ΤΟ ΓΛΙΣΤΡΗΜΑ!

Το ποτήρι του Κλείδωνα έσπασε στο κατάρτι και οι φεγγαροχτυπημένες αλτρουίστριες έδεσαν κόμπο τις κυλότες τους. Τα μεσάνυχτα χτύπησε η μπουκαπόρτα της μίας από τις στήλες άλατος της κυρα- Βαρβάρας. Μία βρέθηκε στο χαντάκι πνιγμένη με μια καλτσοδέτα του κυρ- Μπάμπη, τι να πεις και τι ν' αφήσεις που τα έξοδα του σπιτιού σκαρφαλώνουν στις σκαλωσιές της οικοδομής και το είναι μου γεμίζει τη σπασμένη λεκάνη. Σταμάτα τις νεροσακούλες που τσουλάνε από τη Γλυφάδα ίσαμε τα Αναύρυτα. Οι τροπαιοφόροι κλείδωνες ξεκλείδωνες τους αγγυλωτούς σταυρούς όταν σε βρήκα με το μπασταρδόπαιδο στην κωλότσεπη του Μουσταφά, σταρένιο μου πόδι και παξιμαδομπίφτεκο. Το συχαμένο μοντελάκι κούνησε το κωλαράκι του για άλλη μια φορά και χάθηκε στις αιωρούμενες ξαπλώστρες. Τώρα που ξάπλωσαν τα άλογα μέσα στις μπανιέρες της συμφοράς βρήκα να περιηγηθώ την Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, χωρίς παγκάκια και σοκάκια βουτυγμένα στο σουσαμέλαιο και την αποκοτιά. Με την εξάτμιση να τινάζει τα μυαλά της, έχοντας στο στόμιο της μια μπανάνα του Αλή Πασά, τα κουρελόχαρτα εξανεμίστηκαν μαζί με το σφουγγαρόπονο που χρησιμοποίησα στην κηδεία του Αγίου Βερνάρδου. Άνοιξα μια μπίρα και ήπια τρία βερμούτ μονοκουκουναριά. Τα μουτρωμένα ηχεία της μεγαλειότητος μου τσίνισαν στο άκουσμα του μπάσταρδου κι η κολυμπήθρα μεγαλύτερη από τον παπά που ιερουργούσε με ξεφτισμένα άμφια γλύστρησε σαν μονοκοντυλιά κι έπεσε μέσα στο λούκι - λουκ.
* by lena, by bosko, by eustathia, by astathia...