Ακριβώς όπως είναι η πλατεία Βικτωρίας σήμερα, έτσι ήταν και στις 6 Δεκεμβρίου του 2008: Φωταγωγημένη, στολισμένη χριστουγεννιάτικα, με λίγους μετανάστες, οι οποίοι ειδικά τα βράδια εξαφανίζονταν μεσ' στην παγωνιά. Εκείνο το βράδυ έβαζα τα πολλά πράγματα στο καινούργιο μου διαμέρισμα επί της οδού Ελπίδος, στον πεζόδρομο. Μετακόμιση δηλαδή. Μαζί μου ήταν και ο Παναγιώτης με τη γυναίκα του από το Μπραχάμι, που δεν έχουμε καμία επικοινωνία τώρα πια. Κουβαλούσαμε, θυμάμαι, ένα ψυγειάκι που μου είχαν κάνει δώρο για τα καλορρίζικα και κούτες με CD και βινύλια - τι άλλο; Έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας υπήρχαν αλλοδαποί που έτρεχαν αλαφισμένοι κρατώντας στα χέρια τους μεγάλες σακούλες με ρούχα. Δεν είχαμε καταλάβει τι γινότανε. Όταν τελειώσαμε το κουβάλημα και μπήκαμε στο αμάξι του Παναγιώτη για να με κατεβάσουν μέχρι τον Πειραιά, η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι - κυριολεκτικά, όμως. Πάλι δεν καταλαβαίναμε. Στο ύψος της Πειραιώς, στη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη, πέσαμε σε μεγάλη κίνηση. Κατέβασα το τζάμι και ρώτησα ένα νεαρό περαστικό τι συμβαίνει. ''Δεν τα μάθατε;'' μας λέει, ''σκότωσαν ένα παιδί οι μπάτσοι στα Εξάρχεια και θα καεί η Αθήνα''! Πάθαμε σοκ! Ανοίξαμε επί τόπου το ραδιόφωνο. Κάποιος παραγωγός ούρλιαζε ότι θα χυθεί αίμα και ότι ενδεχομένως να βρισκόμαστε στα νέα Δεκεμβριανά! Καταλαβαίνετε πως πήγε το πράγμα, λίγο νά'χεις άγχος, λίγο να μην έχεις εικόνα του τι γίνεται και κάτι τέτοια σε τρελαίνουν. Πιάσαμε αμέσως το σταθμό Στο Κόκκινο 105,5 απ' του οποίου το team μόλις είχα αποχωρήσει και πλέον εργαζόμουν στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Έπαιζε Αγγελάκα, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Pink Floyd και λοιπά ''επαναστατικά'' ακούσματα. Βρισκόμασταν μπροστά σε ένα συνταρακτικό γεγονός, δε χώραγε αμφιβολία! Έφτασα στο Κερατσίνι, αποχαιρέτισα τους φίλους μου και κατευθείαν πήγα να ευχηθώ του πατέρα μου που γιόρταζε. Εκείνη τη χρονιά δεν ήξερα τι δώρο να του κάνω. Είχαμε εξαντλήσει με τα αδέρφια μου όλο το σχετικό ''ρεπερτόριο''. Αρκέστηκα σε δύο τόμους του ''Γρίφου'' με σταυρόλεξα που του άρεσε να λύνει. Τον βρήκα καθηλωμένο στην τηλεόραση μαζί με τη μάνα μου. ''Έφαγε το παιδί ο πούστης!'' μου είπε και σίγουρα δεν τον ένοιαζε καθόλου η ονομαστική γιορτή του. Προς στιγμήν χάρηκα με την αντίδραση του, που δεν του καιγόταν καρφί για γιορτές, εννοώ. Ο συχωρεμένος ο κυρ-Νίκος, βλέπεις, ανήκε στους ανθρώπους που έδιναν σημασία στην κοινωνικότητα της ονομαστικής εορτής και μάλλον ένιωθαν δυστυχείς που τα χρόνια είχαν περάσει και ελάχιστοι πλέον τους θυμούνταν, πλην της οικογένειας τους. Ενδεικτικό αυτού που λέω είναι ότι την επόμενη μέρα δεν έκανε απολογισμό του ποιοί τον θυμήθηκαν και του τηλεφώνησαν για ευχές. ''Ρε τον κωλόμπατσο'' έλεγε μόνο και ξανάλεγε...Η μάνα μου, απ' την άλλη, κλασική Ελληνίδα μαμά, είχε αγριευτεί που θα πήγαινα να μείνω μόνος μου στη Βικτώρια, δίπλα απ' τα Εξάρχεια, στο στόμα του λύκου, όπως έλεγε. Ήξεραν κι οι δυο τους, όμως, πως για κάτι τέτοια ''επαναστατικά'' πέταγα τη σκούφια μου, μολονότι σπάνια συμμετείχα σε διαδηλώσεις. Τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν, με είχε τόσο ταρακουνήσει το γεγονός ώστε αποφάσισα να συμμετέχω σε όλες τις κινητοποιήσεις. Θυμάμαι τώρα και γελάω πως εκείνο τον καιρό είχα μόλις ξεκινήσει δίαιτα με gilli diet και παντού έτρεχα με τα γεύματα στο χέρι. Σε μία απ' τις φασαρίες, όταν έκαναν ντου τα ΜΑΤ, μου έπεσε κάτω ένα πακέτο μπάμιες και σαν είδα το πλήθος να τις ποδοπατάει, άρχισα να ουρλιάζω: Τις μπάμιες μου, ρε σκατόμπατσοι; Τις μπάμιες μου; Τώρα θα σας γαμήσουμε! Τέλος πάντων, το 2008 υπήρχε ήδη το blog αυτό, οπότε μπορεί κανείς να ανατρέξει και να διαβάσει τις καθημερινές ανταποκρίσεις μου απ' την καρδιά των γεγονότων. Αξέχαστα ωστόσο θα μείνουν στη μνήμη μου από εκείνο τον άγριο Δεκέμβρη δύο πράγματα: Το ένα ήταν η ακύρωση του επετειακού live για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Δούλευα στο γραφείο Τύπου τότε στο Κύτταρο και λάβαμε μήνυμα να μη γίνει η συναυλία, καθώς θα είχαμε επεισόδια από αντιεξουσιαστές. Είστε αντίθετοι δηλαδή; Είχα ρωτήσει από τηλεφώνου τον εκπρόσωπο των μπαχαλάκηδων. Όχι, μου απάντησε, απλά δε θα αφήσουμε τίποτα όρθιο! Και κάπου ηρέμησα, διότι στην αρχή είχα τρομάξει μήπως δεν επιθυμούν τη συναυλία για ιδεολογικούς λόγους. Πάω και λέω του Γιακουμέλλου λοιπόν: ''Μίμη, να μη γίνει η συναυλία, είναι θερμόαιμα τα παιδιά και θα μας το κάνουν καλοκαιρινό! Μη σου πω ότι το δελτίο ειδήεων του ΣΚΑΪ θα βγει μέσα από το Κύτταρο σε διαφορετική περίπτωση...'' Και, πράγματι, το προγραμματισμένο για τις 9.12.2008 live στη μνήμη του Σιδηρόπουλου ακυρώθηκε δίχως κανένας από τους συμμετέχοντες να παραπονεθεί. Και πως να παραπονεθεί δηλαδή; Διανύαμε μία περίοδο εξαιρετικά σπάνια, θα έλεγα σήμερα, για τη νεοελληνική κοινωνία. Μία περίοδο που το τρίπτυχο Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι εξέφραζε τους πάντες σχεδόν. Μία περίοδο, ακόμη, που αυτοί οι πάντες σχεδόν ήθελαν να το φωνάξουν μαζικά: Είμαστε όλοι αντιεξουσιαστές! Αυτό, πιστεύω, ήταν και το απώτερο νόημα εκείνης της ματωμένης 6ης Δεκέμβρη του 2008, η οποία, στη δική μνήμη τουλάχιστον, θά'ναι για πάντα ταυτισμένη με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον πατέρα μου. Αδικοχαμένοι κι οι τρεις τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου