το-δράμα-του-μεγαλοεκδότη

Ο Πέτρος Κωστόπουλος φαλήρισε. Του παίρνουν - λέει - τα σπίτια του, τα αυτοκίνητα του, ότι έχει και δεν έχει. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει ότι είναι άρρωστος από κατάθλιψη, ότι πλέον δυσκολεύεται να ζήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αλλά και ότι θα επιστρέψει μια μέρα, κατά πως τό'πε και το είδωλο του ο Άρνι: I' ll be back...Λυπηρό, όσο και χαριτωμένο όλο αυτό, εννοώ το ν' ακούς έναν γνωστό ζάπλουτο επιχειρηματία να εξομολογείται την πορεία του προς την καταστροφή. Τον θυμάμαι πριν από 20 χρόνια στην παντοδυναμία του. Κόντευε τα σαράντα, όσο είμαι εγώ σήμερα δηλαδή, έχοντας καταφέρει να αποκτήσει τα πάντα: φήμη, χρήματα, ένα φωτομοντέλο για σύζυγο, δύναμη στα εκδοτικά, φιλίες με την πολιτική και λαϊφσταϊλίστικη ηγεσία του τόπου (ο ίδιος υπήρξε μάλλον ιδρυτής του λάιφ στάιλ στην ψωροκώσταινα που τότε ακόμη άντεχε) κλπ. Τότε τον βλέπαμε ως εχθρό, ως εκπρόσωπο της χειρότερης μορφής κατεστημένου, φορέα του βδελυρού γιαπισμού, έναν κοινό φασίστα και γινόμασταν μάλιστα έξαλλοι με τις ανεγκέφαλες γκόμενες που έπιναν νερό στα νιάτα του και στην ομορφιά του! Λίγο αργότερα πάψαμε να ασχολούμαστε με την περίπτωση του. Αποδεχτήκαμε τη θέση μας σε μία άκρως ανταγωνιστική ανθρωποφάγο κοινωνία του θεάματος, από την οποία όμως εκείνος συνέχισε να πλουτίζει. Το θετικό είναι ότι πλούτισαν και άλλοι δίπλα του, όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Ευτυχώς εμείς δεν μασήσαμε με τέτοιες καταστάσεις ακόμη κι όταν κληθήκαμε να εργαστούμε κάπου ή για κάποιον που σίγουρα θα έμοιαζε ή θα ήθελε να είναι Κωστόπουλος στη θέση του Κωστόπουλου. Προτιμούσαμε να ανανεώνουμε το ενδιαφέρον μας για κάνα καλό βιβλίο και να φτύνουμε έντυπα που υποδείκνυαν στον κόσμο πως θα γαμήσει καλύτερα! Να ανακαλύπτουμε παλιές και καινούργιες καλές μουσικές και όχι να τα σπάμε στη Βίσση κι όλο το σκυλολόι της συφοράς! Να γοητευόμαστε από το άσπρο και μαύρο ενός Μπέλα Ταρ και να μας γυρνάνε τα άντερα με τα τηλεοπτικά καμώματα των VIPS. Παραμείναμε βέβαια γραφικοί, φρικιά, αριστεριστές, αναρχικοί και αναρχίζοντες, μονίμως άφραγκοι, σαβουρογάμηδες, φτωχοδιάβολοι, αστείοι και περιθωριακοί - ναι, εμείς ήμασταν και εν μέρει είμαστε το περιθώριο και όχι βέβαια το ΚΛΙΚ, όπως θέλει και το λέει ο Κωστόπουλος, αποδίδοντας μόλις σήμερα την αξία του περιθωρίου στο κάποτε πανίσχυρο έντυπο του, το οποίο αποβλάκωσε χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες και προετοίμασε μια χαρά το έδαφος για την τωρινή κατάντια. Ωστόσο, παραδόξως αισθανόμασταν πιο πλούσιοι από τον Κωστόπουλο κι ας μετράγαμε τα ψιλά για κάνα κρασί στον Μπαρμπα-Γιάννη των Εξαρχείων. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος σαν γυρίζω στο παρελθόν που τούτη τη στιγμή δε μπορώ να νιώσω κανέναν οίκτο για την κατάρρευση του Κωστόπουλου. Δε με αφήνει, βλέπεις, η κατάρρευση των πιο δικών μου ανθρώπων που συντελείται καθημερινά μπροστά στα μάτια μου, ενδεχομένως και η δική μου που έρχεται.