war, μια πανέμορφη α λα Nick Cave μπαλάντα για πιάνο, έγχορδα και ηλεκτρική μπάντα. Το μήνυμα είναι σαφές: έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου, όπως είχε πει προ 20ετίας και βάλε ο Τζίμης Πανούσης. Τι κι αν δεν πέφτουν βόμβες, ο τόπος ρημάζεται πια από τρομοκρατία οικονομικής φύσης, από άκρατο σεξισμό και από τα αποτρόπαια ρατσιστικά συνθήματα θερμόαιμων βατραχανθρώπων. Με το δεύτερο κομμάτι, το επτάλεπτο Home, έχω την αίσθηση πως η είσοδος στη Μεγάλη Εβδομάδα, όχι των Παθών κάποιου μεμονωμένου Ιησού, αλλά όλων των ανθρώπων, βρήκε τον ιδανικό ήχο της. Ψυχεδελικές κιθάρες, αργόσυρτα φωνητικά, εντυπωσιακό φινάλε και μια τέλεια θρηνητική ερμηνεία από τον τραγουδιστή του γκρουπ. Με το The Dunes ο ήχος γλυκαίνει, γίνεται πιο ρυθμικός σα ν' ακούς κλασική brit – pop για ν' ακολουθήσει μια πραγματική καταιγίδα από ντεσιμπέλ που αποσυντονίζουν και τον πιο ανήσυχο ακροατή. Παύση απότομη! Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει στίχους από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος κι εγώ σχεδόν δακρύζω...Θυμάμαι τον ποιητή που τον θάψαμε προχθές με την Τέταρτη Διάσταση στα χέρια του κι ακόμη την πολύ επιτυχημένη παράσταση της Μάρσας Μακρή στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Κι όμως, οι Electric Litany δεν στοχεύουν στον εύκολο συναισθηματισμό που μοιραία προξενεί η φωνή του Ρίτσου. Πιάνονται από τους συγκεκριμένους στίχους του, τους εντάσσουν στο δικό τους μεταμοντέρνο σύμπαν, ο λόγος συνεχίζεται στα αγγλικά και η rock μουσική γεννά ένα Δάκρυ (Tear) – έργο τέχνης. (Like we do in) January στη συνέχεια με τους τόνους να πέφτουν, η ηθελημένη μουσική μονοτονία να ακολουθεί τα πλήκτρα του πιάνου και όλα να σβήνουν μ' ένα αμυδρό τσέλο. Στο Minute, ο δυναμισμός της εισαγωγής υποχωρεί και επανεμφανίζεται ευφυώς μέχρι να καταλήξει σ' ένα ψυχοτροπικό παραλήρημα, ένα industrial κλίμα που μας εισάγει στο επόμενο The Roses Came. Από τα καλύτερα τραγούδια του cd! Υπερβολικά ενθουσιωδώς γράφω αυτή τη στιγμή πως οι επίγονοι των Joy Division είναι τούτοι οι νέοι καλλιτέχνες που τους εμπεριέχουν μαζί με την Κατερίνα Γώγου, τη Sylvia Plath, τα παρακμιακά κέντρα αποτοξίνωσης, τον Πανικό στο Needle Park, τις μαύρες πουτάνες της Τρίτης Σεπτεμβρίου και τα σφαχτά στα τσιγγέλια της οδού Αθηνάς. Με το A dream worth dreaming πηγαίνω νοερά στο υπνωτικό κλίμα των 60s και των Doors, Wishful Sinful, End of the night, τέτοιες όμορφες και αγαπημένες καταστάσεις. Στο A Time (Never be late) οι Electric Litany ξεκινούν από μια δοξαστική πιανιστική μπαλάντα, την οποία προς το τέλος μπολιάζουν με αμιγώς ψυχεδελικά στοιχεία, σα να έχουν μπροστά τους έναν ακροατή με ατονία και του κάνουν επειγόντως μια ένεση νευροβιόν. Το cd τελειώνει με ακόμη μία μακροσκελή ηλεκτρική μπαλάντα, αφήνοντας πίσω το concept του Ιανουαρίου και μπαίνοντας στον Φεβρουάριο (February). Είναι θαύμα πως κατάφεραν μέσα στις υπέροχες αρμονίες του πιάνου, τα εξίσου υπέροχα αντρικά φωνητικά και την υποτιθέμενη rock βαβούρα, κάπου στο βάθος ν' ακούγεται ως αίσθηση και το μαντολίνο του Μάνου Χατζιδάκι. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στο νέο συγκρότημα που λέγεται Electric Litany, δηλαδή στον Αλέξανδρο Μιάρη ή Μίαρη ή Μιαρή από τη χώρα μας (κιθάρα, πιάνο, τσέλο, σύνθι, τραγούδι), τον Duane Petrovich από το Τέξας (μπάσο) και τον Richard Simic (ντραμς, κρουστά, κρητικό λαούτο) από το Ντέβονσάιαρ της Αγγλίας. Τον τελευταίο καιρό κοντεύουν να μας πνίξουν οι αγγλόφωνες δισκογραφικές εκδόσεις, έτσι συμβατικό, νωθρό και ερωτολάγνο που κατάντησε το λεγόμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Για να είμαστε ακριβείς, ξεχάσαμε πως είναι να ακούς στίχο στα ελληνικά πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, όπου ο δημιουργός βγάζει τα εσώψυχα του κι αυτομάτως χρήζεται δυσνόητος, άρα ακατάλληλος για μαζική κατανάλωση. Πιστεύω όμως πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει γερές μουσικές θέσεις και ισχυρό στιχουργικό πυρήνα, η γλώσσα είναι το τελευταίο που μας απασχολεί μπροστά σε τέτοιες ατμοσφαιρικές και αποψάτες συνθέσεις! Αναζητήστε το, μόλις κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Inner – Ear!

ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

Συναντηθήκαμε χθες στο πατάρι του Κοραή, στην Ιπποκράτους, αγαπημένο στέκι των ποιητών, οι φίλοι του Αντρέα για να συζητήσουμε τι μέλλει γενέσθαι με το αρχείο του και για να οργανώσουμε τη δημιουργία του Συλλόγου Φίλων Αντρέα Παγουλάτου. Μεταξύ μας, η Πορτογαλίδα Rosa Mesquito που ήρθε από το Βέλγιο, ο Μιχαήλ Μήτρας, ο Κωστής Τριανταφύλλου, ο Κώστας Κρεμμύδας, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, η Ελισάβετ Αρσενίου, ο Μιχάλης Παπανικολάου, ο Κώστας Σταθόπουλος, ο Ηλίας Βαμβακούσης, ο Παναγιώτης Μπούσαλης και άλλοι που δε μπόρεσαν να παρευρεθούν, όπως η Νένα Βενετσάνου, η Εύα Κοταμανίδου, η Μαρία Λαγγουρέλη, η Μαρίζα Κωχ ή ο Πάρις Παρασχόπουλος και ο Παντελής Θεοχαρίδης από τη Θεσσαλονίκη. Με πήρε και με σήκωσε ένα απίστευτο αίσθημα ματαιότητας, ακούγοντας πόσα σχέδια άφησε ανολοκλήρωτα ο Αντρέας και κατανοώντας τον όγκο του σημαντικότατου λογοτεχνικού- κινηματογραφικού- μουσικού- ποιητικού αρχείου του από τη δεκαετία του 1960. Παραθέτω εδώ τώρα μερικά ακόμη μηνύματα που κατέφτασαν από τη χώρα μας και το εξωτερικό για την ξαφνική απώλεια του ποιητή. Ευχαριστώ επίσης τον Κωστή Τριανταφύλλου και τον Κώστα Δήμου για τις φωτογραφίες που μου έστειλαν.

Από το 1969 που γνωριστήκαμε μέχρι σήμερα, 40 χρόνια λοιπόν, ποιητής αφοσιωμένος στη λέξη και την ευαισθησία της, στις έννοιες και τις θεωρίες τους, προσηλωμένος σε μια ασυμβίβαστη έρευνα ποιητική, αντιμετωπίζοντάς την μέσα από τα κινήματα της σκέψης που τόσο καλά γνώρισε και συνεισέφερε και συνδημιούργησε.
Πολυσχιδής δημιουργός που μέσα από την ποιητική του διάσταση αγκάλιασε όλες τις μορφές που επιτρέπουν στην λέξη πολιτισμός να υπάρξει, αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο και την μουσική, στον δοκιμιακό λόγο και την μεταφραστική επίπονη εργασία αλλά και στην οργάνωση ποιητικών παρουσιάσεων, στο τηλεοπτικό πρόγραμμα πολιτισμού που διατήρησε για αρκετό καιρό, στα περιοδικά που διηύθυνε …
Σταθερή του θέση ήταν να προτείνει το εμείς παρά το εγώ, πιστεύοντας στον άνθρωπο και την έκφραση των παθών του, στις ανατρεπτικές δυνάμεις που δεν ξεχνάνε τα σημαντικά νοήματα της ζωής και όντας μακριά από τις ευκαιριακές, επιφανειακές ,καταστροφικές για το ανθρώπινο φαντασιακό, δυνάμεις, πραγμάτωνε το όνειρο και την ουτοπία. Ανήκε σε πολλές ποιητικές γενιές και φυλές και πολιτισμούς αγαπώντας τόσο την αρχαία ελληνική ποίηση όσο και την σύγχρονη βραζιλιάνικη και την γαλλική και τόσες άλλες. Βέβαια όλα αυτά, μέσα από την πρωτοποριακή εκείνη ματιά που ο ποιητής ερευνητής ανακαλύπτει κόσμους για να αναπνεύσει επιτέλους μέσα από το όραμα μιας ποιητικής γης που δημιουργεί.
Εκ μέρους όλων των φίλων σου στην Ελλάδα και το εξωτερικό,
Ποιητή Αντρέα Παγουλάτε έδειξες με ποιό τρόπο μπορεί κανείς πραγματικά να υπηρετήσει και να τιμήσει τον πολιτισμό.
Αδερφέ μου Αντρέα
Γεια σου
Κωστής
*Αποχαιρετιστήριο γράμμα του ποιητή -εικαστικού Κωστή Τριανταφύλλου που διαβάστηκε στην κηδεία στις 24.03.2010
From Dina Kafiris
κκκ
My dearest Costis,
I can't believe it. Did he have any problems prior? I can't believe he's gone. Such a wonderful man, his life cut short. A great loss for Greece and for us. I will miss him very much, his voice, energy, passion and friendship.
As it's late here in Sydney, I assume it's too late to order a wreath. Can you please lay a flower down for me and include my name in anything you write for the people that will miss him.
I'm so sorry to hear such bad news. Thank you for letting me know Costis.
He will always live in our memories with great love and honour.
Dina x
κκκ

From Vassia Karkayannis-Karabelia
Hier j'ai envoyé a une amie a peu près ce message: Ce soir, mes rêves seront hantés par mon vieil ami et complice Andreas Pagoulatos, qui nous a quitté pour un autre monde, dans son sommeil..Un monde de poésie. Il avait traduit Pessoa, présenté - entre plein d'autres - Oliveira , a l' 'institut Français d'Athènes; fut un ami - entre autres - de Jean Pierre Faye et de Dionyssios Solomos, de Mantw Aravantinou, de Nanos Valawritis, de Sinopoulos, de Tachtsis, de Danil, de Nikos, de Chryssa Romanou, de Chryssa Procopaki, de Costis, de Xanthopoulos, de Lazogas et tant d'autres ( quel importance les dates et les siècles..).Il fréquentait tous les samedis après midis Corais, le café du coin Ippokratous et Skoufa ou des artistes fous comme lui, poètes et gens des lettres comme lui, buvaient un café et changeaient la culture etle monde ( évidemment ). Il avait.... Tant de choses avait - il fait et vécu..La, il nous a échappé. Sans laisser, comme d'ab, son adresse..Silence. Moi, sur ces rives lointaines et étrangères, je pense a vous tous qui furent souvent a ses cotés. Encore une fois je ne pourrai pas faire le deuil d'un membre de ma famille. Et je ne serai pas avec vous pour l'accompagner, demain. Embrassez le pour moi.

Vassia Karabelias
http://www.bookpress.gr/multipress/teleutaia-nea/andreas-pagoulatos
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=2039
Αποσβολωμένος, αμήχανος με το νέο του πρόωρου χαμού του αγαπητού μας Αντρέα, που έμαθα σήμερα, στην Θεσ/νίκη, παρακαλώ τους φίλους να αποθέσουν και για μένα ένα δάκρυ και ένα λουλούδι στο χώμα, δεν υπάρχει αμφιβολία, ελαφρύ, που τον σκεπάζει.

κκκ

Βίκτωρ Iβάνοβιτς
Με οδύνη και αμηχανία έμαθα σήμερα, στην Θεσ/νίκη το αναπάντεχο νέο του χαμού του αγαπητού μας Αντρέα. Τέτοιες ειδήσεις είναι πάντα αναπάντεχες και άδικες.
Παρακαλώ τους φίλους να αποθέσουν και εκ μέρους μου ένα δάκρυ και ένα λουλούδι στο χώμα το (δεν χωράει αμφιβολία) ελαφρό που τον σκεπάζει. Καλό του ταξίδι!
Βίκτωρ

ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ!

Τελικά με πείραξε πολύ ο θάνατος του Αντρέα, όχι μόνο εμένα, μα όλα τα νέα παιδιά που είχαμε την τύχη να τον συναναστρεφόμαστε. Χθες βράδυ ξαναμάζεψα φίλους στο σπίτι για φαγητό, όπως το συνηθίζαμε, και ευτυχώς που ακόμη ένα μνημόσυνο στον ποιητή αυτή τη φορά τελείωσε με γέλια και χαρές. Ακούσαμε το ολοκαίνουργιο cd των Electric Litany με τον τίτλο How to be a child & win the war και με τη φράση, μέσα στο ένθετο, Για την Αναρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση. Αν τους ακούγαμε με τον Αντρέα, δεν υπήρχε περίπτωση, σίγουρα θα τους καλούσαμε στις Ποιητικές Ανιχνεύσεις του Nosotros. Δεν ξέρω πως, αλλά το κομμάτι τους Home, δεύτερο στη σειρά, μου θύμισε αμυδρά το Πρακτορείο του Ξαρχάκου. Επιτέλους κι ένα αγγλόφωνο ελληνικό δισκάκι σαφών πολιτικοποιημένων προθέσεων! Ακόμη δεν έχω ακούσει τους Playground Noise, θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

κκκ

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης εξώφυλλο στο δίφωνο! Τι κι αν έφτασε ήδη η πρώτη επιστολή διαμαρτυρίας από αναγνώστη, αν είναι ν' ανέβουν οι πωλήσεις του περιοδικού μέσα σε μια τόσο γενικευμένη οικονομική κρίση, ας πάει και το παλιάμπελο. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα άρθρα και συνεντεύξεις, γιατί αλλιώς θα γινόμασταν δίδυμο αδερφάκι της Σούπερ Κατερίνας. Δεν μπορώ να πω, πάντως, το cover είναι πολύ προσεγμένο, δίχως απωθητικά ρετούς στη φάτσα του pop σταρ. Πολύ καλά και τα δύο cd -προσφορές του εν λόγω τεύχους, ένα best του Νίκου Ξυδάκη με Αρβανιτάκη, Πασπαλά, Κανά κ.α., καθώς και το άλμπουμ- ορόσημο της jazz με την άποψη του Miles Davis στο θρυλικό έργο Porgy & Bess.Στα σημερινά Νέα, πάλι, η αείμνηστη Έλλη Λαμπέτη διαβάζει τα Κατά Ματθαίον Πάθη. Ωχριούν μπροστά στα δικά μου πάθη που εξακολουθώ να' χω τη μάνα μου ανήμπορη να περπατήσει δίχως να ξέρουμε ακόμη το ακριβές αίτιο. Συνέπειες της τετράμηνης κορτιζόνης, διαβητική πολυνευρίτιδα ή απώλεια μυικής μάζας λόγω της θυρεοειδίτιδας, απ' την οποία έχασε 25 κιλά μέσα σε δυο μήνες; Πάλι καλά που το ζάχαρο της είναι τώρα απόλυτα ρυθμισμένο, το ίδιο και η πίεση της. Δύο νευρολόγοι είπαν πως θα επανέλθει μόλις κοπεί οριστικά η κορτιζόνη και το ζάχαρο δεν ξεπερνάει καθημερινά το 1,80. Ένας διαβητολόγος χθες με τρόμαξε όμως από το τηλέφωνο, αφού- λέει- η πολυνευρίτιδα, αν πρόκειται περί πολυνευρίτιδας, δεν είναι πάντα αναστρέψιμη κατάσταση. Αγωνιώ, ανησυχώ και στενοχωριέμαι που τη βλέπω όλο θέληση για ν' ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω, μα μένει καθηλωμένη. Κι εγώ να εξηγώ στους γιατρούς πως για όλα ευθύνεται η γαμημένη κορτιζόνη, που την ξετίναξε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω να τι να πω, το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να δω τη μάνα μου όρθια στα πόδια της. Της είπα χθες Σήκω όρθια να σε δω! Το έκανε, σηκώθηκε πράγματι απ' το κρεβάτι, αλλά μόλις πήγε να κάνει δυο βήματα, οι δυνάμεις στα πόδια την εγκατέλειψαν. Πολύ κακό trip κι εύχομαι να' χει αίσιο τέλος, όπως είχαν κι οι προηγούμενες περιπέτειες με την υγεία της απ' τον περασμένο Νοέμβριο. Μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, όλα συμβαίνουν νωρίς- νωρίς φέτος, από αρρώστιες και απρόσμενα θανατικά μέχρι εθνικές επετείους και θρησκευτικές γιορτές. Αρκετοί φίλοι εγκαταλείπουν την Αθήνα και τραβάνε για τις επαρχίες που μεγάλωσαν. Ωραία θα ήταν να μην ήμουν κι εγώ τόσο πολύ παιδί της πόλης, να μη θυμάμαι το χωριό μόνο σαν μία παρένθεση μέσα στο άστυ.

κκκ

Πρέπει ακόμη να τρέξω τα της επόμενης μέρας- που λένε- του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ, διανομή, κάποια σούπερ ντούπερ εκδήλωση στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, χωρίς δυστυχώς να έχω καμία όρεξη μέσα στα τόσα που συνέβησαν και συμβαίνουν. Ίσως τ' αφήσω γι' αργότερα, όταν θα' χει μπει μια τάξη μ' όλα αυτά που περνάω και βασιλεύσει η ηρεμία. Τίποτα καλύτερο απ' το να αισθάνεται κανείς ήρεμος και γαληνεμένος και ομολογώ ότι έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Οι μόνες μου άμυνες είναι το σινεμά, οι μουσικές, τα βιβλία και προπάντων οι φίλοι- οικογένεια.

ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ & ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

01. ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ & ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΕΝ ΠΛΩ - Βήματα (Ποίηση Αντρέα Παγουλάτου)

02. ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ - Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι (Ποίηση Κώστα Ουράνη)

03. ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ - Η γαλάζια κιθάρα (Λένας Πλάτωνος/ Μαριανίνας Κριεζή/ Live από το Παλλάς)

04. EDITH PIAF - Sous le ciel de Paris

05. ANTONIO CARLOS JOBIM - The girl from Ipanema

06. TONA LA NEGRA - Ya no te quiero

07. ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - Οι ομπρέλες του Demy (Θέμη Καραμουρατίδη/ Γεράσιμου Ευαγγελάτου)

08. ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ - Αμαρτωλό (Ποίηση Γαλάτειας Καζαντζάκη)

09. ΚΟΡΙΝΑ ΛΕΓΑΚΗ - Ω, μη με βλέπετε που κλαίω (Δημήτρη Μαραμή/ Ποίηση Μαρίας Πολυδούρη)

10. LOLEK - Sand

11. RENE AUBRY - Play Time IV

12. ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ & ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΕΝ ΠΛΩ - Θύματα (Ποίηση Αντρέα Παγουλάτου/ Απαγγέλλει ο ποιητής)

κκκ

Τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4. Συντονιστείτε για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

ΛΕΥΤΕΡΗ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΝ ΘΕΡΜΩ

Περίπου συνομήλικοι, με κοινά βιώματα από τις αθηναϊκές γειτονιές που μεγαλώσαμε, εκείνος στον Kολωνό και στα πέριξ, πολύ κοντά στο κέντρο «Ροσινιόλ», που είχε δει μικρό παιδί τον Τσιτσάνη να παίζει, εγώ στο Πολύγωνο και στου Γκύζη, μιλάγαμε για τους κήπους που είχαν τότε τα παλιά σπίτια και έκρυβαν όλα τα μυστήρια της ζωής μας, μιλάγαμε για τα περιβόλια του Κολωνού με τα δροσερά νερά και σειρές τα κρομμυδάκια τα καρότα και τα μαρούλια στα αυλάκια. Στην πραγματικότητα μιλάγαμε για τα ανεπανάληπτα παιδικά μας χρόνια και για ό,τι μέχρι σήμερα και για όλη μας τη ζωή κουβαλάμε από εκείνη την ευλογημένη παιδική ηλικία. Συχνά διαβάζαμε ο ένας στον άλλον τα καινούργια μας ποιήματα. Αυτή η συνήθεια ήταν κάτι σαν τελετή. Η Συντέλεια, που ξεπήδησε σαν συντριβάνι αίμα μέσα από το στήθος μου, εκείνο το βράδυ τον Ιούνιο του 2004, αντί να με λυτρώσει με τάραξε περισσότερο. Του τηλεφώνησα για να του το διαβάσω και για να ξορκίσω τι; Έμεινε για μια στιγμή σιωπηλός και μετά μου είπε ότι ο κύριος Νι που κουβαλάει τον πάγο είναι ο χρόνος και ότι το ποίημα είναι ένας θρήνος για τα χαμένα παιδικά μας χρόνια. Μου είπε ότι του αρέσει πάρα πολύ, το θεωρεί δικό του ποίημα και τότε του λέω ότι το δικαιούται και ότι θα του το αφιερώσω.
Τώρα, που η ζωή τα αναποδογυρίζει όλα και φέρνει τόσο γρήγορα και απρόσμενα τα πάνω κάτω, εκείνο το άκλιτο «Στον» στην αφιέρωση, πρέπει ν’αλλάξει. Το σβήνω και φέρνω στη θέση του το αφηρημένο ουσιαστικό «Μνήμη», στη δοτική χαριστική, με μια νοητή υπογεγραμμένη στο ήτα της λήγουσας, όπως γραφόταν παλαιά.
Θεωρώ τη φιλία μου με τον Ποιητή Αντρέα Παγουλάτο σπάνιο και ανεπανάληπτο περιουσιακό μου στοιχείο, αναπαλλοτρίωτο, μη εμπορεύσιμο, μη ανταλλάξιμο, ανεπίδεκτο οποιασδήποτε αλλαγής, ιδιαίτερα πολύτιμο και μοναδικό.
κκκ
Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ
Μνήμη Αντρέα Παγουλάτου
κκκ
Μου φάνηκε σαν ένα πρόσωπο άνοιξε το παράθυρο και μπήκε.
Μπήκε πάνοπλο με το μαχαίρι με το πριόνι με το τσιγκέλι και με στρατό τα μερμήγκια πίσω του.
Μερμήγκια μαύρα καi ξανθά μερμήγκια μεγάλα και μικρά σαν αυτά που γεμίζουν τον κήπο με σπόρους τούς κουβαλούν έξω από τη φωλιά τους στον αέρα για να στεγνώσουν μετά τη βροχή.
Το πρόσωπο κοιτάζει γύρω τριγύρω στο δωμάτιο ψάχνει για κάτι βυθισμένο κάτι κρυφό.
Το σώμα του μοιάζει με σώμα σουπιάς χωρίς χέρια χωρίς πόδια μόνο με το κεφάλι στη θέση του που ξέφυγε σαν από κάποιο πανηγύρι κάποιο τσίρκο αρχαίο κάποιο βαθύ πηγάδι με νερό.
Το σώμα φοράει τα λεφτά κατάσαρκα γύρω τριγύρω στη μέση του τα εικοσάρικα τα πενηντάρικα τα κατοστάρικα ιριδίζουν κεραμιδί πορτοκαλί πράσινες ανταύγειες.
Το σώμα είναι ο κύριος Νι που κουβαλάει με τη μοτοσικλέτα του το καλοκαίρι κολόνες πάγο στη γειτονιά τις ξεφορτώνει κάθε πρωί έξω από την πόρτα μας.
Κολόνες πάγου που τις φορτώνει η μάνα μου στο τσουβάλι και γεμίζει την ξύλινη παγωνιέρα ώς απάνω γεμίζει την κουζίνα με πάγο γεμίζουν οι κάμαρες με πάγο γεμίζει το χολ με πάγο γεμίζει το σπίτι μας ψηλά στα ταβάνια ώς απάνω με πάγο γεμίζει και η φτωχή μου καρδιά κολόνες πάγος που τώρα πια δεν λιώνει και δεν τελειώνει.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Για τον Αντρέα

Ελεύθερος στα σύμπαντα καλπάζεις
με τ' Άλογο της έφηβής σου ορμής
και μες τη φαντασία μας χαράζεις
δρόμους που δεν περπάτησε κανείς
Με κείμενο κορμί θα ταξιδεύεις
στις θάλασσες της άγριας προσμονής
στο Πέραμα λιμάνι θα γυρεύεις
που αγάπησες βαθειά, όσο κανείς
Κι όσες κι αν σκαρφιστείς Περιπλανήσεις
στου χρόνου τις ατέλειωτες Τροπές
πάντοτε στην καρδιά μας θα γυρίζεις
βάλσαμο να ποτίζεις τις πληγές
Φωτιά που θ' ακυρώνει την απώλεια
Νερό που θα ποτίζει τη χαρά
θα παίρνεις το Μετρό απ' τα Σεπόλια
των φίλων σου να βρεις την αγκαλιά
Το ξέρω, θα' σαι κείνο το αστέρι
που θα μας οδηγεί στον ουρανό
κρατώντας της Αλίσια το χέρι
θα σπέρνεις γαλαξίες στο κενό
κκκ
Παναγιώτης Μπούσαλης, 25 Μαρτίου 2010

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ!

Ο Μαχαιροβγάλτης του Γιάννη Οικονομίδη θα ήταν η τελευταία ελληνική ταινία που θα παρακολουθούσε πριβέ ο Αντρέας Παγουλάτος αν δεν τον πρόφταινε ο θάνατος. Από τις προηγούμενες μέρες είχε μιλήσει σε όλους μας για το πόσο περίμενε να δει τη νέα δουλειά ενός σκηνοθέτη που εκτιμούσε πολύ. Με τον Οικονομίδη, την Έλενα και τον Μιχάλη από την Κύπρο βρεθήκαμε πριν από λίγη ώρα στα Εξάρχεια, έτσι, για ένα κρασί κι ένα καφέ στη μνήμη του αγαπημένου μας φίλου. Ευκαιρία, λοιπόν, να συνδεθούμε και με το blog του Οικονομίδη (www.maxairovgaltis.wordpress.com), ειδικά φτιαγμένο για το promo της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του. Στους κινηματογράφους από τον ερχόμενο Οκτώβρη, αν και σίγουρα θα έχουμε πολλά να πούμε με τον σκηνοθέτη αρκετά νωρίτερα!

Ο ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

Τι έκανες Αντρέα, μήπως δεν πήρες τα χάπια σου; Τι δεν πρόσεξες; Ή μήπως ήταν όπως λεν γραμμένο;
Και τώρα τι κάνουμε; Τα πρόλαβες όλα ή τα άφησες στη μέση; Θυμάμαι τον Μάνο καμιά εβδομάδα πριν πεθάνει, το είχε καταλάβει και μου λέει: Κρίμα! θα φύγω και αισθάνομαι πως ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα.
Καλό ταξίδι Αντρέα! Όμως πως να σβήσω το τηλέφωνο σου απ' το κινητό μου; Καλό ταξίδι Αντρέα μας κι αν βρεις τους άλλους εκεί που πας, πες τους συγνώμη αν δεν τα συνεχίζουμε όπως θα ήθελαν, μα όμως δεν τα παρατάμε, ούτε θα τους προδώσουμε. Απλά όπως λέει και η Ζωή Παναγιωτόπουλου σε ένα τετράστιχο απ’ τις Κωμοπόλεις: “μα ήρθαν δύσκολοι καιροί
για ήρωες και μύθους γιατί η τιμή πουλήθηκε φτηνά στους τοκογλύφους.”

Ηλίας Λιούγκος, Αθήνα 24 Μαρτίου 2010

ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ - ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Χωρίς περαιτέρω σχόλια, αφήνω αυτά τα βίντεο και τις φωτογραφίες που τράβηξε η Λιάνα Μαλανδρενιώτη να αιωρούνται αιώνια στη μπλογκόσφαιρα στη μνήμη του Ποιητή που χάθηκε. Αθάνατος!

ΔΥΟ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΡΙΦΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ...

Η Rosa Mesquita, μεταφράστρια του ποιητικής συλλογής Πέραμα του Αντρέα Παγουλάτου στα πορτογαλικά, έμαθε από το blog το φριχτό- όπως το χαρακτήρισε ο Γιώργος Χρονάς- μαντάτο. Έρχεται στη χώρα μας την Παρασκευή, καθώς την ερχόμενη Δευτέρα επρόκειτο να συναντηθεί με τον Αντρέα για τα της πορτογαλικής έκδοσης του έργου του. Σοκαρισμένη, το μόνο που μου ζήτησε ήταν ν' αφήσω εκ μέρους της ένα κόκκινο γαρίφαλο στο ανοιχτό φέρετρο. Θα γίνει όπως το θέλησε. Μόνο που τα γαρίφαλα θα είναι δύο. Δηλαδή, ακόμη ένα από τη μητέρα μου, η οποία δε θα ξεχάσει ποτέ τα καθημερινά τηλεφωνήματα του Αντρέα: Μη στενοχωριέστε, κυρία Ντίνα- της έλεγε- θα γίνετε γρήγορα καλά και θα σας έχουμε πάλι κοντά μας στις εκδηλώσεις που οργανώνουμε με τον Αντώνη...

Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

ΟΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΤΟΠΟΣ, Ο ΡΗΜΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΗΜΕΙΟΥ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ΦΤΩΧΑΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΨΙΘΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΑΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΒΑΘΑΙΝΕ.

ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΝΩΡΙΣ, ΑΝΤΡΕΑ, ΑΛΛΑ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΝΩΡΙΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ;

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Τουρκία, 24 Μαρτίου 2010

ΑΝΤΙ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΥ

Να' μαστε πάλι εδώ Αντρέα, όπως θα' λεγε και ο Μανώλης Ρασούλης, μόνο που αυτή τη φορά εσύ θα λείπεις. Προς στιγμή νομίσαμε ότι κάποιος μετατόπισε την πρωταπριλιά μέσα στον Mάρτη και πως εσύ την έκανες κατά Βραζιλία μεριά να βρεις την Αλίσια, τη μούσα σου. Μακάρι να ήταν έτσι. Βλέπεις, όμως, ο θάνατος ο αήττητος αποφασίζει πριν από μας για μας και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των ψυχών. Τη στιγμή αυτή που σου γράφω ακούγεται από κάπου ένα παλιό λαϊκό του Θεοδωράκη, από την Πολιτεία νομίζω. Καλή φάση! Εσύ άλλωστε δεν είχες κανένα κόμπλεξ με τη μουσική και τα γούστα της, μπορούσες ν' ακούς απ' τη μια τον φίλο σου, τον Caetano Veloso ή τον Σπήλιο Μεντή κι απ' την άλλη τους Grateful Dead και τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Η τελευταία ήταν και η αιτία που ξεκίνησε η φιλία μας οχτώ χρόνια πριν στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Μόλις είχε τελειώσει η επαναληπτική προβολή της ταινίας μου, μέρα μεσημέρι, έξω απ' τ' Αστέρια και σε θυμάμαι να παρατηρείς την τοιχοκολλημένη αφίσα. Σε γνώριζα και ένιωθα δέος απέναντι σου, με ενδιέφερε η κρίση σου και έτρεμα την ενδεχόμενη απόρριψη ή άρνηση σου γι' αυτό που' χα αξιωθεί να φτιάξω. Είστε ο σκηνοθέτης; με ρώτησες. Και μετά: Ξέρετε, μου άρεσε πολύ η ταινία σας για τη Φλέρυ. Αυτό ήταν! Ή μάλλον αυτό ήταν η αρχή! Διότι μέχρι και πριν λίγες μέρες που μας την έσκασες κυριολεκτικά, δεν σταμάτησες ούτε για μια στιγμή να στηρίζεις νέους καλλιτέχνες. Θυμάσαι που σε τράβαγα κι εγώ με τη σειρά μου σε διάφορα live καλλιτεχνών; Σιγά – σιγά έτσι φτιάξαμε έναν πυρήνα δημιουργικό με σένα πάντα μπροστάρη να προσφέρεις τις γνώσεις σου, τον καλό τον λόγο και το κουράγιο σου. Με ρωτάς τώρα εμένα με τι διάθεση θα ξαναμαζέψω τους φίλους μας όλους στη βεράντα της πλατείας Βικτωρίας; Πως θα ξαναβγώ στο Μοναστηράκι για βινύλια, δραστηριότητα που την είχα κόψει απ' τα είκοσι μου και την άρχισα πάλι εξ αιτίας σου; Μην κλαις, μου λένε κάποιοι, θα σε βλέπει ο Αντρέας και δεν θα του αρέσει. Δεν πειράζει, απαντάω κι εγώ, ας μην του αρέσει! Γιατί, ρε συ Αντρέα, ούτε συ άκουγες εμένα που σου φώναζα τους τελευταίους μήνες να μην τρως άτσαλα και να πας να κοιτάξεις την πίεση σου. Πως σου φαίνεται σήμερα που άκουσα έναν κοινό φίλο μας να λέει ότι όσο φρόντιζες το πνεύμα σου, άλλο τόσο παραμελούσες το σώμα σου; Σ' το' χα πει πολλές φορές, δεν σ' το' χα πει; Αντρέα, είσαι κατακόκκινος σαν παντζάρι, να ελέγξεις την αρτηριακή σου πίεση! Κι εσύ χαμογελούσες σαν παιδάκι, όπως πάντα...Τι κατάλαβες τώρα, ρε Αντρέα; Μας αφήνεις μόνους κι έρημους να παλεύουμε με τα θηρία και τους κακούς που σε αντίθεση με τον κινηματογράφο αυτοί πάντα επιβιώνουν στο τέλος. Χτυπάει το κινητό μου και νομίζω πως θα' σαι εσύ. Μου φαίνεται θα κάνω ότι κάνει και η Σαβίνα, η κοινή μας φίλη, η οποία ποτέ δε σβήνει απ' την ατζέντα της τα τηλέφωνα ανθρώπων που έφυγαν απ' τον κόσμο τούτο. Ξαναείδα πριν από λίγες ώρες το ντοκιμαντέρ – τσάτρα πάτρα που φτιάξαμε μαζί για τον Γιαπωνέζο Damo Suzuki. Δε θα ξεχάσω τον Σολδάτο που μας συνάντησε στην προβολή, πάλι στη Δράμα, και σε ρώτησε πότε επιτέλους θα μεγαλώσεις και δε θα μπλέκεις με αναρχο – ροκάδες καλλιτέχνες. Μιλάω με τη Μιράντα που σου είχε πάρει τα μέτρα για το α λα 50s κοστούμι της ταινίας, γελάμε με την απίστευτη όρεξη σου για κουλτουριάρικα...μασκαρελίκια. Μου τηλεφώνησε η Έλενα και μου ζήτησε να ανοίξει η συγκεκριμένη ταινία το φετινό φεστιβάλ underground κινηματογράφου της Λευκωσίας. Έτσι, για να σηκωθεί ολόκληρη η αίθουσα και να χειροκροτήσει την ιερή μορφή σου. Είναι εδώ η Έλενα κι αύριο έρχεται και ο Μιχάλης ο ποιητής. Ξέρεις ότι απόψε στην Κύπρο σε τιμούν με έκτακτο ποιητικό μαραθώνιο στη μνήμη σου; Μπορείς να διαβάσεις άραγε από 'κει που βρίσκεσαι τα μονόστηλα που σου αφιέρωσαν όλες οι σοβαρές εφημερίδες; Η Μαρίζα, λέει, σου πήρε μια αγκαλιά γαλάζια τριαντάφυλλα. Η Λένα θέλει να στείλει στεφάνι – στεφάνι, για φαντάσου – συγκινημένη με το αφιέρωμα που διοργανώναμε γι' αυτήν στο Nosotros. Μέχρι και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος επικοινώνησε μαζί μου από την Τουρκία, να μου μεταφέρει δυο γλυκά λόγια που θ' ακουστούν στο κατευόδιο. Τον δε Ξανθόπουλο, ασ' τον αυτόν. Μιλάμε δυο και τρεις φορές τη μέρα, έτσι για να δει ο ένας σε τι ψυχολογική κατάσταση είναι ο άλλος. Μου έσκισε την καρδιά το κλάμα του Λευτέρη στο τηλέφωνο. Μου ζητούσε να του πω ότι όλο αυτό είναι μια κακιά φάρσα και τίποτα περισσότερο...Τι να του έλεγα του φίλου μας, ρε Αντρέα; Σάμπως εγώ καλύτερα ήμουν; Που να' βλεπες και τα μάτια του Ηλία, του Επίκουρου, του Ζαχαρία και του Παναγιώτη. Πρησμένα από το κλάμα και τα ερωτηματικά. Τους είχα όλους σπίτι μου χθες, Αντρέα, αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε σαν παιδιά ορφανά. Γιατί μείναμε πραγματικά ορφανοί. Πιστεύω ότι κάπως έτσι θα ένιωσαν και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, μουσικοί κυρίως, όταν έφυγε από κοντά τους ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακάμπτω το γεγονός πως υπήρξες ένας σπουδαίος ποιητής, πολυμεταφρασμένος και αναγνωρισμένος στο εξωτερικό. Μένω στο μεγαλείο της ψυχής σου, αυτό που μου εξήρε προ ολίγου στο τηλέφωνο και ο Αγγελόπουλος. Ξημερώνει δύσκολη μέρα για όλους μας και δεν ξέρω πως θα τη βγάλω. Βουρκώνω όταν ακούω τη Λιάνα να λέει πως σε λίγες ώρες από τώρα θα δούμε για τελευταία φορά τη φατσούλα σου. Τι σκληρός που ειν' ο θάνατος, γαμώ το κέρατο μου. Αν υποθέσουμε ότι δεν είμαστε μόνο ύλη και πιστέψουμε στο άκρον άωτον της αισιοδοξίας που θέλει την ψυχή να φεύγει απλά από το περιτύλιγμα της, το άχρηστο και φθαρτό σώμα (μήπως τελικά γι' αυτό δεν το φρόντιζες όσο θα έπρεπε;), ίσως να είσαι κι εσύ εκεί, ανίκανος μόνο να χρησιμοποιήσεις τη χαρακτηριστική ήρεμη φωνή σου. Θα βλέπεις όμως τον πόνο στο βλέμμα του Μπιτσάκη, της Κοκκίνου, του Κρεμμύδα, της Μπακοπούλου, του Παπαχρήστου, του Μήτρα, του Σταθόπουλου, της Λαγγουρέλη, της Βενετσάνου, της Κοταμανίδου, της Προκοπάκη, του Παρασχόπουλου, του Παπαστάθη, του Ζυγομαλά και πολλών άλλων ανθρώπων που αγάπησες και σε αγάπησαν. Αν λείπουν και μερικοί, μην τους παρεξηγήσεις και να σκεφτείς ότι μας την έφερες τελείως απρόοπτα. Σου λέω παρ' όλα αυτά πως ο Lolek ήρθε από την Ιθάκη, η maira από τη Ζαχάρω και ο Θεοχαρίδης από τη Θεσσαλονίκη μόνο και μόνο για να μη σ' αφήσουν μόνο στο μεγάλο ταξίδι. Υπήρξες πολύ τυχερός, Αντρέα Παγουλάτε, γιατί έδωσες, αλλά πήρες κι εσύ αγάπη. Αν ποτέ γίνω Υπουργός Πολιτισμού, θα σου δώσω έναν ολόκληρο όροφο! σου' χε πετάξει κάποτε η Νένα κι ήταν ότι πιο έξυπνο είχα ακούσει. Κάπου εδώ λέω να σ' αφήσω στην ησυχία σου, απόλυτα ταυτισμένος με κάτι που μου είπε τ' απόγευμα ο Λευτέρης Ξανθόπουλος: Το ότι μας θεωρούσες και σε θεωρούσαμε φίλο μας, οικείο μας πρόσωπο και δικό μας άνθρωπο, είναι μια κληρονομιά τεραστίων διαστάσεων. Άντε, Αντρίκο μου, καλό δρόμο να' χεις – και που' σαι – λίγο υπομονή να κάνεις, όλοι εκεί που πας εσύ θα ξανασμίξουμε μια μέρα. Από 'δω και στο εξής ο χρόνος παύει να σε απασχολεί, δεν υφίσταται ως έννοια. Εμείς να δούμε πως θα τον παλέψουμε οι φτωχοί.

Παντοτινά φίλος σου,

Αντώνης Μποσκοΐτης

Ξημέρωμα 24ης Μαρτίου 2010

Η ΣΟΦΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010
κκκ
Τι κάνεις Ανδρέα μου;
Γεια σου Σοφούλα μου!
Έτσι ξεκινούσαν πάντα τα τηλεφωνήματα μας..
Έτσι θα ξεκινούσε πάλι και το τηλεφώνημα που είχα σκοπό να σου κάνω μέσα στη βδομάδα για να συζητήσουμε για τα νέα βιβλία που θα παρουσιάσουμε και φέτος στο Φεστιβάλ.
Θα σε ρωτούσα «τι κάνεις», κι εσύ όπως πάντα, δεν θα μου έλεγες «καλά» , όπως λένε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, αλλά με χαρά μικρού παιδιού θα μου απαριθμούσες τις δεκάδες σου δραστηριότητες, και τις βραδυές, και τα ποιητικά σου ταξίδια..
Και πάλι θα με καλούσες κι εγώ πάλι στα μισά θα ερχόμουν, γιατί Ανδρέα μου.. σου έλεγα.. «ζωή να’χεις..» που λένε και στο νησί, «δεν σε προλαβαίνω, να ‘ρθω σε όλα!!»
Κι αφού τελείωνε η πλούσια ατζέντα σου θα με ρωτούσες για τα δικά μου.
Και θα κανονίζαμε συνάντηση, και θα σημειώναμε τα βιβλία μας κι αυτούς που θα καλούσαμε.
Και θα σε κερνούσα λεμονίτα, που τόσο σου άρεσε, και θα μου ζητούσες να σου δείξω κάτι δικό μου.
Κι εγώ πάλι θα ντρεπόμουν,
κι εσύ θα μου’λεγες να μη λέω ανοησίες,
κι εγώ θα σου’λεγα ότι ανοησίες είναι αυτά που γράφω,
κι εσύ θα μου έλεγες χαμογελώντας «Εντάξει, την επόμενη φορά όμως που θα έρθεις θα σε βάλω να διαβάσεις κάτι δικό σου!»
Κι εγώ πάλι θα ντρεπόμουν, όσο κι αν με ενθάρρυνες, αγαπημένε μου μέντορα και φίλε, γιατί Ανδρέα μου, πάντα ήθελα λίγο χρόνο να γίνω καλή. Καλύτερη..
Κι αυτόν το χρόνο, Ανδρέα μου δεν μου τον έδωσες. Δεν σε πρόλαβα.
Και κοίτα να δεις που η μόνη και πρώτη φορά που σου γράφω είναι τώρα. Που πάλι ανοησίες γράφω, αλλά συχώρα με. Είμαι συντετριμμένη.. Και δεν πιστεύω ότι φεύγεις. Κι ότι εδώ δεν θα ξαναπιούμε μαζί λεμονίτα…
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση
Η φίλη σου
Σοφούλα
ΚΚΚ
* η Σοφία Γεωργιάδου είναι υπεύθυνη συντονισμού προγράμματος του διεθνούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας

Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΟΥΣ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΞΕΠΕΜΠΕ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΙΑ. ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠ' ΑΥΤΑ, ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΑΝΑΒΩ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΖΩ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗ.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ.

ΚΚΚ

Μαρίζα Κωχ, Αθήνα 22 Μαρτίου 2010

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

Ο ποιητής, θεωρητικός του κινηματογράφου και δοκιμιογράφος, Αντρέας Παγουλάτος, δεν είναι πια ανάμεσα μας. Έφυγε απρόσμενα σήμερα στις 8.30 π.μ. Παρακαταθήκη το έργο του και το ήθος του από όλες τις επόμενες γενιές.

Ο Αντρέας Παγουλάτος γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 1970 έως το 1988, στο Παρίσι, συμμετείχε ενεργά στη γέννηση και την εξέλιξη του ποιητικού γλωσσοκεντρικού κινήματος.

Τα βιβλία ποίησής του, "Επίμαχα" (1973), "Κορμί κείμενο" (1975) και ποιήματά του, που δημοσιεύτηκαν σε γνωστά περιοδικά ("Change", "Perimetres", "N.R.S.", "Change International", "Les Temps Modernes", κ.ά.), θεωρούνται από τα πρώτα γλωσσοκεντρικά κείμενα. Το 1973 ιδρύει το περιοδικό "Χνάρι" (πρώτη περίοδος 1973-1976) και ακολουθούν τα "Χνάρια", το 1985, που συνδιευθύνει μαζί με το ζωγράφο Γιώργο Λαζόγκα.

Υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνος του τομέα ποίησης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Διηύθυνε μαζί με το Νάνο Βαλαωρίτη το περιοδικό "Συντέλεια" (εκδ. Εξάντας), ενώ μέχρι σήμερα συνδιηύθυναν τη "Νέα Συντέλεια" (εκδ. 'Αγκυρα).

Δημοσίευσε δοκίμιά του σε περιοδικά και εφημερίδες και σε ειδικές εκδόσεις των Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (στο πλαίσιο, ιδιαίτερα, των εκδηλώσεων "Κινηματογράφος και πραγματικότητα", τις οποίες εγκαινίασε μαζί με τον Β. Σπηλιόπουλο πριν από 18 χρόνια).
Εργάστηκε στις βασικές ομάδες των εκπομπών: "Χρώματα" (Ε.Τ.1), "Ψηφιδωτό" (Ε.Τ.2), "Νέες εικόνες", "Η τέχνη της φωτογραφίας", ως ερευνητής - σεναριογράφος. Πάνω στην (ή με) την ποίησή του έγιναν ταινίες (Καπλανίδης, Πλαϊτάκης κ.α.) και βιντεο-ποιήματα (Σαντοριναίος). Παρουσίασε στο Centre Georges Pompidou ποιητικά του δρώμενα καθώς και μια επιλογή ελληνικών ντοκιμαντέρ ("Ελληνικός Πολιτιστικός Μήνας", 1981).

Διοργάνωσε στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Κύπρο, ποιητικές και άλλες εκδηλώσεις, και εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στο εξωτερικό, στις συναντήσεις "Διεθνές Φεστιβάλ Καινούργιας Ποίησης" (Παρίσι, 1983), "Διεθνείς Συναντήσεις Ποίησης" (Cogolin, 1985), "Polyphonix" (Παρίσι, 1986) και "Φωνές της Μεσογείου" (Lodeve, 2005).

Ποίησή του μελοποίησαν οι συνθέτες Θάνος Μικρούτσικος, Θωμάς Σλιώμης, Χάρης Ξανθουδάκης, Πάρις Παρασχόπουλος, Ηλίας Βαμβακούσης, Επίκουρος Τριανταφυλλίδης, Παναγιώτης Μπούσαλης. Έχει εκδώσει, εν όλω, τις ποιητικές συλλογές: "Όργια και εμπόδια" (Εξάντας), "Προς, Στοιχειώσεις, Πόροι" (Μαραθιά), "Επίμαχα, Κορμί κείμενο" (β' έκδοση, Μαραθιά) και "Πέραμα" (Μανδραγόρας).

Η Ε.Ε.Σ. εκφράζει την βαθιά της θλίψη για την απώλεια ενός πνευματικού ανθρώπου όπως ήταν ο Αντρέας Παγουλάτος και η απουσία του, σε καιρούς ιδιώτευσης και έλλειψης οραμάτων, μας κάνει φτωχότερους.

Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010, στις 15.00 μ.μ. στο Κοιμητήριο Περιστερίου στον Άγιο Βασίλειο.

Ο ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

ΕΦΥΓΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ.
ΕΦΥΓΕ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ.
ΕΦΥΓΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ.
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΣΩΜΑ – ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ.
ΘΡΗΝΩ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.
ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΄65, ΤΟ ΄72, ΤΟ ΄80, ΤΟ ΄93, ΤΟ 2002 ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ “ΟΡΕΣΤΗ” ΜΕΧΡΙ ΤΟ “ΠΕΡΑΜΑ” ΘΑ ΣΚΙΣΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.
Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.

ΚΚΚ
Θάνος Μικρούτσικος, Αθήνα 22 Μαρτίου 2010

Η ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

ΑΥΤΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, Ο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΗΤΑΝ Ο ΧΡΥΣΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕ, ΠΡΟΣΦΕΡΕ, ΚΑΤΑΦΕΡΝΕ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΑΣΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΑΚΡΙΒΟ ΦΙΛΟ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΑΖΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ. Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ.

ΚΚΚ

Νένα Βενετσάνου, Αθήνα 22 Μαρτίου 2010

R.I.P. ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ (1948 - 2010)

Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα να ποτίσουν το πληκτρολόγιο...

Σήμερα έχασα τον γκουρού μου κι έναν αγαπημένο φίλο...

Ο Αντρέας Παγουλάτος δεν είναι πια ανάμεσα μας...

Έφυγε ξαφνικά έπειτα από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο...

Τι άδοξο τέλος για έναν ποιητή αυθεντικό...

Πόσος θρήνος από όλους εμάς, τους οικείους του ανθρώπους...

Καλό ταξίδι, γλυκέ μου Αντρέα...

Καλό ταξίδι...

Ο καημός μου είναι αβάσταχτος...

ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 12ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙ.

Με μια σχετικά λιτή τελετή στο Ολύμπιον, με την παρουσιάστρια Μάγια Τσόκλη να δηλώνει πως επιτέλους το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποδεσμεύεται από τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του ΥΠΠΟ (υπάρχουν ακόμη κρατικά βραβεία άραγε;), αλλά και με μερικές φωνές διαμαρτυρίας κατά της τωρινής διεύθυνσης του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, έπεσε χθες βράδυ η αυλαία του 12ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εικόνες του 21ου αι. Τα βραβεία της φετινής διοργάνωσης δόθηκαν στα ντοκιμαντέρ Ταξιδιάρα ψυχή της Αγγελικής Αριστομενοπούλου (Βραβείο FIPRESCI) και Γάζα ερχόμαστε των Γιώργου Αυγερόπουλου- Γιάννη Καρυπίδη (Βραβείο Κοινού). Δεν κατάφερα να δω όσο ήμουν απάνω τις συγκεκριμένες ταινίες και ως εκ τούτου δεν έχω άποψη. Θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία, εν προκειμένω με τον ερχομό ολόκληρου του διαγωνιστικού προγράμματος του φεστιβάλ στην Αθήνα. Άλλωστε το ταξίδι των ταινιών δεν σταματά εδώ. Στο πλαίσιο προώθησης του ντοκιμαντέρ ανά την ελληνική επικράτεια, ετοιμάζονται να προβληθούν σε πολλές πόλεις εκτός Θεσσαλονίκης και Αθήνας, όπου υπάρχουν κινηματογραφικές λέσχες, αλλά και σωφρονιστικά ιδρύματα. Επόμενο βήμα για τις Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο είναι η διανομή τους από το Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σε κάποια αθηναϊκή κεντρική αίθουσα, συμφώνως με τις επιταγές των παραγωγών του φιλμ (ΕΚΚ, Γιάννης Σολδάτος, MediaVox και Εργαστήρια Σκλαβής). Ευχαριστώ τους ανθρώπους που ήρθαν στις δύο προβολές και ψήφισαν την ταινία, τους δημοσιογράφους που τη στήριξαν με δημοσιεύματα όλο αυτόν τον καιρό και τους διαδικτυακούς φίλους που έγραψαν συγκινητικά πράγματα στα blogs και στις ιστοσελίδες τους.

ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

Μετά από τρεις μέρες στη Θεσσαλονίκη και άλλες τρεις στον Πειραιά, στο πατρικό μου, επιστρέφω στο δικό μου σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Για λίγες ώρες μόνο, να ακούσω μουσική, να χαλαρώσω και να πάρω μαζί μου κάνα ρούχο αφού το πρωί αναχωρώ πάλι για τη Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που ρίχνει αυλαία απόψε στις 9 το βράδυ. Πρώτη φορά παρατηρώ τα ονόματα των άλλων ενοίκων στα κουδούνια της πολυκατοικίας μου: Harvath, Elga, Prislov κλπ. Κι ανάμεσα τους δυο- τρία μόνο ελληνικά. Στο ισόγειο ακούω πάλι φωνές από το διαμέρισμα που μια μπόχα σα να βγαίνει πάντα από τις χαραμάδες της εξώπορτας του. Είναι τρελοί και οι δύο, με παίρνει παραπέρα και με ενημερώνει η διαχειρίστρια με φανερή κουτσομπολίστικη διάθεση, τους είχαν μέσα για καιρό και τώρα μας τους ξαναφέρανε! Δεν της λέω τίποτα, μπαίνω στο ασανσέρ με σκυμμένο κεφάλι, μονολογώντας η τρέλα δεν πάει στα βουνά, μα στου bosko την καμπούρα...
Ηρέμησα κάπως με τις απαντήσεις των εξετάσεων της μητέρας μου. Όπως όλα δείχνουν, η αδυναμία της να σταθεί στα πόδια της οφείλεται σε καθαρά μυικό και όχι οστικό πρόβλημα. Κοινώς, κανείς να μη χρησιμοποιεί κορτιζόνη πέραν των τριών μηνών και ας φωνάζουν οι γιατροί του. Όχι τίποτ' άλλο, μετά θα 'ρθούν άλλοι γιατροί, διαφορετικής ειδικότητας, που πάλι θα του φωνάζουν. Η κατάσταση για την ώρα- λένε- είναι αναστρέψιμη και θα ξαναθρέψουν οι μύες της μόλις διακοπεί οριστικά η κορτιζόνη (σε ένα μήνα από τώρα). Υπομονή και μόνο υπομονή πρέπει να κάνει η ταλαιπωρημένη γυναίκα, τουλάχιστον μέχρι να τη δει την ερχόμενη εβδομάδα ένας καλός νευρολόγος και συστήσει την κατάλληλη θεραπεία. Μέσα στην απελπισία μας και κυρίως μη μπορώντας να την πηγαίνουμε στα χέρια για τις βασικές ανάγκες της, πώς μου' κοψε και εγκατέστησα μέσα στο δωμάτιο της χημική τουαλέτα. Ίσα- ίσα δυο βήματα να κάνει, να κάθεται και με το που ξανασηκώνεται βουρ στο κρεβάτι! Κανονικό μαρτύριο, μα ευτυχώς που έχει πολύ χιούμορ κι έως και το διασκεδάζουμε. Τη λυπάμαι αφάνταστα που την περνάει ολημερίς ταβλιασμένη και διαβάζοντας συνεχώς το προσπέκτους με την εκδρομή του ΚΑΠΗ στη γαλλική ριβιέρα που έχασε! Γίνε συ καλά, της λέω, και θα σε στείλω στο Haight Ashbury του Σαν Φρανσίσκο! Στο μεταξύ, μπούχτισα να βράζω αυγά για να τρώει εκείνη το οφέλιμο ασπράδι κι εγώ τον βλαβερό κρόκο, να ζυμώνω ανάλατα μπιφτέκια και να πρέπει να θυμάμαι απ' έξω ένα σωρό χάπια και τις σωστές ώρες λήψης τους. Είπα του αδερφού μου να τη στήσει όρθια, να τη βάλει στην καρέκλα και να μεταφέρει την τηλεόραση, για να μπορέσει να δει τον γιο της που μιλάει για την Πλάτωνος στο σημερινό αφιέρωμα της Αρώνη στην ΕΤ- 1: http://entertainment.in.gr/html/ent/242/ent.81242.asp. Ξέρω ότι θα πάρει μεγάλη χαρά...
Κι έτσι ξανανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη με διάθεση να χαρώ περισσότερο την πόλη παρά το φεστιβάλ, από το οποίο- δε μπορώ να πω- μόνο καλά πράγματα θα έχω να θυμάμαι από την πρεμιέρα της ταινίας μου. Στην απονομή θα παραστούμε με τον Παντελή Θεοχαρίδη και τη Μιράντα Θεοδωρίδου, τον τραγουδιστή και την ενδυματολόγο μου. Αν πάρουμε το βραβείο FIPRESCI, θα το κάψουμε κυριολεκτικά απάνω, αν όχι, απλώς θα βάλω μπρος το πλάνο για μια σεμνή και ταπεινή διανομή της ταινίας με το Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου τις επόμενες εβδομάδες. Χώρια που ήδη έχω έτοιμο και ένα καινούργιο ντοκιμαντερίστικο project προς κατάθεση!
Αν προλάβω επίσης, θα ζητήσω από τον φίλο μου τον Γκροσδάνη να με ξαναπάει από εκείνο το δισκάδικο της Τσιμισκή, όπου την τελευταία φορά αγόρασα βινύλια των Ούγγρων Omega και των Ολλανδών Exception σε τρομερά προσιτή τιμή! Σήμερα πάντως σε ένα γρήγορο πέρασμα από το πειραϊκό Metropolis πήρα ένα box- set της θεάς Edith Piaf με 120 τραγούδια περιόδου 1945 - 1958! Σα να λέμε Sous le ciel de Salonique ή Primavera en Salonico...

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ (20 & 21 ΜΑΡΤΙΟΥ) ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΑΡΩΝΗ ΣΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ!

Είναι η πρώτη φορά που η εκπομπή Ημερολόγια της Λένας Αρώνη θα μεταδοθεί σε δύο μέρη. Αύριο, Σάββατο 20/ 3 και μεθαύριο, Κυριακή 21/ 3, συντονιστείτε στην ΕΤ- 1 για να παρακολουθήσετε το α΄ και το β΄ μέρος αντίστοιχα του αφιερώματος στη Λένα Πλάτωνος. Μιλάει η ίδια η συνθέτρια, ενώ γι' αυτήν και το έργο της μιλούν η Ντόρα Μπακοπούλου, ο Γιώργος Χρονάς, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Γιάννης Παλαμίδας, ο Vassilikos και ο Αντώνης Μποσκοΐτης. Θα προβληθεί επίσης σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό αρχείου, μεταξύ άλλων, από την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του Σαμποτάζ στην Κρήτη το 1985. Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την τεχνική κατασκευή του αφιερώματος στη Λένα, μαθαίνω όμως πως οι εξαιρετικοί συνεργάτες της άλλης Λένας, της Αρώνη, κινήθηκαν στο ύφος μιας αμιγώς ντοκιμαντερίστικης εργασίας κι αυτό είναι το σημαντικότερο! Θα έλεγα μάλιστα πως είναι από τις σπάνιες φορές που η ελληνική τηλεόραση δηλώνει σθεναρή και σοβαρή παρουσία στα πολιτιστικά μας δρώμενα! Από τα Ημερολόγια της Λένας Πλάτωνος, λοιπόν, στα Ημερολόγια της Λένας Αρώνη, αυτό το Σαββατοκύριακο στην ΕΤ- 1 στις 19.00 το βράδυ!
Εδώ το link του παλιού post που είχε αποσυρθεί, μια και δε γνωρίζαμε πότε θα προβαλλόταν το αφιέρωμα:
http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2009/10/blog-post_27.html

Ο BOSKO ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΝΔΟΥΡΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΣΤΗΝ ΕΤ- 1 & ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ

Eυχαριστώ τον Αποστόλη (rena fan) που ανέβασε το βιντεάκι στο youtube, διότι με το τρέξιμο κατά τη διάρκεια ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ το τελευταίο πράγμα που αντέχει να βλέπει ένας σκηνοθέτης είναι η μάπα του στην TV. Ελπίζω ο rena fan να κάνει το ίδιο μεθαύριο με το weekend- αφιέρωμα στη Λένα Πλάτωνος και να σπάσει την εκπομπή της Λένας Αρώνη σε πολλά μικρά βιντεάκια!

ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΟ BREAK ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Γυρισμός στην Αθήνα λόγω των νέων εξετάσεων της μητέρας μου, ηλεκτρομυογράφημα και μαγνητική μέσης- κάτω άκρων...ιδιαίτερα θερμή η ανταπόκριση του κοινού και στη χθεσινή δεύτερη προβολή του ντοκιμαντέρ...στο Q & A session που ακολούθησε, ένας δημοσιογράφος με ρώτησε γιατί έβαλα στην ταινία την Κωχ και τους άλλους καλλιτέχνες της γενιάς αυτής να μιλάνε για τον Κούνδουρο...μάλλον δεν διατύπωσε καλά το ερώτημα του και του την πέσανε όλοι στην αίθουσα...γιατί ο σκηνοθέτης φυλάσσει τη μνήμη μας, ήταν η απάντηση που του έδωσε (και πολύ μου άρεσε) ένας ηλικιωμένος κύριος...ήθελα να του πω κι εγώ και ποιον ήθελες να βάλω να μιλάει, τον Φάμελλο ή τον Σεργουλόπουλο, ξέρω 'γω, μα μετά μου εξήγησε ο άνθρωπος τι εννοούσε με την ερώτηση του, πράγμα που πάλι δεν πολυκατάλαβα, αλλά μεσ' στη βαβούρα και τα συγχαρητήρια του κοινού, τι τα θες και τι τα ψάχνεις...χάρηκα που είδα πολλούς φίλους χθες στον Παύλο Ζάννα, τον Στεργιούλα που επιμελήθηκε το τεύχος Καβάφη της Οδού Πανός, τον blogger Σ.Π.Ρ. με την παρέα του, τον Θεοχαρίδη με τους μουσικούς του, την τραγουδίστρια Κατερίνα Σιάπαντα, τον καραγκιοζοπαίχτη Αγάπιο Αγαπίου, τον διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας Θόδωρο Αδαμόπουλο, αρκετούς ηθοποιούς...περισσότερο χάρηκα που είδα επιτέλους κάποιον εκπρόσωπο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να μου λέει ότι αισθάνονται υπερήφανοι που η ταινία τούτη είναι παραγωγή τους, ν' ακούει και μένα όμως να παραπονιέμαι στα όρια της διαμαρτυρίας που είχα φτάσει στη Θεσσαλονίκη ένα τρίωρο πριν την πρεμιέρα του Σαββάτου και δεν υπήρχε πουθενά ούτε μια αφίσα, έστω ένα flyer του ντοκιμαντέρ...ξέχασα μάλιστα να γκρινιάξω επειδή στο τελευταίο τεύχος του μοτέρ, του εντύπου του ΕΚΚ, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην ταινία που θα τους εκπροσωπούσε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης...δε βαριέσαι, ευτυχώς που ασκώ το δημοσιογραφικό επάγγελμα κι έτσι έχω εύκολη πρόσβαση στον Τύπο, εκεί που άλλοι θα παρακαλούσαν για μία μικρή δημοσίευση...διότι, κακά τα ψέματα, καλλιτέχνης χρήζεται κανείς απ' το ταλέντο του και μόνον απ' αυτό, την προϋπόθεση όμως για να είναι παραγωγικός και να έχει επικοινωνιακή δύναμη η τέχνη του, την ορίζουν οι δημοσιογράφοι...μέχρι προχθές, βάσει των ψήφων, η ταινία ερχόταν δεύτερη στην υποψηφιότητα για το βραβείο κοινού...από χθες προπορεύθηκε το ντοκιμαντέρ για τον Αγγελάκα, οπότε εγώ πήγα στην τρίτη θέση αυτομάτως...για να δούμε πόσες ψήφους θα μαζέψουν το Σινεμά Γυμνό, το sequel του Sugar Town και το ακτιβιστικό ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου...εννοώ πως υπάρχουν ακόμη στο πρόγραμμα πολλές ταινίες που περιμένει αρκετός κόσμος...το μόνο σίγουρο είναι πως δεν παίζουμε πια για το βραβείο κοινού με το έπαθλο των 10.000 ευρώ, αλλά ευτυχώς παίζουμε και παραπαίζουμε για το βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου...ένα πολύ σημαντικό βραβείο, που μπορεί να μην έχει χρήματα, αποτελεί όμως το εισιτήριο για την προώθηση μίας ταινίας στο εξωτερικό και στα μεγάλα φεστιβάλ...λόγω περιορισμένου χρόνου μου (πήγαινα κυριολεκτικά από το ένα ραδιοφωνικό στούντιο στο άλλο), το μόνο ντοκιμαντέρ που κατάφερα να δω ήταν το πολυδιαφημισμένο Σινεμά Γυμνό με την ιστορία του ελληνικού πορνό...δε σχολιάζω για λόγους καθαρά δεοντολογικούς...το Σάββατο αναχωρώ ξανά για Θεσσαλονίκη προκειμένου να παραστώ στην απονομή...εύχομαι πάνω απ' όλα να ξεπεράσει η μάνα μου κι αυτή την απρόσμενη περιπέτεια με την υγεία της κι έπειτα βάζω όλα τ' άλλα...εδώ μπορείτε ν' ακούσετε το ημίωρο που μού αφιέρωσε από την εκπομπή του ο φίλος Γιάννης Γκροσδάνης http://rota958.blogspot.com/2010/03/doc-fest-2010-4.html
κι εδώ άλλη μία συνέντευξη που έδωσα στον Βαγγέλη Μπέκα για την εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς και το νεοϊδρυθέν αξιόλογο site του:
http://www.acidart.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=74:2010-03-16-12-34-23&catid=10:nea* ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, διευθυντής φωτογραφίας του ντοκιμαντέρ, κολλάει την αφίσα έξω από το Ολύμπιον, στο παρά πέντε από την πρεμιέρα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΩΧ & Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ BOSKO ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ!

Κι εδώ η συνέντευξη του Δημήτρη Εϊπίδη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στην Μαρία Κατσουνάκη της Καθημερινής, όπου έχει συμπεριλάβει το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ στις προτεινόμενες επιλογές του από τη φετινή διοργάνωση: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/civ__2KathiLev&xml/&aspKath/civ&fdate=14/03/2010

Επίσης, η ανταπόκριση του δημοσιογράφου, blogger και φίλου Γιάννη Γκροσδάνη, μόνιμου παροικούντα του φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης του: http://rota958.blogspot.com/2010/03/2-3.html

Από το site του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, διαβάστε την ανταπόκριση από τη συνέντευξη Τύπου για το ντοκιμαντέρ μου, που πραγματοποιήθηκε χθες στον Ιανό της Θεσσαλονίκης: http://www.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&&page=607&newsid=1304

Σε λίγη ώρα, στις 17.30, είμαι καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γκροσδάνη στους 95, 8. Συντονιστείτε μέσω διαδικτύου!

Απόψε το βράδυ, στις 12 ακριβώς στην ΕΤ- 1, θα παρουσιάσω το ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο των καθημερινών 15λεπτων ανταποκρίσεων της Μαρίας Κουφοπούλου από το φεστιβάλ.

Και αύριο, στις 18.30 το απόγευμα, η επαναληπτική προβολή του ντοκιμαντέρ στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον.

λίγα λόγια μετά την πρεμιέρα...

Η ταινία προβλήθηκε χθες με περιορισμένη προσέλευση κόσμου (περίπου διακόσια άτομα), παρουσία ξένων κριτικών, ελλείψει όμως Ελλήνων δημοσιογράφων και παρ' όλα αυτά νομίζω πως άφησε πολύ καλή αίσθηση, αν κρίνω από τις αντιδράσεις και το χειροκρότημα. Επειδή δεν έχω καθόλου χρόνο με τις συνεντεύξεις που ζητούνται από τους σκηνοθέτες για τα τοπικά ραδιόφωνα και τα έντυπα, λέω να κάνω ένα συνοπτικό post- ανταπόκριση μετά τη λήξη του φεστιβάλ. Στις 18.00 το απόγευμα σήμερα θα είμαι καλεσμένος στην εκπομπή του Θοδωρή Εξηντάρη στον 904 Αριστερά στα FM και αύριο στις 17.30 στην εκπομπή του Γιάννη Γκροσδάνη. Θα πρέπει, όπως γίνεται αντιληπτό, να στηριχτεί η δεύτερη προβολή του ντοκιμαντέρ στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον, την Τρίτη στις 18.00 το απόγευμα. Όσοι διαβάζετε Άσματα και Μιάσματα από Θεσσαλονίκη και γύρω περιοχές, ελάτε απ' το Ολύμπιον και θα' χουμε προσκλήσεις. Κι αν δεν σας πείθω εγώ, διαβάστε τι γράφτηκε σε θεσσαλονικιώτικο ιντερνετικό έντυπο- είναι η μοναδική ανταπόκριση από χθες βράδυ που βρήκα σερφάροντας: http://www.salonicanews.com/2010/03/to-12.html

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Αυτό είναι το official clip- που λένε- του τραγουδιού που έγραψαν ο Ηλίας Λιούγκος με τη Λίνα Νικολακοπούλου, που ερμήνευσε ο Παντελής Θεοχαρίδης και που ακούγεται στους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ. Ότι βλέπετε και ακούτε αποτελεί ουσιαστικά το μουσικό φινάλε της ταινίας. Κάπου εμφανίζομαι κι εγώ να λέω stop, αλλά ο Γαλανάκης με πέταξε από το μοντάζ του clip μας και ορθώς έπραξε!
Εδώ εν τω μεταξύ, διαβάζετε το άρθρο της Μερόπης Κοκκίνη για τις πέντε ταινίες που η lifo αυτής της εβδομάδας ξεχώρισε από το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης:

http://www.lifo.gr/mag/features/2019

Κι εδώ το πλέον συγκινητικό post από τον blogger Αισθηματική ηλικία και την ομάδα Seven Film Gallery! Διαλέχτε:

http://esthimatikiilikia.blogspot.com/2010/03/blog-post_11.html

http://sevenfilmgallery.blogspot.com/2010/03/blog-post_11.html

Η ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ SEQUENCE ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Μια ευχάριστη έκπληξη από τον παραγωγό και μοντέρ του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ, Μιχάλη Γαλανάκη. Η ανάρτηση στο youtube της σκηνής που ανοίγει την ταινία, δυο μέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα.
Κι εδώ το άρθρο του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο χθεσινό Βήμα με δηλώσεις κάποιων σκηνοθετών που συμμετέχουμε στο φεστιβάλ:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=319387&dt=10/03/2010

ΑΥΡΙΟ Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ "ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ" ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ!

Το έργο Μην παίζεις με τα χώματα παρουσιάζεται στο θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ (Πλαταιών & Προφήτη Δανιήλ 3, Κεραμεικός) από την Τετάρτη 10 Μαρτίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη – Hρώ Μιχαλακάκου
Σκηνικά : Νίκος Τσιάμης
Κοστούμια: Αγγελική Καραμούτσου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Παίζουν: Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη
κκκ
Μην παίζεις με τα χώματα!
Δε με λυπάσαι;
Με φάγαν τα πλυντήρια.
Αλήθεια τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
κκκ
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας; Μιαν –από τις πολλές- απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να δώσει η παράσταση που ανεβαίνει την Τετάρτη 10 Μαρτίου στο θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ.
Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό θέαμα με άξονες τρεις μονολόγους και συνδετικά κείμενα από το βιβλίο της Στέλλας Βλαχογιάννη Ιατρείον ασμάτων, που πραγματεύεται την Απώλεια με σαρκασμό, χιούμορ και συγκίνηση.
κκκ
* εύχομαι καλή επιτυχία στην πρεμιέρα, στη Στέλλα και σε όλη την ομάδα και δεσμεύομαι για ένα μεγαλύτερο και αναλυτικότερο post με την επιστροφή μου από τη Θεσσαλονίκη.

Π.Α.ΜΕ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ;

Γυρνώντας στο σπίτι, έπεσα πάνω ή για την ακρίβεια μέσα στη συγκέντρωση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου στο Πεδίο του Άρεως. Ένας διαφορετικός τρόπος εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας, εκατό χρόνια ακριβώς από τότε που η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Β΄ Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών την καθιέρωση της 8ης Μαρτίου γι' αυτό το σκοπό, εις μνήμην της ματωμένης απεργίας των εργατριών στη Νέα Υόρκη του 1857. Όλα καλά, μαζί σας 100%, μέσα- που λένε, αλλά βρε παιδιά αλλάξτε λίγο την κασέτα. Είναι δυνατόν να εορτάζεις, έστω επαναστατικά, την Ημέρα της Γυναίκας και ν' ακούγεται παντού η Μπαλάντα του κυρ- Μέντιου (όχι μάλιστα με τη φωνή του Ξυλούρη, αλλά μ' αυτήν ενός τραγουδιστή β΄ διαλογής από την Κρήτη) ή το Θα κλείσω το παράθυρο του Λοΐζου με την Αλέκα Αλιμπέρτη, λες κι έχει κολλήσει το ημερολόγιο στο 1974; Ζητείται επειγόντως dj μοντέρνος και σύγχρονος, αριστερών πάντα φρονημάτων!

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ!

Όταν έγραφα εδώ ότι από τον περασμένο Νοέμβριο, μας έχει πάει...γαμιώντας, κάτι ήξερα. Το νέο ιατρικό ανακοινωθέν λέει τώρα ότι η κορτιζόνη πείραξε τη μάνα μου στα οστά της και η οστεοαρθρίτιδα που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια, επιδεινώθηκε ραγδαία. Με δυσκολία περπατάει πια η καημένη από τους πόνους, πρώτα στη μέση και τώρα στα δυο της πόδια. Δηλαδή, είχαμε τη θυρεοειδίτιδα, πάει και πέρασε, είχαμε την απορρύθμιση του διαβήτη, έφτιαξε κι αυτό, ήταν ανάγκη να αρχίσει άλλο πρόβλημα; Την Τετάρτη θα την ξαναπάω νοσοκομείο για το προγραμματισμένο τσεκ- απ της και σκέφτομαι το πώς θα πάμε μέχρι εκεί, αφού όπως είπα με τρομερή δυσκολία βαδίζει. Ο γιατρός σύστησε επειγόντως χάπια ασβεστίου και αναλγητικά- αντιφλεγμονώδη voltaren για τους μυικούς πόνους. Ξέρω 'γω, τι να πω πια, έχω απηυδύσει και δε μπορώ ούτε με τη χαρά της προβολής της ταινίας στο φεστιβάλ να χαρώ. Γι' αυτό στενοχωριέται πολύ κι η ίδια που το περίμενε πώς και πώς, μα είναι αδύνατον να ταξιδέψει σ' αυτήν την κατάσταση. Της λέω να κάνει υπομονή κι αν της σταματήσουν οι πόνοι μεσ' στις επόμενες μέρες, δεν το' χω τίποτα να κατέβω απ' τη Θεσσαλονίκη, να την πάρω και να ανεβούμε ξανά μαζί στην απονομή- αν, εννοείται, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να τσιμπήσει κάνα βραβείο το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ. Το μόνο θετικό είναι ότι πρόκειται για μια γυναίκα όλο ψυχική ευφορία και χιούμορ, οπότε δεν το βάζει κάτω. Άιντε να δούμε τι θα μας πουν οι ντοκτοράδες πάλι, που βλέπω άσπρη ποδιά και την έχω χειρότερη απ' τη μπλε στολή των μπάτσων...
κκκ
Εν τω μεταξύ, ο Κούνδουρος ξαναείδε την ταινία στο dvd και μου τηλεφώνησε -όχι πώς δεν το περίμενα βέβαια. Να κόψεις αυτόν, που λέει μαλακίες, μου σύστησε αυστηρά, να φας λίγο απ' την άλλη που δε λέει τίποτα κλπ. Επίσης, θύμωσε (εκ των υστέρων) που υπάρχει μεσ' στην ταινία εκείνο το νεανικό πορτρέτο του καλλονού εαυτού του, το οποίο υπήρχε και στο ένθετο της Ρωμαϊκής Αγοράς του Χατζιδάκι. Δεν μου αρέσει αυτή η φωτογραφία μου, μου υπέδειξε, να τη βγάλεις διότι τέτοια φιλαρέσκεια δεν αντέχεται! Ακολουθώντας την πάγια τακτική μου, δεν είπα κουβέντα. Σκέφτηκα να του πω Ρε συ Νίκο, προχθές που το είδες σε μεγάλη οθόνη, γιατί όλα ήταν καλά κι ωραία;, προτίμησα όμως το...στρίβειν διά του αρραβώνος, ευελπιστώντας πως θα τον ξανασυναντήσω ορεξάτο και φουριόζο το ερχόμενο Σάββατο στο Ολύμπιον, στην πρεμιέρα μας. Δώσαμε και μια μεγάλη κοινή συνέντευξη που θα δημοσιευθεί στο Culture του Επενδυτή την ίδια μέρα, το Σάββατο 13 Μαρτίου, στην οποία μίλησε με τόσο συγκινητικά λόγια για μένα, που τη διάβαζα στη μανούλα μου κι είχε δακρύσει. Παρεμπιπτόντως, στη σημερινή κυριακάτικη Εποχή, δημοσιεύθηκε και μια δική μου συνέντευξη στον σύντροφο και καλό κριτικό κινηματογράφου, Στράτο Κερσανίδη. Μπορείτε να τη διαβάσετε επίσης στο blog του: http://kersanidis.wordpress.com/2010/03/06/%c2%ab%ce%bf%ce%b4%cf%85%cf%83%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b5%cf%83-%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b9/
Η δε Μαρίζα θα είναι κι εκείνη στη Θεσσαλονίκη μόνο για μία μέρα. Θα ταξιδέψει με το τρένο Σάββατο μεσημέρι και θα φύγει την επόμενη, Κυριακή απόγευμα, για Αθήνα. Είναι να μη νιώθεις πραγματική ευτυχία με την τιμή που σου κάνουν οι πιο δικοί σου άνθρωποι; Εμένα θα με ανεβάσουν ο Παναγιώτης και η Έφη με το αυτοκίνητο τους, μια και το φεστιβάλ δεν καλύπτει έξοδα μεταφοράς ούτε καν στους σκηνοθέτες των ταινιών. Ίσως πάρουμε μαζί και τον Lolek, ο οποίος πλέον έχει γίνει σταρ και θα του κάνει καλό λίγη απομάκρυνση από τη σαρκοβόρο Αθήνα. Επομένως, από την ερχόμενη Τρίτη κι εγώ, όταν θα έχω εξαντλήσει δηλαδή το τριήμερο διαμονής που καλύπτει το φεστιβάλ σε κάποιο καλό ξενοδοχείο, με βλέπω να μετακομίζω σε κάποιο αρκετά φθηνότερο επί της Εγνατίας που φρόντισαν να μού κλείσουν Θεσσαλονικείς φίλοι: ο Γκροσδάνης, ο Εξηντάρης και κυρίως ο Θεοχαρίδης, που και αυτός θα κατέβει στην Αθήνα εν μέσω του φεστιβάλ αφού συνεχίζεται η ηχογράφηση του δίσκου του Λεοντή. Όσο σκέφτομαι το σάπισμα που' χω να ρίξω μεσ' στις αποθήκες του λιμανιού με ορισμένα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ απ' όλες τις γωνιές του πλανήτη...Όπως επίσης και με τα αφιερώματα στον σπουδαίο Γιόρις Ίβενς και στο άγνωστο ντοκιμαντερίστικο έργο του Κισλόφσκι!
κκκκ
Αυτή την ώρα ολοκλήρωσα το άκουσμα του Ricochet των Tangerine Dream. Ήταν που κολλήσαμε χθες βράδυ με τη Λένα στους White Noise και αντί να κάνουμε την προγραμματισμένη δισκανάλυση μας, λιώσαμε στο youtube να βλέπουμε live των Jethro Tull, των Led Zeppelin και λοιπών αξιομνημόνευτων χιπο-ροκάδων! Είπαμε μάλιστα να μας ηχογραφήσουμε καραόκε σε rock στάνταρ των 60s- 70s, αφού ξελαρυγγιαστήκαμε τραγουδώντας το Child in time των Deep Purple! Μπορεί να' χα και δεκαπέντε χρόνια να τ' ακούσω! Μου φάνηκε αξεπέραστο αριστούργημα, όσο κι αν είναι λίγο κιτς πια να ομολογείς ότι τη βρίσκεις με Deep Purple. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, αποπειραθήκαμε μετά να κάνουμε δισκανάλυση. Ακούσαμε τα τρία πρώτα tracks από τις δουλειές δύο έντεχνων τραγουδοποιών μας, περιέργως χωρίς καθόλου όρεξη. Την εξήγηση την έδωσε η σοφή Πλάτωνος: Μα, τώρα τι να πούμε για όλα αυτά, όταν έχουμε ακούσει White Noise και Led Zeppelin; Άδικο είχε; Σας αφήνω τώρα, το mood άλλαξε και λέω ν' ακούσω τη Μαρίκα Νίνου στα Χρόνια της Αμερικής. Την έδινε ο Επενδυτής μαζί με Μίκη Θεοδωράκη! Τσάμπα πράμα, που λένε!

Η ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ WHITE NOISE!

Ήμουν στη Βιέννη το 1971. Ένας φίλος μου, ζωγράφος, ο Απόστολος Γεωργίου ήρθε κατενθουσιασμένος σπίτι μου κρατώντας ένα βινύλιο και φωνάζοντας: Γεννήθηκαν οι νέοι Beatles! Ήταν το An electric storm, το πρώτο άλμπουμ των White Noise από την Αγγλία. Εφόσον ήμουν η ίδια ναρκωτικό, ουδέποτε είχα ανάγκη τα ναρκωτικά, το ίδιο και ο Απόστολος. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την περίοδο, ειδικά στη Βιέννη, η μεσκαλίνη, η μαριχουάνα και το LSD καταναλώνονταν σα ζαχαρωτά. Η rock μουσική ήταν το απαραίτητο συνοδευτικό και οι White Noise έκαναν μια κατ' εξοχήν τριπαριστή μουσική. Διαβάζοντας τα credits του άλμπουμ και ακούγοντας το περιεχόμενο, συνειδητοποιήσαμε ότι βρισκόμασταν στην ανατολή μιας καινούργιας μουσικής. Ήταν πολύ πιο μπροστά ακόμη κι από τους συμπατριώτες τους, τους Pink Floyd, ή τους Γερμανούς Amon Duul της ίδιας εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχηγός του γκρουπ, ο David Vorhaus, δούλευε ως ηλεκτρονικός μηχανικός. Με τους White Noise αισθάνθηκα ότι πήγαμε μαζί στο μέλλον. Δεν τους είδα ποτέ live και δε γνωρίζω αν έπαιζαν γενικώς live, αφού το μόνο σίγουρο ήταν πως έφτιαχναν στουντιακή μουσική. Με είχε συγκλονίσει το 11λεπτο κομμάτι The Visitation, στο οποίο περιγραφόταν με εκπληκτικό τρόπο ένα δυστύχημα με μοτοσικλέτα, καθώς και η ανυπέρβλητα επιτυχής απόδοση του θρήνου της κοπέλας που είχε μείνει μόνη και την επισκεπτόταν το πνεύμα του σκοτωμένου φίλου της. Με τους White Noise, λοιπόν, έφαγα το κόλλημα, παρ' ότι ξεχνάω να τους αναφέρω σε συνεντεύξεις μου και μετά στενοχωριέμαι. Σ' αυτούς οφείλω τα περισσότερα! Απόψε που ξανάκουσα τα τραγούδια τους μετά από 25 χρόνια, έχω να πω ότι οι Massive Attack είναι συγκλονιστικό συγκρότημα, όμως η τεχνική τους δεν διαφέρει ουσιαστικά απ' αυτήν των White Noise. Ειλικρινά, εξεπλάγην με το πόσο σημερινά είναι τα κομμάτια τους! Απ' ότι ξέρω, έβγαλαν κι άλλους δίσκους τη δεκαετία του ΄70, για μένα όμως σημασία είχε εκείνο το πρώτο άκουσμα, έτσι δεν είναι;
κκκκ
* μόλις τώρα διαπιστώσαμε μέσω του youtube ότι ο Ζαν- Λικ Γκοντάρ χρησιμοποίησε το The Visitation μέσα σε μία ταινία του εν έτει 1982, τότε που η Λένα Πλάτωνος έγραφε τις Μάσκες Ηλίου.

** κι ένα μήνυμα που μου έστειλε πρωί- πρωί ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος: καίτοι χάρηκα να διαβάζω για Γκοντάρ όπως και τις εικόνες του (πειραγμένες όμως), να θίξω το εξής: πρόκειται για βίντεο "φτιαγμένο" από άλλον ένα "παράφρονα" που κατεβάζει ή ανεβάζει στο youtube. Καμία σχέση με την πραγματικότητα: ο Ζαν-Λυκ δεν είχε χρησιμοποιήσει White Noise στο συγκεκριμένο soundtrack κι οι εικόνες που βλέπουμε είναι πειραγμένα αποσπάσματα από την ταινία... Για την ακρίβεια είχε Mozart, Dvorak, Beethoven, Fauré, Ravel.