Η 6η και προτελευταία μου μέρα στο Λουξεμβούργο ήταν μεσ' στη...σπαρίλα. Έλεγα να πάρω το λεωφορείο και να κατέβω μια βόλτα στο κέντρο, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος, που τελικά κοιμήθηκα μέχρι τ' απόγευμα σχεδόν και για την ακρίβεια μέχρι την ώρα που θα περνούσαν να με πάρουν με το αυτοκίνητο ο Βύρωνας κι η Κατερίνα για να με τραπεζώσουν σε πορτογαλικό εστιατόριο εν είδει αποχαιρετιστήριου γεύματος.
Μια μικρή όμως βόλτα μου στα πέριξ δεν άργησε να φέρει την...καταστροφή. Με δυο λόγια, χάθηκα και δεν ήξερα πως να γυρίσω στο σπίτι, αφού εκεί όλα τα σπίτια ίδια μου φαίνονταν. Θυμόμουν ευτυχώς το όνομα της οδού, όχι στα λουξεμβουργικά φυσικά, αλλά στα ελληνικά - στην Οδό Αγριοτριανταφυλλιάς έμενα!
Βρίσκω έναν νεαρό με μαλλιά, ψιλοφρικιό, τον ρωτάω αν μιλάει αγγλικά, μιλάω μου απάντησε, τον ρωτάω αν ξέρει που είναι η Αγριοτριανταφυλλιάς στα λουξεμβουργικά, μου λέει ότι δεν καταλαβαίνει γρι από λουξεμβουργικά κι ότι έπεσα στην περίπτωση, βάλαμε τα γέλια, χαιρετηθήκαμε, αγχώθηκα και μετά από κάνα τέταρτο περπάτημα κάτι είδα και θυμήθηκα που έμενα τελικά. Μυστήριο, πάντως, πράγμα στο Λουξεμβούργο αυτό που γίνεται: με τον ηλεκτρολόγο μιλάς γερμανικά, με τον εστιάτορα γαλλικά και με τον φούρναρη λουξεμβουργικά. Κατασταλάξτε, ρε παιδιά, σε μια γλώσσα να συνεννοούμαστε...
Αυτή, αν δεν απατώμαι, είναι η Avenue de la Liberte στο κέντρο του Λουξεμβούργου, που το 2007 την είχα πετύχει σε μεγάλες γιορτινές στιγμές με αναμμένους κορμούς δέντρων και ξυλοπόδαρους! Κατά ένα τρόπο είναι η είσοδος στην παλιά πόλη.
Απέραντη ησυχία επικρατούσε στην πόλη, αν και Σάββατο. Ψυχή ζώσα δεν έβλεπες, στους δρόμους τουλάχιστον. Βλέπαμε αυτή την έπαυλη κι αναρωτιόμασταν αν είναι σπίτι, μουσείο, δημόσια υπηρεσία ή κάτι άλλο. Τελικά ήταν σπίτι!
Να κι ένα εστιατόριο καινούργιο, όπως μου είπαν οι φίλοι μου, ονόματι Αρετούσα. Παραδόξως, δεν το άνοιξε Έλληνας, αλλά Τούρκος!
Όμορφοι clean ήρεμοι δρόμοι του Λουξεμβούργου.
Κι εδώ το εστιατόριο που φάγαμε. Λέγεται La Gamba, Η Γαρίδα δηλαδή, και προσφέρει την τελειότερη πορτογαλική κουζίνα. Ιδιοκτήτης ο Πορτογάλος Valdemar με την οικογένεια του. Σκάσαμε στο φαΐ! Μπακαλιάρος, σκορδάτη σος, γαρίδες ψητές και πιλάφι! Έτσι γύρισα πίσω με πέντε κιλά επιπλέον;
Την επόμενη, 7η και τελευταία μέρα, βαρυστομαχιασμένος ήδη από το προηγούμενο βράδυ, δεν αρνήθηκα ακόμη ένα πορτογαλικό γεύμα με τον Νίκο, τη Τζένη και τους, άρτι αφιχθέντες από την Αθήνα για τον εορτασμό του Πάσχα, γονείς τους! Πλακωθήκαμε πάλι στους μπακαλιάρους - σκορδαλιά, που ο Πορτογάλος εστιάτορας - άλλος, όχι ο Valdemar - αποκαλούσε τη σκορδαλιά, πουρέ με σκόρδο! Και την έφτιαξε και βαριά ο άτιμος! Τόσο βαριά, ώστε όταν πήγα κατ' ευθείαν σχεδόν από το εστιατόριο στο αεροδρόμιο,
χτύπησα το απαραίτητο xanax και άρχισα να καταρρέω από νύστα! Δε διήρκησε πολύ αυτό, διότι στην απογείωση - εννοείται - οι αισθήσεις μου ξανατσιτώθηκαν!
Bye - Bye Luxembourg, hope to see you soon again!
Άντε πάλι στάση στη Ζυρίχη της Ελβετίας!
Και περίπου 40 λεπτά καθυστέρηση στην πτήση για Αθήνα με μένα να βγάζω διάφορες photos μεσ' στο αεροδρόμιο.
Κάπου ήθελα να γυρίσω στο σπιτάκι μου, μου ψιλοέλειψε όσο κι αν ήξερα πως θα το ξαναβαριόμουν απ' την επόμενη κιόλας μέρα.
Μπήκα στο σπίτι μου στις 2.30 τη νύχτα περίπου και βρήκα τον Ζέπο να με περιμένει. Όχι μόνο δεν μου έκανε μούτρα, όπως συνηθίζουν τα γατιά όταν τα αφήνει για λίγο ο μπαμπάς τους, αλλά κόλλησε απάνω μου και δεν ξεκόλλαγε ο καημένος. Αυτό ήταν το εφταήμερο οδοιπορικό μου σε Λουξεμβούργο, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ και πάλι Λουξεμβούργο. Πέρασα υπέροχα, αισθάνθηκα μεγάλη τιμή που η ταινία μου προβλήθηκε στο εξωτερικό και κυρίως γνώρισα πολλούς αξιόλογους Έλληνες του εξωτερικού με την παρέα ορισμένων απ' αυτούς να μου λείπει μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου