Χειμώνιασε για τα καλά και δε θέλω να βγαίνω απ' το σπίτι. Ίσως είναι που χαίρομαι το σπίτι, παρόλο που η θέρμανση ακόμη να λειτουργήσει. Τι περιμένουν άραγε; Απορώ...Μου αρέσουν και οι καλαμωτές που έβαλα στο μπαλκόνι μου, όχι για γούστο, αλλά για να εμποδίζουν τα γατιά να φουντάρουν. Δε θέλουν πολύ τα αιλουροειδή, με ένα σάλτο άντε να τα πιάσεις. Απέναντι έρχονται συνέχεια περιστέρια και τα γατιά κολλάνε τις μύτες τους στα τζάμια και χτυπάνε νευρικά τα δόντια τους. Δεν τους ανοίγω, όμως, ή αν τους ανοίξω έχω ένα καταβρεχτήρι που τα τρομάζει ώστε να ξαναμπαίνουν μέσα γρήγορα. Βόλεψα όλα τα CD - ο αδερφός μου ήδη σχολίασε ότι το διαμέρισμα μου μοιάζει με παράρτημα του...Metropolis - και έχω αφήσει στοιβαγμένα τα DVD, την ταινιοθήκη μου. Βαριέμαι να τα ταξινομήσω κι αυτά ανά σκηνοθέτη, εδώ ο Φελλίνι, εκεί ο Μπέργκμαν, παρακάτω ο Φασμπίντερ και γίνεται ένας χαμός. Αν δε χωρέσουν κι αυτά, δεν πρόκειται να αγοράσω κι άλλη βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ, κοινώς θ' αρχίσω να πετάω πράμα. Ήδη πέταξα δύο τσάντες με CD - compilations που είχα φτιάξει εγώ ο ίδιος και που σπάνια θα έβαζα ν' ακούσω ώσπου καταχωνιάστηκαν κάπου και χάθηκαν. Ήταν καλή η μετακόμιση αυτή για ξεσκαρτάρισμα. Άσε που κινδυνεύεις να σε πουν και τεχνοφοβικό, αν διατηρείς ακόμη CD και DVD σε πλαστικές θήκες, σε μία εποχή που τα βρίσκεις όλα με ένα κλικ στο διαδίκτυο. Τα βινύλια, πάντως, διατηρούν την ασυναγώνιστη γοητεία τους. Είναι σαν το φιλμ στον κινηματογράφο που μαθαίνω ότι επανέρχεται σιγά - σιγά εκεί που οι πάντες μιλούσαν για το τέλος του χημικού σινεμά.
Με επισκέφτηκαν και οι δικοί μου σήμερα. Τους μαγείρεψα γαύρο με πατάτες στο φούρνο και μια πλούσια χωριάτικη σαλάτα. Για τη μάνα μου πιο πολύ που πρέπει να τρώει ψάρι και που πλέον μαγειρεύει σπάνια. Έτσι είναι, έτσι γίνεται μέσα στα χρόνια. Ταΐζεις εσύ εκεί που σε τάιζαν, φροντίζεις εσύ αυτούς που σε φρόντιζαν. Διακριτικός άνθρωπος η μάνα μου, δε θέλει να αισθάνεται πως με αποσπά απ' τις δουλειές μου. Τώρα είναι ξαπλωμένη μέσα με τη σόμπα και βλέπει Ευαγγελάτο. Η Φλέρη, η γάτα, κοιμάται στα πόδια της και της θυμίζει τη Σόφη, την άλλη γάτα, που τη θάψαμε πριν δύο χρόνια στα 17 της. Κάθισα λίγο κοντά της, αλλά έφυγα σα νά'χα ελατήρια στα πόδια μου, εφόσον ο Ευαγγελάτος και ενδεχομένως η ελληνική TV στο σύνολο της να μην παλεύονται με την καμία, που λένε. Δεν τα κατάφερα να πάω στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ολυμπίας που τό'χα κανονισμένο. Εκκρεμεί μία σοβαρή συνέντευξη που με έχουν στο stand by και που πιθανώς να γίνει μεσ' στο Σ/Κ, κάτι που δεν πολυπιστεύω. Για την ώρα ακούω το ''Drama of Exile'' της Nico, που θα μπορούσαν να παίζουν οι Απροσάρμοστοι του Σιδηρόπουλου μαζί της, εναλλάξ με την 5η Συμφωνία του Mahler, από βινύλιο σε CD και το αντίστροφο, κομμάτι - κομμάτι. Τα βράδια της Παρασκευής είναι μεγάλα, συνήθως!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου