Συνάντησα τον κύριο Φαληρέα πριν λίγο που μένει στο διπλανό διαμέρισμα και μου έπιασε την κουβέντα για την ΑΕΠΙ. Είχε διαβάσει το άρθρο μου στο LIFO.gr και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Με ρωτούσε για πρόσωπα και γεγονότα και όταν τον ρώτησα με τη σειρά μου που και πως τα ήξερε όλα, μου εξήγησε πως κάποτε στο Βόλο είχε συγκρότημα. Όχι στυλ Beatles, αλλά κάτι σε Los Paraguayos, πιο χορευτικό δηλαδή. Συμπαθής τύπος ο Φαληρέας, έχω κι έναν άνθρωπο εδώ μέσα που όποτε τον πετύχω στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στη σκάλα, λέμε και καμιά ενδιαφέρουσα κουβέντα. Τις προάλλες είδα τη χήρα του στρατιωτικού, στην απέναντι πόρτα μου, να βγαίνει με πρησμένο μελανό πρόσωπο και το ένα της πόδι νταούλι. ''Έπεσα και χτύπησα, πώς δε σκοτώθηκα...'' μου είπε και εγώ πράγματι έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για την κατάσταση της. Δεν μου πολυαρέσει, ωστόσο, που η εν λόγω, όποτε με πετυχαίνει με freddo καφέ από τον παρακείμενο φούρνο, ρωτάει σαν να παραγνωριστήκαμε: ''Πάλι καφέ απ' έξω; Γιατί δε φτιάχνετε καφέ στο σπίτι σας, κύριε Αντώνη, και ξοδεύετε τα λεφτά σας;'' Δεν δίνω σημασία, μεγάλη γυναίκα είναι και άλλωστε βαριέμαι αφόρητα να μπω στη διαδικασία συζήτησης μαζί της. Σκέφτομαι καμιά φορά που έρχονται σπίτι μου και την αράζουμε και τρώμε και πίνουμε η Κουμαριανού και η Πάολα, πώς αν τις πετύχει στη σκάλα η χήρα του στρατιωτικού, θα νομίζει πως το διαμέρισμα μου είναι άντρο ακατονόμαστων πράξεων! Και που να της εξηγείς μετά...Σαν και μιαν άλλη φορά που βρισκόμασταν στην Πάτρα με την Κουμαριανού και τον Θρασύβουλο για παράσταση. Μπαίνουμε στο ξενοδοχείο, χαιρετάμε τον ρεσεψιονίστ - μπροστά η Εύα ψηλή, επιβλητική, καλοντυμένη και πίσω της εμείς σαν φρικιά της ΚΝΕ. Το ασανσέρ ούτε μισό μέτρο απόσταση από τη ρεσεψιόν! Μόλις μπήκαμε μέσα, κάνω εγώ στην Εύα: ''Τι θα λέει αυτός τώρα, ε; Το τραβέλι ανεβαίνει στο δωμάτιο με τα δύο τεκνά''! Η Εύα γυρίζει, με κοιτάει καλά - καλά και μου λέει φωναχτά: ''Τι λες, βρε μαλάκα; Άι σιχτίρ που περνιέσαι κι εσύ για τεκνό''! Και τότε συνειδητοποιούμε πως ακόμη δεν έχουμε πατήσει το κουμπί ανόδου και πως σίγουρα ο ρεσεψιονίστ άκουσε όλο το διάλογο. Το τι γέλια κάναμε τότε, η Εύα χτυπούσε με γροθιές την καμπίνα του ασανσέρ! Κλαίγαμε κανονικά! Άντε να πάμε και στο Λονδίνο να παίξουμε, που το κανονίζει ο Γιάννης ο Παπαπαναγιώτου, ο καλός μου φίλος, με τον οποίο είχαμε επισκεφτεί τη Marianne Faithfull στο σπίτι της στο Παρίσι κι έχει καλές ''άκρες'' με την Αγγλία, όπως και με το εξωτερικό γενικότερα. Απόψε ήταν να πάμε στην παράσταση του Κραουνάκη, αλλά δεν θα τα καταφέρουμε τελικά εν όψει Πρωτομαγιάς. Η Μαρίζα, που την περίμενε ο Σταμάτης, έφυγε για Καλαμάτα, κι έτσι είπαμε να πάμε οπωσδήποτε την ερχόμενη εβδομάδα.
Αγόρασα και καινούργιο κινητό Samsung, που μου το έκλεψαν το άλλο πριν από δύο εβδομάδες και κυκλοφορούσα με μια μπαχατέλα του εικοσάρικου (ευρώ). Το πήρα σε αρκετά χαμηλή τιμή από έναν Πακιστανό σε μαγαζί της Αχαρνών. Μάλιστα, την ώρα που κοίταγα διάφορα μοντέλα, μπήκαν μέσα δύο κλεφτρόνια, του έδειξαν ένα κινητό ίδιο με το δικό μου το κλεμμένο και τον ρώτησαν αν το θέλει και πόσα δίνει. Δεν μού'κοψε εκείνη τη στιγμή να τους ακολουθήσω, μόλις ο μαγαζάτορας τους έδιωξε - μην τον πούμε και κλεπταποδόχο, κατάλαβες; - και να τους ρωτήσω: ''Πόσο το δίνετε; Έχω 40 ευρώ, τα θέλετε;'' Ντράπηκα, δεν το έχω ξανακάνει και σ' αυτά τα πράγματα πρέπει νά'σαι γρήγορος. Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένος με το νέο μου κινητό, μόνο που δεν το διαβάζει το λάπτοπ μου, όταν το συνδέω με USB. ''Να μου το φέρεις να το αναβαθμίσω'' σύστησε ο Πακιστανός που του το πήγα χθες, απειλώντας τον εν μέρει πως αν δεν ''φτιάξει'', θα πάρω πίσω τα λεφτά μου. Βαριέμαι απίστευτα τις Κυριακές που δεν γίνεται τίποτα. Γενικά βαριέμαι, το ξανάγραψα. Θα ήθελα να ήμουν πλούσιος, να έβγαζα πολλά χρήματα και κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο να πεταγόμουν μέχρι το Άμστερνταμ ή το Βερολίνο. Εκεί να δεις ερημιά τις Κυριακές...Τουλάχιστον θα έκανα βόλτες εξεύρεσης άγνωστων τοποθεσιών, θα χανόμουν μεσ' στους ανθρώπους, θα χρησιμοποιούσα τα τρόλεϊ τους και θα σταμάταγα συχνά σε πολλά διαφορετικά καφέ. Που τέτοια τύχη. Μένει να μας τρώει ο Άγιος Παντελεήμονας τις Κυριακές, τα περίπτερα που δεν φέρνουν εφημερίδες - ποιος να τις διαβάσει; Ο Πακιστανός ή η Ρουμάνα με το τσεμπέρι; -, τα καφέ που θέλουν πλύσιμο, τα ερημικά φαγάδικα και τα ρωσικά μπακάλικα. Διάλειμμα τώρα...Αύριο Πρωτομαγιά, εργατική υποτίθεται, σε μια χώρα που η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο. Ανεκτό όχι από την Πολιτεία, αλλά από τους υπηκόους της...
* Στο βίντεο του post, ο Βασίλης Λέκκας αποδίδει το τραγούδι ''Κυριακή απόγευμα'' του Χρήστου Κυριαζή, κατά τη διάρκεια των Α' Αγώνων Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας (1981). Διευθύνει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου