Καλό ταξίδι Αλέκο Καρακαντά (1947 - 2017)

Χειμώνας του 2005 και μαζί με τον οπερατέρ μου, τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, έχουμε πάρει σβάρνα τα λαϊβάδικα, αναζητώντας εκείνους τους βετεράνους μουσικούς που είναι απαραίτητη η συμμετοχή τους στο ντοκιμαντέρ ''Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ''. Είμαστε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο της Βεΐκου και παρακολουθούμε τους αυτοσχεδιασμούς στα τύμπανα του Χρήστου Στασινόπουλου και του Κώστα Καραμήτρου - δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιοι άλλοι έπαιζαν εναλλάξ. Ήταν σαν ένα μίνι αντεργκράουντ φεστιβάλ από μουσικούς που κάποτε είχαν δώσει το προσωπικό τους στίγμα σε αγαπημένα μας ακούσματα, από τους Νοστράδαμος μέχρι τη Λαιστρυγόνα του Σαββόπουλου. Ένας τύπος κάθεται μόνος του και πίνει στο μπαρ. Περίεργη φιγούρα, ωραία, με παλιακά γυαλιά και καλογυαλισμένο μαλλί, σαν ένας Αμερικανός beatnik που ξέμεινε στην Αθήνα ερχόμενος από άλλες εποχές. Ο Δημήτρης τον αναγνωρίζει αμέσως: ''Είναι ο Αλέκος Καρακαντάς!'' ''Ποιος Καρακαντάς;'' τον ρωτάω όλο έκπληξη, ''αυτός που σώθηκε από εκείνο το αυτοκινητικό δυστύχημα με τον γιο του Σουγιούλ;'' Τον πλησιάζουμε, του την ''πέφτουμε'' στα ίσα για τα γυρίσματα. Εκείνος δέχεται πρόθυμα και τον κερνάμε μια βότκα. Μπορεί να μην είναι μουσικός ταυτισμένος με το κλαμπ ''Κύτταρο'', το ντοκιμαντέρ που φτιάχνουμε, όμως, καλύπτει ευρύτερα την υπόθεση ''γένεση του ελληνικού ροκ'' στα seventies.

Το γύρισμα με τον Αλέκο έγινε λίγες εβδομάδες αργότερα στη μουσική σκηνή ''Ηλίανθος'' στο Μεταξουργείο, που δεν υπάρχει πια. Στον ίδιο χώρο πριν απ' αυτόν είχαμε κάνει το γύρισμα με τους εναπομείναντες Πελόμα Μποκιού, ενώ είχε στηθεί κι ένα jam session με τη Μαρίζα Κωχ, τον Κώστα Καραμήτρο στα τύμπανα και τον άλλο συχωρεμένο, τον Γιώργο Γαβαλά, στο μπάσο. Καθώς το φιλμ έτρεχε μεσ' στο σασί του, ένιωθα ότι διασώζαμε τις τελευταίες στιγμές των εκπροσώπων μιας κατάστασης α λα Woodstock που πήγε κάποτε να φτιαχτεί και στη χώρα μας.

Ήρθε ο Αλέκος λιγομίλητος, όπως ήταν και την πρώτη φορά της γνωριμίας μας, μαζί με τον Χρήστο Στασινόπουλο. Οι δυο τους πήγαιναν ''πακέτο'' επί σειρά ετών στις μουσικές σκηνές. Ο Αλέκος είχε φέρει μαζί του και το αρμόνιο του. Εκείνος, λοιπόν, στο αρμόνιο και ο Χρήστος στο πιάνο που υπήρχε στην αίθουσα, άρχισαν να παίζουν ένα κομμάτι new age διαστάσεων - αργότερα, όταν το κομμάτι δισκογραφήθηκε στο soundtrack του ντοκιμαντέρ, έμαθα πως έφερε τον τίτλο ''Bridges to Freedom'' και ήταν σύνθεση του Στασινόπουλου.

''Μα δε θα παίξεις κιθάρα;'' ήταν η εύλογη απορία μου. Δεν ήθελε επ' ουδενί λόγω να ξαναπιάσει την κιθάρα - μας εξομολογήθηκε ο Αλέκος. ''Έχω μια μεγάλη πίκρα και δε μπορώ, ούτε θέλω να σου την εξηγήσω''...Κι όμως! Αφού καταγράψαμε και τις μαρτυρίες του, από τη γνωριμία του με τον Eric Clapton μέχρι τις μουσικές προτιμήσεις του, που περιελάμβαναν τους Who και τους Them, στο τέλος ''λύθηκε''. Και δέχτηκε να παίξει κιθάρα!

Μέχρι σήμερα που το ντοκιμαντέρ έχει συμπληρώσει 12 χρόνια από τη δημιουργία του, δε θα δίσταζα να χαρακτηρίσω ως πολυτιμότερη τη μαγική στιγμή που ο Αλέκος Καρακαντάς ξανάπιασε την ηλεκτρική κιθάρα και μας χάρισε ένα ανεπανάληπτο ηχητικό ντοκουμέντο (''Psych Theme'' το βαφτίσαμε επί τόπου και εντάχθηκε κι αυτό στο soundtrack της ταινίας).

Αντιγράφω από το ένθετο της δισκογραφικής έκδοσης (''Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ'', Protasis, 2006) το κείμενο του διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου:

...Κύρια άποψη μας ήταν ότι η χρήση του ασπρόμαυρου θα οδηγούσε σε περισσότερη προσήλωση από την πλευρά του θεατή στο θέμα, καθώς η απουσία χρώματος θα αφαιρούσε κάθε τι το περιττό από την αφήγηση και θα στήριζε συναισθηματικά τις αφηγηματικές κορυφώσεις. μια τέτοια κορύφωση αποτέλεσε και η παρουσία του θρυλικού κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά: Καθώς τον ''τραβούσα'' κουλουριασμένο πάνω σε μια κιθάρα Gibson, να παίζει για πρώτη φορά απ' ότι έμαθα αργότερα μετά από τριάντα χρόνια, ακούγοντας παράλληλα το φιλμ της μηχανής μου να ρολλάρει και να πλησιάζει προς το τέλος του, καθώς ο Αλέκος ολοκλήρωνε και κοίταγε τα ίδια του τα χέρια, γυρνώντας αργά το βλέμμα του προς το φακό, με ένα αινιγματικό χαμόγελο κι ενώ το φιλμ περνούσε από την ''πόρτα'' της μηχανής λήψης για τελευταία φορά...Είχαμε κι εμείς το περίφημο decisive - moment των Cartier - Bresson, Robert frank και άλλων ηρώων του ασπρόμαυρου στην ταινία μας. Η σκηνή ολοκληρώθηκε χωρίς φιλμ πλέον με ένα ξέσπασμα όλων των συνεργατών της ταινίας. Το κοινό του Αλέκου, εκείνο το απόγευμα...

* Ο Αλέκος Καρακαντάς παίζει το ''Psych Theme'' του στην Gibson κιθάρα. Τον βλέπετε στο 5.00 από το απόσπασμα του ντοκιμαντέρ ''Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ''