Μέμος Μπεγνής: Το σταριλίκι τελείωσε! ''Δε θες εσύ; Πάμε στον επόμενο''!

Η πορεία σας ξεκινάει ως πιανίστας για την Κάτια Δανδουλάκη. Ωστόσο η σχέση σας με την τέχνη της μουσικής πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω. 

Η μουσική υπάρχει από τότε που γεννήθηκα. Το πρότυπο ήταν πάντα η γιαγιά η Ευγενία, λάτρης της μουσικής και όχι μόνο. Η μάνα μου μού έλεγε ότι στο σπίτι μεγάλωσαν με πολύ Hollywood, θέατρο, κινηματογράφο κ.λπ. Άκουγαν και έβλεπαν τα μεγάλα θρυλικά ονόματα, Audrey Hepburn, Bette Davis και κάπως έτσι πέρασε και σε μένα η αγάπη για τον κινηματογράφο και τη μουσική. Το φοβερό είναι ότι η γιαγιά έμαθε πιάνο στα 40 της.

Αυτό είναι ανήκουστο, πραγματικά!

Φαινόμενο, ειδικά για την εποχή της! Είχε κι ωραία φωνή, τραγουδούσε στη Χορωδία του Δήμου Σαλαμίνας. Εκεί γεννήθηκα και εκεί μεγάλωσα. Από μωρό παιδί έβλεπα τη γιαγιά να παίζει πιάνο με αποτέλεσμα να ακολουθήσω κι εγώ από 5 - 6 ετών τις σπουδές πιάνου. Ακολούθησα μια μεγάλη πορεία στο κλασικό πιάνο μέχρι που στα 18 μου παίρνω το δίπλωμα μου ως σολίστ. 

Ομολογώ πως κάποιος που δεν σας παρακολουθεί, δεν θα τα ξέρει όλα αυτά.

Λογικό. Συνήθως πλασάρονται τα ''πουληστερά'' και παρακάμπτονται τα ουσιώδη. Τελειώνω με το δίπλωμα, κάτι που απαιτούσε μεγάλες θυσίες, γιατί παράλληλα με το σχολείο εγώ διάβαζα για αρμονίες, σολφέζ και όλα αυτά. Επειδή μάλιστα έμενα στη Σαλαμίνα, κάθε Δευτέρα και Πέμπτη πηγαινοερχόμουν με καραβάκι, πράσινο λεωφορείο, δεύτερο λεωφορείο και τραμ μέχρι το Ωδείο Αθηνών. Πολλά χρόνια αυτό το πήγαινε - έλα με κρύα, με ζέστες, με βροχές. Με πηγαινοέφερνε η μάνα μου η ηρωίδα, όντας ανήλικος. Απ' τη μια έπαιρνα μια σοβαρή κατάρτιση, απ' την άλλη ήμουν ένα παιδί αποστασιοποιημένο απ' τ' άλλα: Δεν έπαιζα μπάλα ή μπάσκετ, αλλά πιάνο.

Είχατε υποστεί μπούλινγκ, που λένε, γι' αυτή σας την επιλογή;

Δεν το συζητώ! Οι καθηγητές φώναζαν ''Πρώτα τα μαθήματα σου και μετά τα άλλα''. Δεν πειράζει, αυτό μού'δωσε μεγάλες βάσεις και μια ψυχική ευγένεια και ευαισθησία. Πειθαρχία επίσης γιατί η τέχνη της μουσικής απαιτεί τεράστια πειθαρχία. 

Και επαγγελματικά πως μπλέκετε τη μουσική με το θέατρο;

Τυχαία. Το 1997, στα 23 μου, μου τηλεφώνησε η καλή μου φίλη, Έλενα Χούντα, κόρη του δημοσιογράφου Κώστα Χούντα, αν τον θυμάστε. Ήμασταν μαζί στα Ωδεία με την Έλενα, η οποία έπαιζε πιάνο στο φουαγέ του θεάτρου της Δανδουλάκη, καθώς η μία παράσταση τελείωνε και θ' άρχιζε η άλλη. Ζήσαμε, βλέπετε, τις εποχές που είχαμε διπλές παραστάσεις κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή. Αρρωσταίνει μια μέρα και μου ζητάει να την αντικαταστήσω. Πάω, γνωρίζομαι με την Δανδουλάκη και για μένα ήταν μεγάλη υπόθεση! Φανταστείτε, ένα βλαχάκι απ' τη Σαλαμίνα να γνωρίζει μία σταρ τον καιρό εκείνο...

Ε, καλά, όχι ακριβώς βλαχάκι...

(γέλια) Εννοώ ένα παιδάκι τελείως άσχετο με το χώρο και άσχετο με την υποκριτική. Ή μάλλον όχι και τόσο άσχετο! Είχα ένα παρελθόν με Ιταλία και όταν τελείωσα το στρατιωτικό μου ξαναπήγα εκεί. Στρατιωτικός ο πατέρας μου κι έτσι μετατέθηκε στην Ιταλία και πήγαμε όλοι οικογενειακώς από το 1989 ως το '91. Έκανα σχολείο εκεί. Έμαθα πολύ καλά τη γλώσσα και συνέχισα τις μουσικές σπουδές μου. Αργότερα έκανα στην Ιταλία το μεταπτυχιακό μου στο πιάνο, σπουδάζοντας παράλληλα υποκριτική και μιούζικαλ στη Ρώμη. Αυτά όλα έκανα και όχι να τελειώσω κάποια σχολή υποκριτικής στην Ελλάδα. Γυρνώντας, λοιπόν, με γνώρισε η Δανδουλάκη κι άρχισε να με ρωτάει αν με ενδιαφέρει ο χώρος. Μου είχε αμέσως πρόταση! Ο Μιχάλης Κακογιάννης θα έκανε την παράσταση ''Master Class και θα χρειαζόταν έναν πιανίστα. Δέχτηκα κατ'ευθείαν! Πήγα σπίτι του, με είδε και μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στις ''Τρωάδες'' που ετοίμαζε, έτσι, για να δω πως είναι το θέατρο. Βρέθηκα τελικά ''κοντάρι'', στρατιώτης, φυλώντας τις Τρωάδες, εγώ, ο Καραμίχος, ο Γεροδήμος και ο Πετράκης. Ήταν κι άλλα παιδιά, που δεν έκαναν κάτι στη συνέχεια. Έγινε και η παράσταση ''Master Class'' με μεγάλη επιτυχία! Κι από κει γνωρίζομαι με τον Σταμάτη Φασουλή, άλλη μεγάλη αγάπη και συντοπίτης με τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου η Ευγενία ήταν φίλες με τη μάνα του κι όταν του είπα ποιος είμαι, βούρκωσε συγκινημένος. Έκτοτε δουλέψαμε πέντε φορές με τον Σταμάτη και πρόκειται πάλι να δουλέψουμε. Η πορεία μου στην τηλεόραση ξεκίνησε γνωρίζοντας τον Πάνο Αμαραντίδη το 1999 με μια σειρά που δεν πήγε καλά, τους ''Θειο...σεβούμενους'' στο Star. 

Θα αποδίδατε όλη αυτή την εμπλοκή με τα καλλιτεχνικά στον παράγοντα τύχη;

Δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω στο ''γραμμένο'', αλλά με παρακλάδια, να μπορούμε να επέμβουμε κι εμείς δηλαδή. Είμαι λίγο περίεργος με τα μεταφυσικά μου. Αν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει σίγουρα! Κάποιοι άνθρωποι είναι να συναντηθούν, κάποια πράγματα είναι να γίνουν! 

Κακά τα ψέματα, η εμφάνιση παίζει μεγάλο ρόλο και ένα ολόκληρο star system σαφώς πόνταρε πάνω στην εμφάνιση σας.

Στην αρχή τουλάχιστον. Αν έχεις μια καλή εμφάνιση, βοηθάει, αλλά κινδυνεύεις να παγιδευτείς σ' αυτό που λένε ''ωραίο παιδί'' και να σε επιλέγουν μόνο για να παίζεις τον γκόμενο. Αν έχεις ταλέντο, θα πρέπει να κάνεις διπλή και τριπλή προσπάθεια για ν' αποδείξεις ότι δεν είσαι μόνο αυτό. Πέρσι, ας πούμε, ένιωσα για πρώτη φορά ότι ξανασυστήθηκα στον κόσμο μετά από 20 χρόνια. Μιλάω για το ''Sweet Charity'' με τη Σμαράγδα Καρύδη στο Badminton. Ήμασταν 30 άτομα επί σκηνής κι εγώ υποδυόμουν έναν τυπάκο αγοραφοβικό όλο ανασφάλεια και με κρίσεις πανικού. Με μία φωνή όλοι, σα συνεννοημένοι, μου έλεγαν πράγματα μετά που δεν τά'χα ξανακούσει. 

Αυτό όμως που μου λέτε αποδεικνύει και ότι νιώθατε εγκλωβισμένος στην εικόνα σας.

Μπορεί, ναι, μπορεί...

Αυτή η αναγνωρισιμότητα είναι λίγο ''μυστήρια''. Ανατρέχω πάλι σε κάτι που μού'χει πει η Αρλέτα: ''Στην αποτυχία κινδυνεύεις να χάσεις το μυαλό σου, αλλά στην επιτυχία την ψυχή σου''!

Είχα εφόδια για να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Δεν ήταν πως άμα δεν με αναγνώριζαν την άλλη μέρα, θα πάθαινα κατάθλιψη. Χέστηκα, δε με ενδιέφερε καθόλου! Το να είσαι αναγνωρίσιμος σε βοηθάει να βγάζεις χρήματα και να παίρνεις κι άλλες δουλειές, αλλά - ξέρετε - δεν κάνουμε μόνο επιτυχίες. Πάντα έλεγα ''OK, θά'ρθει η επιτυχία ξανά'' μετά από μία αποτυχία.

Πείτε μου μερικές αντιδράσεις του κόσμου, που να μην είναι μόνο θετικές απαραιτήτως.

Θετικές αντιδράσεις έχεις από ανθρώπους που σε πλησιάζουν για να σου πουν μερικά όμορφα λόγια. Επειδή εγώ όμως έχω κάνει και κάποιες τσιτάτες δηλώσεις, είχα και τις αρνητικές αντιδράσεις. Ας πούμε, έχω πει ότι δε γουστάρω τα παιδιά και την οικογένεια ή τη θρησκεία, την οποία σιχαίνομαι! Αυτά άμα τα λες στη νεοελληνική κοινωνία, που δεν είναι έτοιμη να τα ακούσει, αντιμετωπίζεσαι και κάπως περίεργα. Δε λέω να τρως ξύλο, αλλά...Τις προάλλες μού τηλεφώνησαν να πω τη γνώμη μου για τα συμβάντα στο Ωραιόκαστρο και απάντησα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι για ξύλο! Δεν εννοούσα φυσικά ότι θα πάω να τους δείρω ή ότι θα βάλω άλλους να το κάνουν, αλλά το ότι ήταν απλά απαράδεκτη η συμπεριφορά τους. Το τι έλαβα την επόμενη στο inbox μου, δεν περιγράφεται! Όχι απλά κακά, αλλά και εκφοβιστικά! Σύσσωμα τα φασισταριά μπήκαν στο inbox μου: ''Παλιόπουστα, παλιαδερφή, που τον παίρνεις απ' τους μετανάστες και θα σε γαμήσουμε'' και, και, και, δε μπορώ να σας τα περιγράψω!

Τα ''είδατε'' όλα;

Δεν τρόμαξα. Οι φασίστες είναι θρασύδειλοι ούτως ή άλλως. Μου έγραψαν ''Όταν έρθεις Θεσσαλονίκη, θα σε σαπίσουμε στο ξύλο'', εγώ ωστόσο πήγα στη Θεσσαλονίκη και κανείς δε με σάπισε στο ξύλο. Λυπάμαι που ζω σε μια χώρα που δεν μπορεί να εκφράσει κανείς τη γνώμη του. 

Σας ενοχλεί που απασχολεί τα ΜΜΕ η προσωπική σας ζωή;

Τώρα πια όχι...

Γεγονός είναι όμως πως ενός άλλου καλλιτέχνη η ζωή δεν θα ενδιέφερε τόσο πολύ.

Γιατί; Μπορείτε να μου πείτε;

Δεν έχει να κάνει με την αναγνωρισιμότητα.

Πάρα πολλοί είναι αναγνωρίσιμοι.

Ίσως έχει να κάνει με το παρουσιαστικό σας, με το glam, δεν ξέρω. 

Πάντως πια δεν τσαντίζομαι. Ποιον αφορά; Εδώ έβαλαν ''Ποιος γνωστός ηθοποιός είναι γκέι'' και από κάτω τη φωτογραφία μου. Δεν έχω δηλώσει ποτέ κάτι τέτοιο! 

Κι αν κάποιος όμως βγει και παραθέσει το, δικαίως, γνωστό επιχείρημα: ''Είστε δημόσιο πρόσωπο, δε βοηθάτε έτσι παιδιά που τραβάνε χοντρό ζόρι με το θέμα'';

Δεν καταλαβαίνω, η γνώμη μου έχει να κάνει με το τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του; Δε νομίζω ότι επηρεάζει τόσο το τι θα πω εγώ, ας μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Απαντώ σ' αυτούς, όχι σε εσάς τώρα. 

Κι εγώ ερωτώ απλά.

Το κατανοώ, αλλά παρόλα αυτά δε νιώθω ότι έχουν επέμβει πολύ στην προσωπική μου ζωή. Άλλοι άνθρωποι ίσως έχουν ''χτυπηθεί'' περισσότερο, προκαλώντας κιόλας με το να κάνουν δηλώσεις για τα οικογενειακά - προσωπικά τους. Εγώ δεν τό'χω κάνει ποτέ αυτό, αν και δεν έχω οικογένεια. Θέλω να πω πώς δε θά'βγαινα να μιλήσω για μια σχέση μου. Και να ξέρετε πως ότι γράφεται στο διαδίκτυο είναι αναπαραγωγή δύο - τριών πραγμάτων.

Γνωστό αυτό. Τρανταχτοί τίτλοι για να πάρουν κλικ χωρίς να λένε τίποτα στην ουσία...Πείτε μου κάτι άλλο, δεν είναι εξίσου ενοχλητικό νά'σαι ηθοποιός, να κάνεις πράγματα και να μην ασχολούνται μ' αυτά, αλλά με τα προσωπικά σου;

Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, δίνεις συνεντεύξεις και λες μερικά όμορφα πραγματάκια. Μπορεί, λοιπόν, ο δημοσιογράφος να πιαστεί απ' αυτά και να αναπτυχθεί μια ενδιαφέρουσα κουβέντα σε blogs ή σε sites.  Έτσι πάει μπροστά το όλο πράγμα για να ασχολούμαστε με ουσιώδη θέματα. Όταν ένας καλλιτέχης, όμως, ηθελημένα μιλάει για τα προσωπικά του, όπως και για το Survivor κι όλες αυτές τις παπαριές, δίνει τροφή για αναμάσημα άχρηστων πληροφοριών, κιτρινισμού, κουτσομπολιού και κατινιάς. Με ενοχλεί γενικά, όχι απέναντι σε μένα μόνο. 

Ομολογώ την αίσθηση που έχω για εσάς, ότι παρακάμφθηκε κάπου η καλλιτεχνική σας προσωπικότητα και σας ''έστιψαν''. Μπορεί και να έχω λάθος εντύπωση.

Δεν πιστεύω ότι έχω υπερεκτεθεί τόσο, όσο λέτε. Επιλέγω που θα εμφανιστώ ως αναγκαίο κακό για την προώθηση της δουλειάς μου. Θα είχα υπερεκτεθεί  αν έβγαινα παντού ή αν έμπαινα σ' όλα αυτά τα ριάλιτι, που μού'χε προταθεί. Έτσι θα γινόμουν μαϊντανός για την επικαιρότητα και για την ''κορυφή''.

Τις συνεντεύξεις σας τις διαβάζει η μητέρα σας;

Πιστεύω, ναι.

Της τις στέλνετε;

Όχι, απλά με ρωτάει και της λέω ''Πάρε αυτό το περιοδικό'' ή ''Μπες σ' αυτό το blog''. Ενημερώνεται από μένα.

Ας πάμε στην ενασχόληση με το τραγούδι. Έχει κι αυτό τις ρίζες του στην παιδική ηλικία;

Ακριβώς. Με θυμάμαι μωρό παιδί να πιάνω το μικρόφωνο και να τραγουδάω. Να τους στήνω όλους απέναντι και να τους λέω: ''Περιμένετε με να βγω''! Έχω πολλές φωτογραφίες της εποχής. Χωρίς νά'χω κάνει ολοκληρωμένες σπουδές τραγουδιού, το γύμνασα μέσα από την υποκριτική και πήρα κάποια μαθήματα. Το νά'σαι μουσικός δε σημαίνει ότι'σαι και τραγουδιστής. Θα μπορούσα να παίζω πιάνο, αλλά να μην τό'χα με το τραγούδι, να είχα απλά μουσικό αυτί.

Βέβαια, είστε ο πρώτος που ξεκινήσατε αυτή τη μόδα των ηθοποιών που τραγουδάνε. Πριν μία δεκαετία, οι μουσικές σκηνές γέμισαν από ηθοποιούς - τραγουδιστές, όχι πάντα με καλλιτεχνική επιτυχία. Είχα γράψει ολόκληρο άρθρο, θυμάμαι.

Τη μόδα του να τραγουδούν οι ηθοποιοί σε stage την ξεκινήσαμε μαζί με τον Λουδάρο αμέσως μετά το show με τη ζωή της Μαρινέλλας στο ''Παλλάς'' σε σκηνοθεσία Φασουλή. Έπαιρνα τον Λουδάρο και πηγαίναμε και τραγουδούσαμε μαζί με την Ηρώ οι τρεις μας. Έκτοτε, το ξανάκανα με τη Νίνα Λοτσάρη στο ''REX'', αλλά και με τους Χάρη Ρώμα - Τάνια Τρύπη. Αυτό που κάνουμε τώρα στο ''Ρυθμός Stage'', το πρωτοκάναμε με την Τρύπη στο ''Χυτήριο'', οι δυο μας μ' ένα πιάνο. Απλά τώρα είμαστε τρεις, ο Πετράκης, η Σιαμαντά κι εγώ, όχι μόνο με πιάνο, αλλά με πλήρη ορχήστρα. Υπάρχουν προβολές πίσω μας και φυσικά η σκηνοθεσία του Αμαραντίδη. 

Λεφτά σας έφερε αυτή η δουλειά μέσα στα χρόνια;

Μου έφερε, ναι, αρκετά χρήματα. Ειδικά τη δεκαετία 2000 - 2010 μού έφερε πάρα πολύ χρήμα και ευτυχώς συνεχίζεται η ίδια κατάσταση ακόμα και μεσ' στην κρίση. Σε καμία περίπτωση τα ίδια χρήματα, αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπή ώστε να μπορώ να εργάζομαι. Μακάρι να συνεχιστούν έτσι τα πράγματα και για μένα και για κάθε συνάδελφο μου. Δεν είμαι άνθρωπος που θέλει το ένα ή το άλλο, δεν έχω κανένα όνειρο...

Κανένα όνειρο;

Να, θέλω να πάω στην Κίνα, αν αυτό λέγεται όνειρο. Στη δουλειά μου είμαι τού ότι έρθει, αφήνομαι. Θα ήθελα, ας πούμε, να παίξω στο ''Sunset Boulevard'', χωρίς νά'μαι αυτός που προγραμματίζει τι θα κάνει τα επόμενα δέκα χρόνια. Το βρίσκω γελοίο! Όλοι οι άνθρωποι ζουν λες και θα ζήσουν για πάντα, αλλά έτσι χάνεις την ουσία του ''σήμερα'', όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται. 

Είπατε ότι βγάλατε πολύ χρήμα. Θεωρείτε ότι έγινε μία κατάχρηση του δημόσιου χρήματος αναφορικά με τα μισθολόγια ανθρώπων που εργάζονται στα ΜΜΕ; Είστε μέρος κι εσείς αυτού του πράγματος;

Βέβαια. Έγιναν μεγάλες σπατάλες, δεν το συζητώ! Είχαμε φτάσει στο σημείο να πηγαίνουμε κάθε δύο εβδομάδες στο Λονδίνο για να βλέπουμε μιούζικαλ ή στη Νέα Υόρκη για ψώνια. Πολύ άσχημο ειν' αυτό! Το βλέπουμε σήμερα που άνθρωποι έχουν την ανάγκη σου ή πεινάνε δίπλα σου. Ένα καλό, αν θέλετε, που έκανε η κρίση είναι που πέσαμε στα ''σκληρά'' και είδαμε τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας, το ότι δεν ζω μόνο για να καταναλώνω ''εγώ'', αλλά υπάρχει και το ''εμείς''. Όταν φτάνεις στο σημείο να παίρνεις ότι ζητάς, μοιραία κακομαθαίνεις.

Σήμερα έχετε φτάσει σε σημείο να διαπραγματεύεστε την αμοιβή σας;

Πάντα διαπραγματευόμουν τα οικονομικά μου κι είμαι και σκληρός απέναντι σ' αυτό. Απλά ξέρω μέχρι που με παίρνει να σταματάω. Το σταριλίκι τελείωσε! ''Δε θες εσύ; Πάμε στον επόμενο'' θα σου πουν και θα κάνουν ένα σήριαλ με πρωτοεμφανιζόμενους που δε θα τους κοστίσει. Ή κάνουν ένα ριάλιτι πού'ναι φτιαγμένο για τα κατώτερα ένστικτα, το οποίο θα σκίσει σίγουρα. Τα γνωρίζω πάρα πολύ καλά όλα αυτά.

Είχατε ποτέ μάνατζερ ή ήσασταν μάνατζερ του εαυτού σας;

Ποτέ, ποτέ! Έχω κάνει και πολλά λάθη εξ αιτίας αυτού, όπως το να έχω πληρωθεί λιγότερο απ' όσο θά'πρεπε. Να βγάλουν επίσης παραγωγοί πολλά λεφτά στην πλάτη μου.

Στον κινηματογράφο δεν έχετε μεγάλη παρουσία.

Μία ταινία έχω κάνει μόνο, του Μυριανθόπουλου. Ωραία εμπειρία. 

Άλλο πράγμα συγκριτικά με τα σήριαλ;

Ακούστε, ο κινηματογράφος πάσχει - πλην εξαιρέσεων - από μία αναπαραγωγή τηλεοπτικών κλισέ. Δεν έχει πια μεγάλη διαφορά ο κινηματογράφος από την τηλεόραση. Το σινεμά, όμως, είναι κάτι διαφορετικό, η προσέγγιση είναι άλλη, η εικόνα, η διδασκαλία, οι ώρες δουλειάς είναι άλλες. Κι εκεί όμως νιώθω ότι είμαι σπίτι μου μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά αυτή. Είμαι με κάμερες, με συναδέλφους, με σκηνοθέτη. Ακόμη και σε μια δουλειά που θα την κάνω για οικονομικούς λόγους και μπορεί να μη με εκφράζει, είμαι με ανθρώπους που συνεννοούμαι. Θέλω να πω ότι απ' αυτό το χώρο παίρνω περισσότερες χαρές παρά στενοχώριες.

Διαφημίσεις έχετε κάνει;

Όχι. Τώρα έκανα μία για την DHI, τις μεταμφυτεύσεις μαλλιών. Με ενδιέφερε η πρόταση και ήξερα και τα παιδιά που το έκαναν. 

Να τολμήσω να ρωτήσω αν κάνετε κάτι για τα μαλλιά σας; Δεν είστε πια 20 και 25 ετών.

Κάνω! Ειδικά σαμπουάν, θεραπείες και PRP.

Τι είναι το PRP;

Όταν σου παίρνουν αίμα, αφαιρούν το πλάσμα κι έπειτα στο βάζουν στην κεφαλή με μικρά τρυπιματάκια σαν τσιμπήματα. 

Έχω ανατριχιάσει ολόκληρος! Και δεν...πονάει;

Κάποια τρυπίματα πονάνε, κάποια όχι, είναι μην τύχει να πετύχεις νευράκια. Δεν είναι τίποτα, για υπόθεση 10 λεπτών μιλάμε. Δεν ξαναβγαίνουν τρίχες, αλλά δυναμώνουν κατά πολύ οι ήδη υπάρχουσες. Αυτό ξεκίνησε με αθλητές που τους έκαναν PRP στις αρθρώσεις τους ή στα γόνατα. Με μελέτες είδαν ότι έχει καλά αποτελέσματα και στο κεφάλι με την τριχοφυΐα.

Τελικά σας απασχολεί πολύ η εμφάνιση σας.

Με απασχολεί, ναι, αρκετά. Όχι από αυταρέσκεια, αλλά λόγω δουλειάς που απαιτεί μια καλή εμφάνιση...

Κι άλλοι ηθοποιοί που δεν την έχουν;

Εκ φύσεως;

Ναι.

Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που κάποιοι από μέτριοι έως καλοί εμφανισιακώς έκαναν μεγάλη καριέρα. Δεν πιστεύω ότι η εμφάνιση είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μεγαλώνουμε και θα τη χάσουμε, απλά προσέχω τον εαυτό μου γιατί θέλω να τά'χω καλά μαζί μου. Αποφεύγω επεμβάσεις, μπότοξ κ.λπ.

Δεν έχετε κάνει ποτέ;

Ποτέ, ποτέ! Προσέχω πάρα πολύ τι τρώω τα τελευταία τρία χρόνια, καθόλου ζάχαρη, τηγανητά και σάλτσες. Είχα ένα θέμα με το θυρεοειδή και κάποια στιγμή πάχυνα πάρα πολύ. Το διόρθωσα κι αυτό. Όταν δεν καπνίζεις και όταν αθλείσαι, όταν ακόμη βάζεις και τις ενυδατικές σου κρέμες, κάνεις δηλαδή μια στοιχειώδη περιποίηση, τότε η εμφάνιση σου διατηρείται από μόνη της. 

Πείτε μου μερικούς συναδέλφους σας που θαυμάζετε.

Ξέρετε ποιον γουστάρω πολύ; Τον Καραμίχο! Όπου και να τον έχω δει τον Γιώργο, τον θαυμάζω και το ξέρει. Μια ωραία φυσιογνωμία και μια εξαίρετη ηθοποιός που δεν έχει προβληθεί πολύ είναι η Μαρία Ναυπλιώτου. Εκτιμώ και τη Μαρίνα Καλογήρου ως όχι απλά συγκλονιστική, αλλά κάτι παραπάνω! Παίξαμε μαζί στο σήριαλ με τη ζωή της Λαμπέτη!

Να μια καλή στιγμή της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Εγώ δε μπορώ τους διαχωρισμούς σε έντεχνο και άτεχνο. Η χώρα της ταμπέλας είναι η Ελλάδα: ''Είσαι ηθοποιός, τι θες και τραγουδάς;'' ή ''Είσαι τραγουδιστής, τι θες και παίζεις;'' Δεν υπάρχει αυτό έξω, όταν στη σχολή τα κάνεις όλα! Είναι αυτονόητο ότι θα ξέρεις να παίζεις και να τραγουδάς!

Εσείς όμως τύχατε μεγάλης προβολής, όπως είπατε, κάτι που δεν το είχαν άλλοι. Εκεί ακριβώς, νομίζω, μπαίνει ο διαχωρισμός του ''αμιγώς καλλιτεχνικού'' από το ''εμπορικό''.

Γιατί; Δεν είναι καλό αυτό. Πρόκειται για κόμπλεξ! Στην τηλεόραση γίνονται τεράστιες μαλακίες και καλά πράγματα, συνήθως βέβαια συμβαίνει το πρώτο. Στο θέατρο γίνονται επίσης τεράστιες μαλακίες και πάρα πολλά καλά πράγματα, απλά επειδή είναι θέατρο τα θεωρούμε όλα ''ποιοτικά''. Αν το ''Θωμά, είσαι σπίτι'' τό'χε πει η Μπεζαντάκου θα κάναμε εμετό, τό'πε όμως η Πρωτοψάλτη, που για μένα είναι η κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια.

Κι η Πρωτοψάλτη έφαγε κράξιμο.

Ελάχιστο. Δεν την ξεφτιλίσανε! 

Ε, πως; Όταν στο ''Ποντίκι'' πάλι γράφτηκε ότι ''Η Πρωτοψάλτη συνεργάζεται με τον Κορκολή για να ξεπλύνει τα αλάτια απ' τη Χαβάη'', καραθάψιμο δεν είναι;

Δεν τό'χα διαβάσει, να σας πω την αλήθεια, αλλά έξυπνο το βρίσκω (γέλια). 

Αναρωτιέμαι αν μετά απ' την επιτυχία και τη ''δόξα'', αντιμετωπίσατε προβλήματα νεύρωσης.

Όπως και στον έρωτα, έτσι και στη δουλειά πιστεύω πως δεν είναι το παν. Όταν δηλαδή ακούω ''Αγάπη μου, είσαι τα πάντα για μένα'', θέλω να ξεράσω, δεν το μπορώ! Δε μπορεί νά'ναι τα πάντα ο άλλος για σένα ή ''Θέλω να χωρίσουμε άμα είμαι τα πάντα για σένα, γιατί σημαίνει ότι δεν είσαι νορμάλ άνθρωπος''. Δεν είσαι εν ολίγοις άνθρωπος με ενδιαφέροντα, με χόμπι, με κοινωνική ζωή.

Μην είστε τόσο αφοριστικός. Δεν έχει κάποιος δικαίωμα να πει στον άνθρωπο του γλυκόλογα σε ιδιωτικές στιγμές;

Να πει, αλλά να μην το κάνει κιόλας! Άμα είναι ο άλλος αγκιστρωμένος πάνω σου, σε πνίγει, δε γίνεται αλλιώς.

Τό'χετε ζήσει αυτό;

Βέβαια!

Και απλά ''φύγατε'';

Έφυγα και δεν έφυγα τελικά, γιατί όλο αυτό εξελίχτηκε σε πολύ μεγάλο έρωτα. Εξομαλύνθηκε η κατάσταση, δεν ήμουν τελικά τα πάντα. Ούτε εγώ αυτό θα τό'λεγα ποτέ και για τη δουλειά μου. Δεν είμαι ο άνθρωπος που κυνηγάει την καριέρα του απ' την ώρα που θα ξυπνήσει μέχρι που θα ξανακοιμηθεί. Δεν είναι υγιές αυτό, θά'μουν άρρωστος. Θά'βγαζα τον καρκίνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάθεις κάτι άπαξ και ζεις σ' ένα συνεχές άγχος. Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς που θα κάνω μια μεγάλη επιτυχία και θά'μαι στην πρώτη γραμμή, αλλά θα κάνω και μια μεγάλη αποτυχία που απλά δεν θά'μαι στην πρώτη γραμμή. Και τι έγινε;

Φτάσατε όμως στο σημείο να ανακηρυχθείτε σε ''πρόσωπο της χρονιάς'' από το STATUS. Το 2004, αν τα λέω σωστά. Πως νιώσατε;

Ε, ωραία! Είχα κάνει τον Μουσουλμάνο στο σήριαλ του Μανουσάκη κι εκεί έγινε το μεγάλο μπαμ με τον πρώτο μου πρωταγωνιστικό ρόλο. Την είχα χαρεί αυτή τη διάκριση, κάθομαι τώρα και κοιτάζω το βραβείο που τό΄χω βάλει κάπου να κάθεται. Ούτε μου άλλαξε τη ζωή, η ζωή σου ούτως ή άλλως αλλάζει απ' τη στιγμή που η δουλειά σου έχει αποδοχή. Διαπραγματεύεσαι το κασέ σου, αλλά το ζητούμενο είναι να μην αλλάξεις ο ίδιος. Να μη νομίζεις πως είσαι κάτι περισσότερο ή λιγότερο απ' τους άλλους. Εγώ είμαι πάντα υπέρ της ισότητας και των ίδιων ευκαιριών στους ανθρώπους. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω από έναν άνθρωπο που μαζεύει τα σκουπίδια το βράδυ, κάτι που θεωρώ σημαντικό, όπως και από έναν Πρωθυπουργό - σας φέρνω παράδειγμα τώρα δύο άκρα. Είμαι πολύ ενάντια στους διαχωρισμούς. 

Μιλάμε τόση ώρα για τα θετικά της δουλειάς σας. Έχετε δεχτεί ποτέ την απόρριψη στο χώρο σας ή ακόμη και το σνομπισμό συναδέλφων σας;

Βέβαια, εννοείται. Δε με αφορά όμως. Μπορεί, ας πούμε, εμείς ''της τηλεόρασης'' να τρώμε πόρτα από σκηνοθέτες ''ποιοτικούς''. Είναι προσβλητικό! Δε θα ήθελαν οι άνθρωποι αυτοί να δει κόσμος τη δουλειά τους; Γιατί δε θέλουν το ''ποιοτικό'' νά'ναι και ''εμπορικό'' ή γιατί θα πρέπει το ''ποιοτικό'' νά'ναι κάτι βαρύγδουπο ή δυσνόητο;

Εμένα πάντως μού αρέσει το ''δυσνόητο'', να σας πω την αλήθεια.

Μα και μένα! Ο Ντέιβιντ Λιντς μ' αρέσει! Το ''Mulholland Drive'' ακόμη δεν τό'χω καταλάβει, αλλά με εξιτάρει. Η σκηνοθεσία του, οι ερμηνείες των ηθοποιών, το λίγο ''psycho'' κλίμα του, δεν ξέρω...Όπως και ο Prokoviev μου αρέσει, που δεν είναι πολύ κατανοητός, αλλά τον έπαιζα περισσότερο απ' ότι τον Chopin!

Scriabin έχετε παίξει;

Scriabin έχω παίξει πολύ στη ζωή μου! Και Sostakovitch, πού'ναι πολυσύνθετος. Ρωτήστε τη φίλη σας, τη Ντόρα Μπακοπούλου, που την είχα δασκάλα μου στο Ωδείο για μερικά φεγγάρια, όχι πολύ. Τη συνάντησα μάλιστα προχθές στην ΕΡΤ σε μια εκπομπή και τρελάθηκε που με είδε. Ν' ακούς καλά λόγια απ' τη Μπακοπούλου με τα τόσα πράγματα πού'χει κάνει, είναι πολύ συγκινητικό! 

Πάμε πάλι στις τωρινές παραστάσεις σας. Την επιλογή των τραγουδιών την κάνατε μαζί με τον Αμαραντίδη;

Από κοινού μαζί με τον ενορχηστρωτή μας, τον Παγιάτη. Εξαιρετικό παιδί και με το εξής ταλέντο: Του δίνεις πολλά τραγούδια και τα βάζει έτσι στη σειρά που κάνουν απίστευτο γκελ στον κόσμο. Αυτό είναι επιστήμη, ξέρετε! Αν τα ίδια κομμάτια τα βάλεις σε άλλη σειρά, μπορεί και να το ''χάσεις''. 

Τραγουδάτε και στα ελληνικά και στα αγγλικά, έτσι;

Ακριβώς. Το α' μέρος είναι αμιγώς μιούζικαλ, Broadway και West End, ενώ στο β' μέρος τραγουδάμε Δαλιανίδη, Πλέσσα, αλλά και τη ''Μια πόλη μαγική'' του Χατζιδάκι και την ''Όμορφη πόλη'' του Θεοδωράκη. 

Δισκογραφία θα σας ενδιέφερε να κάνετε;

Όχι όπως είναι σήμερα, που ουσιαστικά δεν υπάρχει. Δεν μου αρέσουν οι δίσκοι στα περίπτερα και δεν ξέρω αν έχει αλλάξει η κατάσταση. Κάτι άλλο που δε θα γνωρίζετε είναι ότι εγώ πρωτομίλησα με Νταλάρα! Η μάνα μου τον λατρεύει, εικόνισμα τον έχει. Μωρό παιδί, λοιπόν, οι πρώτες μου φράσεις ήταν ''Στα ψηλά τα παραθύρια''. Αργότερα είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και προσωπικά. Θέλω να πω μ' αυτό ότι με τη δισκογραφία κατά ένα τρόπο σχετίζομαι από πολύ νωρίς, έστω ως ακροατής. Δεν τό'χω σκεφτεί για μένα, αν και είχα δύο προτάσεις από μουσικούς παραγωγούς που δεν πραγματοποιήθηκαν. Ποτέ δεν έμαθα γιατί. Ίσως γιατί τους έλεγα ότι θέλω να κάνω τα δικά μου, να τραγουδήσω ότι θέλω εγώ.

Έχετε ανασφάλειες;

Πολλές και αν δεν είχα, δεν θά'κανα αυτή τη δουλειά. Θα ήμουν ψυχασθενής ενδεχομένως...

Ούτε πολιτικοποιημένος είστε με την κομματική έννοια.

Όχι, πιστεύω ότι όλα είναι ψέματα, ένα θέατρο και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογία, έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα.

Πάντως, το να λες αυτό για τους κατοίκους του Ωραιόκαστρου, είναι μια πολιτική τοποθέτηση.

Ναι, έτσι το δέχομαι, όχι όμως ότι θα βγω να υποστηρίξω ένα κόμμα ή να τρέξω σε συγκέντρωση του. 

Αν σας ρωτούσα τι ψηφίζετε;

Θα σας πω...Κοιτάξτε, προέρχομαι από μία δεξιά οικογένεια και μικρός ψήφιζα Νέα Δημοκρατία. Δεν ήξερα τι είναι, άκουγα τον μπαμπά μου, έκανα αυτό το έγκλημα. Αργότερα γνώρισα την Αριστερά και έμαθα διαβάζοντας και συζητώντας ότι οι κομμουνιστές δεν είναι κακοί άνθρωποι, ενώ οι δεξιοί είναι οι καλοί. 

Συγγνώμη, μ' αυτά μεγαλώσατε;

Ναι...Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Ναυτικού, τι περιμένετε; Τώρα που δεν έχουμε καμία επαφή κι ένας απ' τους λόγους είναι κι αυτός που με ρωτάτε, θα μπορούσα να πω ότι ήταν και χουντικός στις απόψεις του. Εδώ και δέκα χρόνια ειν' αυτή η ιστορία! Όταν ένας άνθρωπος είναι πολύ συντηρητικός, ενώ εγώ είμαι ''γιούχου'' ως καλλιτέχνης, η οικογένεια του υποφέρει απ' αυτές τις νοοτροπίες. Καταπίεση και αυταρχισμός που δε γουστάρω κι εγώ είμαι με τη μεριά της μάνας μου, γι' αυτό και έφυγα! 

Ωστόσο, ο άνθρωπος αυτός πριμοδότησε απ' όσο κατάλαβα τις μουσικές σπουδές σας.

Ξέρετε γιατί; Ήμουν ένα παιδί πάντα υπό την προστασία του και σκόπευε να ανοίξει ένα Ωδείο στη Σαλαμίνα, δικό του - προσέξτε - όχι δικό μου, για να ζει απ' αυτό! Αυτό ήταν το όνειρο του, όχι όμως και το δικό μου. Όταν του έλεγα ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο, μου απαντούσε ''Κι άμα δεν πετύχει; Αυτό δεν είναι το σίγουρο;'' Δεν ήθελε να καταλάβει ότι εγώ δεν ήμουν του ''σίγουρου''. ''Άμα ήμουν, θα πήγαινα να γίνω αξιωματικός του Ναυτικού σαν και σένα'' του έλεγα...

Τελικά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κουβαλάει τους γονείς του, αυτό έχω καταλάβει έπειτα από συνεντεύξεις με πάνω από 500 καλλιτέχες...

Δεν έχει σημασία ο τίτλος για μένα. Δε μου λέει τίποτα το ''Είσαι ο πατέρας μου'' ή ''Είσαι η μάνα μου''!

Δε νομίζω να το αντιλαμβάνεστε το ίδιο, το είπατε πριν: ''Είμαι με τη μεριά της μάνας μου''.

Άμα η μάνα μου ήταν κάθαρμα, το ίδιο θα αντιλαμβανόμουν, να είστε σίγουρος! Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν εξυπακούεται, επειδή ο άλλος τυχαίνει νά'ναι πατέρας σου. Με το ζόρι, δεν γίνεται!

Έχετε καταγεγραμμένους καυγάδες στον χώρο σας;

Ναι, πως δεν έχω...Στις συνεργασίες μου είμαι αρνάκι. Χαμηλών τόνων, συνεπής. Άμα μου πατήσουν τον κάλο, όμως, γυρίζει το μάτι και γίνομαι άλλος! 

Έχετε εκρήξεις θυμού;

Τώρα πια όχι, είχα λόγω βιωμάτων. Το παλεψα μόνος μου, διάβασα πολύ. Ασχολήθηκα βασικά με τη μεταφυσική, πάρα πολύ!

Όπως;

Ασχολήθηκα πάρα πολύ με την καμπάλα. 

Θρησκεία δεν είναι ή κάτι παρεμφερές; Δεν τό'χω ψάξει.

Δεν είναι θρησκεία, είναι φιλοσοφία. Η καμπάλα είναι, σύμφωνα μ' αυτήν, η αρχή των πάντων και πάνω της πάτησαν όλες οι θρησείες, ακόμα και ο χριστιανισμός. Αν το ψάξετε, ο Αριστοτέλης λέει τα ίδια πράγματα με την καμπάλα. Όλα αυτά σε βοηθούν να ηρεμήσεις και να γίνεις καλύτερος, κατανοώντας τη θέση σου μέσα στο σύμπαν.

Ασχοληθήκατε και με τη σαϊεοντολογία;

Όχι, αυτή είναι σύγχρονη φάση, του 20ου αι., δε θα με ενδιέφερε. Με το Τάο έχω ασχοληθεί λίγο, αλλά θα με ενδιέφερε να μελετήσω περισσότερο τον Βουδισμό. Γενικά, λατρεύω τη φιλοσοφία και αποτάσσομαι μετά βδελυγμίας τη θρησκεία.

Δηλώνετε δηλαδή όχι άθεος, αλλά άθρησκος. Ο άθεος, ξερετε, στην ουσία αποδέχεται την ύπαρξη του Θεού, απλά την αρνείται.

Όχι, άθεος σε καμία περίπτωση. Πιστεύω απλά ότι όλες οι θρησκείες είναι ένα κράμα φιλοσοφιών, που φτιάχτηκαν για να χειραγωγήσουν τις μάζες. Κάποιους βόλευε όλο αυτό. Θα σας πω κάτι και όπως ακουστεί: Θεωρώ ύβρι τον χριστιανισμό! Σέβομαι τους ανθρώπους που πιστεύουν, γιατί η πίστη δε χρειάζεται απόδειξη. Μπορεί να σέβομαι τον Άνθρωπο που λέγεται Ιησούς Χριστός, αλλά όχι την κατάντια του Λόγου Του στο πέρασμα των αιώνων από συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα λέει όλα ο Καζαντζάκης στον ''Τελευταίο Πειρασμό'' του. Δε μπορώ επίσης να καταλάβω πως μια γυναίκα είναι χριστιανή, όταν έχει περίοδο και θεωρείται μολυσμένη και δε μπορεί να μπει στο Ιερό! Άμα ήμουν γυναίκα και το πίστευα αυτό, δε θα σεβόμουν τον εαυτό μου! Ή δε μπορώ να καταλάβω πως ένα από τα ωραιότερα πράγματα, όπως είναι το σεξ, έχει δαιμονοποιηθεί τόσο ώστε να σε απειλούν μονίμως με φωτιά και Κόλαση! 

Τελευταία, έχουν ''ξεφύγει'' πολλοί μητροπολίτες και εκτοξεύουν φασιστικό μένος, αυτή είναι η αλήθεια.

Μίσος, όχι απλά μένος. Βγαίνει ο πάπαρδος και λέει να σαπίσει το στομάχι αυτού που δε νηστεύει ή ότι οι γκέι είναι μιάσματα. Αυτοί, τώρα, είναι οι εκπρόσωποι του Θεού και πάνε και τους φιλάνε τα χέρια; Θα μας τρελάνουν; Πέθανε ο Χριστόδουλος και του βρήκαν ολόκληρους θησαυρούς. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, βγάζει μάτι!

Τι είναι αυτό που θα σας έριχνε κάτω με κατάθλιψη;

Το να με προδώσει ένας άνθρωπος που αγαπούσα και είχα πιστέψει σ' αυτόν και δε μιλάω ερωτικά μόνο. Με θλίβει η αγένεια, με αρρωσταίνει, ειδικά των Ελλήνων. Σιχαίνομαι το νεοελληνικό τρίπτυχο ''καφρίλα - κοψίδι - σουβλάκι''. 

Κύριε Μπεγνή, κάπου εδώ τελειώσαμε. Είπαμε πολλά και εγώ προσωπικά σας γνώρισα καλά ως προσωπικότητα. Ελπίζω και οι αναγνώστες της συνέντευξης μας.

Κι εγώ το ελπίζω. Σούπερ ήτανε, πολύ χαίρομαι ειλικρινά!

  * Η συνέντευξη με τον ηθοποιό Μέμο Μπεγνή πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 5 Μαρτίου 2017, από τις 8 έως τις 10 το βράδυ, στο σπίτι μου, κατ' αποκλειστικότητα για το blog Άσματα και Μιάσματα. Απαγορεύεται η αντιγραφή μέρους ή ολόκληρης της συνέντευξης.

** Οι παραστάσεις με τίτλο ''Cine - Musical'' σε κείμενα και σκηνοθεσία Πάνου Αμαραντίδη με τους Μέμο Μπεγνή, Παναγιώτη Πετράκη και Εύη Σιαμαντά, ολοκληρώνονται αυτή τη Δευτέρα (Μεγάλη Δευτέρα) 10 Μαρτίου στη μουσική σκηνή ''Ρυθμός Stage'' της Ηλιούπολης.