Τις τελευταίες μέρες κόλλησα κι εγώ μία από τις γρίπες της εποχής, από τις πιο ελαφριές ευτυχώς, όχι με πυρετό και τέτοια, αλλά με συνάχι και πονόλαιμο. Πλακώθηκα στα panadol cold & flu, στις βιταμίνες C και στις σούπες - ethnic σούπες πού' χα φέρει από το Παρίσι και που βγήκαν όλες πεντανόστιμες. Απομονώθηκα για τα καλά, είχα να βγω έξω από την Παρασκευή το βράδυ άλλωστε και αυτό μόνο καλό μού έκανε. Αραίωσα κάπως τα τηλεφωνήματα, έμεινα για αρκετές ώρες με τον εαυτό μου και αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στα μίση, στις διαμάχες και στις κόντρες. Τι νόημα έχει, όταν μετά από καιρό θα σκέφτεσαι καταστάσεις και θα λες ''Δεν έπρεπε νά'χε γίνει έτσι, εγώ είμαι ο πιο ώριμος και ο πιο εντάξει άνθρωπος κι εκεί έξω η ζωή προχωράει'', ακριβώς με την ίδια λογική που η Marianne Faithfull μού φώναξε ''Come on, move on'' σαν την πίεσα να μου μιλήσει για το ''Sister Morphine'' της; Καμιά φορά ξανακούω την ηχογράφηση με τη φωνή της από το κινητό μου τηλέφωνο να λέει αυτό το επιτακτικό ''Move on'' που εκείνη την ώρα με τάραξε, μετά όμως με έκανε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι το προχώρημα τόσο στη ζωή κάθε ανθρώπου, όπως και στην καριέρα κάθε καλλιτέχνη. Τέλος πάντων, μία άφεση αμαρτιών είναι καλό να δίνεις για τη δικιά σου γαλήνη πάνω απ' όλα, έτσι απλά, να βάζεις την τελεία ύστερα από τα αποσιωπητικά και να κλείνεις οριστικά τις υποθέσεις μέσα σου. Η τηλεόραση που αναγκαστικά είδα αυτές τις μέρες, μια και επιτέλους ο διαβόητος αποκωδικοποιητής μπήκε σε λειτουργία, ήταν μια φρίκη, μια απελπισία. Τα μικρά κανάλια δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης, ενώ τα μεγάλα, μέσα στην κρίση κι αυτά, παίζουν διαφημίσεις για ροζ γραμμές και καφετζούδες. Άσε που δε μπορώ πια να παρακολουθήσω ταινία. Με το που αρχίζει, δεν περνάνε 20 λεπτά και με παίρνει ο ύπνος. Φαντάζομαι θα ροχαλίζω κιόλας. Μόνο τα γατιά μου θα με ανέχονται στον ύπνο που τους αρέσει να χώνονται κάτω από τις κουβέρτες και αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο. Μένω πραγματικά ενεός απέναντι σε όλη αυτή τη διαπλανητική βία. Μέσα σε τρία 24ωρα είχαμε τρεις δολοφονικές επιθέσεις σε τρία διαφορετικά σημεία του πολιτισμένου, υποτίθεται, κόσμου. Η ενημέρωση, τόσο από την TV, όσο και από το internet, έχει καταντήσει εφιάλτης, σε αγριεύει και προάγει τα πιο άγρια σου ένστικτα ενδεχομένως ασυνείδητα.
Χθες, Τρίτη, πέρασα όλη τη μέρα πάνω από το site της LIFO περιμένοντας τη δημοσίευση της συνέντευξης της Χλόης Λιάσκου. Ο Πάρις την έβγαλε μια κούκλα και είναι όντως κούκλα στην ηλικία που βρίσκεται, περισσότερο τολμώ να πω κι απ' την άνωθεν φωτογραφία του 1968, τότε που έπαιζε στους ''Αντίζηλους'' του Παύλου Τάσιου. Ούτε η φωνή της έχει αλλάξει. Έχει πλάκα να μιλάς με τη Λιάσκου στο τηλέφωνο και να σού'ρχεται αυτομάτως στο νου εκείνο το κορίτσι που θύμωνε όταν η μαμά της, η Ρένα Βλαχοπούλου, αποκαλούσε γρουσούζη τον μνηστήρα της, τον Γιώργο Βρασιβανόπουλο, στη ''Χαρτοπαίχτρα''. Παρεμπιπτόντως, ξέχασα να ρωτήσω τη Λιάσκου για την περίπτωση του Βρασιβανόπουλου που δε ζει πια. Να είχαν άραγε επαφές ως το τέλος του; Λέγεται πως ήταν μαρξιστής και πως ζούσε πνιγμένος από τα βιβλία του. Αύριο πάντως ελπίζω όταν θά'χω ξυπνήσει, να έχει αναρτηθεί η συνέντευξη της. Και καλύτερα ίσως που δεν αναρτήθηκε χθες, εφόσον κυριάρχησε η ειδησεογραφία από Γερμανία, Τουρκία και Ελβετία.
Στη LIFO είχαμε και πάρτι την περασμένη Πέμπτη. Συμπλήρωσε αισίως τα 500 τεύχη από τη μέρα που ξεκίνησε στο χώρο του αθηναϊκού free press. Το υπέροχο με τη LIFO είναι πως ενώ κατάφερε το site της να γίνει από τα πλέον δημοφιλή εντός κι εκτός Ελλάδας, τελευταία να ξεπεράσει και τον ημερήσιο έντυπο Τύπο σε αναγνωσιμότητα. Θα μου πεις, ποιον ημερήσιο Τύπο, δε βλέπεις τι γίνεται που πάει κι ο ΔΟΛ για κλείσιμο; Άλλο κι αυτό, μια θλίψη, μια στενοχώρια κυρίως για τους φίλους και συνάδελφους. Θα γράψω κάποια στιγμή για τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ που μεγαλώσαμε κυριολεκτικά μαζί τους (ελπίζω και εύχομαι το καλύτερο για την ώρα) όμως εδώ λέω για το πάρτι της LIFO τώρα. Και τι πάρτι! Καμιά εκατοστή άτομα στα γραφεία στη Βουλής χόρευαν σαν αφιονισμένοι με μπόλικο αλκοόλ, τέλεια εδέσματα και ωραίες μουσικές. Μόνο εγώ με τον Φώντα τον Τρούσα την αράξαμε στον καναπέ σε κάποια φάση και μιλάγαμε σα νερντς για τη Μαριάννα Τόλη και το ''Cocaine Blues'' του 1966, παρακαλώ! Btw, να καλωσορίσω κι από δω τον Φώντα στο facebook που αφήνει τα πνευματώδη χιουμοριστικά σχόλια του και γίνεται τζέρτζελο, εκεί που συνήθως δεν ''κινείται'' τίποτα. Του πάει πολύ το facebook και του τό'πα απ' τις πρώτες μέρες.
Νομίζω πως δεν έχω κάτι άλλο να γράψω. Α, να μην ξεχάσω να πω και για την αποψινή συναυλία στην ''Απανεμιά'' του αγαπημένου μου φίλου, συνεργάτη και πιο ζεστής φωνής του Μάνου Χατζιδάκι, του Ηλία Λιούγκου. Ειχαμε πολύ καιρό να μιλήσουμε κι αυτό έγινε χθες με μια ευχάριστη αφορμή που αφορά τη δισκογραφία - λεπτομέρειες προσεχώς. Ήρεμος άνθρωπος που είναι ο Λιούγκος, ακριβώς σαν και τη φωνή του την ίδια στα τραγούδια τα δικά του και του Χατζιδάκι! Στο πιάνο θα είναι μαζί του η Δέσποινα Στεφανίδου, συνεργάτιδα του σταθερή τα τελευταία χρόνια. Νομίζω πως όποιος αγαπά τον Χατζιδάκι και τον ''ψάχνει'' στις σύγχρονες μουσικές σκηνές, καλά θα κάνει να πάει μέχρι την Πλάκα για ν' ακούσει αυτόν τον σημαντικό καλλιτέχνη. Εγώ πάλι τον Λιούγκο θα τον έχω δει/ ακούσει live, τουλάχιστον 20 φορές την τελευταία 15ετία που γνωριζόμαστε. Τιμή μου μεγάλη! Όχι που τον έχω δει live τόσες πολλές φορές, αλλά που είναι φίλος μου και συνεργάτης μου!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου