ΑΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΜΕΡΗ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ...ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΥΝ!

Αν δεν πήγαινα και χθες βράδυ να δω την παράσταση, ο σκηνοθέτης φίλος μου Βασίλης Νικολαΐδης θα παρεξηγιόταν και με το δίκιο του! Πρώτον, δε λέει να παρεξηγηθείς με τον Βασίλη, αφενός διότι είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και αφετέρου ένας εξίσου πολύ καλός θεατρικός σκηνοθέτης. Και δεύτερον, το να ζεις μια βραδιά μαγείας (αυτήν που αποζητούσε πάντα με το έργο του ο Κάρολος Κουν) στο θρυλικό μαύρο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τις μουσικές και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, αν μη τι άλλο, κρίνεται απολύτως απαραίτητο! Η παράσταση ονομάστηκε Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές, με άλλα λόγια φέρει τον τίτλο του τραγουδιού που κλείνει το έργο και που αποτελεί ανέκδοτη σύνθεση του Χατζιδάκι από το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι σε στίχους της Αγαθής Δημητρούκα.

Επί σκηνής, η Κάτια Γέρου άλλοτε ως μοιραία Μπλανς Ντιμπουά και άλλοτε ως νευρωτική Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο να ζωντανεύει με τρομερή κίνηση και υποκριτική δεξιότητα όλες τις γυναίκες ηρωίδες του Τένεσι Ουίλλιαμς, του Ζαν Ανούιγ, του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα! Να αλλάζει ρούχα, να συνδέει με χιούμορ ενίοτε το ένα έργο με το άλλο που προηγήθηκε, να υποδύεται διαφορετικά πρόσωπα ταυτοχρόνως και όλα αυτά μέσα σε μία ώρα και είκοσι λεπτά! Καταλυτική εν μέρει και η παρουσία επί σκηνής του Θόδωρου Κοτεπάνου ως πιανίστας, ακορντεονίστας, αλλά και ως ένας δεύτερος ακαθόριστος χαρακτήρας. Στη φωτογραφία φοράει την καμπαρντίνα του Νίκου Γκάτσου, την οποία παραχώρησε η Δημητρούκα για τις ανάγκες της παράστασης! Για καλά vibes, θα έλεγα εγώ!

Πολύ έξυπνη η ιδέα του Νικολαΐδη να κάνει μια συρραφή απ' όλα τα έργα που σημάδεψαν κυριολεκτικά την ιστορία όχι μόνο του Θεάτρου Τέχνης, μα και του νεοελληνικού θεάτρου γενικότερα. Οι μονόλογοι των γυναικών που υποδύθηκε η Γέρου εμπλουτίστηκαν με φράσεις του ίδιου του Κουν κυρίως στην έναρξη και το τέλος της παράστασης. Γιατί καθ' όλη την παράσταση ήταν εμφανής η προσπάθεια να μη χαθεί το μέτρο μεταξύ των έργων που εναλλάσσονταν διαδοχικά. Καταλληλότερος κρίκος αποδείχθηκε η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, όπου ενώ στο εναρκτήριο απόσπασμα από το Λεωφορείον ο Πόθος βασίστηκε στο Χάρτινο το φεγγαράκι, στον Κύκλο με την κιμωλία του τέλους ακούστηκαν σχεδόν όλα τα, γραμμένα για την παράσταση, τραγούδια! Δεν τη φοβόμουν καθόλου την τραγουδίστρια Κάτια Γέρου, γνωρίζοντας πόσο μεγάλη εμπειρία έχει στο τραγούδι και γουστάροντας πάντα να ακούω ηθοποιούς να τραγουδάνε!

Κάποιοι πίσω μου σχολίαζαν: μα καλά, παίζει και ακορντεόν ο Κοτεπάνος εκτός απο πιάνο; Που να ξέρει ο κόσμος ό,τι το ψευδώνυμο του Θοδωρή μπορεί να είναι Κοτεπιάνος, όποιος όμως κοιτάξει τα credits του άλμπουμ Είδωλα (Σείριος, 1986) της Αλίκης Καγιαλόγλου θα δει ό,τι στο τραγούδι Lily Marlen την ερμηνεύτρια συνοδεύουν αυτός στο ακορντεόν και ο Μάνος Χατζιδάκις στο πιάνο! Χρόνια του πολλά, επίσης, του Θοδωρή για τη χθεσινή ονομαστική εορτή του- μου το θύμισε ο ίδιος στα καμαρίνια του Θεάτρου Τέχνης!

Κι εδώ, το τρίο των άξιων συντελεστών της παράστασης: ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης, η ηθοποιός Κάτια Γέρου και ο μουσικός Θόδωρος Κοτεπάνος! Χάρηκα πολύ που είδα τόσο τους ίδιους, όσο και την κοινή τους προσπάθεια, η οποία στέκεται σαν ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον πρωτεργάτη Κάρολο Κουν για τα είκοσι χρόνια από την αναχώρηση του. Η παράσταση θα παίζεται για ένα μήνα ακόμη και βέβαια δεν προσφέρεται για επαναπροσδιορισμό των έργων, αλλά για συγκίνηση και μάλιστα μεγάλη!