Ούτε μαγειρίτσα δεν έφαγα χθες, καθώς έχει κλείσει το στομάχι μου απ' τη δίαιτα και δεν πάει πολύ φαΐ κάτω. Μισό πιάτο, ένα αυγό κι αυτά με το ζόρι. Δεν έχω καμία διάθεση για κρεατοφαγία και σήμερα. Σύστησα στους δικούς μου να παραγγείλουν κάνα ψητό, κάνα σουβλάκι και να μη με υπολογίζουν. Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν είμαστε πια μια πλήρης οικογένεια που πηγαίναμε για Πάσχα στη Σαλαμίνα ή στο Βόλο και ''κατεβάζαμε'' τα ψητά αρνιά και τους μεζέδες. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει, είμαστε διασπασμένοι εδώ κι εκεί κι άλλωστε πάντα οι μέρες αυτές του family reunion μού φαίνονταν θανάσιμα βαρετές. Χαίρομαι τη γειτονιά μου που δεν έχουν βγει οι σούβλες στο δρόμο - ποιοι να τις βγάλουν; Οι Πακιστανοί ή οι Μπαγκλαντεσιανοί που πήγα να πάρω τσιγάρα πριν, έκανα το λάθος κι είπα ''Χριστός Ανέστη'' από συνήθεια και με κοιτούσαν καλά - καλά; Μάλλον είναι η πρώτη χρονιά για μένα που συνειδητά απέχω από το πασχαλινό τραπέζι. Πιθανώς να φτιάξω μια μεγάλη σαλάτα όταν πεινάσω κατά τη διάρκεια της μέρας. Έτσι, θα μπορώ να κοιτάξω ένα αρνάκι ή ένα κατσικάκι στα μάτια όποτε τα ξανασυναντήσω, θα χαϊδέψω το κεφαλάκι τους με το λευκό τρίχωμα τους κι ύστερα θα σκύψω στις αυτάρες τους και θα τους πω: ''Μαζί σας είμαι κι εγώ! Συμμετέχω στο κίνημα για άμεση απελευθέρωση σας από το βάρβαρο έθιμο των Ελλήνων''! Κι ας μην είμαι, ούτε και θα γίνω ποτέ vegan...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου