χριστουγεννιάτικη ιστορία

Δεν έχω καμία ευαισθησία - να την πω - απέναντι στα κάλαντα. Αντίθετα, ζητούσα από παιδί να μην ανοίγουν την πόρτα οι δικοί μου στους μικρούς εισβολείς και αν καμιά φορά τους άνοιγαν, μπορεί να άρχιζα τα μπινελίκια. Το τελευταίο εξαρτιόταν από τη διάθεση μου, βέβαια. Με τα χρόνια, όμως, τα κάλαντα αραίωσαν και σχεδόν κανένα παιδί δεν ερχόταν στην πολυκατοικία μας. Οι Νεοέλληνες είχαν πλουτίσει και δεν είχαν ανάγκη να στέλνουν τα παιδιά τους στους δρόμους για να μαζέψουν λεφτά με το σακουλάκι. Πολύ αργότερα, όταν έμεινα μόνος μου σε δικό μου διαμέρισμα, επίσης δεν είχα δεχτεί καμία επίσκεψη τέτοιες μέρες. Πλέον είναι κατανοητό πως τα κάλαντα αντικατοπτρίζουν την οικονομία ολόκληρης της χώρας. Και γι'αυτό σήμερα με ξύπνησαν πρωί - πρωί τα κουδούνια. Άνοιξα μόνο μία φορά την πόρτα. ''Να τα πούμε;'' με ρώτησε ένα άγνωστο κοριτσάκι, φτωχοντυμένο, μελαχρινό. ''Να τα πούμε;'' ρώτησε, αν και ήταν ολομόναχο. ''Να τα πείτε'' απάντησα και μου χαμογέλασε. Πήρε θάρρος αρχικά κι έπειτα λες και ανασύνταξε όλες του τις δυνάμεις για να τραγουδήσει. Άρχισε να βγάζει μία φωνή σοπράνο και να λέει το γνωστό βαρετό τραγουδάκι με απίστευτη ευφράδεια λόγου. Όταν τελείωσε, της έδωσα τέσσερα ευρώ - δύο κέρματα που είχα εύκαιρα - και τη ρώτησα που κάθεται. ''Λίγο παρακάτω'' μου είπε. ''Θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου'' της πρότεινα. Βγήκαμε έξω, την κράταγα τη μικρή από το χέρι και την άφησα για λίγο, όταν κατάλαβα πως ήθελε να κάνει και μια περατζάδα από τα μαγαζιά της γειτονιάς με το τριγωνάκι της. Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το μεταλλικό στριγγό ήχο αυτού του παιδικού οργάνου. Πόσο το μετάνιωσα που δεν την είχα βάλει να μου τραγουδήσει α καπέλα με τέτοια φωνάρα! Στο σπίτι της, μια μικρή γωνιακή μονοκατοικία, της ζήτησα να φωνάξει τη μαμά της να βγει λίγο έξω να της μιλήσω. Μια γυναίκα συνομήλικη μου, γύρω στα 40 περίπου, ήρθε με φιλική διάθεση, μα και με όλο απορία στο βλέμμα της. ''Να την πάτε να κάνει τραγούδι'' της σύστησα κι εκεί έμαθα πως η μικρή τραγουδάει από τότε που άρχισε να μιλάει. Της είπα τότε να περιμένουν μισό λεπτό και τηλεφώνησα από το κινητό μου σε ένα φίλο, γνωστό και καλό συνθέτη, ο οποίος έχει κάνει αριστουργήματα στο σινεμά με παιδικές χορωδίες. ''Να μου τη φέρεις οπωσδήποτε'' ήταν τα λόγια του. Έγραψα το τηλέφωνο του στη μάνα της και την προέτρεψα να το κάνει με την πρώτη ευκαιρία. Ούτε γνώριζε, φυσικά, το όνομα του συνθέτη. Δεν ξέρω αν θα συναντήσει ποτέ το 7χρονο αυτό κοριτσάκι τον συνθέτη. Δεν ξέρω μήπως μπαίνοντας στο σπίτι τους, θα είπε η μάνα του να μην ξαναμιλήσει στον πρώτο τυχόντα, γιατί μπορεί να είναι κανένας ανώμαλος. Δεν ξέρω αν του έβαλε τις φωνές κιόλας. Αυτό που ξέρω είναι πως ένα τυχαίο άνοιγμα της πόρτας μου τη μέρα που τα παιδιά λένε τα κάλαντα και ίσως η καλή μου διάθεση εκείνης της στιγμής, ενδεχομένως να βοηθήσει ένα πολύ μικρό παιδί να κάνει μελλοντικά αυτό που αγαπάει. Τό'πε κι η μάνα του: ''Τραγουδάει από τότε που γεννήθηκε''...