Ανία

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ανία ή και την αεργία - όπως θέλετε, πείτε το. Ειδικά για έναν άνθρωπο που καταπιάνεται με πολλά και διαφορετικά πράγματα, σαν και του λόγου μου, η βαρεμάρα έρχεται σε ανύποπτες στιγμές και τον παίρνει και τον σηκώνει χωρίς κανένα έλεος. Είναι άλλο να λες θέλω επειγόντως διακοπές και άλλο να δουλεύεις καθημερινά σα να είσαι σε διακοπές. Θέλω να πω πώς το να χαίρεσαι τη δουλειά σου είναι σαφώς το σημαντικότερο όλων, πίσω απ' αυτό όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της ανίας - μιας ανίας πολύ πιο επώδυνης συγκριτικά με άλλους επαγγελματίες. Κατηφόρισα πριν λίγο την Αχαρνών, λόγου χάριν. Τι ανία να πιάσει τη Βουλγάρα που πουλάει πλαστικά καρεκλάκια και μωρομάντιλα, καθισμένη κάθε μέρα στο ίδιο σημείο με το φραπέ στο χέρι; Γιατί, επίσης, να νιώσουν δυσφορία τα κορίτσια στο φούρνο απέναντι που κουβαλάνε τα γλυκά στις τάψες και τα καρβέλια στις τάβλες; Ποιες αρνητικές σκέψεις να πιάσουν τον περιπτερά που σε 24ωρη βάση βρίσκεται κρυμμένος στο κουτί του; Μα, καλά, πότε κοιμάται αυτός ο άνθρωπος; Απορώ...Από μία άποψη, έως και τους ζηλεύω όλους αυτούς. Ίσως αν δεν ήμουν οριακή προσωπικότητα, όπως απεφάνθη προ ετών ένας ψυχίατρος, να χαιρόμουν πιο πολύ τη ζωή μου. Να μην ανέβαινα με την πρώτη στα ουράνια και νά'πεφτα, πάλι με την πρώτη, στα τάρταρα. Να μην έλεγα τη μία ''Ωραία, σήμερα έχουμε αυτό να φέρουμε εις πέρας'' και την άλλη ''Χάλια, σήμερα δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου''. Και ποιος να σε καταλάβει σ' όλο αυτό; Το πολύ - πολύ να σε χαρακτηρίσει σπουδαιοφανή και ματαιόδοξο (στην καλύτερη) ή και να σε λυπηθεί (στη χειρότερη). Να σε λυπηθεί που δεν είσαι ''σαν τα ζα'', πού'λεγε κι ο Ελύτης, ''γράμματα να μην ξέρεις''. Τα γράμματα και η παιδεία είναι θέμα εσωτερικό του καθενός και δεν πρέπει να γίνεται θέμα προς μελέτη - συζήτηση - κριτική από κανέναν άλλο. Γκώσαμε κι από τους γιαλατζί διανοούμενους, τους παπάρες, που νομίζουν πως κάτι κάνουν ή κάτι είναι, επειδή βλέπουν την κοινωνία εξ αποστάσεως. 

Και ποιος έχει χεσμένους όλους αυτούς που εγώ συναναστρέφομαι μέσα από τη δουλειά μου, την ώρα που ο Πακιστανός στο ψιλικατζίδικο μού δείχνει περιχαρής τη μηχανή του καφέ που αγόρασε για να παίρνω απ' αυτόν τον freddo μου μαζί με τα τσιγάρα μου; ''Να μην είσαι άπληστος'' τον συμβούλεψα το πρωί, ''δουλειά πολλή έχεις, λεφτά βγάζεις, άσε να κονομήσει και κάνα άλλο μαγαζί δίπλα σου''...Με κοιτούσε παράξενα και δεν το κόβω να έπιασε 100% αυτό που του είπα. Πάντως είναι καλά παιδιά σε γενικές γραμμές αυτοί οι Πακιστανοί. Ολόκληρη οικογενειακή επιχείρηση έχουν στήσει απέναντι από'να μπουρδέλο στη Φυλής, αυτός,η γυναίκα του, ο αδερφός του και διάφοροι άλλοι συγγενείς τους, το ίδιο ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Συχνά όταν πετάγομαι συνήθως για τσιγάρα, παρακολουθώ πόσο τους καλομιλάνε οι άλλοι και κυρίως οι γυναίκες. Σε μία ηλικιωμένη κυρία, μάλιστα, απ' αυτές που θα μπορούσαν να λένε ότι η Βικτώρια μετατράπηκε από στέκι μεγαλοαστών σε άντρο μεταναστών, καλοντυμένη και περιποιημένη, της δίνουν καρέκλα και συζητάει για ώρα μαζί τους. Της φτιάχνουν και τσάι κιόλας, απ' αυτά τα ωραία που έχουν με τις φρουτώδεις γεύσεις. 

Έχασα και τη λαϊκή την περασμένη Τετάρτη. Το χάσιμο μου για μισή ώρα τουλάχιστον μέσα σε ένα πλήθος λαϊκού κόσμου που ψωνίζει από αγγούρια και πατάτες μέχρι σώβρακα και φόρμες και που περπατάνε όλοι τους ανέκφραστοι σα στρατιές από νοικοκυραίους. Μέσα εκεί σα να είδα μιαν άλλη Τετάρτη να ψωνίζει η Άννα Φόνσου και ο Λεφτέρης Πούλιος ο ποιητής. Ντομάτες η μία, χόρτα βλήτα ο άλλος. Ειδικά τον Πούλιο τον φαντάζομαι να γράφει κάτι στη μικρή κουζίνα του μέχρι να βράσουν τα χόρτα του. Θα τους βάζει και λεμόνι από πάνω; Ποιος ξέρει; Αλλά πάλι, γιατί εγώ δεν τον πέτυχα και στα λεμόνια, αλλά χάθηκε ξαφνικά μέσα στο ανθρώπινο πλήθος; Μια μέρα θα ζητήσω από έναν πωλητή της λαϊκής να κάτσω εγώ πίσω απ' τον πάγκο του. Θα του δώσω ένα δεκάευρω - μια χαρά θα τού'ρθει, εδώ παίρνεις μισό κιλό χόρτα με πενήντα λεπτά - και θα αρχίσω να φωνάζω με όλη μου τη δύναμη: ''Εδώ τα καλά ψάρια, τα καλά χόρτα, τα καλά λεμόνια, το καλό καστανόχωμα, τα καλά φασόλια, τα καλά βιβλία, οι καλοί δίσκοι, οι καλές ταινίες, τα καλά ποιήματα, τα καλά σκουπόξυλα, οι καλές συνεντεύξεις, τα καλά καβούρια! Διαλέχτε! Διαλέχτε! Ίσα που προλαβαίνετε προτού μας σκοτώσει όλους η πλήξη και η ανία''...