R.I.P. ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΒΙΛΙΚΑΣ (1942 - 2012)

Άδικος ο θάνατος του ηθοποιού Βασίλη Τσιβιλίκα σήμερα το πρωί από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Έφυγε ξαφνικά σε ηλικία 70 ετών και επί των επάλξεων, που λένε. Είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη το 1942 και στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 κατέβηκε στην Αθήνα με σκοπό ν' ασχοληθεί με την υποκριτική. Έκανε το θεατρικό ντεμπούτο του το 1965, κατόπιν σπουδών στη σχολή υποκριτικής του Πέλλου Κατσέλη, αλλά και απόρριψης του από την ομάδα του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ωστόσο, το 1968 ο ίδιος ο Κουν τον κάλεσε στο Θέατρο Τέχνης για να περάσει εν συνεχεία στον κινηματογράφο και στην επιθεώρηση, όπου και καθιερώθηκε σε κωμικούς ρόλους καθ' όλη την επόμενη δεκαετία. 

Η θεία μου η χίπισσα το 1970 ήταν η πρώτη εμφάνιση του στον κινηματογράφο και παρ' όλο που κατά υποκειμενική εκτίμηση ο συνάδελφος του, Μανώλης Δεστούνης, είχε υποδυθεί πολλές περισσότερες φορές το παιδί των λουλουδιών, ήταν τέτοια η απήχηση της εν λόγω ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου ώστε σήμερα να θεωρείται ο Τσιβιλίκας σαν τον υπ' αριθμόν 1 Χίπη του ελληνικού εμπορικού σινεμά. 

Αν και η ταινία ήταν άθλια από νοηματικής άποψης - επρόκειτο για ακόμη μία δεξιά προπαγάνδα του Σακελλάριου και της Βλαχοπούλου που εν μέρει ξεφτίλιζε το αντιπολεμικό και το χίπικο κίνημα -, ο Τσιβιλίκας "έγραψε" πραγματικά ως μακρυμάλλης πλουμιστός χίπης που το σκάει με τη Νόρα Βαλσάμη για τα Μάταλα μέχρι που τους ανακαλύπτουν οι γονείς τους, συνοδεία του Μπάρκουλη, και γίνεται το σώσε! Ομολογουμένως, ήταν πολύ συμπαθής ως ηθοποιός και ως άνθρωπος ο Τσιβιλίκας, ενώ σε όλες τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση, ακόμη και σε εκπομπές τύπου πάνελ, χαρακτηριζόταν από την τόλμη των λόγων του και κυρίως αξιοπρέπεια. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. 

από-το-one-night-stand-του-αντώνη-σουσάμογλου-χθες-βράδυ-στον-ιανό

Ο νέος συνθέτης και μουσικός Αντώνης Σουσάμογλου, εξάρχων βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, ευτύχησε στο δεύτερο δίσκο του, που μόλις κυκλοφόρησε, να συνεργαστεί με εκλεκτούς ερμηνευτές: τη Δήμητρα Γαλάνη, την Έλλη Πασπαλά, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Βασιλικό, τον Μανώλη Χατζημανώλη, τον Νίκο Κατικαρίδη και τον Φαίδονα Καλοτεράκη.  

Φυσικά στη χθεσινή παρουσίαση του cd στον Ιανό της Σταδίου δε μπόρεσαν να παρευρεθούν και να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του όλοι οι προαναφερόμενοι. Μας αποζημίωσαν όμως και με το παραπάνω οι κυρίες Δήμητρα Γαλάνη και Έλλη Πασπαλά και οι κύριοι Μανώλης Χατζημανώλης και Νίκος Κατικαρίδης. 

Ούτε μεγάλη ορχήστρα υπήρχε, πράγμα που ενδεχομένως να υποβάθμισε τη δομή των τραγουδιών, έτσι όπως ηχογραφήθηκαν τουλάχιστον. Ο Γρηγόρης Σημαδόπουλος στο πιάνο, ωστόσο, σε σύμπραξη με τον συνθέτη στο βιολί έφτιαξαν ένα όμορφο παρεΐστικο κλίμα, συνοδεύοντας επαρκώς τους τραγουδιστές. 

Τον Σουσάμογλου προλόγισε ο νέος διευθυντής της Universal, λέγοντας πως τον πήγε "συστημένα" στην εταιρεία ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κι εκείνοι αμέσως ανταποκρίθηκαν. Μπράβο τους, πάντως, εκεί που αμφισβητούσαμε πλέον τέτοιες κινήσεις, μην πω ακόμη και την ύπαρξη δισκογραφικών στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Σουσάμογλου στη συνέχεια αναφέρθηκε στο υλικό του δίσκου που συγκέντρωσε εμπειρίες και μνήμες από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις - Βερολίνο και Λονδίνο -, όπου έζησε ως σπουδαστής.   

One night stand, μας είπε, δε σημαίνει αναγκαστικά κάτι...πονηρό, αλλά τις στάσεις που κάνουν από πολιτεία σε πολιτεία οι περιοδεύοντες μουσικοί θίασοι. Νέο παιδί ο Αντώνης Σουσάμογλου, είχε εκδώσει το πρώτο cd του προ πενταετίας από το Polytropon της Θεσσαλονίκης με εξίσου ταξιδιάρικο κοσμοπολίτικο concept. Don't mind the gap λεγόταν εκείνο το άλμπουμ, το οποίο μου χάρισε χθες βράδυ και σκοπεύω να το ακούσω μεσ' στη μέρα. 

Η Δήμητρα Γαλάνη τραγούδησε πρώτη το Θα μ' αγαπάς, το κομμάτι που υπάρχει στο cd με τη φωνή της. Ερωτική μπαλάντα υψηλότατου επιπέδου, της οποίας τους στίχους δε δύναμαι να θυμηθώ αυτή τη στιγμή, μην έχοντας και το άλμπουμ στα χέρια μου - δυστυχώς η δημοσιογραφική διανομή του δρομολογείται για τις επόμενες μέρες. 

Αυτή που με εντυπωσίασε, όμως, ήταν η γενναιοδωρία της Γαλάνη. Δε χρειάζεται να ξαναπούμε πως η συγκεκριμένη ερμηνεύτρια είναι ίσως η μόνη με τέτοια ιστορία στον τόπο αυτό που έχει αποδείξει έμπρακτα τη στήριξη της σε νέους δημιουργούς. 

Αφού θυμήθηκε τον Τσαρούχη όταν έλεγε πως στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, η Γαλάνη είπε πως ευτυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Σουσάμογλου, μια και ο ίδιος ήδη έχει μιλήσει με το σημαντικό έργο του!

Φίλος χρόνων από τη Θεσσαλονίκη, του συνθέτη, είναι και ο ερμηνευτής Μανώλης Χατζημανώλης που τραγουδάει δύο κομμάτια μεσ' στο cd, την Καζαμπλάνκα και το Καρναβάλι. Αυτά και όχι μόνο παρουσιάστηκαν χθες βράδυ με τη φωνή του.

Λίγο αργότερα η maira, με τον πιανίστα Σημαδόπουλο εν ώρα εργασίας,

απολάμβανε κι αυτή μαζί μας το κομμάτι της συμμετοχής του Νίκου Κατικαρίδη στην εκδήλωση. Μεγάλος τραγουδιστής ο Κατικαρίδης, από τις πιο ωραίες και γνήσιες soul φωνές που άκουσα τα τελευταία χρόνια!

Ακολούθησαν και ένα - δύο ντουέτα του Κατικαρίδη με τον Χατζημανώλη σε τραγούδια από τους δύο προσωπικούς δίσκους του Σουσάμογλου,

προτού στη σκηνή ανεβεί η Έλλη Πασπαλά και απογειώσει με την εξαίσια φωνή της το Σε χάνω, μία αντισυμβατική ερωτική μπαλάντα - αντισυμβατική και από την άποψη της συνθετικής δημιουργίας, αλλά και λόγω των στίχων, οι οποίοι θα χαρακτηρίζονταν ως ο απόλυτος χρωματισμός στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού. Μπράβο στην Έλλη και στον συνθέτη, πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι! 

Θα το ξαναπώ: Πέραν του ότι παρακολουθήσαμε την παρουσίαση μίας καινούργιας καλής μουσικής εργασίας, σημασία είχε ότι κάτι πάλι μοιάζει να κινείται στο δισκογραφικό τοπίο. Μόνο ως παρηγοριά ακούγεται το γεγονός ότι μία πολυεθνική εταιρεία σαν τη Universal ανέλαβε την έκδοση του έργου ενός νέου Έλληνα συνθέτη σε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Σε ότι αφορά, τέλος, το καμπαρέ, τη βρετανική pop των 60s και όλο το cinematic κλίμα που διαπερνάει το One night stand στο σύνολο του, συμφώνως με το δελτίο Τύπου, αυτό θα το διαπιστώσει κανείς - υποθέτω - ακούγοντας το μόνο. Γιατί η χθεσινή εκδήλωση, που εύλογα επισκιάστηκε από τη συμμετοχή καλλιτεχνών του διαμετρήματος της Γαλάνη και της Πασπαλά, έμεινε στην ουσία, διατήρησε μία λιτότητα καθ' όλη τη διάρκεια της και μας γνώρισε με τον καλύτερο τρόπο τον Αντώνη Σουσάμογλου και τα συγκινητικά τραγούδια του.   

συναυλία-της-μαρίζας-κωχ-στη-νέα-σμύρνη-αυτήν-την-παρασκευή

http://www.facebook.com/events/348844208472236/

R.I.P. ERLAND JOSEPHSON (1923 - 2012)

Έφυγε από τη ζωή πριν από δύο 24ωρα, σε βαθιά γεράματα, ο σημαντικότερος - μετά τον Ingmar Bergman - εκπρόσωπος της σουηδικής κινηματογραφίας. Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Erland Josephson που διηύθυνε από το 1966 έως το ΄75 το Βασιλικό Θέατρο της Στοκχόλμης, είχε γίνει γνωστός διεθνώς ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε αριστουργηματικές ταινίες: ενδεικτικά αναφέρω το Montenegro (1981) του Dusan Makavejev, τη Νοσταλγία (1983) και τη Θυσία (1986) του Andrei Tarkovsky και φυσικά το Βλέμμα του Οδυσσέα (1995) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Για τον Erland Josephson σε προσωπικό επίπεδο μού είχε μιλήσει πριν χρόνια σε συνέντευξη της στο περιοδικό ΗΧΟΣ η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου, όταν είχαν γνωριστεί στα γυρίσματα της ταινίας του Αγγελόπουλου. Από την Καραΐνδρου είχα αντλήσει την πληροφορία ότι ο μεγάλος Σουηδός καλλιτέχνης είχε πρωταγωνιστήσει επίσης σε ταινία του Manfred Eicher, του δραστήριου διευθυντή της κορυφαίας δισκογραφικής ECM. Ο σκηνοθέτης ωστόσο με τον οποίο ο Josephson ταυτίστηκε ήταν σαφώς ο συμπατριώτης του, Ingmar Bergman: η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1946 και τερματίστηκε το 2003 σε περισσότερες από σαράντα ταινίες του κινηματογράφου και της σουηδικής τηλεόρασης. Ο Erland Josephson ήταν 88 ετών και έφυγε σε νοσοκομείο της Στοκχόλμης νικημένος από τη νόσο του Πάρκινσον. 

the-private-life-of-zepos

Το 1947 ήταν η τελευταία χρονιά στον γάμο του Τσέχου ντοκιμαντερίστα Alexander Hammid με την  Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα, ποιήτρια, συγγραφέα και φωτογράφο Maya Deren. Γατόφιλοι αμφότεροι, αποφάσισαν να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την ετοιμόγεννη γάτα τους, τον γάτο σύντροφο της, την προσπάθεια ανεύρεσης χώρου εκ μέρους της για τα γατάκια που θα γεννηθούν και τον ίδιο τον τοκετό της. Η ασπρόμαυρη αυτή μικρού μήκους ταινία του Hammid ονομάστηκε The private life of a cat και μέχρι σήμερα θεωρείται εξαίσιο δείγμα ποιητικού αβάν-γκαρντ κινηματογράφου. Μου την είχε χαρίσει πριν χρόνια ο συχωρεμένος Αντρέας Παγουλάτος σε ένα σπάνιο dvd με τα άπαντα της Maya Deren, την ξαναείδα το 2010 σε μεγάλη οθόνη στην Κύπρο, στο Φεστιβάλ Αντεργκράουντ Κινηματογράφου της Λευκωσίας. Την αφιερώνω στον γάτο μου τον Ζέπο που δεν μεγαλώνει σε κανένα διαμέρισμα του Manhattan, όπως τα γατιά του Hammid και της Deren, αλλά του Παγκρατίου, και που από σήμερα δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει μπαμπάς, ούτε το σεξ να γνωρίσει. 

η-λένα-πλάτωνος-για-τον-πέτρο-κωστόπουλο:-όχι-δεν-είμαστε-ψωροχιλιάρικα

Άνθρωποι αργοπεθαίνουν καθημερινά στη χώρα που τα ηνία της πήρε η Γενιά του ΚΛΙΚ μετά απ' αυτήν του Πολυτεχνείου. Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, εκεί φτάσαμε, αφού προηγουμένως ανατράφηκαν με σκουπίδια πολιτιστικά, αέρα κοπανιστό, δηλητηριώδη και βλαβερό. Οι τελευταίες γενιές των κοριτσιών των ταμείων ξεκληρίστηκαν μαζί με τα ταμεία του κράτους που διαχειρίστηκαν πολιτικοί φαύλοι και επικίνδυνοι. Και τώρα ο κ. Πέτρος Κωστόπουλος εξομολογείται δημόσια τον καταποντισμό του. Να κλάψουμε ή να γελάσουμε; Και τα δύο λέω εγώ, μια και αυτήν, την υποτιθέμενη ύστατη στιγμή, αδιαφορεί για τους συνανθρώπους και τους συμπολίτες του, περιαυτολογώντας παραληρητικά, κάνοντας αποτίμηση του θεάρεστου έργου του, θυμίζοντας τραγελαφικό σύμβολο του καπιταλισμού στην απόλυτη έκπτωση του. Όχι, δεν είμαστε ψωροχιλιάρικα...

περί-μουσικών-δικαιωμάτων-στο-σινεμά-προσκλήσεων-στο-εξωτερικό-και-ανασφαλειών-του-σκηνοθέτη

Το Σάββατο έχουμε πάρτι, λέει! Η Τζίνα, η my producer, που έχει ένα καλό, μπήκε δηλαδή στο χώρο της κιν/φικής παραγωγής για να υπηρετήσει το όραμα των νέων σκηνοθετών και όχι για να κονομήσει - δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο αυτό είναι τελικά καλό και για την ίδια και για τους σκηνοθέτες - διοργανώνει πάρτι στην οικία της με αφορμή το rap των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου. Σε σύγκριση με την προηγούμενη κοινή μας δουλειά, το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ, όπου είχαμε ξεσκιστεί στα πάρτι, προ, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη των γυρισμάτων, με αποκορύφωμα μια βραδυά σε bar-restaurant του Κεραμεικού, όπου είχε τραγουδήσει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος, με αποτέλεσμα να παρατήσουν όλοι τα παραπλεύρως μπαρ και καφέ και να μαζευτούν στη σύναξη των...πουρόκερς που είχαμε στήσει, τούτη τη φορά κρίνω απαραίτητο το επερχόμενο πάρτι! Είναι μια μορφή ευχαριστίας προς όλα τα παιδιά που δούλεψαν χωρίς αμοιβή, αφενός γιατί γούσταραν το project και αφετέρου γιατί είχαν ξανασυνεργαστεί μαζί μου. Είναι που δένομαι κι εγώ με φιλίες και αν απέφυγα τόσα χρόνια να δουλέψω στην τηλεόραση οφειλόταν στο ότι δεν ήθελα να μου επιβάλλει ή να μου "φορέσει" κανείς καινούργιο συνεργείο. Χώρια που τα παιδιά, από τον Γιάννη τον ηλεκτρολόγο μέχρι την Εύη τη μακιγιέζ και, βέβαια, τον Δημήτρη τον οπερατέρ, έχουν φάει τα νιάτα τους κυριολεκτικά μέσα στο σινεμά και αρκεί μόνο μία ματιά ώστε να συνεννοηθούν με τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Καμαρώνω και χαίρομαι για τους συνεργάτες μου, ειδικά όταν ξέρω πως αυτό που έκαναν για μένα τελευταία, πιθανώς να μην το έκαναν για άλλο συνάδελφο. Τους ευχαριστώ που μου χάρισαν την απόλυτη κιν/φική αίσθηση στην πρώτη μου ταινία, γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο και όχι σε φιλμ Super 16mm. Θα έχουμε κλακέτα; θυμάμαι την αφελέστατη ερώτηση μου στον δ/ντή φωτογραφίας, φοβούμενος πως θα γίνουμε κι εμείς βιντεατζήδες, απ' αυτούς που βγαίνουν στο δρόμο με μια κάμερα και δεν τους απασχολούν ούτε ο ήχος, ούτε ο φωτισμός. Όταν είχαν πρωτοσκάσει μύτη στα φεστιβάλ τέτοιες ταινίες, εμείς του φιλμ τις σνομπάραμε. Ο βετεράνος Λάκης Παπαστάθης είχε κάνει κι ένα εύστοχο σχόλιο: Σε λίγο θα διαγωνίζονται στα φεστιβάλ και τα δελτία ειδήσεων των 8.30! Σήμερα πια συνηθίσαμε και φτάσαμε στο σημείο να μας ξενίζει η χρήση του φιλμ. Επομένως, δίκιο είχαν φίλοι όταν μου έλεγαν πριν δυο χρόνια για το πορτραίτο του Νίκου Κούνδουρου ότι τρελαθήκαμε, γυρίζοντας σε φιλμ ένα ντοκιμαντέρ, το τελευταίο που γυρίστηκε στην Ελλάδα μ' αυτό το format. Κι ας μη βγάλαμε λεφτά, τουλάχιστον κάναμε την καύλα μας με αξιοπρέπεια πάνω απ' όλα, δίχως να καταχραστούμε το ελληνικό δημόσιο, αλλά αντιθέτως ψάχνοντας για χορηγούς προκειμένου να τυπωθούν οι 35άρες κόπιες ή να κάνουμε ένα tele-cine της προκοπής. Ευκαιρία να πω εδώ ότι το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη ακόμη αποτελεί το...greatest hit μου - που λένε. Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη προβολή του και μέχρι σήμερα μου το ζητούν σε διάφορες προβολές.  Δυστυχώς, τόσο η Φλέρυ, όσο και το Κύτταρο, δεν μπόρεσαν να βγουν στη διανομή του DVD, απ' όπου θα έρχονταν μοιραία κάποια χρήματα για όλους τους συντελεστές - τους μουσικούς που συμμετείχαν, εννοώ. Παρ' όλο που ο Γιώργος Χατζιδάκις μού'χε παραχωρήσει την άδεια χρήσης της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι για το ντοκιμαντέρ της Φλέρυς, εμφανίστηκαν η ΑΕΠΙ και οι δισκογραφικές, οι οποίες ζήτησαν τα μαλλιοκέφαλα τους στην περίπτωση της εμπορικής διανομής. Κι έτσι, το παράτησα το θέμα κι αποφάσισα να χαρίζω τις ταινίες μου χέρι με χέρι, σε όποιους μου τις ζητούν. Σίγουρα στο ντοκιμαντέρ για τη Γώγου δε θα υπάρξει ανάλογο πρόβλημα! Οι μουσικές που θα γραφτούν και τα τραγούδια που ήδη γράφτηκαν είναι πρωτότυπα και τα copy-rights θα ανήκουν εν μέρει σε μένα και τους δημιουργούς. Για το τέλος, μπορώ να ανακοινώσω τρία πολύ ευχάριστα γεγονότα που προέκυψαν και που νομίζω είναι ανακοινώσιμα: πριν λίγες μέρες επικοινώνησε μαζί μου μέσω facebook εκπρόσωπος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και με ενημέρωσε πως το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη αγοράστηκε από το Κανάλι της Βουλής, το τηλεοπτικό...Τρίτο Πρόγραμμα σα να λέμε! Εννοείται πως όταν ενημερωθώ, θα ενημερώσω κι εγώ με τη σειρά μου για τις ημερομηνίες προβολής του στην τηλεόραση - αυτό που έλεγα πριν, για φαντάσου, μία ταινία που έκλεισε δεκαετία ακόμη "τραβάει"! Ανήμερα των γενεθλίων μου, επίσης, πριν από δύο εβδομάδες, έλαβα ένα ευγενέστατο email από το σημαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου στη Σκοτία, το οποίο έλεγε να στείλω επειγόντως κόπιες των μουσικών ντοκιμαντέρ μου, διότι πολύ θα ήθελαν να προβληθούν στη διοργάνωση τους! Εγώ να δεις! Ένα ταξιδάκι στην πανέμορφη Σκοτία δε θα με χάλαγε καθόλου μεσ' στην εδώ μιζέρια! Και το τρίτο θετικό που συνέβη είναι πως είχαμε μία κρούση από την ΕΡΤ για να κατατεθεί το σεναριακό σχεδίασμα του ντοκιμαντέρ για τη Γώγου, μπας και πάρουμε κάποια χρήματα τη στιγμή που η ταινία ετοιμάζεται να μπει στο post production. Σαν ψέματα ακούγεται να επιχορηγηθεί κανείς για ταινία τούτη την περίοδο, εξ ου και κρατάω μικρό καλάθι. Δεν χάνω/χάνουμε τίποτα, πάντως, με το να υποβληθεί ο φάκελλος του ντοκιμαντέρ στο πρωτόκολλο της ΕΡΤ. Ένα μόνο με ψιλοχαλάει: Δεν είναι λίγο οξύμωρο ένα ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου να κατατίθεται προς χρηματοδότηση από τον κρατικό μηχανισμό; Αφού ούτως ή άλλως και δεν πρόκειται πάλι να πλουτίσουμε και, το κυριότερο, η ταινία βγήκε μια χαρά όπως βγήκε μέχρι τώρα. Μήπως παραείμαι...dreamer και ομιλώ αυτή τη στιγμή σαν Εξαρχειόπαιδο και όχι σαν επαγγελματίας - τρομάρα μου - κινηματογραφιστής; Να, κάτι τέτοια ενοχικά με πιάνουν και θυμάμαι με χαμόγελο και νοσταλγία τον φίλο μου τον Ταρνανά που κάποτε τον κυνήγησε ο Νικόλας Άσιμος πάνω σε μία ρόδα ποδηλάτου επειδή τον θεώρησε άνθρωπο του ΕΚΚ, δηλαδή συμβιβασμένο και βολεμένο.   

το-δράμα-του-μεγαλοεκδότη

Ο Πέτρος Κωστόπουλος φαλήρισε. Του παίρνουν - λέει - τα σπίτια του, τα αυτοκίνητα του, ότι έχει και δεν έχει. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει ότι είναι άρρωστος από κατάθλιψη, ότι πλέον δυσκολεύεται να ζήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αλλά και ότι θα επιστρέψει μια μέρα, κατά πως τό'πε και το είδωλο του ο Άρνι: I' ll be back...Λυπηρό, όσο και χαριτωμένο όλο αυτό, εννοώ το ν' ακούς έναν γνωστό ζάπλουτο επιχειρηματία να εξομολογείται την πορεία του προς την καταστροφή. Τον θυμάμαι πριν από 20 χρόνια στην παντοδυναμία του. Κόντευε τα σαράντα, όσο είμαι εγώ σήμερα δηλαδή, έχοντας καταφέρει να αποκτήσει τα πάντα: φήμη, χρήματα, ένα φωτομοντέλο για σύζυγο, δύναμη στα εκδοτικά, φιλίες με την πολιτική και λαϊφσταϊλίστικη ηγεσία του τόπου (ο ίδιος υπήρξε μάλλον ιδρυτής του λάιφ στάιλ στην ψωροκώσταινα που τότε ακόμη άντεχε) κλπ. Τότε τον βλέπαμε ως εχθρό, ως εκπρόσωπο της χειρότερης μορφής κατεστημένου, φορέα του βδελυρού γιαπισμού, έναν κοινό φασίστα και γινόμασταν μάλιστα έξαλλοι με τις ανεγκέφαλες γκόμενες που έπιναν νερό στα νιάτα του και στην ομορφιά του! Λίγο αργότερα πάψαμε να ασχολούμαστε με την περίπτωση του. Αποδεχτήκαμε τη θέση μας σε μία άκρως ανταγωνιστική ανθρωποφάγο κοινωνία του θεάματος, από την οποία όμως εκείνος συνέχισε να πλουτίζει. Το θετικό είναι ότι πλούτισαν και άλλοι δίπλα του, όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Ευτυχώς εμείς δεν μασήσαμε με τέτοιες καταστάσεις ακόμη κι όταν κληθήκαμε να εργαστούμε κάπου ή για κάποιον που σίγουρα θα έμοιαζε ή θα ήθελε να είναι Κωστόπουλος στη θέση του Κωστόπουλου. Προτιμούσαμε να ανανεώνουμε το ενδιαφέρον μας για κάνα καλό βιβλίο και να φτύνουμε έντυπα που υποδείκνυαν στον κόσμο πως θα γαμήσει καλύτερα! Να ανακαλύπτουμε παλιές και καινούργιες καλές μουσικές και όχι να τα σπάμε στη Βίσση κι όλο το σκυλολόι της συφοράς! Να γοητευόμαστε από το άσπρο και μαύρο ενός Μπέλα Ταρ και να μας γυρνάνε τα άντερα με τα τηλεοπτικά καμώματα των VIPS. Παραμείναμε βέβαια γραφικοί, φρικιά, αριστεριστές, αναρχικοί και αναρχίζοντες, μονίμως άφραγκοι, σαβουρογάμηδες, φτωχοδιάβολοι, αστείοι και περιθωριακοί - ναι, εμείς ήμασταν και εν μέρει είμαστε το περιθώριο και όχι βέβαια το ΚΛΙΚ, όπως θέλει και το λέει ο Κωστόπουλος, αποδίδοντας μόλις σήμερα την αξία του περιθωρίου στο κάποτε πανίσχυρο έντυπο του, το οποίο αποβλάκωσε χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες και προετοίμασε μια χαρά το έδαφος για την τωρινή κατάντια. Ωστόσο, παραδόξως αισθανόμασταν πιο πλούσιοι από τον Κωστόπουλο κι ας μετράγαμε τα ψιλά για κάνα κρασί στον Μπαρμπα-Γιάννη των Εξαρχείων. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος σαν γυρίζω στο παρελθόν που τούτη τη στιγμή δε μπορώ να νιώσω κανέναν οίκτο για την κατάρρευση του Κωστόπουλου. Δε με αφήνει, βλέπεις, η κατάρρευση των πιο δικών μου ανθρώπων που συντελείται καθημερινά μπροστά στα μάτια μου, ενδεχομένως και η δική μου που έρχεται.   

bazaar-ειδών-τέχνης-και-χειροποίητων-δημιουργιών

OURBAZAAR.gr / Bazaar Φεβρουαρίου 2012

www.ourbazaar.gr – ourbazaar.gr@gmail.com

Bazaar ειδών τέχνης, χειροποίητων δημιουργιών,

χρηστικών και διακοσμητικών αντικειμένων και ρούχων

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012 5μμ – 11μμ

Προσφέρονται κρασί και μπουκίτσες Σαντορίνης καθώς και δώρο

η μουσική συλλογή Santorini σε mp3 με τη Μαρίζα Κωχ

Δράκου 33, Κουκάκι

στάση Μετρό Συγγρού-Φιξ

Το OURBAZAAR

Το ourbazaar.gr είναι ένα χώρος έκθεσης εικαστικών έργων, έργων χειροποίητης δημιουργίας, χρηστικών αντικειμένων, vintage ειδών, καθώς και ρούχων.

Το OURBAZAAR είναι ένα κατάστημα που προσφέρει τον χώρο του για την δωρεάν τοποθέτηση από τον καθένα αντικειμένων με στόχο τη μεταπώλησή τους. Απευθύνεται σε όσους έχουν παλιά, καινούργια, ανεκμετάλλευτα αντικείμενα και σε όσους ψάχνουν να βρουν κάποια προϊόντα σε πολύ καλές τιμές και πολύ καλή ποιότητα. Το OURBAZAAR είναι ένας τρόπος ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης πολλών αντικειμένων..

H αγορά από το OURBAZAAR είναι ένας ιδανικός τρόπος για εξοικονόμηση χρημάτων, καθώς διαθέτει ποιοτικά προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές. Η ποικιλία των προϊόντων αλλάζει συνεχώς, αφού καθημερινά δέχεται δεκάδες μοναδικά κομμάτια από διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι, καλύπτει όλα τα γούστα και τις οικονομικές δυνατότητες.

Η ονομασία των παρόμοιων καταστημάτων στις αγγλοσαξονικές χώρες, όπου και έχουν μεγάλη διάδοση, είναι Consignment Stores (Dépot-Vente στη Γαλλία). Στην ελληνική γλώσσα μπορεί να αποδοθεί ως Κατάστημα Τοποθέτησης ή Κατάστημα Μεταπώλησης. Το OURBAZAAR φέρνει στην Ελλάδα αυτήν την κουλτούρα της επαναχρησιμοποίησης των αντικειμένων.

έκτακτο-ασήμαντο-περιστατικό

Στην αίθουσα αναμονής έξω από το γραφείο του καρδιολόγου, μία ηλικιωμένη γυναίκα περιμένει όρθια τη σειρά της, την οποία σειρά "κλέβουν" άλλοι, πιο καπάτσοι στην καλύτερη, ή γνωστοί - φίλοι του γιατρού στη χειρότερη. Είμαι 86 ετών και χειρουργημένη, μου λέει η γυναίκα κι ο νους μου πάει κατ' ευθείαν στη μάνα μου. Η προϊσταμένη, μία αναιδέστατη χοντροκώλα, υποδεικνύει με σχεδόν βίαιο τρόπο στην ηλικιωμένη να φύγει έξω από την πόρτα του γιατρού και να περιμένει στο σαλονάκι. Δεν πάω πουθενά, είμαι εδώ από τις οχτώ το πρωί, διαμαρτύρεται εκείνη. Μην τυχόν και μου έρθετε όμως για καρδιογράφημα, της απαντάει η προϊσταμένη εν είδει απειλής ή έστω τιμωρίας που δεν υπακούει στην εντολή της. Θα έπρεπε να της έχετε βρει καρέκλα να καθίσει τόσες ώρες εδώ χάμω αντί να ασκείτε εξουσία, πετάγομαι! Είστε δικηγόρος, κύριε; εισπράττω την απάντηση της μαζί με τη διαταγή να μεταφερθώ κι εγώ στο σαλονάκι. Δικηγόρος δεν είμαι, αλλά κι εσύ κοίτα να πας δίπλα στο ψυχιατρικό, διότι δεν την παλεύεις άλλο με τη δουλειά που κάνεις, της προτείνω όλο επίπλαστη γλυκύτητα. Απ' τις φωνές που βάλαμε κι εγώ κι αυτή αμέσως μετά, άνοιξε η πόρτα του γιατρού. Μη φωνάζετε, κύριε - μου είπε ο λευκοντυμένος εκπρόσωπος της Δημόσιας Υγείας- ορίστε, περάστε! Προηγείται η κυρία, του κάνω! Όταν μπήκα μετά από 20 λεπτά στο γραφείο του, τον παρατηρούσα που έμοιαζε γύρω στα εβδομήντα και απορούσα πώς και δεν είχε ακόμη συνταξιοδοτηθεί. Έπειτα, ήταν και το μαύρο πουλόβερ που φορούσε κάτω από τη λευκή στολή, την οποία έβγαλε και την πέταξε άτσαλα σε μία καρέκλα. Ήταν πολύ καθαρό, δεν είχε ούτε μία άσπρη τρίχα πάνω του, γεγονός που με έπεισε για το ότι ο συγκεκριμένος γιατρός πιθανώς να μη γεύθηκε ποτέ του την ψυχοθεραπευτική συντροφιά μιας γάτας...

ντοκιμαντέρ-κατερίνα-γώγου-γύρισμα-VIII

Κι έτσι, με το χθεσινό γύρισμα, ολοκληρώθηκε το σημαντικό στάδιο πραγμάτωσης του ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την Αποκατάσταση του Μαύρου. Φτάσαμε στην οικία της Εύας Κουμαριανού όλο το crew στην ώρα μας: η Τζίνα η παραγωγός, ο Γιώργος ο ηχολήπτης, ο Αλέξης ο βοηθός οπερατέρ, ο Θρασύβουλος ο βοηθός σκηνοθέτη, ο Γιάννης ο ηλεκτρολόγος 

και φυσικά ο Δημήτρης ο δ/ντής φωτογραφίας μετά της συζύγου του μάλιστα, της σκηνοθέτιδας Μάρσας Μακρή. 

Η Εύα έμοιαζε να διαβάζει το ποίημα της Γώγου για πρώτη φορά, γεγονός που με άγχωσε και γι' αυτό χρειάστηκε να κάνουμε πρόβα για αρκετή ώρα. 

Ταυτόχρονα, ήρθε από το γύρισμα και ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, του οποίου οι υποχρεώσεις δεν του είχαν επιτρέψει τη συμμετοχή στο ντοκιμαντέρ νωρίτερα.

Πιθανώς η συνέντευξη του Καφετζόπουλου να είναι και η πιο δυνατή! Δήλωσε πως δε θεωρεί τον εαυτό του αρμόδιο να μιλήσει για τη Γώγου, τη στιγμή που ότι καλό κι αν πει, θα είναι ασήμαντο μπροστά στο καλό που του έκανε εκείνη - κι όχι μόνο στον Καφετζόπουλο, αλλά και σε όποιον άνθρωπο τύχαινε να συμπαθήσει. 

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν και η ιστορία που αφηγήθηκε ο Καφετζόπουλος για ένα σενάριο, το οποίο ξεκίνησαν κάποτε να γράφουν από κοινού ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης, η Κατερίνα Γώγου, ο Άρης Ρέτσος και η Όλια Λαζαρίδου. Το δούλευαν όλοι μαζί ώσπου o Νικολαΐδης το κατέθεσε ως δικό του στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η Γώγου πήγε να του βγάλει τα μάτια. Η ταινία που προέκυψε απ' αυτό το σενάριο ήταν η Γλυκιά Συμμορία!  

Καταιγίδα Γώγου ονόμασε την Κατερίνα ο Καφετζόπουλος, τονίζοντας πόσο τη χάλαγε το αλκοόλ, οδηγώντας την σε απρόβλεπτες συμπεριφορές, για τις οποίες την επόμενη ένιωθε καταρρακωμένη. 

Τέλος, ο Καφετζόπουλος δήλωσε πως μπορεί η Κατερίνα σήμερα να θεωρείται μία γυναίκα με τη μολότοφ στο ένα χέρι και το Κεφάλαιο του Μαρξ στο άλλο, εκείνος όμως περισσότερο θυμάται το χιούμορ της και τα καθημερινά γέλια τους.

Ήταν απαραίτητη η παρουσία του Αντώνη Καφετζόπουλου σε ένα ντοκιμαντέρ για τη Γώγου, δεδομένου του ότι σ' αυτήν οφείλει εν μέρει την καριέρα του στο χώρο του κιν/φου. Η Γώγου τον επέβαλε στον Τάσιο για το ρόλο του Δημοσθένη στην Παραγγελιά, όπως μας εξομολογήθηκε. 

Από την ευφράδεια του Καφετζόπουλου κέρδισε σίγουρα και η Κουμαριανού που τον άκουγε, οπότε, συνεπικουρούμενου του επαγγελματισμού της, έφερε άψογα εις πέρας την ανάγνωση του ποιήματος της Γώγου. Τη στιγμή που μιλούσε για τις κόκκινες φαλτσέτες που τους διαφορετικούς σκοτώνουν, ήταν πραγματικά συγκλονιστική! Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν! Τα επόμενα reviews από το ντοκιμαντέρ θα γίνονται πλέον μέσα από την κουίντα του μοντάζ. 

η-εύα-κουμαριανού-διαβάζει-κατερίνα-γώγου

...Να αυτό το δαχτυλίδι ποίημα παιδικό

Λόγος Τιμής

αυτή την ώρα που οι μελλοντικοί

το πέταγμα των αετών μαθαίνουν

αυτή την ώρα που το κούτελο σου

δείχνει εκείνο που δε φαίνεται

την ίδια πάντα ώρα

που οι ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΦΑΛΤΣΕΤΕΣ

τους Διαφορετικούς σκοτώνουν...

Το παραπάνω απόσπασμα του ποιήματος της Κατερίνας Γώγου γράφτηκε για την Σόνια, την τρανσέξουαλ που δολοφονήθηκε το 1986 στα Εξάρχεια. Εκείνη τη χρονιά εντάχθηκε στην ποιητική συλλογή Απόντες της Γώγου. Χθες βράδυ η Εύα Κουμαριανού διάβασε ολόκληρο το συγκεκριμένο ποίημα για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ, τα γυρίσματα του οποίου επισήμως ολοκληρώθηκαν. Με εντυπωσίασε η Κουμαριανού, καθώς έχω την αίσθηση ότι μόλις μέσα σε μισή ώρα κατόρθωσε να αποστηθίσει το ποίημα και να το ερμηνεύσει κανονικά μπροστά στο φακό - κι ας το είχε στα χέρια της εδώ και δύο μήνες. Κάτι παρεμφερές μου είχε συμβεί και με τον Δημήτρη Πουλικάκο, που συνέχεια έχανε το σενάριο που του άφηνα, μα όταν ήρθε στο γύρισμα, κάθισε σε μια γωνιά, το διάβασε και είπε εξαιρετικά τις ατάκες του σα να τό'χε μελετήσει απ' την πρώτη στιγμή! Κι έτσι, αφού η Εύα μας ενημέρωσε πως πολύ χάρηκε έως και ο φίλος της, ο ηθοποιός Χάρης Ρώμας, για τη συμμετοχή της σε μια ταινία για την Κατερίνα Γώγου, σχολιάζοντας την ποιοτική στροφή της, ανταπέδωσα κι εγώ με ευχαριστίες για τη φιλοξενία της. Το γύρισμα, βλέπεις, τελικά δεν έγινε στις Κούκλες της Συγγρού, αλλά στο διαμέρισμα της. Εκεί βρέθηκε και ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Θα τα πούμε όμως πιο αναλυτικά στο επόμενο post - review από το τελευταίο γύρισμα του ντοκιμαντέρ!  

από-τα-χρώματα-και-τραγούδια-του-έρωτα-της-τατιάνας-ζωγράφου-στο-ίδρυμα-μιχάλης-κακογιάννης

Πέρασα πολύ καλά χθες βράδυ στη συναυλία της Τατιάνας Ζωγράφου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με τα τραγούδια από την τελευταία εργασία της (Μ' έναν τρόπο μυστικό, εκδόσεις Καλειδοσκόπιο). Ίσως ήταν που είχε τα γενέθλια του ο φίλος σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος και πήγαμε παρέα (τσεκαρισμένο πλέον, οι καλύτεροι φίλοι μου ανήκουν στον αστερισμό του Υδροχόου!), ίσως πάλι ήταν το ότι έψαχνα μια αφορμή για ν' ακούσω ποιοτικά και αμιγώς ελληνικά τραγούδια σε μία ιδιαίτερα μίζερη περίοδο για τη χώρα που ζούμε...Μπαίνοντας στο κατάμεστο από κόσμο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης το πρώτο πράγμα που είδα στο video wall ήταν η ζωγραφική του Χρήστου Κεχαγιόγλου από το εξώφυλλο του έργου της Ζωγράφου. 

Τη συναυλία άνοιξε στις 9 ακριβώς η δημιουργός με τα Δύο γκαρσόνια, το κομμάτι της σε ποίηση Γιώργου Χρονά που στο cd ερμηνεύει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ακολούθησαν ακόμη δύο τραγούδια με την ίδια τη Ζωγράφου σε ποίηση Μαργαρίτας Μπακοπούλου και Ιουλίτας Ηλιοπούλου, 

ενώ αμέσως μετά ο Τάσος Αποστόλου ανέλαβε να αντικαταστήσει και την Δάφνη Πανουργιά, που μία ίωση την κράτησε εκτός συναυλίας, σε ένα τραγούδι χατζιδακικού ύφους του Γιώργου Κουρουπού. 

Σωστή σκέψη να εναλλάσσονται επί σκηνής οι ερμηνευτές του τελευταίου έργου της Ζωγράφου κι έτσι, τον Αποστόλου και τη συνθέτρια διαδέχτηκε η Σοφία Παπάζογλου στο λαϊκότροπο Για πάντα σε στίχους του Κώστα Καρτελιά. Τό'χω ξαναπεί εδώ μέσα, θεωρώ την Παπάζογλου με τα μοναδικά σμυρναίικα γυρίσματα στη φωνή της ως την καλύτερη ίσως Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια!

Με εντυπωσίασε πολύ και η Ειρήνη Δερέμπεη, την οποία γνώριζα εδώ και μία δεκαετία από τη δισκογραφία, πρώτη φορά την έβλεπα όμως live. Και με εντυπωσίασε απ' όλες τις απόψεις, σαν παρουσία, σαν μουσικός και σαν ερμηνεύτρια! Το κομμάτι Ψευτιές κι αλήθειες σε μουσική και στίχους της Τατιάνας Ζωγράφου, που ερμήνευσε, ήταν ένα ωραιότατο λαϊκό τραγούδι.

Ταυτόχρονα, μαζί με τους τραγουδιστές, στο video wall εναλλάσσονταν και οι πίνακες του Κεχαγιόγλου. Άλλωστε ο τίτλος της παράστασης ήταν Χρώματα και τραγούδια του έρωτα, υποδηλώνοντας τη συνάντηση της Μουσικής με την Ποίηση και τη Ζωγραφική. 

Εξαιρετική η Δερέμπεη στο Βλέφαρο μου του Νίκου Κυπουργού και της Λίνας Νικολακοπούλου, που ευτύχησε να περάσει στη δισκογραφία με τη φωνή του μεγάλου Χρόνη Αηδονίδη. Η Δερέμπεη όχι απλά το τραγούδησε, προκαλώντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού, αλλά έπαιξε και καβάλ, το παραδοσιακό ανατολίτικο πνευστό. 

Νομίζω ωστόσο πως το ένα από τα τρία γκραν σουξέ της βραδυάς ήταν το ζεϊμπέκικο Γυρνάς που έγραψε η Ζωγράφου σε στίχους του Χρονά και που τραγούδησε η Παπάζογλου - τα άλλα δύο ήταν η σουινγκάτη ρυθμική Χιονάτη σε στίχους Ιουλίτας Ηλιοπούλου με την συνθέτρια στο τραγούδι εν τη απουσία, όπως είπαμε, της Δάφνης Πανουργιά και το Είσαι, πάλι σε στίχους του Χρονά, επίσης με τη Σοφία Παπάζογλου!  

Τα πιο εσωστρεφή κομμάτια, σαν το Οι λέξεις που δεν είπες σε στίχους Σπύρου Βλέτσα, δόθηκαν στον Τάσο Αποστόλου, ταιριάζοντας περισσότερο με τη λυρική ασκημένη φωνή του. 

Η Φαίδρα (Αστέρι μου - φεγγάρι μου) του Μίκη και του Γιάννη Θεοδωράκη που τραγούδησε η Παπάζογλου ήταν μαζί με το Τώρα που ήρθες είναι αργά του Μανώλη Χιώτη τα μοναδικά δύο τραγούδια της συναυλίας που ενορχήστρωσε ο βιρτουόζος του κοντραμπάσου, Βαγγέλης Ζωγράφος.  

Δυνατή στιγμή και η ερμηνεία του Τάσου Αποστόλου στο κομμάτι Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα του Νίκου Κυπουργού και της Λίνας Νικολακοπούλου - κατά αυστηρά υποκειμενική εκτίμηση, πρόκειται για το καλύτερο τραγούδι που ηχογράφησε η Χάρις Αλεξίου από το 2000 και μετά!  

Ακόμη δύο καλές στιγμές της βραδυάς ήταν σίγουρα το Σαν παλιό λαϊκό σε στίχους του Σταμάτη Δαγδελένη και Η προσευχή του ακροβάτη του Μάνου Χατζιδάκι και της Αγαθής Δημητρούκα, αμφότερες με την Τατιάνα Ζωγράφου στο τραγούδι. Σημειωτέον, η Ζωγράφου είχε το σθένος να αναμετρηθεί φωνητικά και με την άρια When I am laid on Earth του Henry Purcell, όπου βγήκε κερδισμένη! Πάντως, εντύπωση μου είναι πως θα πρέπει να εστιάσει δημιουργικά στη σύνθεση λαϊκών τραγουδιών - το καημένο το λαϊκό τραγούδι, όπως θα έλεγε και η Δήμητρα Γαλάνη, έχει τόσο δεινοπαθήσει επί δεκαετίες ώστε χρειάζεται επειγόντως καλλιτέχνες σαν τη Ζωγράφου ν' ασχοληθούν σοβαρά μαζί του!   

Στο τέλος, το κοινό έσπευσε να επιβραβεύσει τη δημιουργό, τους ερμηνευτές και την ορχήστρα της με ένα παρατεταμένο ζεστό χειροκρότημα. Ευκαιρία να παρουσιάσω στο σημείο αυτό και τους μουσικούς: στις ενορχηστρώσεις και στο ακορντεόν ήταν ο Κώστας Βόμβολος, ένας διανοούμενος μουσικός, η δουλειά του οποίου έδωσε σε μία κλασική έντεχνη συναυλία μία απρόβλεπτη και θεμιτή jazzy αυτοσχεδιαστική χροιά με τη συμβολή επίσης του Θοδωρή Ρέλλου των Mode Plagal στο σοπράνο σαξόφωνο. Ο Βόμβολος έκλεισε τη συναυλία, όπως ακριβώς και στο cd, παίζοντας δηλαδή πιάνο και τραγουδώντας το αγγλόφωνο It is always August σε ποίηση Γιώργου Χρονά! Μαντολίνο έπαιξε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, πιάνο ο Δημήτρης Μπουζάνης, κοντραμπάσο ο Βαγγέλης Ζωγράφος, τσέλο ο Μιχάλης Πορφύρης και παραδοσιακά κρουστά ο Νίκος Σουλιώτης. 

Στα καμαρίνια, στην απόδοση των συγχαρητηρίων προς την Τατιάνα Ζωγράφου, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος είχε μία απρόσμενη ευχάριστη συνάντηση με τον εικαστικό Χρήστο Κεχαγιόγλου. Από 20 ετών τον ξέρω που πρωτοδούλεψε κοντά μου στο σινεμά, μου εξήγησε ο Λευτέρης!  

Κι εδώ ο Γιώργος Χρονάς, έχοντας κάθε λόγο να νιώθει ευτυχής, συνομιλεί με τη δημιουργό και μελοποιό των ποιημάτων του. Τον πρόσεξε πολύ η Ζωγράφου, αφού κατά κοινή παραδοχή σε δικούς του στίχους κατέθεσε τα καλύτερα τραγούδια του καινούργιου έργου της. Έτσι κι εγώ, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, είπα του Χρονά: Απόψε έχεις εν μέρει την τιμητική σου! Τη συναυλία της Τατιάνας Ζωγράφου παρακολούθησαν μεταξύ άλλων η πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου, η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου και ο στιχουργός Σταμάτης Δαγδελένης.