Η τρίτη μέρα στο Λουξεμβούργο ξεκίνησε με μια μεγάλη βόλτα στην παλιά πόλη, τη μεσαιωνική καστρούπολη. Πως αλλιώς να φχαριστιόμασταν την ανοιξιάτικη ηλιοφάνεια που έβγαλε όλους τους Λουξεμβουργέζους στα πάρκα;
Ήρθες από Ελλάδα και μας έφερες τον ήλιο, όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος ο Βερβερίδης που πήρε άδεια από τη δουλειά του για ναμε γυρίσει στην πόλη.
Το μεσημεριανό γεύμα περιελάμβανε πάπια με καραμελωμένη σάλτσα και ζυμαρικά. Φάγαμε στο μαγαζί του Ολιβιέ, του καλύτερου φίλου του Νίκου, ο οποίος είναι παντρεμένος με Ελληνίδα και μιλάει άπταιστα ελληνικά. Το εστιατόριο που διατηρεί μεσ' στην παλιά πόλη, ακριβώς απέναντι από τα βασιλικά ανάκτορα, είναι ένα από τα καλύτερα του Λουξεμβούργου με σερβιτόρες από το Πράσινο Ακρωτήρι και πολύ σπέσιαλ κουζίνα!
Μια φορά, μου έλεγε ο Νίκος, ήρθαν να φάνε Έλληνες στο μαγαζί. Όταν ο Ολιβιέ τους ρώτησε αν θέλουν κάποια πρώτα πιάτα, σχολίασε ένας στην υπόλοιπη παρέα: Κοίτα το μαλάκα, θέλει να μας κλέψει! Γυρίζει τότε ο Ολιβιέ με τη συμπαθέστατη φάτσα και τους λέει χαμογελαστά: Δεν είμαι μαλάκας! Κόκαλο οι Ελληναράδες...
Η είσοδος των βασιλικών ανακτόρων έξω από το εστιατόριο που γευματίσαμε.
Τελικά αργότερα έμαθα ότι εκεί που φάγαμε δεν ήταν απλά ένα καλό εστιατόριο, όπως είπα, αλλά ένα αναπαλαιωμένο μνημείο. Στο μπαλκόνι - ας το ονομάσω μπαλκόνι - καθόταν, λέει, ο Γκαίτε και εμπνεόταν όποτε βρισκόταν στο κρατίδιο.
Πανέμορφη η παλιά πόλη, επιβλητική, με τα μεσαιωνικά κτίσματα να έχουν μετατραπεί σήμερα σε μπιραρίες, μπαρ, εστιατόρια και καφετέριες.
Στο ίδιο ακριβώς σημείο είχα φωτογραφηθεί το 2007, μόνο που τότε είχα μακριά μαλλιά και καμιά 25αριά παραπανίσια κιλά. Γενικά, απ' όποια μέρη έχω περάσει στη ζωή μου και μου άρεσαν, δεν τα ξεχνάω ποτέ και νιώθω πολύ οικεία να τα περπατάω και να τα βλέπω ξανά.
Και ο Νίκος φωτογραφήθηκε στην παλιά πόλη, την οποία βέβαια έχει φάει με το κουτάλι και την ξέρει καλύτερα κι από τα Εξάρχεια πλέον!
Λαχάνιασα και με το παλιοτσιγάρο...Ε, δεν κατεβαίνουμε σιγά-σιγά; είπα του Νίκου. Αφού και πιο πάνω ν' ανέβουμε, πάλι το ίδιο θά'ναι.
Σημειωτέον, η παλιά πόλη του Λουξεμβούργου και βασικά το κάστρο της έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως από τα σημαντικότερα μνημεία του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Να πω την αλήθεια, και το δικό μας Ύδραμα απάνω στη Δράμα μια χαρά είναι, σκέτη ομορφιά, κι ας μην έχει τάφρους και ανάκτορα!
Αυτή η photo ξέμεινε από το post της δεύτερης μέρας μου στο Λουξεμβούργο, αφού μετά την προβολή και τις μπίρες με έκοψε πείνα και η Τζένη με πήγε να φάμε στο μοναδικό διανυκτερεύον κεμπαμπτζίδικο ενός Τούρκου. Πήγαμε, το μαγαζί βρισκόταν στην πιο λούμπεν συνοικία του κέντρου, πίσω απ' το σταθμό των τρένων, απέναντι απ' τα στριπτιζάδικα, όπου εγώ απαθανάτισα και τη βιτρίνα ενός λουξεμβουργικού οίκου ανοχής! Τύφλα νά'χει ο David Lynch απ' άποψη αισθητικής!
Στη δεύτερη προβολή του ντοκιμαντέρ στο Cine-Utopia ήρθαν 20 άτομα περίπου, οι μισοί δηλαδή από την προηγούμενη μέρα. Καθόλου παράξενο, αν σκεφτεί κανείς πως σπάνια οι Λουξεμβουργέζοι θα πάνε σινεμά και γενικά θα βγουν έξω μετά τις 9.30 το βράδυ. Παρ' όλα αυτά πάλι έγινε κουβέντα με το κοινό, αν και ομολογώ ότι βαριέμαι, τόσο να με ρωτάνε τα ίδια, όσο και ν' απαντάω τα ίδια.
Η τρίτη μέρα στο Λουξεμβούργο έκλεισε με την παρέα των Ελλήνων να πίνουν μπίρες και να μιλάνε περί Κατερίνας Γώγου και πολιτικής σε ένα άλλο μπαρ που ξενυχτούσε (σιγά το ξενύχτι στις 11 το βράδυ), λόγω ποδοσφαιρικού αγώνα. Καθίσαμε μάλιστα έξω για ν' απολαύσουμε και το φεγγάρι στον πεντακάθαρο έναστρο ουρανό, εφόσον το κρύο δεν ήταν καθόλου απαγορευτικό. Στο επόμενο post, αναχώρηση για Βρυξέλλες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου