Το πιο εντυπωσιακό στη Μ. Παρασκευή είναι η εξουσία που αιθάνεται και
που τη δείχνει το Παπαδαριό μέχρι την Ανάσταση του Σαββάτου που εκεί
ξεσαλώνει κυριολεκτικά. Φοράνε όλα τους τα χρυσοποίκιλτα άμφια, τα καλά
τους, και στέκονται σα δικτατορίσκοι απέναντι στις μαυροντυμένες
γριούλες που τους φιλάνε τα χέρια. Περιφέρουν τα βαριά λιβανιστήρια τους
και όλοι κάνουν συντονισμένες κινήσεις: Σταυροκοπιούνται ή πέφτουν στα
πατώματα των ναών, υποταγμένοι στους εκπροσώπους του Θεού επί
της γης. Στο κέντρο της Σταύρωσης, η καχεκτική φιγούρα του Ορθόδοξου
Χριστού εν ώρα μαρτυρίου. Δε μιλάει καθόλου, υπομένει την υποκρισία των
υπαλλήλων του, μα κατά βάθος λυπάται που δεν έχει πια φωνή να τους
επιπλήξει, κάτι να πει κι Αυτός τέλος πάντων. Στον Άγιο Παντελεήμονα
υπάρχει ένας θεόμουρλος που δεν τον αφήνουν να μπει στην εκκλησία.
Κάθεται μονίμως στον προαύλιο χώρο και τα κάνει όλα απ' έξω:
Προσεύχεται, προσκυνάει, σταυροκοπιέται. Δεν ήταν δυνατό να μην του
μιλήσω: ''Γιατί δε μπαίνεις κι εσύ μέσα;'' τον ρώτησα. ''Δεν τους θέλω
αυτούς'' μου απάντησε, ''μιλάω με τον Χριστό εγώ''! ''Και τι σου λέει;''
τον ξαναρώτησα όλο περιέργεια. ''Μου είπε να περιμένω μέχρι το Σάββατο
και την Κυριακή θα πάμε μαζί να φάμε στα Βλάχικα''! Πόσο υπέροχη η σκέψη
και η ελπίδα του τρελού, πόσο αθώα, αστεία, σουρεαλιστική. ''Τι άλλο
κάνεις στη ζωή σου;'' ήταν η τελευταία μου ερώτηση στον συμπαθή τύπο.
''Είμαι ζωγράφος! Ζωγραφίζω και νηστεύω, αλλά την Κυριακή θα φάω με τον
Χριστό στα Βλάχικα"! Μεγάλη αντίστοιξη: Αυτοί που είναι μεσ' στο ναό θα
πάνε στην Ανάσταση και την επόμενη θα φάνε με τις οικογένειες τους,
ξεχνώντας το Θείο Δράμα. Αυτός που δε μπαίνει καν στο ναό, όμως, θα
κάνει παρέα με τον Χριστό και θα φάνε οι δυο τους συνομωτικά σχεδόν,
μακριά απ' τα βλέμματα των άλλων. Μπράβο τους, τους χαίρομαι αμφότερους!
* Στο ''Την πόρτα ανοίγω το βράδυ'' των Μίκη Θεοδωράκη/ Τάσου Λειβαδίτη, τη Μαρία Φαραντούρη συνοδεύει στο πιάνο η Ντόρα Μπακοπούλου. Ζωντανή ηχογράφηση του 2000 στις παλιές φυλακές Ωρωπού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου