caro diario

Χθες στην πολυκατοικία μάζευαν τα κοινόχρηστα. Δεν ήταν μεγάλο το ποσό, αν υποτεθεί πως οι ένοικοι πληρώνουμε ανά τρίμηνο. 80 ευρώ και κάτι, σε διάστημα βέβαια που το πετρέλαιο δεν χρειάστηκε για θέρμανση. Η διαχειρίστρια μένει στον από πάνω όροφο. Τη βλέπω πάντα μόνη της με το παιδί της. Να είναι χωρισμένη άραγε; Θα μπορούσε, βάσει του look της, να είναι καθηγήτρια ή και σκηνοθέτιδα. Απλά ντυμένη πάντα, με όμορφο πρόσωπο και με μονίμως λυπημένα μάτια κάτω από τα γυαλάκια που φοράει. Νομίζω πως με συμπαθούν γενικά στην πολυκατοικία. Όποιον πετυχαίνω στην είσοδο ή στο ασανσέρ ανταλλάσσουμε ένα χαμόγελο, μια καλημέρα - καλησπέρα, ένα χαίρετε. Στον όροφο μου, δίπλα μου μένει ένα ζευγάρι Ρωσοπόντιων. Ούτε που ακούγονται. Η γυναίκα γυρνάει απ' τα ψώνια, ο άντρας απ' τη δουλειά του και κλείνονται στο διαμέρισμα τους. Απέναντι ακριβώς απ' την πόρτα μου μένει μία χήρα ταξιάρχου, όπως της αρέσει να συστήνεται. Το γράφει και στο κουδούνι της. Σίγουρα θά'ναι πάνω από 80. Κουφή (λίγο) και πάντα περιποιημένη, δεν υπάρχει περίπτωση να με δει και να μη με ρωτήσει πως με λένε. Θα της έχω συστηθεί τουλάχιστον πέντε φορές ίσαμε τώρα. Τις προάλλες πέτυχε και τη μάνα μου στην είσοδο. Μίλησαν για λίγο και μετά γύρισε και μού'πε η μάνα μου ότι μ' αυτήν θα πίνουν καφέ όποτε θα έρχεται να με επισκέπτεται. Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι ο κος Φαληρέας που η πόρτα του είναι φάτσα από το ασανσέρ στον όροφο μου. Ένας μοναχικός τύπος γύρω στα 70 - 75, χήρος μάλλον, με τον οποίο πιάνουμε συχνά την κουβέντα για τα καλλιτεχνικά. Την πρώτη φορά τον ρώτησα αν έχει σχέση με τον γνωστό Φαληρέα, τον γκουρού του Σαββόπουλου. Μου απάντησε πως είχαν μακρινή συγγένεια, το σημαντικό ήταν όμως ότι τον ήξερε, όχι μόνο αυτόν, αλλά και τους δυο γιους του, που σήμερα έχουν το συγκρότημα Imam Baildi. Ο κος Φαληρέας με έχει βοηθήσει ήδη αρκετά στην εδώ ''ένταξη'' μου. Μου έδωσε τα κλειδιά στο λεβητοστάσιο για να βρει ο τεχνικός τη γραμμή του τηλεφώνου μου, όπως και το δικό του τηλεφωνικό νούμερο, ώστε να τον καλέσω για οτιδήποτε χρειαστώ. Προχθές ανεβήκαμε μαζί με το ασανσέρ. Μου είπε ότι διαβάζει στην ηλεκτρονική LIFO τις συνεντεύξεις μου και λίγο πριν μπούμε ο καθένας στο διαμέρισμα του μού εξέφρασε τη χαρά του που είμαστε γείτονες στον όροφο. Σκέφτομαι αυτές τις μέρες να βάλω δορυφορικό πιάτο. Ελληνική τηλεόραση δεν παρακολουθώ, άλλωστε, τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια μοιάζουν σα σκιές του ένδοξου παρελθόντος τους, βουτηγμένα κι αυτά στην κρίση. Κι έτσι, από το να βλέπω telemarketing, ανόητα ριάλιτι και αχώνευτες φάτσες, προτιμώ να παρακολουθώ σαπουνόπερες από το Μπαχρέιν ή διαφημίσεις από τη Ρωσία και τη Βουλγαρία. Είναι ένα μαγαζί εδώ παραπάνω, γωνία Κοδριγκτώνος και 3ης Σεπτεμβρίου, που βάζει - μου είπαν - δορυφορικά πιάτα για τους μετανάστες κυρίως που μένουν στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και θέλουν να βλέπουν τα κανάλια των χωρών τους. Απ' την άλλη, θυμάμαι το 2007 που είχα πάει στην Αγγλία, στο Σέφιλντ, στης φίλης μου της Ελένης, που επίσης είχε δορυφορικό πιάτο, και ένα βράδυ, μαστουρωμένοι καθώς ήμασταν από το βαρύ κλίμα της αγγλικής πόλης, κολλήσαμε σε ένα ινδικό κανάλι που μετέδιδε ινδουιστικές προσευχές: Η οθόνη σταθερή, έδειχνε μία ζωόμορφη ινδική θεότητα και όλη την ώρα άκουγες σε αραιά διαστήματα ένα ''Ομ'' και πάλι ''Ομ'' και ξανά ''Ομ''...Τέτοια κανάλια θέλω κι εγώ να πετυχαίνω στην Αθήνα του 2016 που είναι όλοι μεσ' στην τρομολαγνεία και την κινδυνολογία. Χαλαρά που να μη συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο και τα πράγματα να μην έχουν έως και καμία σημασία. Εν τω μεταξύ, παίρνω συνέχεια προσκλήσεις, διαδικτυακά πλέον: Δισκοπαρουσιάσεις, πρεμιέρες, προβολές κ.ο.κ. Δεν πηγαίνω πουθενά πλην εξαιρέσεων. Δεν έχω το χρόνο, μα ούτε και τη διάθεση. Τουλάχιστον δε λέω σε κανέναν ότι θά'μαι εκεί. Συνήθως είτε δεν απαντάω καν, που κι αυτό δεν το θέλω, είτε δηλώνω πως έχω ''κλείσει'' κάτι άλλο. Να, αύριο βράδυ, ας πούμε, θα πάω να δω την παράσταση του Χρονά για τον Τζέιμς Ντιν στο Κακογιάννης κι έτσι δε θα παραστώ στη δισκοπαρουσίαση της Καραΐνδρου στον Ιανό. Έχω και πολλή δουλειά ακόμα με τα γραφειοκρατικά για τη σύνταξη χηρίας της μάνας μου. Εγώ τα τρέχω όλα. Σκέφτομαι πως άμα είσαι ηλικιωμένος στη σύγχρονη Ελλάδα και δεν έχεις κάποιον δικό σου να τρέξει τις υποθέσεις σου, πάει, άστα να πάνε, στα παίρνει όλα το κράτος και δε μπορείς να πεις κουβέντα μετά. Απίστευτη γραφειοκρατία, Λερναία Ύδρα. Τελειώνεις το ένα θέμα, πετάγονται άλλα τρία! Τελικά, είμαι ανικανοποίητος άνθρωπος. Έλεγα πόσο θα ήθελα να ταξιδεύω συνέχεια και μόλις μου έκατσαν τρία ταξίδια στο εξωτερικό μαζεμένα μέσα σ' ένα 15ήμερο, βαρέθηκα κι ανυπομονούσα να μπω στο σπίτι μου που δεν με είχε δει, ούτε εγώ το είχα χαρεί. Τουλάχιστον θα μου κάνει καλό το τριήμερο στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ολυμπίας, που με κάλεσαν για το επόμενο Παρασκευοσαββατοκύριακο με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Εκεί θα πάω. Θα χωθώ μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και θα γυρνάω στο ξενοδοχείο μόνο για να γράφω. ''Θα δεις και πολλούς συναδέλφους σου'' με προϊδέασε η γλυκύτατη Ευάννα Βενάρδου στην προσπάθεια της να με πείσει να πάω, υποθέτω, χωρίς επίσης να της περάσει από το μυαλό πως κατά βάθος δεν είμαι τόσο κοινωνικός όσο βγαίνει προς τα έξω...(συνεχίζεται)