λουξεμβούργο-22/04/13-1η μέρα

Η πρώτη μέρα στο Λουξεμβούργο, Δευτέρα 22 του Απρίλη, περιελάμβανε βασικά την επίσκεψη στο Cine-Utopia και μια μεγάλη βόλτα στην πρωτεύουσα πόλη. Στην επιστροφή προς το σπίτι με το αυτοκίνητο, η Τζένη μου έδειχνε τους Δίδυμους Πύργους του Λουξεμβούργου, εκεί που στεγάζονται δηλαδή τα περισσότερα Όργανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αν τα λέω σωστά.

Αυτό πάλι είναι το Μέγαρο Μουσικής του Λουξεμβούργου, φτιαγμένο - έμαθα - από τον ίδιο Κινέζο αρχιτέκτονα που σχεδίασε και τις Πυραμίδες έξω από το Λούβρο στο Παρίσι. Διαθέτει την πιο τέλεια ακουστική αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και η μόνη φωτογραφία που δεν θα το αδικούσε, θα ήταν από ελικόπτερο!

Οι Λουξεμβουργέζοι ή οι Λούξοι - όπως τους αποκαλούν οι Έλληνες για συντομία - είναι πολύ μακάβριοι στις απαγορεύσεις τους, όσο δίκαιες και αν ειν' αυτές. Η συγκεκριμένη ταμπέλα, λόγου χάριν, αναγράφει: Αν μου πάρετε τη θέση, πάρτε και την αναπηρία μου! Εντάξει, είπαμε, σεβασμός στους ανάπηρους, αλίμονο, δεν αντιλέγει κανείς, αλλά όχι και...κατάρες!

Η επίσκεψη σε δισκάδικο επιβαλλόταν απ' την πρώτη κιόλας μέρα. Περίπου τρία-τέσσερα δισκάδικα υπάρχουν όλα κι όλα στο Λουξεμβούργο. Απ' αυτό εδώ δεν αγόρασα τίποτα, αφενός γιατί είχε τιμές...φαρμακείου και αφετέρου γιατί δε βρήκα και τίποτα που να άξιζε.  

Έτσι, είπαμε με τη Τζένη τη Γαβαλάκη, πρόεδρο της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης Λουξεμβούργου, να πάμε να πιούμε έναν καφέ καλύτερα και να τα πούμε για λίγη ώρα, αφού όλο στους δρόμους ήμασταν.  

Να και ο κύριος Mark Knopfler των Dire Straits που θα εμφανιστεί στις 15 Μαΐου στο Rockhall της πόλης! Ωραία, να πάμε!  

 

 Εδώ βρίσκομαι στην ταράτσα του πάρκινγκ, πίσω από το σταθμό των τρένων. Μουντός καιρός, τελείως συνηθισμένος για το Λουξεμβούργο. Κατεβήκαμε με το ασανσέρ από το πάρκινγκ στο εστιατόριο ενός λαϊκού σούπερ-μάρκετ που σέρβιρε ωστόσο τα ωραιότερα λουκάνικα!

Στο Cine-Utopia, τον χώρο που θα προβαλλόταν το ντοκιμαντέρ για τη Γώγου την επόμενη, γνώρισα τον Αντιπρόεδρο και την Ταμία της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης Λουξεμβούργου. Στη photo, η λέσχη σχεδόν σε απαρτία: Bosko (guest), Τζένη Γαβαλάκη (Πρόεδρος), Βύρωνας Γουλάκης (Αντιπρόεδρος), Κατερίνα Κουκίδου (Ταμίας).  

Πολύ χάρηκα που είδα και την αγγλική βερσιόν της αφίσας του ντοκιμαντέρ αναρτημένη στον πίνακα του σινεμά με τα προσεχώς. Άλλωστε, όπως θα δούμε στο επόμενο post και όπως θα διαβάσετε και στο ΠΟΝΤΙΚΙ της επόμενης Πέμπτης, η Ελληνική Κινηματογραφική Λέσχη Λουξεμβούργου αριθμεί και αρκετούς ξένους μεταξύ των μελών - συνδρομητών της.

Εδώ μόλις έχω φτάσει στην οικία του Νίκου και της Τζένης, κουρασμένος από το ταξίδι και τις αλλαγές των πτήσεων.  

Κι ένα κατσίκι φτιαγμένο από ξύλο! Ελάφι με διορθώνει ο Νίκος. Ε, το Πάσχα γίνεται κατσίκι και τα Χριστούγεννα ελάφι, του απαντάω!

Η γειτονιά που έμεναν τα παιδιά ήταν υπερβολικά ήσυχη, τόσο που χρειαζόσουν επειγόντως κάποιον...ήχο, ειδικά αν είχες έρθει κατ'ευθείαν από την Αθήνα. Η οδός που έμεναν λεγόταν Αγριοτριανταφυλλιά στα λουξεμβουργικά, τρέχα - γύρευε δηλαδή.   

Στον κήπο τους, αυτό το πανέμορφο σαλονάκι το έφτιαξε ο Νίκος με τα χέρια του, ασκώντας την τέχνη της ξυλογλυπτικής. Όχι, δεν είχε ομίχλη, ο καπνός απ' το τσιγάρο μου είναι που τον άρπαξε ο φακός.  

Παντού έβλεπες τα κλασικά βορειοευρωπαϊκά σπίτια, τα...δρακουλόσπιτα όπως τα λέω εγώ, στα οποία κάλλιστα θα κατοικούσαν η Χάιντι, ο Πέτερ και ο Καθηγητής Βαν Χέλσινγκ!

Στην αεροφωτογραφία αυτή δεν είναι το Λουξεμβούργο, αλλά κάποια πόλη της Ελβετίας την ώρα που το αεροπλάνο είχε ετοιμαστεί ήδη για την προσγείωση λίγο πριν τη Ζυρίχη.

Αυτή τη φορά τα πήγα καλά με τα αεροπλάνα, αν και ο φόβος πάντα υπάρχει, ειδικά όποτε μπαίνεις μεσ' στα σύννεφα και σε χτυπάνε από παντού τα ρεύματα.  

Άγριο πράγμα το αεροπλάνο απ' τη μια, η μεγαλύτερη ίσως απόδειξη πολιτισμού απ' την άλλη. Είναι συγκλονιστικό το πώς καταργείται η απόσταση και το πώς διασχίζεις θάλασσες, άλπεις, έθνη και φυλές. Με τα xanax στην τσέπη, πάντως, δε φοβάμαι τίποτα! Δεν πα'να κουνάει όσο θέλει...