Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Στις ''Αναπάντεχες κλήσεις'' φεύγεις με το κεφάλι ψηλά

Χθες πήγα κι εγώ, που όλο το σχεδίαζα και όλο το άφηνα, και είδα την παράσταση του έργου της Τούλας Μπούτου, ''Αναπάντεχες κλήσεις'', στο θέατρο Ελπίδας στη Βικτώρια. Ένα θέατρο παλαιάς κοπής, θα λέγαμε, στο οποίο ο θεατής νιώθει σα να πήγε επίσκεψη στο σπίτι της θείας ή της γιαγιάς του. Απ' την άποψη αυτή, το κλίμα ζεστασιάς εντός του θεάτρου είναι δεδομένο.
Επί του θέματος τώρα, το ''Αναπάντεχες κλήσεις'' είναι μία κοινωνική αλληγορία - κωμωδία για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Ένα μικροαστικό μεσόκοπο ζευγάρι, ο Μανώλης Δεστούνης και η Νίτα Παγώνη, βουλιάζουν στην άχαρη καθημερινότητα τους, ενώ η μόνιμη μαύρη σκιά από πάνω τους είναι το ίδιο τους το παιδί, που βρίσκεται καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Ένας μυστήριος λευκοντυμένος τύπος θα εισβάλλει κανονικά στην οικία τους και θα προσπαθήσει επιτυχώς να ανατρέψει τη μιζέρια τους, φέρνοντας τους και πάλι σε επαφή με τις μικρές χαρές της ζωής: Ένα παράθυρο που ανοίγει για να μπει φως, μια κιθάρα ξεχασμένη στον τοίχο, ένα παλιό λαϊκό ή ρετρό τραγούδι που θα τραγουδήσουν όλοι μαζί...Στο τέλος, μία γυναίκα από την ψυχιατρική κλινική λίγο πιο πέρα απ' το σπίτι τους, θα μαζέψει ως τρελό τον λευκοντυμένο υπεραισιόδοξο τύπο, το θαύμα όμως θά'χει ήδη συντελεστεί: Ο νεαρός γιος θα σηκωθεί από το καροτσάκι του και θα περπατήσει, ενώ και ο πατέρας θα πιάσει το Τζόκερ που όλα αυτά τα χρόνια επιθυμούσε!
Αν παρακάμψεις το α λα..Καρλ Ντράγιερ στοιχείο που υπάρχει στο έργο της Μπούτου (το θαύμα με το παιδί που σηκώνεται και περπατάει), όλα τα υπόλοιπα στοιχεία είναι γνώριμα μέσα στην εργογραφία της: Τα προβλήματα στις συζυγικές σχέσεις, ένα προβληματικό παιδί που έχει χάσει τη ζωή του (εδώ, όπως είπαμε, το παιδί όχι μόνο δεν πεθαίνει, αλλά θεραπεύεται), καθώς και το κυνήγι μιας κοινωνικής ανόδου μέσω της υπέρτατης αξίας, του χρήματος. Θα λέγαμε, έτσι, πως οι ''Αναπάντεχες κλήσεις'' είναι το πλέον αισιόδοξο έργο της ιατρού και συγγραφέως, αφού η Λύτρωση επέρχεται για το σύνολο των ηρώων της. Ο Χάρης Γεωργιάδης σκηνοθέτησε χωρίς καμία μοντερνίστικη διάθεση, απλά και λιτά, αξιοποιώντας τις περσόνες του Μανώλη Δεστούνη και της Νίτας Παγώνη, καθώς και τα παλαιομοδίτικα - ηθελημένα, να υποθέσω - σκηνικά και κοστούμια της Μαριλένας Μέλη. Απόλυτα μέσα στο ρόλο του ο νεαρός Γιάννης Διακονικόλας ως το ανάπηρο παιδί που βρίσκει τη γιατρειά του και υπερβολικά θεατρικός, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Αυγερινός Σουλόπουλος ως ο παρεξημένος τρελός του χωριού. Το μοναδικό, πάντως, στοιχείο νεοτερισμού στην παράσταση είναι η πρωτότυπη ατμοσφαιρική μουσική της Sissy Rada. Εν κατακλείδι, οι ''Αναπάντεχες κλήσεις'' δε στηρίζονται σε καμία πρωτοπορία, ούτε και θα αποσκοπούσαν σε κάτι τέτοιο. Κάνουν όμως τον θεατή να φύγει από το θέατρο με το κεφάλι ψηλά και με ένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης. Δεν είναι και λίγο!

Δεν υπάρχουν σχόλια: