Την πέμπτη μέρα ξύπνησα στις Βρυξέλλες. Η θερμοκρασία είχε πέσει στους 6 βαθμούς. Πήρα το τραίνο από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό το Ρόττερνταμ. Περίπου μία-μιάμισι ώρα διαδρομή. Στο Ρόττερνταμ άλλαξα τραίνο και μετά από ένα εικοσάλεπτο έφτασα επιτέλους στο Άμστερνταμ!
Το Άμστερνταμ το έβλεπα τακτικά στον...ύπνο μου από το 2004 που το είχα πρωτοεπισκεφτεί και μετά, μέχρι που ξαναπήγα το καλοκαίρι του 2007 γι' αυτό που λέμε λετσοτουρισμό. Βγαίνοντας από τον σιδηροδρομικό σταθμό του, τον ομορφότερο ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη, με περίμενε βροχή και παγωνιά. Τυλίχτηκα στο κασκόλ μου και ξεκίνησα τη βόλτα. Είχα ένα γεμάτο εξάωρο στη διάθεση μου.
Αυτή την πόλη τη γνωρίζω καλύτερα κι από την Αθήνα, θα έλεγα. Ήξερα προς τα που να κινηθώ, προς τα που να πάω χωρίς τη βοήθεια χάρτη. Τίμησα με την πρώτη το σαντουιτσάδικο λίγο παραπάνω από το σταθμό που ρίχνεις μερικά ευρώ στον κερματοδέκτη και σου βγαίνουν τα χάμπουργκερ που προτιμάς ζεστά - ζεστά. Τα κτίρια του Άμστερνταμ δεν παίζονται με την αρχιτεκτονική και την πολυχρωμία τους.
Ολόκληρη η πόλη περιβάλλεται από κανάλια με πλωτά σπίτια και μαγαζιά. Απ' τη μια υπάρχει η θάλασσα με το λιμάνι του Άμστερνταμ, που τίμησε ο Jacques Brel, κι απ' την άλλη ο ποταμός Άμστελ που χαίρεσαι να τον κοιτάζεις.
Στο Άμστερνταμ έχουν την τιμητική τους, ως γνωστόν, οι ποδηλάτες. Παντού βλέπεις ενοικιαζόμενα ποδήλατα και φροντισμένους ποδηλατόδρομους. Εγώ πάντως ούτε ποδήλατο ξέρω να κάνω - έχω ένα θεματάκι με την ισορροπία -, ούτε και ήθελα να μην περπατήσω την πόλη που αγαπώ τόσο πολύ!
Ούτε καν χρησιμοποίησα τρόλεϊ, παρ' όλο που η συγκοινωνία είναι τακτικότατη και εύκολα προσβάσιμη στον κάθε ξένο επισκέπτη.
Απέραντη ομορφιά, τόσο που να λέω ότι στο Άμστερνταμ κάθε φορά, ναι, νιώθω ευτυχισμένος άνθρωπος. Μακάρι να είχα λεφτά να αγόραζα έστω μια καταπακτή εκεί πέρα και να την άραζα το μισό χρόνο μόνος μου ή με παρέα.
Την άραξα για μια κούπα ζεστό καφέ σε μια καφετέρια. Καπνίζουν εδώ; ρώτησα τον ιδιοκτήτη, δεν εννοώντας φυσικά απλό τσιγάρο. Μου έδειξε τα μπουκάλια με το αλκοόλ στο μπαρ και μου απάντησε Αφού εμείς εδώ πουλάμε αλκοόλ, δε θα μπορούσαμε να πουλάμε και joints. Έχει αλλού δεκάδες τέτοια μαγαζιά! Και τι γίνεται που σας τα έκλεισαν; τον ρώτησα. Ο συμπαθής Ολλανδός καφετζής άρχισε να μου λέει πως αμέσως είδε η κυβέρνηση την πτώση στην οικονομία και γι'αυτό αποφάσισε να ξανανοίξει τα coffee shops και να είναι πάλι ελεύθερα για όλους, εν όψει μάλιστα του καλοκαιριού. Εν τω μεταξύ, μια παρέα νεαρών μοϊκάνων είχε αρχίσει δίπλα μου το τούφου-τούφου και μαστούριασα κι εγώ θέλοντας και μη...
Ζαλισμένος και με ιλαρή διάθεση, αναζήτησα και βρήκα την πλατεία Leidzplein, γύρω από την οποία πάντα προτιμούσα να βρίσκω ξενοδοχείο. Θυμήθηκα τα γέλια που κάναμε με τον Παντελή πριν χρόνια στην πλατεία αυτή και τις απίστευτες rock ιστορίες που είχαμε ζήσει.
Το Άμστερνταμ από τη δεκαετία του 1960 ήταν η φρικομάνα ευρωπαϊκή μητρόπολη. Στο Vodel Park ΄πίσω από το μουσείο Βαν Γκογκ, που δυστυχώς δεν είχα αρκετή ώρα για να ξαναδώ, την αράζουν ακόμη μουσικοί του δρόμου και μποέμ καλλιτέχνες, με τους περισσότερους να προσφέρουν την τέχνη τους για ένα τσιγαριλίκι.
Διέκρινα και μία αύξηση των τιμών στα τουριστικά τουλάχιστον είδη, συγκριτικά με το 2007. Το φαγητό, όπως και τότε, εξακολουθεί να παραμένει ακριβό στην Ολλανδία.
Στην περίφημη συνοικία με τα Κόκκινα Φώτα βλέπεις ακόμη πουτάνες όλων των ηλικιών να σου γνέφουν πίσω από τη βιτρίνα. Μια φορά πήγα σε μια νεαρότατη κοπέλα και της έπιασα την κουβέντα. Μου είπε ότι σπουδάζει στο Άμστερνταμ και παράλληλα εργάζεται ως πόρνη για να μην επιβαρύνει τους δικούς της σε κάποιο ολλανδικό χωριό. Λεπτομέρεια: οι δικοί της γνωρίζουν τη δουλειά που κάνει και την καμαρώνουν για την εργατικότητα, αλλά και την αξιοπρέπεια της να μη δέχεται χρήματα απ' αυτούς! Κοίτα ρε κάτι προοδευτικές κοινωνίες! Κι εμείς εδώ βγάζουμε τις πόρνες στα κανάλια και τις διαπομπεύουμε λες κι είναι ανθρωπόμορφα τέρατα!
Όταν αποφάσισα να κατηφορίσω ξανά προς τον σταθμό, τα πόδια μου απ'το πολύ περπάτημα δε με βαστούσαν.
Δεξιά στη γωνία της photo έπιασα μάλλον έναν ορθόδοξο ρωσικό ναό. Οι Ολλανδοί ωστόσο δεν τα πάνε πολύ καλά με τη θρησκεία, αν σκεφτεί κανείς πως πολλά εκκλησιαστικά προαύλια έχουν μετατραπεί σε υπαίθρια coffee shops. Που θα πας παιδί μου; ρωτάει ο Ολλανδός τον γιο του. Εκκλησία, μπαμπά! Ν' ανάψεις κάνα κερί; Όχι, να λιώσω στους μπάφους! Με την ευχή μου, παιδί μου, πιες κι έναν για μένα!
Να και ο πανέμορφος σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ που έλεγα πριν!
Κι εδώ πίνακες με τα νούμερα και τα δρομολόγια όλων των τραμ για τους χιλιάδες τουρίστες που φτάνουν καθημερινά στην πόλη!
Λατρεμένο Άμστερνταμ, σύντομα θα τα ξαναπούμε...είπα στον αέρα και μπήκα γρήγορα-γρήγορα στο σταθμό να προλάβω το τραίνο μου για Βρυξέλλες!
Ή μάλλον για Ρόττερνταμ κι από κει για Βρυξέλλες. Λουξεμβούργο θα επέστρεφα αργά το βράδυ με τα παιδιά, αφού θα με παραλάμβαναν από τον σταθμό των Βρυξελλών για να πηγαίναμε όλοι μαζί στη συναυλία της Κρίστης Στασινοπούλου στη βελγική πρωτεύουσα!
Στο σταθμό του Ρόττερνταμ κάθισε δίπλα μου κι ένας νεαρός Φλαμανδός και πιάσαμε την κουβέντα. Εργάζεται - μου είπε - σε ναυτιλιακή εταιρεία του Άμστερνταμ και κατοικεί σε ένα μικρό χωριό στην Αμβέρσα, στα σύνορα Βελγίου-Ολλανδίας.
Κι ύστερα ήρθε ο πανικός! Η εκφωνήτρια του τραίνου είπε σε φλαμαδικά, γαλλικά και αγγλικά ότι θα σταματήσουμε λίγο πριν την Αμβέρσα και θα πάρουμε λεωφορείο μέχρι Βρυξέλλες, καθ'ότι δέχτηκαν τηλεφώνημα για βόμβα στον σιδηροδρομικό σταθμό!
Αμάν-αμάν, τι κάνουμε τώρα; μονολόγησα κι ύστερα έπιασα τον Φλαμανδό συνεπιβάτη αγκαζέ και του είπα: Μεγάλε, δεν θα πας πουθενά, αν δε με βάλεις πρώτα στο λεωφορείο, διότι με βλέπω να βγαίνω σε καμιά...Νορβηγία! Αυτός ξεκαρδίστηκε και μού'πε πως είμαι ο πιο αστείος άνθρωπος πού'χει γνωρίσει στη ζωή του!
Δρόμοι και πόλεις στα ολλανδο-βελγικά σύνορα!
Έφτσα στο σταθμό Brussel midi κατά τις 8.30 το βράδυ, με περίπου δηλαδή σαράντα λεπτά καθυστέρηση λόγω της βόμβας που ευτυχώς αποδείχτηκε φάρσα και γι'αυτό συνεχίσαμε κανονικά σιδηροδρομικώς. Η Brussel midi είναι η πλέον κακόφημη συνοικία των Βρυξελλών λόγω του έντονου μουσουλμανικού - μεταναστευτικού στοιχείου, κάτι σαν τον δικό μας Άγιο Παντελεήμονα.
Εκεί βρισκόταν το μπαράκι-μουσική σκηνή Art Base που εμφανίστηκε το ντουέτο των Greekadelia, δηλαδή η Κρίστη Στασινοπούλου και ο Στάθης Καλυβιώτης. Τρελή πλάκα!
Με την Κρίστη και τον Στάθη τα λέγαμε πριν κάνα μήνα στο Μοναστηράκι, όπου απολογούμουν καθώς δεν είχα καταφέρει να πάω να τους δω live στην Αθήνα. Μπήκα τώρα κυριλέ στο μπαράκι, πέρασα από μπροστά τους στη σκηνή, χαιρέτισα και κάθισα απέναντι τους!
Η Κρίστη τά'παιξε! Ρε συ, αυτός είναι ολόιδιος ο Αντώνης, είπε του Στάθη δίπλα της, όπως μου διηγήθηκε αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας και ρίξαμε απίστευτο γέλιο!
Στην αίθουσα περισσότεροι ήταν οι ξένοι παρά οι Έλληνες! Και δωσ'του ο Φλαμανδός ιδιοκτήτης που μιλούσε άπταιστα ελληνικά να σερβίρει τους πελάτες του τυροκαυτερή, ντολμαδάκια και ελιές!
Με συγκίνησε η Κρίστη όταν άρχισε να μιλάει στα αγγλικά για τη Δόμνα Σαμίου και τη συμβολή της στην ελληνική παραδσιακή μουσική. Το παράδοξο ήταν πως στο άκουσμα του ονόματος της Σαμίου, οι ξένοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, άρα μιλάμε για ένα άκρως παθιασμένο και μυημένο στην ψαγμένη ελληνική μουσική, κοινό!
Ο Στάθης στο λαούτο και η Κρίστη στα κρουστά και το παμπάλαιο ινδικό πιάνο της, παρουσίασαν τραγούδια από όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Επρόκειτο για το ρεπερτόριο του δίσκου τους που κυκλοφόρησε από ανεξάρτητη δισκογραφική του εξωτερικού με τίτλο Greekadelia!
Κι εδώ η Κρίστη Στασινοπούλου με τον φίλο μας, Νίκο Βερβερίδη, μόλις τελείωσε το live τους. Την επόμενη, Κρίστη και Στάθης θ' αναχωρούσαν για τη Δανία, όπου θα εμφανίζονταν σε κάποιο φεστιβάλ και σε μερικές ακόμη μουσικές σκηνές εντός και εκτός Κοπεγχάγης. Εμείς πήραμε το αυτοκίνητο και σε δύο ώρες περίπου φτάσαμε στο Λουξεμβούργο. Στη διαδρομή με πήρε κατ'ευθείαν ο ύπνος...Ήμουν τόσο κουρασμένος απ' το european tour μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου