Ενθάδε κείται νεότης

Το ένα από τα δύο μπροστινά μου δόντια, στην πάνω γνάθο, κρέμεται πλέον από μία κλωστή. Φοβάμαι πως άμα φάω κάτι με δύναμη ή ακόμη και να φταρνιστώ, θα μου φύγει και θα το ψάχνω. Αναγκαστικά θα βγάλω και το άλλο, το διπλανό, θα φτιάξω τα δόντια μου εν ολίγοις και αυτό θα κοστίσει ακριβά. Θυμάμαι συχνά τον Βέγγο που σε μία ταινία του απευθυνόταν στο Θεό σχετικά: Μας δίνεις που μας δίνεις τη μασέλα μας, δεν την αφήνεις γερή τουλάχιστον να μην τρέχουμε; Σκέφτομαι πως όταν συμβεί το μοιραίο, να ''πέσει'' το δόντι μου, θα πρέπει να τρέξω στον οδοντίατρο την ίδια μέρα κιόλας, αλλιώς δε θα μπορώ να κυκλοφορήσω ούτε μέχρι τον Πακιστανό για τσιγάρα στη γωνία. Βασικά, όμως, με στενοχωρεί που τώρα, στα 43 μου, άπαξ και φτιάξω τα μπροστινά μου δόντια, θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι της μέχρι τώρα ζωής μου. Το σήμα - κατατεθέν μου, να το πω αλλιώς...Τα δόντια μου τα έσπασα σε ηλικία 6 - 7 ετών μεσ' στο σπίτι σε ένα κυνηγητό με τον αδερφό μου. Έπεσα με τα μούτρα στο πάτωμα - θυμάμαι καλά τη σκηνή - κι όταν σηκώθηκα τα δόντια μου είχαν χωριστεί στα δύο. Η μάνα μου, νέα κι αυτή τότε, είχε αντιδράσει σα να συνέβη το απόλυτο Κακό: Τα έχεις αλλάξει τα δόντια σου, φώναζε, άρα θα μείνεις φαφούτης από δω και πέρα...Τελικά φαφούτης δεν έμεινα, ούτε καν επηρεάστηκε η ομιλία μου. Με φώναζαν απλά ''λαγουδάκι'' για κάποιο διάστημα μέχρι που μεγάλωσα και όχι μόνο συνήθισα αυτή την ιδιαιτερότητα ανάμεσα στα χείλια μου, αλλά μου άρεσε κιόλας. Με τα δόντια αυτά υποδυόμουν τον κόμη Δράκουλα στους φίλους μου, αφού αγαπούσα παιδιόθεν τον Christopher Lee και τις ταινίες γοτθικού τρόμου της Hammer. Με τα δόντια αυτά αισθανόμουν σαν αιλουροειδές όποτε τσάκιζα καμία μπριζόλα - δε χρειαζόμουν καν μαχαίρι, όπως όλοι οι άλλοι. Με τα δόντια αυτά μπορούσα να φτύνω όποιον ήθελα κατάμουτρα - δε χρειαζόταν ν' ανοίξω καν το στόμα μου, το σάλιο εκτοξευόταν από τις θήρες των μπροστινών δοντιών. Τώρα που μεγάλωσα, ωρίμασα θα έλεγα, και από μία άποψη έγινα μεσήλικας, ετοιμάζομαι να αποχωριστώ τα σπασμένα δόντια μου. Να τα αντικαταστήσω από καινούργια, καλογυαλισμένα, ποιος ξέρει από τι υλικά φτιαγμένα, εγώ που μια ζωή σιχαινόμουν αυτούς και αυτές που κάνουν πάνω τους επεμβάσεις σε μύτες, χείλια, οδοντοστοιχία κ.λπ. Σημεία των καιρών, βλέπεις, ή, σωστότερα, σημεία των χρόνων. Το τέλος των μπροστινών δοντιών ήρθε με το πέρασμα μου στην όχθη των 40 και πέρα. Με την εμφάνιση της πρεσβυωπίας, το άσπρισμα στα γένια μου, την ξηροδερμία και το αραίωμα των μαλλιών στην κορυφή τους, για το οποίο ξεκίνησα άμεσα θεραπεία και με χαρά είδα να αποδίδει καρπούς. Θα τα φυλάξω τα δυο δόντια μου σα να είναι απολιθώματα της παλαιοντολογικής περιόδου. Θα τα κλείσω σ' ένα μικρό μαύρο κουτί, θα του βάλω μια μοβ κορδέλα και θα γράψω: Ενθάδε κείται νεότης!