ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ- ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ: ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ!

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ (θα δημοσιευθεί στο ερχόμενο δίφωνο. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκδοση του cd Νεροποντή, αλλά και το εξώφυλλο του τεύχους, στο οποίο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται μαζί με τον Δημήτρη Αποστολάκη των Χαΐνηδων):

Μου έλεγε ένας φίλος μου που είχε πάει σε εκείνη τη συναυλία των Cure ότι περιέργως όταν βγήκε σαπόρτ ο Αλκίνοος δεν έφαγε κράξιμο, αλλά έκανε χαλαρά το προγραμματάκι του, άρεσε σε όλους και μετά έφυγε. Πώς τα καταφέρνετε αλήθεια να σας συμπαθούν εξίσου παραδοσιακοί, έντεχνοι και ροκάδες;
Στους Cure εκείνη τη μέρα ήταν να παίξουμε ή εκεί ή κάπου αλλού. Επειδή όμως θέλαμε κι εμείς να τους δούμε, μας έκατσε καλά η πρόταση του διοργανωτή να ανοίξουμε τη συναυλία τους. Γενικά δεν είχα κανένα φόβο, αφού εγώ ως ακροατής ακούω μουσική ανεξαρτήτως ειδών, έτσι όπως –συχνά λανθασμένα- πιστεύω ότι ακούει κι ο υπόλοιπος κόσμος. Ακούω με την ίδια αγάπη τον Μπαχ και τους AC/ DC, δηλαδή οτιδήποτε έχει να μου δώσει ενέργεια και αλήθεια. Ένας θεατής, με μαλλί και κραγιόν αλά Smith, με κορόιδευε από κάτω. Ο Smith ήταν ο εαυτός του. Εγώ ήμουν ο εαυτός μου. Εκείνος ήταν μασκαράς.

Ξεχωρίζετε την ατομική από την καλλιτεχνική πορεία του καλλιτέχνη;
Οπωσδήποτε! Λατρεύω ένα δίσκο των Γάλλων Noir Desires. Ο τραγουδιστής και στιχουργός τους σκότωσε τη γυναίκα του και τώρα βρίσκεται στη φυλακή. Τι θα κάνω δηλαδή εγώ, θα σταματήσω να ακούω τη μουσική του; Η τέχνη πετάει πάνω απ’ το μικρό, ανθρώπινο, τραγικό μέρος της ύπαρξης μας. Μπορείς να πάψεις να ακούς τα τραγούδια του Άκη Πάνου επειδή σκότωσε ή επειδή τον έλεγαν ακροδεξιό; Βασιλικό δεν έλεγαν τον Βαμβακάρη; Θα σταματήσει να με συγκινεί το Τα ματόκλαδα σου λάμπουν;

Γενικώς έχετε τη δημόσια εικόνα του καλού παιδιού μακριά από καταχρήσεις, του ευγενή Αλκίνοου. Τι λέτε εσείς γι' αυτό;
Η δημόσια εικόνα, έχοντας πάντα μια δόση αλήθειας, κρύβει το αληθινό πρόσωπο μιας πραγματικότητας. Έχω κι εγώ τις πομπές μου. Ίσως να τις θεωρώ αδιάφορες για τους άλλους και υπερβολικά ιερές για μένα ώστε να τις μοστράρω ή να τις διαφημίζω. Κι αυτό έχει κόστος. Μια υπόνοια αμαρτωλού βίου πουλάει πάντα καλύτερα. Μόνο μέσα από τα τραγούδια εκφράζομαι. Δε βγαίνω συχνά έξω, δεν ξενυχτάω σε δημόσιους χώρους, μου αρέσει η μοναχικότητα. Ρεμπελιάζω, αυτοκαταστρέφομαι με φίλους και κυρίως μόνος μου. Κλείνομαι στο δωμάτιο, πίνω, καπνίζω, διαβάζω, σιωπώ, ουρλιάζω, ακούω μουσική, παλεύω με τέρατα και αγγέλους και ζω ψυχεδελικά σενάρια στο μυαλό μου. Καμιά φορά πάω στα τέσσερα στο κρεβάτι, γελοίος και ένδοξος, θριαμβευτικά ηττημένος. Αυτό ακριβώς περιγράφω στο τραγούδι Μια νύχτα, στον τελευταίο δίσκο. Ίσως είναι ένα είδος εγωισμού όλη αυτή η εσωστρέφεια.

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (θα δημοσιευθεί στο ερχόμενο ΠΟΠ+ΡΟΚ. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκδοση ενός cd- αφιέρωμα στη Λένα Πλάτωνος με δεκαπέντε τραγούδια από τη δισκογραφία της και την ολοκαίνουργια Red Rosy):

Στο premium cd του τεύχους αυτού, υπάρχει ένα ολοκαίνουργιο αγγλόφωνο τραγούδι σας. Στο σύνολο του δισκογραφημένου έργου σας δεν συναντάμε τραγούδια σε άλλη γλώσσα, πέραν του Hoping by shopping από τις Μάσκες Ηλίου, αν τα λέω σωστά. Πόσο σας απασχόλησε το ζήτημα της χρήσης ελληνικών ή αγγλικών στίχων;
Με πηγαίνετε πολύ πίσω, αρχές της δεκαετίας του 1970, τότε που στο σπίτι της Ντόρας Μπακοπούλου είχαν μαζευτεί άτομα της αθηναϊκής διανόησης. Εγώ εκεί παρουσίαζα τα πρώτα μου τραγούδια σε αγγλικούς στίχους και σε ποπ ρυθμούς. Μόλις είχα γυρίσει από τη Βιέννη άλλωστε. Έπαιζα λοιπόν και τραγουδούσα μέχρι που σηκώθηκε πάνω ο ποιητής Νίκος Καρούζος και είπε αυστηρά: Ελληνικούς στίχους! Πετάγεται τότε ο ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος και του απαντάει: Τι λες, βρε; Άσε την κοπέλα να εκφραστεί διεθνώς! Κι αρχίζουν μεταξύ τους ένα καυγά απίστευτο για τα τραγούδια μου (γέλια). Εγώ βέβαια πήρα τους κραδασμούς από τον Καρούζο, διότι τον Διαμαντόπουλο τον είχα σίγουρο, με το μέρος μου. Είχε δίκιο όμως από την άλλη μεριά και ο Καρούζος, που σαν ποιητής είχε ψάξει και τιμήσει την ελληνική γλώσσα. Που ήταν η δικιά μου γλώσσα;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ από πού πηγάζει όλο αυτό το ταλέντο σας;
Να σας πω την αλήθεια, όταν φτιάχνω κάτι, τις περισσότερες φορές γίνεται εν ριπή οφθαλμού, μια κι έξω. Αυτό με προβληματίζει πολύ, γιατί δεν αισθάνομαι να είμαι εγώ η οντότητα που το δημιουργεί, αλλά λίγο μετά μου δημιουργείται η αίσθηση ότι είμαι ένας σωλήνας, ένα φίλτρο ή – αν θέλετε – το όργανο, που έπαιξε μια ανώτερη δύναμη.

Κυρίως όμως σας απορρόφησε η Laurie Anderson και όχι το αμιγώς rock, παρ’ όλες τις αναφορές σας από το εξωτερικό.

Τρελάθηκα όταν αγόρασα το CS60, το αναλογικό σύνθι της YAMAHA! Μου το φέρανε μια μέρα που παρέδιδα μαθήματα πιάνου στο σπίτι μου, παράλληλα με τις εκπομπές μου στο Τρίτο Πρόγραμμα και λίγο προτού ξεκινήσω τη δισκογραφία μου. Τι να σας λέω, δεν έγινε τελικά εκείνο το μάθημα! Είχα ανοίξει το συνθεσάιζερ και χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τι έκανα, τραβούσα τα διάφορα μπλιμπλίκια που οδηγούσαν σε πάρα πολλές διαφορετικές συχνότητες, θορύβους και ήχους. Ήμουν τόσο σίγουρη γι’ αυτό το μαραφέτι που είχα πουλήσει πιάνο για να το αγοράσω, τόσο συνεπαρμένη, ώστε λίγο μετά το φοβήθηκα. Το έβαλα σε μια γωνιά, το έκλεισα και το άφησα! Είπα θα το πλησιάζω σιγά – σιγά, γιατί αυτό έτσι και μου πάρει τον αέρα, χάθηκα μέσα του! Έπρεπε εγώ να του πάρω τον αέρα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ (θα δημοσιευθεί στο ερχόμενο δίφωνο. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκδοση της ταινίας Αλδεβαράν του Ανδρέα Θωμόπουλου, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Πουλικάκος, σε συλλεκτικό dvd μαζί με το τεύχος):

Έχετε μελοποιήσει τον Εγγονόπουλο. Σας εξέφραζε η σουρεαλιστική ποίηση;

Για τον Εγγονόπουλο μόνο μπορώ να λέω: Ο Έλλην ποιητής! Ευτυχώς τον είχα γνωρίσει, λίγο βέβαια, όχι όσο τον Εμπειρίκο. Αρχές του ΄60 με την ευκαιρία της έκδοσης του Πάλι, μέσω του Νάνου Βαλαωρίτη, γνώρισα τον Εμπειρίκο. Κάποτε μάλιστα μου έδωσε τον Μεγάλο Ανατολικό του να τον μεταφράσω στα αγγλικά.

Δεν το κάνατε ποτέ όμως.

Έπρεπε να αφιερώσω σχεδόν όλη μου τη ζωή, αφού πρόκειται για ένα έργο σωστό έπος!

Μιλήστε μου λίγο για το περιβόητο καφενείο Βυζάντιο.

Ήτανε κάτι μεταξύ ανοιχτού Πανεπιστημίου και ουδετέρας ζώνης! Στο ένα τραπέζι κάθονταν μεγαλοεκδότες και υπουργοί και στο διπλανό, έμποροι ναρκωτικών και άλλοι του υποκόσμου. Έβλεπα και τον Μάνο Χατζιδάκι να κάθεται συχνά εκεί με τον Γιώργο Εμιρζά ή τον Κόκα, τον διευθυντή της Ελευθερίας, της εφημερίδας. Μάλιστα θυμάμαι τον Χατζιδάκι με τον Κόκα, μεγαλόσωμοι κι οι δύο, να πίνουν τον αργιλέ τους. Με κανονικό καπνό, βέβαια, μη φανταστείτε παραβατικά πράγματα!

Αληθεύει ό,τι υπήρξατε ο πρώτος που έφερε LSD στην Ελλάδα οδικώς από το Λονδίνο;

Ναι, το 1967! Είχα μεταφέρει acid σε μια κρυστάλλινη μπάλα που έβγαζε καμιά χιλιοδιακοσαριά δόσεις! Σκόπευα να το πετάξω στη λίμνη του Μαραθώνα, αλλά φαντάζεστε να έπιαναν οι παραισθήσεις στρατιώτες και μπάτσους και να μην ήξεραν τι τους συμβαίνει; Θα γινόταν μακελειό στην Αθήνα!