Μανώλης Δεστούνης: Η μελαγχολική συνέντευξη ενός κωμικού ηθοποιού

Η τελευταία μου συνέντευξη για το 2016 είναι για το blog αυτό και θα τη χαρακτήριζα μελαγχολική! Μια μεγάλη συζήτηση που είχα με τον βετεράνο ηθοποιό Μανώλη Δεστούνη προ ημερών, με αφορμή την έκδοση της αυτοβιογραφίας του. Ας μη θεωρηθεί ότι ο Δεστούνης απλά βρήκε ευκαιρία σε μία συνέντευξη να κάνει τα παράπονα του - συμφωνώ απόλυτα μαζί του πως λέει σωστά πράγματα και όχι εν αδίκω. Άλλωστε, θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί πως ένας ηθοποιός που υπηρετεί επί μισό αιώνα το θέατρο και τον κινηματογράφο, δικαιούται να κάνει τους απολογισμούς της ίδιας της ζωής του. Ειλικρινής, έντονα συναισθηματικός μα και εντυπωσιακά αποστασιοποιημένος από όλα ταυτοχρόνως, ο Μανώλης Δεστούνης είναι εδώ, κάνει θέατρο, παίζει σε ταινίες μικρού μήκους, εκδίδει βιβλίο και φυσικά δε διστάζει να μιλήσει για όσα πονάνε έναν συνάδελφό του, της γενιάς του ή και νεότερο. Απολαύστε τον!

Ποιος ο λόγος να εκδώσετε ένα βιβλίο, κύριε Δεστούνη; Δεν είναι και λίγο της μόδας μια τέτοια κίνηση;

Εδώ και χρόνια, πράγματι, την έβλεπα την κίνηση που λέτε, χωρίς να αναφέρομαι τώρα σε ονόματα σαν του Μάνου Κατράκη γιατί θα ήταν ιεροσυλία. Από μικρός μού άρεσαν οι αυτοβιογραφίες των ηθοποιών κυρίως: Έχω του Μάρλον Μπράντο, του Μοντγκόμερι Κλιφτ, του Πολ Νιούμαν, αλλά και Ελλήνων, του Κατράκη, της Λαμπέτη, της Βέμπο από τον Τραϊφόρο κ.α. Με συγκινούν και με εξιτάρουν οι βιογραφίες.

Μου μιλάτε για Ιερά Τέρατα, εσείς εδώ όμως, σε μια μικρή χώρα, δε θα μπορούσατε νά'χατε κάνει την καριέρα όλων αυτών που είπατε.

Σωστά! Εγώ δεν υπήρξα Ιερό Τέρας, αλλά...τέρας (γέλια).

Ποιος λοιπόν ο λόγος για να διαβαστεί το βιβλίο σας;

Όταν ένα παιδί από έξι ετών βγαίνει στην Ομόνοια να πουλήσει τσιγάρα αυτό κάτι δεν λέει;

Αυτό συνέβαινε με το 80% των ανθρώπων της γενιάς σας.

Ε, ας γράψουν όλοι βιβλίο, τι φταίω εγώ; (γέλια) Κοιτάξτε, έζησα πολλά, γνώρισα πάρα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, ταξίδεψα και στις πέντε ηπείρους, άρα κάτι έχω να πω κι εγώ. Τώρα, αν αυτό που έχω να πω είναι και ευανάγνωστο, γιατί όχι; Το βιβλίο αυτό θα ήθελα να το δείτε σαν το δεύτερο παιδί μου μετά τον μοναχογιό μου.

Η ερώτηση μου ίσως ήταν πιο γενική, όχι σε εσάς που μετράτε ήδη 50 χρόνια στο θέατρο.

52 χρόνια για την ακρίβεια. Παλιότερα για να ''διασωθεί'' μία παράσταση έπρεπε να κινηματογραφηθεί με φιλμ που κόστιζε πανάκριβα. Πολλά χρόνια μετά ήρθε το βίντεο και βιντεοσκοπήθηκαν αρκετά πράγματα, σε καμία περίπτωση όμως δεν ''κατέβαινε'' στο θεατή μία παράσταση μέσω του βίντεο, συγκριτικά με το πώς θα την έβλεπε στο θέατρο. Το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη και το βιβλίο είναι επίσης κάτι χειροπιαστό που διασχίζει τους αιώνες, επομένως μόνο μέσω της γραφής μπορείς ουσιαστικά να ''διασώσεις'' κάτι και μάλιστα με τρόπο βιωματικό.

Με εντυπωσίασε, πάντως, μία προσωπική σας ιστορία που σε ηλικία 18 ετών παραλίγο να αφήνατε τα κόκαλα σας στην Κούβα!

Ή να έκανα συντροφιά με τον Τσε Γκεβάρα, επειδή τότε είχα επαναστατικές τάσεις. Είχε βρεθεί απλά ένα μούτρο στη Φωκίωνος Νέγρη και υποσχέθηκε σε μένα και κάποια άλλα φτωχόπαιδα της ηλικίας μου τη μεγάλη ζωή στην Αμερική. Που να ξέραμε ότι μας προόριζαν για μισθοφόρους μεσ' στην αντικομμουνιστική υστερία των Αμερικανών! Το καταλάβαμε απάνω στο καράβι, φτάνοντας στις ακτές της Κούβας. Κολυμπήσαμε με κίνδυνο να μας φάνε τα σκυλόψαρα - απορώ ακόμη πως τη γλιτώσαμε -, μας συλλάβανε, φάγαμε ξύλο, μέχρι που ένας Κεφαλλονίτης που ξέμεινε ερημίτης στην Κούβα μας βοήθησε να μπουκάρουμε σ' ένα καράβι για τον Πειραιά. Και στο μεταξύ να έχω εξαφανιστεί και να μην ξέρουν τίποτα οι δικοί μου. Μα δεν είναι ιστορία για βιβλίο αυτή;

Πραγματικά. Πείτε μου κάτι άλλο, λιγότερο ενδιαφέρον ίσως. Δυσκολευτήκατε να εκδώσετε το βιβλίο σας;

Μην ξεχνάμε πως όποιος βγάζει βιβλίο τα τελευταία είκοσι χρόνια, το πληρώνει μόνος του και αδρά κιόλας. Εγώ είχα την τύχη να μην πληρώσω δεκάρα, ούτε καν τα μεζεδάκια στην παρουσίαση που μου κάνανε. Βρήκα τον εκδοτικό οίκο ''Εντύποις'' του Γιάννη Κρανιά, ο οποίος αγκάλιασε απ' την πρώτη στιγμή το πόνημα μου και χωρίς να έχω αποτανθεί πουθενά αλλού πιο πριν.

Πόσες ταινίες έχετε κάνει, κύριε Δεστούνη;

150, αλλά ξέρετε ποια είναι η πικρία μου; Πολλοί εκμεταλλεύονται και ζουν ακόμη από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

Δηλαδή;

Ξέρετε πόσοι χρησιμοποιούν ακόμη τις ατάκες του Χατζηχρήστου και του Αυλωνίτη σε έργα αμφιβόλου ποιότητας; Άσε τις φωτογραφίες! Στον Σκλαβενίτη να πας, σε ταβέρνες να μπεις, θα δεις μεγεθυμένες φωτογραφίες στον τοίχο από σκηνές ταινιών με τη Βλαχοπούλου, τον Ορέστη Μακρή, τον Φωτόπουλο. Ε λοιπόν, με πειράζει που δεν με έχω δει ούτε σε μία φωτογραφία από τις 150 ταινίες που έχω κάνει. Γελάω, αλλά πικραίνομαι κιόλας.

Γιατί πικραίνεστε; Αυτοί ''τσιμπάνε'' τα μεγάλα ονόματα κι εσείς δε γίνατε ποτέ πρωταγωνιστής.

Έχουν υπάρξει κι άλλοι δεύτερα ''ονόματα'', όπως ο Φέρμας και ο Καλλιβωκάς. Η αλήθεια είναι πως νιώθω μεγάλη πικρία, όχι μόνο για μένα, αλλά και για 5 - 10 μεγάλα ταλέντα που χάθηκαν μέσα στους 50 - 100. Μου μοιάζανε, είχαμε την ίδια σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη στο χώρο. Έπειτα, πρωταγωνιστής έγινα στο σινεμά, αλλά όταν αυτό έπαθε καθίζηση λόγω τηλεόρασης. Το '71 - '72 έκανα ταινίες ως πρώτο όνομα και με από κάτω μου τον Ρίζο, τον Παπαγιαννόπουλο, μυθικά πρόσωπα. Δεν μέτρησαν όμως οι ταινίες αυτές, δεν περπάτησαν, δεν έκοψαν εισιτήρια. Τότε που είχα λεφτά, έπρεπε να αγοράσω ένα παλιό σινεμά και να το κάνω θέατρο δικό μου.

Ας μείνουμε στα ταλέντα τα χαμένα που λέτε, τους αφιερώνετε και το βιβλίο. Τι έφταιξε και χάθηκαν;

Έφταιξε απόλυτα το ότι δεν ήταν καλοί στις δημόσιες σχέσεις και στο πλασάρισμα του εαυτού τους. Έτσι κι εγώ, το λέω και το τονίζω, άξιζα μεγαλύτερης εμβέλειας! Δεν τό'χω πει ποτέ, αλλά πλέον, με 52 χρόνια στο θέατρο, νομίζω ότι δικαιούμαι να το λέω. Ας πάψω να είμαι τόσο μετριόφρων και ταπεινός, όπως ήμουν μια ζωή. Ποτέ δε χτύπησα πόρτα παραγωγού, ήμουν ίσως ζουρλός Κεφαλλονίτης, υπερήφανος, αλλά να ξέρεις ότι αυτό δε στο συγχωρούν. Κάποτε η παλιά δημοσιογράφος Κική Σεγδίτσα με έπιασε και μου είπε: ''Βρε μαλάκα, εδώ τώρα είχα τον Βόγλη, τον Παπαμιχαήλ στο γραφείο και πίναμε καφέ. Θα σου πέσει ο κώλος εσένα να περάσεις να πιούμε καφέ που σε εκτιμώ τόσο;'' Με έλεγε ''ο τελευταίος τίμιος'' η Σεγδίτσα! Ποτέ δεν πήγα, ούτε μία φορά.

Απ' την άλλη, διαβάζοντας κανείς στο βιβλίο για την έφεση σας στο...μουτζό, όπως ο ίδιος το λέτε, καταλαβαίνει πως δε δίνατε και ιδιαίτερη σημασία στην καριέρα.

Κοίταγα πως να περάσω καλά, η αλήθεια είναι. Δε μετανιώνω, αφού πέρασα καλά και στα 60 μου απόκτησα παιδί. Μού'λεγε η συχωρεμένη η μάνα μου στα κεφαλλονίτικα: ''Ω ρε, σαν τον βουρκόλακα γυρνάς με τσι τσουλάρες και μού'ρχεσαι στις 6 το πρωί''. Κάναμε πολύ παρέα με τον αγαπημένο μου Ανδρέα Μπάρκουλη. Δεν ξέρετε τι ψυχούλα ήτανε! Είχαμε ακριβώς τον ίδιο σωματότυπο και πρωτοβγήκα στη σκηνή με δικό του κοστούμι, το οποίο φυλάω ως κειμήλιο στη ντουλάπα μου. Με τον Μπάρκουλη, που εκείνο τον καιρό πάνω - κάτω τα είχε με τη Μαίρη Χρονοπούλου, είχαμε νοικιάσει μια γκαρσονιέρα στη Φυλής, στο κομμάτι που δεν είχε μπουρδέλα, μετά την Αγίου Μελετίου. Γινόταν παρέλαση, ότι ''πέταγε'' ο Ανδρέας το έπαιρνα εγώ (γέλια). Μιλάμε για κουκλάρες, κομπάρσες, μοντέλα κλπ. Ήμουν ο...δοκιμαστής του Μπάρκουλη κατά ένα τρόπο. Περνάγαν από μένα και αν τις ενέκρινα, πήγαιναν στον Μπάρκουλη μετά! Θεός σχωρέστον...

Μου περιγράφετε μια μποέμικη ζωή.

Ωραία ήταν, λεφτά βγάλαμε, τα φάγαμε, καλά περάσαμε.

Έχετε δηλώσει αριστερός, ψηφοφόρος του ΚΚΕ αν δεν κάνω λάθος, ωστόσο στο απόγειο σας φτάσατε επί χούντας. Σωστά δεν τα λέω;

Ο Μπόζο έγινε μέσα στη χούντα, αλλά εγώ δεν πήγα ποτέ να φωνάξω ''Ζήτω Μακαρέζο'' ή ''Ζήτω Παττακέ''. Ούτε σε χουντικές εκδηλώσεις συμμετείχα. Μάλιστα, όταν το '73 έπαιζα στο θέατρο ''Καλουτά'' στην επιθεώρηση ''Τη λένε ακόμα Δημοκρατία'', ήρθε ένας συνταγματάρχης στο καμαρίνι μου. Μοιραζόμουν το καμαρίνι με τον Κούλη Στολίγκα, άλλη τεράστια φυσιογνωμία. Εκλεκτός κύριος και κωμικός! Λέει ο στρατιωτικός ''Θα μας έρθετε αύριο στη Σαλαμίνα, έτσι;''. Ήταν Πάσχα και εννοούσε ένα στρατόπεδο στη Σαλαμίνα για να ψυχαγωγήσουμε τα στρατά με τις ευλογίες τους. Ο Κουλάκος ήταν και πιο μεγάλος τότε, φοβήθηκε και πήγε. Εγώ πάλι όχι, αλλά ούτε είχα και καμία συνέπεια μετά. Απλά είπα ''δεν πάω κι ότι γίνει ας γίνει''. Ξέρετε πότε φοβήθηκα; Το '68 όταν έφυγα για το Λονδίνο, αφού ήμουν απ' τους πρώτους που είχαν γραφτεί στους Λαμπράκηδες. Κάναμε κολλητή παρέα με τον Λοΐζο και τον Σαββόπουλο, ο Νιόνιος είναι μερικά χρόνια μικρότερος μου. Είχα κι εγώ μια κιθάρα και γρατζούναγα και ήμουν ο πρώτος που τραγούδησε το ''Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη'' στις παραλίες που τρέχαμε. ''Εσένα, Δεστούνη, θα στο δώσω να το τραγουδήσεις όταν το κάνω δίσκο'' μου έλεγε ο Νιόνιος, θυμάμαι, αλλά τελικά το είπε εκείνος στο ''Φορτηγό'' του και καλά έκανε!

Πάντως, για να μιλήσω και λίγο ψυχαναλυτικά τώρα, στο βιβλίο σας κυριαρχούν ιστορίες με άξονα το σεξ, κατεβάζοντας σε εντελώς γήινα επίπεδα μυθικούς Έλληνες κωμικούς. Απενοχοποιείτε την ορμή του σεξ, φανερώνοντας, λόγου χάριν, ότι ο Νίκος Σταυρίδης είχε έφεση - πως να το πω, το λέτε στο βιβλίο - στις παρτούζες.

Ο Σταυρίδης ήταν πολύ ''μουνάκιας''. Ήμουν για πρώτη φορά στο Ρεξ με Βλαχοπούλου, Σταυρίδη, Μουστάκα και Μεταξόπουλο. Εκεί είχα καμαρίνι δικό μου κι εκείνη την περίοδο τραβιόμουν με δέκα διαφορετικές γκόμενες, πότε τη μία, πότε την άλλη. Τότε κάναμε κολλητή παρέα με τον Σταυρίδη, το πρωί καφέδες στη Φωκίωνος και τα βράδια στα μπουζούκια και στα νάιτ κλαμπ. Όποια ερχόταν, λοιπόν, την έπαιρνα στο καμαρίνι, κλειδωνόμασταν και κάναμε ότι κάναμε. Ερχόταν ο Σταυρίδης (σ.σ. μιμείται τη φωνή του): ''Μανώλη, άνοιξε''! ''Αλλάζω'' του φώναζα. Πήγαινε αυτός δίπλα στο καμαρίνι της Βλαχοπούλου. Μία, δύο, τρεις, μονολογούσε ο Σταυρίδης ''Ρε το κωλοπαίδι, όλο αλλάζει''. Τον πιάνει η Βλαχοπούλου: ''Ρε παλαβέ, την ώρα που αυτός είναι κλειδωμένος μέσα, να ξέρεις ότι πηδάει''. Έρχεται πάλι ο Σταυρίδης, χτυπάει με δύναμη: ''Μανώλη, άνοιξε''! ''Αλλάζω''! ''Άνοιξε, γαμώ το φελέκι σου, θέλω ν' αλλάξω κι εγώ'' (σ.σ. έχουμε ξεκαρδιστεί)

Με τόσα χρόνια στην επιθεώρηση, ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας νούμερο απ' αυτά που παίξατε;

Όταν κάναμε με την Καλουτά εγώ τον Τζον Λένον κι εκείνη τη Γιόκο Όνο! Με είχε δει ο Τραϊφόρος στον Ηλιόπουλο, όπου είχα πάρει πολύ καλές κριτικές - μιλάμε για τα τέλη του '60 - και με πρότεινε στην Καλουτά σε ένα νούμερο μισής ώρας σχεδόν με χορό, πρόζα, μέχρι και ακροβατικά. ''Αυτόν θέλω'' είπε η Καλουτά και με ξεδιάλεξε απ' το τσούρμο. Λεγόταν ''Πορεία ειρήνης δια της ξάπλας'' το σκετς και σατίριζε το ζεύγος Λένον - Όνο που μάλιστα τότε βρισκόταν για 15 μέρες στην Αθήνα, στο Χίλτον. Κάπου τότε πρέπει να βγάλανε και την περίφημη φωτογραφία τους που κάνουν γυμνοί διαμαρτυρία στο κρεβάτι τους. Φανταστείτε εμένα τώρα με μακριά μαλλιά, γυαλάκια και μούσια και την Καλουτά Γιαπωνέζα με σκιστά μάτια. Τρελό γέλιο έπεφτε! Μεγάλη μου τιμή που βγήκα ως συμπρωταγωνιστής της μεγάλης αυτής κωμικού. Θυμάμαι, χαιρετάγαμε κι εγώ ήμουν απ' το στρες μου με τη γλώσσα έξω σαν γραβάτα, ενώ εκείνη που ήταν και πενηντάρα, δε χαμπάριαζε μία!

Ωστόσο, στον κινηματογράφο ο ρόλος της ζωής σας ενδεχομένως να ήταν αυτός του Γερμανού αξιωματικού στο εξαιρετικό ''Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση'' του Κατσουρίδη.

Στον Ντίνο Κατσουρίδη με είχε στείλει ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο Τίτος Βανδής. Του είχε γράψει ένα σημείωμα του τύπου ''Σου στέλνω ένα μαθητή μου, δες τον άμα σου κάνει''. Με επέλεξε ο Κατσουρίδης για τον ρόλο του Ναζί αξιωματικού, για δύο σκηνές όλες κι όλες. Όταν όμως γυρίσαμε την πρώτη σκηνή, του άρεσα τόσο πολύ ώστε είπε του Ασημάκη Γιαλαμά, του σεναριογράφου, ''γράψε κι άλλο για τον Γερμανό''. Έτσι έγινα συμπρωταγωνιστής σχεδόν του Βέγγου και έτσι πήρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο β' αντρικού ρόλου.

Μεγάλη δικαίωση το βραβείο αυτό, έτσι;

Η απόλυτη κατάκτηση ήταν καταρχάς το ότι έπαιξα συμπρωταγωνιστής του Θανάση Βέγγου στη μετά Θου-Βου εποχή του και οι κριτικές που είχα πάρει. Στο ''Έθνος'' είχε γραφτεί ότι ήμουν ο καλύτερος Γερμανός αξιωματικός που πέρασε ποτέ από ελληνική ταινία. Εκεί γνώρισα και την Κατερίνα Γώγου, αστεράκι ήταν αυτή! Με έπαιρναν τηλέφωνο όλοι οι φίλοι για συγχαρητήρια που είχαν δει την ταινία και δεν με αναγνώρισαν αρχικώς. Η δε μάνα μου είχε έρθει στην α' προβολή και έβριζε τον Γερμανό επειδή βασάνιζε τον Βέγγο: ''Ου στο διάολο, παλιοκερατά''! Καθόμασταν εγώ, ο Βέγγος και η μάνα μου στη μέση. ''Ρε μάνα, εγώ είμαι αυτός'' της κάνω. ''Α, παιδάκι μου, με συγχωρείς'' και βάζει κάτω το κεφάλι. Ούτε η μάνα μου δε με αναγνώριζε στην ταινία αυτή!

Ήταν όμως και μία περίοδος που τα αυτοκίνητα σταματούσαν και σας κόρναραν. Ήσασταν τρομερά δημοφιλής με τον Μπόζο.

Από τις δύο αυτές δραστηριότητες μου, σας λέω ειλικρινά ότι θα κρατούσα τη συμμετοχή μου στην ταινία του Κατσουρίδη. Τον Μπόζο θα τον διάλεγα μόνο για τα λεφτά που έβγαλα. Μιλάμε για πολλά λεφτά τότε και από παιδικές παραστάσεις που έδινα όπου με καλούσαν, σε εργοστάσια, σε λέσχες κλπ. Δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα από τον Μπόζο, αφού πάνω στις μπομπίνες οι κύριοι της ΕΡΤ έγραψαν ποδόσφαιρα. Γνωστά πράγματα, μην επαναλαμβανόμαστε.

Αναρωτιέμαι όμως, ειδικά μετά από ένα βραβείο, γιατί δε συνεχίσατε στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο με Βούλγαρη, Αγγελόπουλο κ.α.

Έπαιξα και μετά σε πολλές ταινίες, αλλά με φωνάζανε για μικρά ρολάκια. Με τον μεν Βούλγαρη έχω συνεργαστεί σε σήριαλ στην τηλεόραση. Με τον δε Αγγελόπουλο, συναντηθήκαμε σε ένα αφιέρωμα στον Βέγγο, που με φώναξε να μιλήσω ο Κατσουρίδης. Πέρασε ο Αγγελόπουλος, μου έσφιξε το χέρι με τα δυο του χέρια. ''Δεν προλάβαμε να συνεργαστούμε'' του είπα. ''Δεν πειράζει, έχουμε καιρό, νέοι είμαστε'' μου απάντησε. Δυο χρόνια μετά περίπου έφυγε ο συχωρεμένος...Πάντα όμως στηρίζω τους μικρομηκάδες μέχρι σήμερα. Όποτε με φωνάζουν νέοι σκηνοθέτες, συμμετέχω με μεγάλη χαρά.

Όπως στους ''Ιερόσυλους'', την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μάρσας Μακρή, που θα σας δούμε σε ένα πολύ ιδιαίτερο special guest.
Οι ''Ιερόσυλοι'' είναι μία αμιγώς καλλιτεχνική ταινία με προγεγραμμένη πορεία στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Η Μακρή είχε συμμετάσχει στις Κάνες με μία μικρού μήκους ταινία αρκετά χρόνια πριν, οπότε δε θα μπορούσα να αρνηθώ τη συμμετοχή μου τώρα σ' αυτό που κάνει. Ο ρόλος είναι ιδιαίτερος, πράγματι, αλλά δεν θα ήθελα να αποκαλύψω περισσότερα. 

Ο Μανώλης Δεστούνης και η νεαρή συμπρωταγωνίστρια του στη σκηνή δέχονται τις οδηγίες της σκηνοθέτιδας Μάρσας Μακρή - Δεκέμβριος 2016, φώτο: Μάξιμος Θεοδωρόπουλος

Δε θέλω τώρα να σας γίνω δυσάρεστος, μα ξαναπηγαίνοντας στο βιβλίο σας, δε μπορώ να μη σχολιάσω το εξής: Τι γίνεται και βιογραφίες σαν κι αυτήν, διαβάζονται σα να λέμε ''περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις'';

Ακριβώς, δεν το αρνούμαι. Η ζωή είναι έτσι, η ζωή είναι αυτή. Κυριαρχεί η αναξιοκρατία και κάποιοι άνθρωποι που έχουν προσφέρει, δεν ανέβηκαν σκαλοπάτια. Πάντα με μια πικρία τελειώνεις. Δεν επιτρέπεται να μην έχω παίξει εγώ στην Επίδαυρο Αριστοφάνη.

Έπαιξε ο Ρουβάς όμως στην Επίδαυρο.

Δε με νοιάζει αυτό, το παιδί το συμπαθώ, αλλά δεν είναι ηθοποιός. Κι ο Νταλάρας έχει παίξει τον Κορυφαίο του Χορού σε παράσταση του Κιμούλη, λες και δεν υπήρχαν άλλοι ηθοποιοί. Μα η παράσταση αυτή έγινε μόνο και μόνο για να παίξει ο Νταλάρας στην Επίδαυρο!

Τελικά το οδοιπορικό ενός κωμωδού μόνο κωμικό δεν είναι.

Ε, καλά, αυτό είναι γνωστό και δε βγήκε έτσι τυχαία. Όλοι οι κωμικοί είμαστε τραγικά πρόσωπα. Έχετε δει κάνα κωμικό ''τραλαλά'' στο δρόμο; Από τον Τσάπλιν μέχρι τον Ντάνι Κέι, όλοι θλιμμένοι και μελαγχολικοί ήτανε...

Και το δικό σας τραγικό στοιχείο που έγκειται σε ότι αφορά το μέσα σας;

Αξιώθηκα να παίξω τον Δον Κιχώτη το 2000 σε σκηνοθεσία και διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου. Αυτή ήταν η καταξίωση, αλλά και η μελαγχολία μου, αφού πιστεύω ότι υπήρξα στη ζωή μου ένας Δον Κιχώτης.

Πόσο βασανιστική είναι η σύγκρουση της εξωτερικής με την εσωτερική εικόνα για έναν κωμικό;

Είναι πολύ βασανιστική, πιστέψτε με! Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό, όπως το επισημαίνετε. Είναι να σε σταματούν στο δρόμο και να σου λένε ''Ακόμα ζεις; Νομίζαμε πως είχες πεθάνει''. ''Ναι, έχω πεθάνει'' τους απαντάω, ''αλλά δε μου τό'χουν πει ακόμα''...Σκεφτείτε πως όταν έβλεπαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στα γεράματα του, πήγαιναν και του έλεγαν ''Αχ, κύριε Ηλιόπουλε, γεράσατε'' κι αυτός απαντούσε με το φοβερό: ''Δεν τό'κανα επίτηδες''! Έτσι είναι η φύση του τραγικού κωμικού.

Πάντως, κρατάτε ένα θέατρο αυτή τη στιγμή μαζί με τη συγγραφέα Τούλα Μπούτου. Εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή, στο θέατρο Ελπίδας στη Βικτώρια. Γιατί δεν βλέπουμε αυτά που κάνετε στην τηλεόραση;

Στην Τούλα Μπούτου βρήκα τον μέντορά μου. Έχει γράψει και σπουδαία ποιήματα. Είναι ένα λατρεμένο μου πρόσωπο όλο συντροφικότητα. Ήταν η πρώτη ιατρός αναισθησιολόγος στην Ελλάδα και πρώτος της άντρας ήταν ο γιατρός Λαμπράκης, ο αδερφός του Γρηγόρη. Μου έσωσε τη ζωή αυτή η γυναίκα, καθώς πριν μερικά χρόνια έβγαλα έναν καρκίνο - καρκινάκι, το λέω εγώ - στον οισοφάγο. Αν δεν ήταν η Μπούτου, τώρα θά'βλεπα τα ραδικοβλάσταρα απ' την ανάποδη. Για το άλλο που λέτε, τα λεφτά φταίνε. Για ένα τρέιλερ στην τηλεόραση, στον ΑΝΤ1, ζητάνε 27.000 ευρώ! Να παίζεσαι τρεις φορές την ημέρα για ένα μήνα.

Μου φαίνεται υπερβολικό το ποσό για την κρίση που έχουμε.

Θέλετε να σας δείξω τα χαρτιά; Μέσα τά'χω. Στην ΕΡΤ1 θέλουν 7.000 ευρώ, στην ΕΡΤ2 5.000, μη σας πω ότι στο STAR ζητάνε 37.000 ευρώ για ένα μήνα. Πως θα τα βγάλεις αυτά τα λεφτά; Από που, σε ένα θεατράκι εκατό θέσεων; Και να φουλάρει κάθε βράδυ, δε θα τα βγάλεις! Κι από προβολή μόνοι μας κινούμαστε. Βλέπεις, εμάς τους παλιούς δεν μας βάζουν πια οι εφημερίδες, δεν μας καταδέχονται. Όλο τους νέους θέλουν πού'ναι φίρμες από την τηλεόραση. Δεν τα υποτιμώ τα παιδιά, μην παρεξηγηθώ, αλλά κι εμείς κάτι δεν έχουμε προσφέρει;

Σας πληγώνει η στάση των ΜΜΕ;

Πολύ, πάρα πολύ! Πολλά με πληγώνουν...

Δεν σας πειράζει μη βγει η συνέντευξη αυτή σαν το ημερολόγιο ενός γκρινιάρη;

Όχι, δε με νοιάζει! Και ξέρετε γιατί; Λέω σωστά πράγματα, δε μιλάω εν αδίκω.

Ας αλλάξουμε κλίμα λίγο πριν κλείσουμε. Να σας πάω στη γνωριμία σας με τον Όρσον Ουέλς και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ στη διεθνή παραγωγή ''Οιδίπους Τύραννος'' που γυρίστηκε στη Δωδώνη.

Ο Όρσον Ουέλς έπαιζε τον Τειρεσία. Ο Κρίστοφερ Πλάμερ είχε κάνει μόλις τη ''Μελωδία της Ευτυχίας'' και ήταν ήδη σταρ. Έπαιζε ακόμα ο Ντόναλντ Σάδερλαντ που τότε δεν ήταν ακόμα σταρ και έκανε τον Κορυφαίο στο Χορό μαζί με τους Έλληνες ηθοποιούς: Τον Διαλεγμένο, εμένα, τον Δήμο Σταρένιο, τον Τάκη Εμμανουήλ κ.α. Τον Σάδερλαντ τον είχε φέρει φιλικά στην ταινία ο Πλάμερ, γιατί ήταν συμπατριώτες, Καναδοί, αλλά και συμμαθητές στη Βασιλική Δραματική Σχολή του Λονδίνου. Τρεις μήνες κάναμε κολλητή παρέα με τον Σάδερλαντ, είχαμε πάει μαζί και διακοπές στα Γιάννενα και στην Κέρκυρα. Είχε φέρει μάλιστα τη γυναίκα του και τους δυο γιούς του. Θυμάμαι να παίζω στα γόνατα μου τον Κίφερ Σάδερλαντ, τον μεγάλο του γιό, που έπεφτε όλο στην πισίνα κι έκανε τσαχπινιές σαν ζιζάνιο που ήταν. Και τι έμεινε απ' όλο αυτό; Να πάω στο Λονδίνο, να κάτσω ενάμισι χρόνο και ως βλαξ, ντροπαλός και φοβισμένος, να μην τον πάρω ούτε ένα τηλέφωνο...

Γιατί, βρε παιδί μου;

Δεν ήταν και καλά τα αγγλικά μου, τι να πω τώρα...Κι εκεί μποέμικα έζησα όμως με τα λεφτά που πήρα από την ταινία! 72.000 δραχμές, τεράστιο ποσό τότε. Ξέρετε τι Λόρενς Ολίβιε είδα και τι Beatles ζωντανά; Στο Κόβεντ Γκάρντεν πρωτοείδα τους Queen σε free concert πριν γίνουν αυτοί που έγιναν. Πολλά συγκροτήματα που τα βλέπουμε σήμερα σε εγκυκλοπαίδειες του ροκ. Έπαιζαν και μετά έβγαζαν καπέλο για ενίσχυση.

Πάλι όμως δε φαίνεται να είχατε το μικρόβιο για καριέρα, να κοιτάξετε να ''χωθείτε'' κάπου κι εσείς εκεί πέρα.

Το είχα, αντιθέτως! Θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί, γιατί μου πηγαίνει ο τρόπος ζωής των Άγγλων, ακόμα και σαν φυσιογνωμία, αν θέλετε. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή ώσπου βρήκα δουλειά στο Royal Court Theater, αλλά όχι σαν ηθοποιός.Τότε υπήρχε ένας τεράστιος ηθοποιός, ο Πολ Σκόφιλντ, που το 1968 είχε πάρει το Όσκαρ για τον ''Άνθρωπο για όλες τις εποχές''. Θα ήμουν ο dresser του, ο αμπιγιέρ του Πολ Σκόφιλντ. Παρασκευή έκλεισα τη δουλειά και Δευτέρα θα πήγαινα. Σάββατο, όμως, παίρνω τηλεγράφημα από τον αδερφό μου: ''Η μάνα μας είναι βαριά άρρωστη στο νοσοκομείο''. Τρελάθηκα! Πήρα την επόμενη πρώτη πτήση κι επέστρεψα στην Ελλάδα. Η μάνα μου έγινε καλά, βέβαια, πέθανε πολλά χρόνια μετά, αλλά τη δουλειά την έχασα οριστικά. Μετά μου είπε ο Ηλιόπουλος ''Η θέση σου είναι εδώ στο θίασο'', φύγαμε Θεσσαλονίκη και that's all. Συνέχισα να πηγαίνω στο Λονδίνο, από δυο και τρεις φορές κάθε χρόνο, αλλά δεν ξανάκατσα μόνιμα. Είχα μάλιστα και δεσμό με μια κοπελίτσα εκεί πέρα και πήγαινα κάθε Δευτέρα.

Κάθε Δευτέρα;

Ναι, όπως το λέω! Έφευγα Δευτέρα πρωί και γύριζα Τρίτη. Κάθε εβδομάδα αυτό. Μου έλεγε ο Ηλιόπουλος: ''Κι άμα πέσει το αεροπλάνο; Τι θα κάνουμε κι έχεις και μεγάλο ρόλο;'' Και μετά: ''Άντε, εντάξει, πήγαινε, άμα είναι να πήδήξεις'' (γέλια)

Χορτασμένος, λοιπόν, από έρωτα ο κύριος Δεστούνης.

Για μένα είναι το Νο 1, γιατί σε κρατάει ζωντανό και σε ανανεώνει. Μετά έρχεται η παιδεία, η μάθηση.

Θέλετε κι εσείς να σας βρει ο θάνατος πάνω στο σανίδι;

Είναι λίγο μακάβρια αυτά για τον κόσμο, αλλά ναι, θα ήθελα να μού'ρθει μια συγκοπή την ώρα που παίζω. Θά'ναι ένα σοκ για όλους και κυρίως για το κοινό, αλλά θα γινόταν κι ένα ωραίο μπαμ!

Αν σας ζητούσα να αποστασιοποιηθείτε από τον εαυτό σας, τι πιστεύετε ότι αφήσατε σαν κληρονομιά, σαν στίγμα, σαν προσωπικότητα;

(σκέφτεται) Νομίζω πως έχω αφήσει ένα φορτηγό γεμάτο περγαμηνές και εμπειρίες. Διότι έχω την αίσθηση πως άλλοι ηθοποιοί της γενιάς μου δεν έκαναν όλα όσα έκανα εγώ. Ποτέ δεν αποταμίευσα, αφού δεν είναι στη φύση του καλλιτέχνη. Βλέπε Μπάρκουλης, Χατζηχρήστος, Μπέλλου. Δεν έχουν καμία ουσία τα λεφτά στη ζωή. Μόνο οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου κι εγώ έχω την Τούλα Μπούτου και πάνω απ' όλα το παιδί μου.

* Η αυτοβιογραφία του Μανώλη Δεστούνη, ''Το οδοιπορικό ενός κωμωδού - 50 χρόνια στο σανίδι'' μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντύποις. Αυτόν τον καιρό εμφανίζεται στο θέατρο Ελπίδας (Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης, πλ. Βικτωρίας) στα έργα ''Αναπάντεχες κλήσεις'' της Τούλας Μπούτου σε σκηνοθεσία Χάρη Γεωργιάδη και ''Ο σάτυρος του δάσους της Κομπιένης'' του Κλοντ Μανιέ σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου. 
** Οι φωτογραφίες του Μανώλη Δεστούνη είναι του Γιάννη Πρίφτη από τα γυρίσματα της μικρού μήκους ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'' (2015) σε Αθήνα και Λουξεμβούργο.