Μα πως κάνουν έτσι όλοι με τα λουλούδια στα social media λόγω Πρωτομαγιάς; Τι τρυφεροί άνθρωποι που έγιναν ξαφνικά, με την καλή κουβέντα στο στόμα για πρωτομηνιά; Ελάχιστοι πάλι ασχολήθηκαν με τον πραγματικό εορτασμό της ημέρας, τα δικαιώματα του εργάτη κ.λπ. την ίδια ώρα που - απ' ότι διάβασα - καθαρογράφονταν τα νέα μέτρα στο Χίλτον. Εγώ πάλι ουδέποτε είχα καλή σχέση με τα λουλούδια. Θεωρούσα βλακώδες να κάθεσαι και να μιλάς στην τριανταφυλλιά σου, λόγου χάριν, λες και υπήρχε περίπτωση να σου απαντούσε ποτέ. Σαν τη Marianne Faithfull, την Ιέρεια του ''sex, drugs and rock'n'roll'' να πούμε, που φώναζε ''Σαίξπηρ'' ένα φυτό στη βεράντα της. Και τώρα στο καινούργιο σπίτι, όποτε μου φέρνουν για τα καλορίζικα κάνα μικρό γλαστράκι, το παρατηρώ να δω αν θα βολέψει για...τασάκι. ''Αυτό'' μου είπε η φίλη μου η Μάιρα τις προάλλες, ''είναι εσωτερικού χώρου. Θέλει πότισμα μία φορά τη βδομάδα''! Έτσι μου είπε, όταν μου παρέδωσε μια γλάστρα με ένα, ομολογουμένως όμορφο, κόκκινο φυτό, μόνο που την ώρα που μου τό'δινε, εγώ σκεφτόμουν: ''Άσ' το εδώ κι αυτό και θα καλοπεράσει''...Τα ξεχνάω τα έρμα τα λουλούδια, δεν τα ποτίζω όπως θά'πρεπε ή, αντίθετα, τα παραποτίζω και σαπίζουν. Δεν έχουν κι αυτά φωνή να μου πουν ''Διψάω, πότισε με'', να κάνουν ένα θόρυβο, κάτι τέλος πάντων, όπως με ειδοποιεί ο ατμομάγειρας ότι το φαΐ είναι έτοιμο και πρέπει να τον κλείσω. Δυο - τρεις βασιλικούς έχω πάρει τους τελευταίους μήνες από τη λαϊκή, τον ένα πετάω, τον άλλο φυτεύω. Μια λεβάντα πάλι που μου φέρανε μέσα σε ένα μήνα γέρασε, έπεσε και ακόμα μοιάζει με τηγανητό καλαμαράκι στην καλύτερη ή και με παιδί της θαληδομίδης στη χειρότερη. Αυτήν προσπάθησα να την αναστήσω, βέβαια, αλλά δεν...
Ακούω μερικούς να λένε ότι έβαλαν στο μπαλκόνι τους από κισσούς μέχρι πιπεριές και φασολιές και αναρωτιέμαι πως διάολο γίνεται και μένα ούτε ένας βασιλικός δεν κατορθώνει να επιβιώσει στα χέρια μου. Και να πεις ότι δεν μ' αρέσει να τα βλέπω αλλού τα λουλούδια! Μ' αρέσει, τον παραμικρό χρόνο ωστόσο δεν προτίθεμαι να καταναλώσω για πάρτη τους. Κάποτε ήταν της μόδας τα πλαστικά, στα 70s και στα 80s μετά, νομίζω. Και γαμώ τα κιτς! Γέμιζαν τα σαλόνια από κίτρινες πλαστικές τουλίπες πάνω σε σεμεδάκια κι άπαξ ήταν και λίγο τεμπέλα η νοικοκυρά, έπιαναν και μάκα απάνω με το πέρασμα του χρόνου, ούτως ώστε όχι να τα μυρίσεις δεν σού'κανε διάθεση, αλλά ούτε να τα ακουμπήσεις για να διαπιστώσεις αν είναι αληθινά ή ψεύτικα. Ήταν μια λύση, βέβαια, για όσους περιφρονούσαν την ανθοκομική και θέλανε να δείχνουν ευαίσθητες ψυχές. Παπαριές! Τα λουλούδια είναι για τα χωριά και τους κάμπους. Να πάρεις φόρα και να κυλιστείς απάνω τους, όπως είχα κάνει ένα Πάσχα στην ανθισμένη Λήμνο. Να βάψει το τζιν σου από το κίτρινο της μαργαρίτας και το κόκκινο της παπαρούνας. Να βγάλουν φουσκάλες τα χέρια σου σαν κάνεις το λάθος και κόψεις τσουκνίδες. Να πιείς νερό μέσα σε λουλούδια -''σκυλάκια''. Έτσι, ναι. Δεν έχουν την ανάγκη σου τα λουλούδια, δεν βασανίζονται από μετοίκηση μέσα στις πόλεις, μια και οι μερικοί που λέω πιο πάνω πιστεύουν ότι τα φυτά έχουν αισθήματα. Τι διαφορά έχει ένας βασιλικός που πωλείται σε γλάστρα από ένα κοτοπουλάκι που πωλείται επίσης μέσα σε χαρτόκουτο, ζωντανό, για τις μέρες του Πάσχα; Μεγάλη διαφορά, κατά τη γνώμη μου. Ο βασιλικός - πάλι αν υποτεθεί πως ''νιώθει'' - δεν είναι υποχρεωμένος να τρώει το καυσαέριο της Κοδριγκτώνος. Το κοτοπουλάκι, απ' την άλλη, ποιος ξέρει που θα καταλήξει...Σαν κάτι χαζοαμερικανούς που αγόραζαν κροκοδειλάκια στα πιτσιρίκια τους και μόλις μεγάλωναν λίγο τα πέταγαν στη λεκάνη της τουαλέτας και τράβαγαν και το καζανάκι. Να πως γράφονται τα σενάρια των ταινιών τρόμου, κατάλαβες; Γι' αυτό σου λέω, καλύτερα άδεια τα μπαλκόνια μας. Το πολύ - πολύ με ένα τραπέζι και λίγες καρέκλες, ένα φαναράκι, ένα κερί αντικουνουπικό και ένα μεγάλο τασάκι. Χωρίς κανένα άγχος για το αν ο βασιλικός σου δει μιαν ωραία μέρα τα ραδίκια ανάποδα και η μολόχα σου πάρει όψη μαλλιού της γριάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου