LOS AORATOS!

Τα τραπουλόχαρτα δεν προάγουν τις ανυπόστατες μικροπρέπειες, μα πάνε για μπάνιο σε παραλίες του Βουκουρεστίου και οι Αλβανοί εργάτες στην Ακαδημία Πλάτωνος συναγωνίζονται τους Κινέζους- θα έλεγα, τσουρουφλίζουν τα μουστάκια τους και φυλάνε ένα κεραυνόπληκτο κυνηγό στο στόμα. Αυτά είδε και ο Φασμπίντερ και έκλεισε εκνευρισμένος την τηλεόραση που έπαιζε Cosmos. Τα φασιστάκια που κουνάνε τα κωλαράκια τους χωρίς να εμποδίζουνε κανένα παρά μόνο τον φτερωτό, ο οποίος προβληματιζόταν εάν οι κομπάρσοι θα ήταν γυμνοί απ' τη μέση και κάτω ή απ' τη μέση και πάνω. Οι πρωινές μπεκάτσες τραγουδούν Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη, παστωμένες σα να κολλάει το ράμφος τους από τα σιρόπια που θα φέρουν τα παιδιά. Πορτογαλικό ειν' αυτό! Είπε και συνεθλίβησαν οι τρεις μοίρες και οι πέντε χορταρούδες. Οι δε τρεις λιανοχορταρούδες έστριψαν βιαστικά στη γωνία, διέσχισαν με μεγάλη ταχύτητα την πλατεία Αβησσυνίας και βούτηξαν στον Βόσπορο για να ξεπλύνουν τον ιδρώτα που δεν ήταν και ιδρώτας, αλλά φωσφορικό οξύ. Το νεροζούμι ξέφυγε απ' την κατσαρόλα του δημαρχείου και αυτοσερβιρίστηκε στην Αρχιεπισκοπή Πασών των Ρωσιών. Πίσω, αλήτες! ούρλιαξε ο ταγματάρχης Κρόνινμπεργκ και τράβηξε το σπαθί του κοιτάζοντας άγρια τριγύρω, μα και ανάμεσα στα σκέλια του που δεν ήταν σκέλια, αλλά ήταν χέλια. Και τότε έσκασε στα γέλια, ώσπου μετατράπηκαν σε κουνέλια. Απ' τον λαχανωτό ουρανό, μια φωνή βροντερή ακούστηκε να λέει: Σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ, προτού το Day Tripper γίνει latin διασκευή από Κοζάκους σκευωρούς. Ο Ναύαρχος Γιαμαμότο έβγαλε το καπέλο του και έξυσε το μεγάλο σπυρί στο κεφάλι του, χορεύοντας σέικ σε μια πίστα από πεταμένα σέικερ. Η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ θ' αρχίσει σε μισή ώρα, ανακοίνωσε στον Αρειανό βοηθό του, ο οποίος πρασίνισε από το κακό του και στη συνέχεια επανήλθε στο φυσιολογικό του χρώμα, το λαχανί. Απλά παίζει με τους τόνους και βάζει πολλές τελείες από το εργοστάσιο τελειών, πετρών και παυλών του Ορχομενού. Σύρε την καρότσα από τα παραμελημένα πλυσταριά του φιλοθεάμονος κοινού και ψήσε την πίτσα που ξέβρασαν τα κύματα ακροθιγώς, είπε η Σουλιωτοπούλα και πριν βράσει τις σαράντα πατάτες, λάδωσε την πίτα μια και τη μαρμελάδωσε απ' την άλλη. Έφυγε τρέχοντας, όπως εσύ τώρα!
* by lena, by bosko, by μπαμπίνος, μπάι εκμέκ & δε γεια χαράδρα σόου

ο-ζαμπέτας-με-τις-απορίες-του

Ρώτησε κάποτε ο Γιώργος Ζαμπέτας τον Γιάννη Καλαμίτση:

- Ρε συ Γιάννη, ο Μητσιάς απ' τον Ντουμπιά της Χαλκιδικής δεν είναι;

- Ναι, μαέστρο

- Ε, τότε γιατί λούζεται η αγάπη του στο Γουαδαλκιβίρ;

αφιέρωμα-στον-μίκη-θεοδωράκη-στο-κανάλι-1-του-πειραιά

Επηρεασμένος από τη χθεσινή συναυλία και λόγω του ότι δεν παίζω συχνά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη από την εκπομπή μου, λέω σήμερα να κάνω ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα συνθέτη με αφορμή τη συμπλήρωση των 85 χρόνων του. Έτσι, για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα, συντονιστείτε στο Κανάλι 1 του Πειραιά (http://www.kanaliena.gr/) στους 90,4 όπου και θα ακούσετε τραγούδια του, τα περισσότερα από τα λιγότερο ακουσμένα, που όμως εγώ ξεχωρίζω μέσα στην τεράστια και ανεξάντλητη δισκογραφία του: το Εις Σάμον σε ποίηση Ανδρέα Κάλβου με τη Μαρία Φαραντούρη, την Προδομένη μου αγάπη με την Ειρήνη Παππά, το Από το παράθυρο σου από τη Γειτονιά των Αγγέλων του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τη Τζένη Καρέζη και τον Νίκο Κούρκουλο, το Ανοίγω το στόμα από Το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη με τη Νένα Βενετσάνου κ.α. Ενδιάμεσα θα δίνω πληροφορίες για την ιστορία της κάθε μίας ηχογράφησης.

κκκ

* στο μεταξύ, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στο e-τετράδιο της Ελευθεροτυπίας έκανε άλλη μία τιμητική αναφορά στην εκπομπή μου και στο καινούργιο μουσικό σήμα της από τη Λένα Πλάτωνος:http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=186245

** κι εδώ μπορείτε να ξεφυλλίσετε το τρίτο τεύχος του περιοδικού Έρωτες αστικού πολιτισμού, στο οποίο, κατόπιν πρόσκλησης του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, κατέθεσα κι εγώ τη δική μου μαρτυρία. Όσο για τη φωτογράφηση, εφόσον πραγματοποιήθηκε μία από τις τελευταίες μέρες μου στην πλατεία Βικτωρίας, σκεφτήκαμε να ποζάρω ως πλανόδιος πωλητής cd: http://issuu.com/metropolisnews/docs/erotes_astikou_politismou_3

ο-μίκης-θεοδωράκης-έγινε-85-ετών-και-το-γιόρτασε-στον-λυκαβηττό

Κι αφού ο Αλέξανδρος Μίαρης των Electric Litany πέρασε χθες απ' το σπίτι μου κι ακούσαμε ολόκληρο το Silent cries and mighty echoes των Eloy, αλλά και Το ξεχασμένο πηγάδι που καραδοκούσε το θύμα του live στο Κύτταρο, είπαμε δεν πεταγόμαστε μέχρι τον Λυκαβηττό που ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας συνθέτης γίνεται 85 ετών και το γιορτάζει με μια open για όλους συναυλία-ποταμό; Μαζί ήταν και ο Κερκυραίος Σπύρος Πανδής, φίλος και συντοπίτης του Αλέξανδρου, και ανιψιός του Πέτρου Πανδή, του ιστορικού θεοδωρακικού ερμηνευτή, ο οποίος άλλωστε συμμετείχε στη συναυλία.
Η συναυλία ξεκίνησε στις 21.30 το βράδυ και τερματίστηκε στις δύο το πρωί μέσα σ' ένα κατάμεστο θέατρο του Λυκαβηττού (δεν είναι τυχαίο ότι το event είχε ονομαστεί Λουτρό αγάπης για τον Μίκη) και παρουσία του Υπουργού Πολιτισμού, της Γενικής Γραμματέως του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, καθώς και πολλών άλλων εκπροσώπων του κοινοβουλίου. Αν και είχαν ανακοινωθεί 33 συμμετέχοντες καλλιτέχνες τηρήθηκε ατόφιο σχεδόν το πρόγραμμα με δύο ηχηρές απουσίες: του Τούρκου συνθέτη- συντρόφου του Μίκη, Zulfu Livaneli, που δεν παρέστη λόγω προβλήματος υγείας, και της Μαρίας Φαραντούρη, η οποία προχθές τραγούδησε στον εορτασμό των γενεθλίων του συνθέτη επί γερμανικού εδάφους, αλλά έχασε την πτήση και δε μπόρεσε να βρίσκεται στην ώρα της στον Λυκαβηττό.
Είχαμε όμως μία συμμετοχή- πραγματική έκπληξη, εκτός προγράμματος: ο Μίμης Πλέσσας εμφανίστηκε φανερά συγκινημένος και έπαιξε στο πιάνο σε μία φανταστική εκτέλεση αυτοσχεδιαστικής jazz υφής το Ένα το χελιδόνι! Δε χρειάστηκε καν τραγουδιστής, αφού το ρόλο αυτό ανέλαβαν μαζικά τα πλήθη του κόσμου. Στο τέλος, σεμνός και ταπεινός ο Πλέσσας υποκλίθηκε στον Μίκη, ζητώντας συγνώμη για την...κακοποίηση που υπέστη το δημοφιλές αυτό τραγούδι του. Υπέροχος ο Πλέσσας και προσωπικά με κέρδισε χωρίς να το περιμένω κιόλας.
Αν αναφερθώ σε κάθε ερμηνευτή ξεχωριστά, θα ξημερώσω (κυριολεκτικά), γι' αυτό και λέω να σταχυολογήσω τα καλύτερα σημεία της συναυλίας, μιλώντας πάντα υποκειμενικά. Νομίζω ότι το θέατρο έτριξε συθέμελα και το κοινό ρίγησε όταν η Νένα Βενετσάνου άπλωσε την τεράστια φωνή της στον Ταμένο και τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς από τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας του Γιάννη Ρίτσου. Τη Λία Βίσση που τραγούδησε Μενεξεδένια τα βουνά, ομολογώ δεν την άκουσα. Χτυπιόμουν στο γέλιο με την ατάκα του Μίαρη Η βία δεν είναι λύση, η Λία όμως είναι Βίσση! Πολύ καλός ήταν επίσης ο Δώρος Δημοσθένους στο Γωνιά- γωνιά, ένα πολύ δύσκολο για κάθε ερμηνευτή τραγούδι, και στη Μαργαρίτα Μαγιοπούλα. Κρίμα που δεν τραγούδησε το Μάνα μου και Παναγιά, που το προτιμώ με τη φωνή του περισσότερο κι απ' την αυθεντική εκτέλεση με τον Μπιθικώτση- κι ας ακούγεται ιεροσυλία αυτό.
Συγκινήθηκα με τον Αντώνη Καλογιάννη στο Φεγγάρι κάνει βόλτα και στο Είμαστε δυο, είμαστε τρεις. Μπορεί η φωνή του νά 'χει υποστεί πια τις συνέπειες του χρόνου, η ψυχή του όμως τό 'λεγε, κάτι που ο κόσμος αντιλήφθηκε και τον τίμησε δεόντως με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Όση ώρα ο Καλογιάννης τραγουδούσε και χόρευε ζεϊμπέκικο επί σκηνής, ο Μίκης τον διηύθυνε από κάτω, από τη θέση του, ενώ παρατήρησα και τον Διονύση Σαββόπουλο να χαϊδεύει τρυφερά την πλάτη του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ο οποίος Κηλαηδόνης, χιουμορίστας όπως πάντα, λίγο πριν ερμηνεύσει το Παλικάρι από το Αρχιπέλαγος, ντουέτο με τον Δημοσθένους, είπε το αμίμητο: Στην πρώτη εκτέλεση το τραγουδούσε ο Γρηγόρης μαζί με τον Μίκη. Απόψε, λοιπόν, εγώ θά 'μαι ο Μπιθικώτσης και ο Δώρος ο Θεοδωράκης! Στη συνέχεια, ο Βασίλης Λέκκας πιο δωρικός από ποτέ απέδωσε το πανέμορφο Χάθηκα από τους Λιποτάκτες και το Κοίτα με στα μάτια από το Ασίκικο Πουλάκη, έναν "δικό" του ούτως ή άλλως δίσκο. Με τη Μαίρη Λίντα πάθαμε πλάκα! Λευκοντυμένη, σαν την Om Kalthoum, εμφανίστηκε κι είπε το Σε πότισα ροδόσταμο και τη Μυρτιά, αμφότερα σε στίχους του Γκάτσου, με μια φωνή πραγματικά ανέγγιχτη από την πάροδο τόσων χρόνων. Να είσαι πάντα καλά, Μίκη- ευχήθηκε στον συνθέτη- γιατί, όχι τίποτα άλλο, αλλά αν είσαι καλά εσύ, λογικά θα είμαι κι εγώ.

Σε αυθεντικό σόουμαν αναδείχτηκε ακόμη μία φορά ο Διονύσης Σαββόπουλος στα δύο θεατρικότατα κομμάτια από τον κύκλο Ένας Όμηρος των Brendan Behan/ Βασίλη Ρώτα. Κι ενώ αμέσως μετά κάτι είπε για την ελπίδα που γεννούν τα τραγούδια του Μίκη, τερμάτισε τη συμμετοχή του ευχόμενος Πάντα καλοκαίρι, χαρές, γιορτές κλπ. Ο Μανώλης Ρασούλης, αντίθετα, ήταν ο μόνος και οφείλω να το τονίσω που περιέλαβε τον Γερουλάνο, λέγοντας πως όποιος πήγε σ' αυτόν τον τόπο ν' αναμετρηθεί με τον πολιτισμό ηττήθηκε παταγωδώς! Το κοινό καταχειροκρότησε τον ιδιαίτερο στιχουργό, τραγουδοποιό και ερμηνευτή. Σημειωτέον, λίγο πριν είχε πέσει ομαδικό κράξιμο στους παρευρισκόμενους πολιτικούς της κυβέρνησης που ανήγγειλε ο εμφανώς αμήχανος Αλέξης Κωστάλας.
Κρατώ ακόμη την όμορφη απόδοση της Σοφίας Παπάζογλου Στα περβόλια (σκέτη ψυχεδέλεια οι θεοδωρακικοί στίχοι του τραγουδιού), την θεατρική α λα spoken word ερμηνεία της ηθοποιού Άννας Φόνσου στο Αγάπη μου από την κινηματογραφική Φαίδρα, τον συγκλονιστικό Αλέξανδρο Χατζή στην Αναβάφτιση και στη Μαργαρίτα-Μαργαρώ, και φυσικά τον Πέτρο Πανδή πού 'ναι μια ιστορία από μόνος του και που καθόλου να μην άνοιγε τα χείλη του, πάλι θα συγκινούσε! Συμπαθέστατος ο ηθοποιός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που μάλιστα ήρθε εν μέσω των παραστάσεων του με τη Λυσιστράτη, δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο τού δόθηκε το Βρέχει στη φτωχογειτονιά, ίσως το πιο κοσμαγάπητο λαϊκό τραγούδι του Μίκη, ενώ βρίσκονταν εκεί ο Πέτρος Γαϊτάνος και ο Δημήτρης Μπάσης. Προβλέψιμο το κλείσιμο με όλους τους ερμηνευτές στη σκηνή να αποδίδουν Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ, λίγο πριν ο μεγάλος συνθέτης να σηκωθεί από τη θέση του και με τα παιδιά, όπως αποκάλεσε τον Κηλαηδόνη και τον Σαββόπουλο, να τραγουδήσουν τη σεφερική Άρνησις (Στο περιγιάλι το κρυφό). Τα λόγια του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη από το φινάλε τούτης της συναυλίας για τα 85 του χρόνια- ζωή νά 'χει- ας κλείσουν και την ανταπόκριση μου: Κάποτε σε πολύ δύσκολες εποχές για την Ελλάδα πέφταμε πάνω σ' έναν τοίχο και λέγαμε τώρα θα γίνουμε ή προδότες ή ήρωες. Αυτός ο τοίχος υπάρχει και σήμερα. Ας προσέξουν λοιπόν οι νεότεροι και να αποφασίσουν αν θα είναι προδότες ή ήρωες...

electricity

Make my day, Captain!

in-the-cool-of-the-day

Μού φτιάξανε τη μέρα... η συνάντηση με τη Λώρη, ένα από τα πιο ανήσυχα και φωτισμένα μυαλά αυτής της άσχημης πόλης...
η συνάντηση επίσης με τη Λένα, που εμφανιζόταν ως παιδί των λουλουδιών στο Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ κι έφυγε για σπουδές animation στο Παρίσι. Υπέροχα τα φιλμάκια της που μου χάρισε...
το τηλεφώνημα της άλλης Λένας, της μεγάλης, που μου θύμισε ότι γιόρταζαν οι κοινοί μας φίλοι, οι Παντελήδες. Πάρε τον Θεοχαρίδη, μου είπε. Κι εσύ τον Κόρε.Υδραίο, της απάντησα μεσ' στον μεσημεριανό ύπνο μου...
το soundtrack του Σταύρου Ξαρχάκου από τα Κορίτσια στον ήλιο του Βασίλη Γεωργιάδη. Οι ομορφότερες pop ενορχηστρώσεις εν μέσω χούντας και τσάμικου, λίγα χρόνια πριν την έλευση της εγχώριας pop-rock σκηνής από έναν έντεχνο ή, σωστότερα, περίτεχνο συνθέτη...
το εξαιρετικά σπάνιο soundtrack του Γιάννη Σπανού από την άγνωστη σχετικά ταινία του Κώστα Ασημακόπουλου με τίτλο Νυφοπάζαρο. Νεοκυματικό, λαϊκότροπο με την πρώτη εμφάνιση της Μαρίζας Κωχ στη δισκογραφία, ένα χρόνο πριν τις Θαλασσογραφίες του Λοΐζου. Μόνο διασωθέντα slides είχα δει από τα γυρίσματα, όπου η 24χρονη Μαρίζα με μίνι τραγουδούσε στην παραλία α λα Βουγιουκλάκη την Πάργα...
Οι ιστορίες της Λιάνας με τον Κοροβέση στους Τσιάπας του Μεξικού, στους Σαντινίστας της Νικαράγουα και σε σαφάρι στην Κένυα. Χάρμα ώτων να την ακούς...
Ένα ταξίδι στην Αμερική που δρομολογείται για τον Νοέμβριο με προβολή των ντοκιμαντέρ μου στις ελληνικές έδρες των εκεί πανεπιστημίων. Προσεχώς περισσότερα...
Η πολύ δημιουργική συνεργασία που θά 'χει στο κλείσιμο της χρονιάς η Λένα Πλάτωνος με έναν κορυφαίο καλλιτέχνη. Αφορμή ο Καβάφης της. Επίσης περισσότερα εν καιρώ...
Η καφετιέρα που μου έφεραν δώρο για το χειμώνα που θε να 'ρθεί. Να πίνω τον ζεστό καφέ όσο απ' το παράθυρο μου θα παρακολουθώ βροχές και ενδεχομένως χιόνια...
Οι δίσκοι που νόμιζα ότι έχασα ή, ακόμη χειρότερα, ότι μου τους φάγανε και τελικά ανακάλυψα καταχωνιασμένους με αφορμή τη μετακόμιση...
Τα sticks που μου έφεραν από το Νεπάλ, φτιαγμένα από κοπριές ζώων και βαριά αρώματα. Καμία σχέση με του Μοναστηρακίου, ανάβεις ένα και το δωμάτιο σου γίνεται βουδιστικός ή ινδουιστικός ναός...
Οι γείτονες εδώ που μάλλον εκτιμούν την καλή μουσική. Μία τύπισσα απέναντι μου, γύρω στα 50, τραγουδούσε τον ρυθμό του Padam- Padam της Edith Piaf. Όταν έβαλα ν' ακούσω κι εγώ το ντεμπούτο Freak Out του Frank Zappa με τους Mothers, τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και μου χαμογέλασε...
και σήμερα μια καλή μέρα ξημερώνει!

monika-exit-ενδιαφέρουσα-αγγλόφωνη-εργασία

MONIKA
EXIT
ARCHANGEL MUSIC
Στο εναρκτήριο κομμάτι του cd, επιχειρείται μία θριαμβική είσοδος με πλούσιες κιθάρες σε έντονο ρυθμικό παίξιμο, με σαμπλαρισμένα γαλλικά φωνητικά, τα οποία όμως μάλλον δημιουργούν ένα χαώδες background παρά συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός επιδιωκόμενου κινηματογραφικού κλίματος. Η μελωδική γραμμή του τραγουδιού είναι δομημένη άναρχα. Στιχουργικά, εκφράζεται το ερωτικό συναίσθημα κάπως παραληρητικά ειδικά προς το τέλος. Γενικά, η εν λόγω σύνθεση είναι φλύαρη. Το Never, δεύτερο τραγούδι, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει το πιάνο, μου θύμισε έντονα το κουπλέ από το αείμνηστο hit για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου We are the world. Κι εδώ διακρίνεται μία φλυαρία ειδικά στον επίλογο του, στον οποίο ακούγονται χορωδίες κατά κόρον, οι οποίες όμως δικαιολογούνται από το ερωτικό παραλήρημα των στίχων: Can't be forever, ever, never, never. Συνοπτικά, μία φτωχή σε αρμονίες σύνθεση χωρίς να είναι μινιμαλιστική.
Ας πάμε και στο Yes I do. Κανονικά θα έπρεπε να αναγράφεται στο ένθετο ότι η εισαγωγή του τραγουδιού αυτού ανήκει εξ ολοκλήρου στον Lolek με το περσινό hit του Have you noticed. Παρακάτω τώρα: πρόκειται για μια γλυκιά σύνθεση με τη χρήση του μπουζουκιού να παραπέμπει σε μπαλαλάικα και γενικότερα να δίνει ένα ύφος ρωσικού κλασικού τραγουδιού. Η προαναφερθείσα όμως γλύκα της σύνθεσης υποδαυλίζεται από το σχεδόν εκφοβιστικό τίμπρο της φωνής που υποδύεται τον έναν από τους δύο ερωτευμένους ήρωες. Στιχουργικά, έχουμε ένα ευρηματικό ερωτικό τραγούδι. Χαριτωμένο ως σύνθεση το επόμενο Away from my land με μία είσοδο αρκετά απροσδόκητη. Το ότι η μουσική επένδυσε ένα μικρό σε μήκος στιχούργημα θα μπορούσε να αποτελεί το ατού του. Δυστυχώς όμως η δομική εξέλιξη του κομματιού ειδικά με την υπερβολική χρήση της τρομπέτας και τα, εκτός κλίματος, οπερατικά φωνητικά της Monika, το καθιστούν και πάλι φλύαρο. Εννοώ πως εάν το τραγούδι αυτό ήταν μία μινιατούρα θα μπορούσε να με έχει αφήσει έως και άναυδο. Το Not enough είναι ένα καθαρόαιμο κιθαριστικό pop κομμάτι, που αν διαρκούσε δυόμισι και όχι πέντε λεπτά, θα πετύχαινε καλύτερα τον στόχο του. Εκτός και αν έχουμε απόπειρα διάσωσης της φτωχής μελωδικής γραμμής από τα οπερατικά φωνητικά της δημιουργού. Σαφώς η Monika έχει ερμηνευτικές ικανότητες, τις οποίες μοιάζει για την ώρα να μη μπορεί να τις διευθετήσει κατάλληλα. Στιχουργικά, το αέναο ερωτικό ζητούμενο μπλέκεται με μνήμες προφανώς από τη Νέα Υόρκη.
Take a little bit of me: το καλύτερο μέχρι τώρα τραγούδι του cd! Όμορφα κιθαριστικά μέρη, soul φωνητικά και καλή ενορχήστρωση. Μια ισορροπία που διατηρείται από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό με ένα υπέροχο πιανιστικό τέμπο επίσης που οδηγεί στην κορύφωση των εγχόρδων. Ενδιαφέροντες και οι στίχοι με μια ποιητική διάθεση μέσα στην ερωτική θεματική της τραγουδοποιού, πιο εμφανής συγκριτικά με τα προηγούμενα κομμάτια. Το ακόλουθο OUR LOVE or HOW WE LOST IT φανερώνει πως τελικά η Monika είναι μία καλή στιχουργός. Ένα τραγούδι με έντονα εξομολογητικό – αφηγηματικό χαρακτήρα. Μουσικά, ενώ έχουμε μία ρυθμική μπαλάντα για πιάνο – φωνή, στη συνέχεια, χάριν ενός συγκεκριμένου σημείου των στίχων, προκαλείται μία σύντομη μουσική αποδόμηση, η οποία αφενός δεν είναι τιθασευμένη απόλυτα από τεχνικής άποψης, αφετέρου όμως ξαναδίνει τη θέση της στο σημείο Α, δηλαδή τη συνθήκη πιάνο – φωνή. Η οποία φωνή της Monika εδώ χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη ευελιξία.
Στιχουργικά στο SHOW ME, COME ON, χρησιμοποιεί την επαναληπτικότητα για να αυξήσει το συναίσθημα που θέλει να αποδώσει, εν προκειμένω την ελπίδα για την ίδια και το ερωτικό της αντικείμενο. Μουσικά, έχουμε ένα ρυθμικό τραγούδι με ηλεκτρονικά στοιχεία και με έντονη πάλι τη χρήση της τρομπέτας. Άραγε φοβάται να δώσει τον πρώτο ρόλο στις ηλεκτρικές κιθάρες, εφόσον έχουμε μια αμιγώς pop – rock σύνθεση; Δεν είναι καθόλου κακό το αποτέλεσμα, πάντως, αντιθέτως δίνει στο κομμάτι μία αίσθηση ποιοτικής pop από τα 60s. Φωνητικά, είναι η Monika που ξέρουμε και μας αρέσει! Το STUDIO HOUSE είναι ένα συμπαθητικό και χαριτωμένο κομμάτι που χαρακτηρίζεται από τον ήχο του ηλεκτρικού οργάνου, δίνοντας του μία παραμυθένια αίσθηση. Και όμως, κάπου στη μέση υπάρχει μία έξαρση χορωδιακών φωνητικών από τη Monika, ικανή να διαταράξει τη συνθετική γαλήνη. Στιχουργικά, για μιαν ακόμη φορά μοιάζει να νουθετεί τον αγαπημένο της και ως εκ τούτου κινδυνεύει να γίνει κουραστική αναφορικά με το θέμα της.
Ομοίως, με το RUN TO RUIN έχουμε ένα ισορροπημένο ρυθμικό pop – rock κομμάτι χωρίς καμία ιδιαίτερη έμπνευση. Απλά ακούγεται ευχάριστα δίχως περαιτέρω αξιώσεις. Στιχουργικά, συνομιλεί πάλι με το ερωτικό της αντικείμενο ελαφρώς παραληρητικά και τώρα, ναι, έγινε κουραστική. THE STARS WON' T SHINE:Τι ευχάριστη έκπληξη οδεύοντας προς το τέλος! Η Monika επιτέλους απευθύνεται στον εαυτό της και συνομιλεί μόνο με την κιθάρα της. Μία όμορφη ακουστική μπαλάντα που μου θύμισε τη Suzanne Vega! Έχει πολύ μοναξιά το τραγούδι αυτό στο στίχο του και φαίνεται πως η λιτή μουσική τού ταίριαξε πολύ! Οι τόνοι πέφτουν στο τελευταίο ομότιτλο τραγούδι που μοιάζει να ξεφεύγει από τη λογική των περισσότερων του cd. Εν ολίγοις, έχουμε μία μπαλάντα με έντονα το δοξαστικό στοιχείο, τη χρήση των πνευστών και τα ψήγματα κλασικής μουσικής. Λιτή ερμηνευτικά η Monika και αρκετά δυνατή στιχουργικά. Εν κατακλείδι, το άλμπουμ Exit είναι η δεύτερη δισκογραφική εργασία μιας ερωτικής νέας τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, άνισης σε ότι αφορά τις συνθέσεις, δεξιοτέχνιδας στον στίχο πλην όμως μονόπλευρη και απολίτικη. Ικανή ερμηνευτικά, αλλά όπως είπαμε, αδύναμη στο να διαχειριστεί τη φωνή της, ακόμη τουλάχιστον. Ας πούμε ότι για τα εγχώρια δεδομένα, το Exit της Monika είναι μία ενδιαφέρουσα αγγλόφωνη εργασία.

κκκ

* αναδημοσίευση από το περιοδικό δίφωνο

με-το-δεξί

Την καινούργια νυχτερινή γωνιά μου φωτίζει αμυδρά, όσο πρέπει δηλαδή, η πεταλούδα Μπρένθις. Μπορεί ακόμη να μην έχει συνδεθεί το στερεοφωνικό και να ήθελα πολύ ν' ακούσω τα plus beaux tangos του Tino Rossi, μου κρατάνε καλή συντροφιά όμως τα τζιτζίκια από την εσωτερική δεντροφυτεμένη αυλή. Έτσι μόνο δεν έχω ανάγκη το βλαβερό air-condition, αφού η δροσιά ακόμη κι αυτή την εποχή είναι απίθανη.
Το σουρεαλιστικό έργο της maira del mar με τη γάτα μέσα στη γυάλα και το ιπτάμενο χρυσόψαρο απ' έξω, έδεσε τέλεια με τα πέντε γατάκια-σκέτες μπουκιές που γεννήθηκαν πριν λίγες μέρες σχεδόν δίπλα απ' την πόρτα μου. Δεν τό 'χω τίποτα να τα πάρω όλα και να καταντήσω σαν τον συχωρεμένο τον Ευγένιο Σπαθάρη που φιλοξενούσε καμιά πενηνταριά γάτες στην οικία του στο Μαρούσι.

Τα βινύλια θα μπουν αλφαβητικά στη θέση τους απ' αύριο. Με την ευκαιρία, έκανα και...απογραφή: αισίως έφτασαν τα 1.700 κομμάτια, συλλεκτικά τα περισσότερα, από το Μοναστηράκι της Αθήνας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως και από το προσωπικό αρχείο φίλων μουσικών.

Μόνο οι αφίσες των ταινιών μου έπιασαν ήδη τον χώρο τους, ενώ περιμένουν αμέτρητες ακόμη για κρέμασμα. Τέλος, η πρώτη είσοδος μου στο καινούργιο σπίτι χαρακτηρίστηκε κι από ένα happening, αφού την ώρα που τακτοποιούσαμε τις κούτες, ένα πρεζάκι σε χοντρές ντάγκλες ήρθε και την έπεσε ακριβώς έξω απ' την πόρτα! Πετάχτηκε τότε ένας γείτονας, στην ηλικία μου, κι είπε τη φοβερή ατάκα: Πρώτη φορά γίνεται εδώ αυτό. Μήπως τον έφερες μαζί με τα πράγματα σου απ' την πλατεία Βικτωρίας; Ακόμη γελάμε...

ο-καύσωνας-με-ξέβρασε-στην-τυνησία-του-΄97

Ο καύσωνας είναι αφόρητος, το άδειο πια διαμέρισμα μοιάζει να εκτοξεύει αόρατη λάβα απ' τους τοίχους του και η προ λίγης ώρας απόψυξη του ψυγείου δεν επιτρέπει καν την παροχή δροσερού νερού. Ντύνομαι βιαστικά και πετάγομαι μέχρι το περίπτερο. Γεμίζω μια τσάντα με νερά και όλα τα είδη τσαγιού: πράσινο, ροδάκινο, φράουλα, φρούτα του δάσους και ότι άλλο υπάρχει προς κατανάλωση, απ' αυτά που τα κατεβάζεις με μια ρουφηξιά. Τι να σου κάνουν και τα απανωτά ντους όταν ο ιδρώτας τρέχει με μεγαλύτερη δύναμη απ' τη βρύση του μπάνιου; Θυμάμαι το 1997 πού 'χα βρεθεί στην Τυνησία για δύο εβδομάδες, Αύγουστο μήνα με 47 βαθμούς. Κοντεύαμε να πεθάνουμε ώσπου στα μισά της παραμονής μέτραγα αντίστροφα για την επιστροφή στην Αθήνα! Ούτε που μ' ένοιαζε το αφρικανικό φολκλόρ, οι τρωγλοδύτες της Ματμάτα και το παραθαλάσσιο κινηματογραφικό φεστιβάλ-το μόνο που ήθελα ήταν να γλιτώσω απ' τη ζέστη που σού' κανε το μυαλό κουρκούτι, βοηθούντων βέβαια και των τοπικών αργιλέδων στα γοητευτικά τριτοκοσμικά καφενεία τους. Θυμάμαι ακόμη ένα πολύ ωραίο κορίτσι από την Τυνησία, φωτογράφος, που εργαζόταν στο φεστιβάλ. Την έλεγαν Μούνα και διέθετε ένα αρκετά συνηθισμένο γυναικείο αραβικό όνομα, για το οποίο βέβαια εμείς ρίχναμε προσπάθεια ώστε να μη χεζόμαστε στο γέλιο όποτε χρειαζόταν να τη φωνάξουμε. Η Μούνα θα μπορούσε να ήταν Ελληνίδα απ' την άποψη του χαρακτηριολογικού πλαισίου της. Τελευταία μέρα που θ' αφήναμε την Κελιμπιά, ένα ψαροχώρι, για να επιστρέψουμε στην Τύνιδα, καλεσμένοι του φιλέλληνα, κομμουνιστή και φαν του Μίκη Θεοδωράκη, Τυνήσιου χαράκτη Μαχμούτ Σάλμπι, εκείνη έμεινε να κοιτάει το σπίτι που μας φιλοξένησε και δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της. Όταν τη ρώτησα γιατί τόσος συναισθηματισμός, μου απάντησε πως σε λίγες μέρες θα έφευγε με υποτροφία να σπουδάσει φωτογραφία στο Τόκιο κι ήξερε πως θα της λείψει απίστευτα το εξοχικό της. Σύνελθε, βρε Μούνα μου- της έλεγα κι εγώ σε άπταιστα γαλλικά- τι να πούμε κι εμείς που δεν έχουμε όχι εξοχικό στην Ελλάδα, αλλά ούτε δεύτερο βρακί να βάλουμε...Τίποτα η Μούνα, συνέχισε να κλαίει. Εκείνο τον καιρό είχα πολύ μακριά μαλλιά, νομίζω είχα συμπληρώσει οχτώ χρόνια αποχής από τα κουρεία, όπως και γένεια. Κυκλοφορούσα με ινδικό σαλβάρι, σανδάλια και ταγάρι made in Monastiraki. Οι Τυνήσιοι χωριάτες με κοιτούσαν σαν αξιοπερίεργο, κάτι μεταξύ Jesus Christ των Δυτικών και εξωγήινου όντος. Είχα μαζί μου κασέτες με Genesis που τους άκουγα πολύ τότε, κλείνοντας επιδεικτικά τ' αυτιά μου σε οποιαδήποτε μη ηλεκτρική μουσική. Καρφί δε μου καιγόταν στη θέαση ξεχασμένων αφισών από κάποια συναυλία με έργα Θεοδωράκη στο αρχαίο θέατρο της Καρχηδόνας. Χώρια που με πιάναν' τα γέλια όποτε έμπαινα σε μαγαζί, από παλαιοπωλείο μέχρι εστιατόριο, αφού παντού υπήρχε καδραρισμένο το πορτραίτο ενός καραβανά, του βασιλιά ή του στρατάρχη ή του πρωθυπουργού της Τυνησίας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Φτυστός με τον ηθοποιό Γιάννη Μπέζο ήταν ο μαυροτσούκαλος με τη μπριγιαντίνη στο μαλλί και το αστραφτερό χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη! Μια μέρα, λοιπόν, που για να γλιτώσω τη ζέστη, κλείστηκα στο δωμάτιο μου κι άκουγα Genesis, μπούκαρε μέσα η Μούνα και μόνο που δεν έσπασε το κασετόφωνο! Είσαι Έλληνας εσύ- με ρώτησε αυστηρά- με τέτοια μουσική παράδοση κι ακούς rock; Πως μας τη λέει έτσι η Αραβίδα; αναρωτήθηκα κι εγώ, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον τό 'θελε ένα πήδημα η δεσποινίς Μούνα, εξ ου και όλος αυτός ο νευρωτισμός. Στην Τυνησία είχα βρεθεί, νεοχίπης άνθρωπος, τι θ΄άκουγα, Ιτιά- ιτιά ή Πέρα στους πέρα κάμπους; Το ίδιο βράδυ, πάντα με προτροπή της Μούνας, στο σπίτι που μέναμε στήθηκε, δυστυχώς όχι παρτούζα, αλλά διαγωνισμός ethnic τραγουδιού! Από νωρίς τηγανίσαμε ψάρια με πατάτες στην αυλή και υποδεχτήκαμε ένα σωρό κόσμο: Αιγύπτιους, Αλγερινούς, αλλά και πολλούς Ιταλούς και Ισπανούς, με κοινό χαρακτηριστικό τους τις κινηματογραφικές σπουδές. Δεν θα ξεχάσω μία μαύρη παχουλή Αφρικάνα, που δεν συγκράτησα τη χώρα καταγωγής της, σε αντίθεση με το όνομα της- Ανιές την έλεγαν- και το τραγούδι της, ένα συγκλονιστικό αργόσυρτο μοιρολόι που μετά έμαθα ότι τελικά ήταν αραβικό νυφιάτικο κομμάτι! Ενδιαφέρον είχαν επίσης οι Ισπανοί αυτοσχέδιοι τραγουδιάρηδες, ενώ οι Ιταλοί μού φάνηκαν φλύαροι και ξενέρωτοι. Όταν έφτασε η σειρά της Ελλάδας, η φίλη μου η Ελένη κόμπλαρε, μια και ήταν και παραμένει θεόφαλτση. Ο κλήρος μοιραία έπεσε σε μένα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, ζαλισμένος κι απ' τον άνθρακα των αργιλέδων, άρχισα να τραγουδώ από κει που καθόμουν α καπέλα το Σ' τό' πα και σ' το ξαναλέω! Ήταν το μοναδικό ελληνικό δημοτικό που γνώριζα κι αυτό λόγω της πρώτης διδάξασας, της Μαρίζας Κωχ, που την άκουγαν πολύ οι δικοί μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Που να φανταζόμουν ότι δώδεκα χρόνια μετά θα τραγουδούσα το ίδιο κομμάτι μαζί με την Κωχ μέσα σε μία παγόδα μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους του ασιατικού κόσμου! Χαράς ευαγγέλια για τη Μούνα, που έβλεπε τον Έλληνα συγκάτοικο και φιλοξενούμενο της να την καταβρίσκει με ένα ολόδικό του τραγούδι! Μαζί με μένα, βέβαια, φάνηκαν να την καταβρίσκουν και οι ξένοι guests και γιατί όχι, εφόσον μία καλλιφωνία την έχω η αλήθεια είναι. Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν στην όχι και τόσο μακρινή Τυνησία, τέτοιες μέρες σχεδόν πριν από δεκατρία χρόνια. Την Μούνα δεν την ξανάδα ποτέ μου, έμαθα όμως πως το Τόκιο δεν τη σήκωσε, όπως το περίμενε η ίδια, και στο πρώτο εξάμηνο γύρισε στην αγαπημένη πατρίδα της. Έχω κι άλλες ιστορίες από την παραμονή μου εκεί, από την οικία ειδικά του απίστευτου φιλέλληνα εικαστικού καλλιτέχνη που προανάφερα, αλλά ας τις κρατήσω για μελλοντικές αναρτήσεις.

μετακόμιση IV

Αυτό είναι νά 'χεις καλούς φίλους! Σαν τον μαστρο-Βασίλη Γισδάκη, ο οποίος εκτός από το χάρισμα της μεγάλης φωνής που διαθέτει, μπορεί να διαλύσει και να συναρμολογήσει μέσα σε 5΄ ντουλάπες, κρεβάτια και τραπέζια! Κι εγώ, κάθομαι και κοιτάζω με θαυμασμό, μη μπορώντας να βγάλω ούτε μια πρόκα απ' τον τοίχο και με αγωνία, φοβούμενος μη στραπατσαριστούν τα πολύτιμα βινύλια μου. Άσε που χθες πήγα να κρεμάσω έναν ζωγραφικό πίνακα στο καινούργιο σπίτι κι έκανα κάνα τέταρτο της ώρας, ώσπου η Λ. αγανάκτησε και είπε: Κατάλαβα, εγώ θα τα καρφώσω τα κάδρα σου...Αύριο έρχεται το φορτηγό για την τελική μεταφορά των πραγμάτων κι η πλατεία Βικτωρίας είναι ήδη άδεια, λες και ο καύσωνας τους έδιωξε όλους-μαζί και μένα. Δύσκολο το αυριανό 24ωρο, αλλά το βλέπω σαν το τελευταίο...αγγούρι από το περιβόλι της μετακόμισης μου.

σχόλιο-για-τον-κινηματογράφο-αλλοτινών-καιρών

Το σατιρικό Αλαλούμ γυρίστηκε στις αρχές των 80s και ο δημιουργός του, ο ευφυής Χάρρυ Κλυνν, ταυτίστηκε απόλυτα με τον φίλο του, τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος την ίδια εποχή, στα Τραπεζάκια έξω, μιλούσε για σκηνοθέτες που έπνιξαν στα χασμουρητά μια ολόκληρη γενιά. Ως φαίνεται, ο κινηματογράφος αποτελούσε ακόμη ένα ζωντανό κύτταρο σ' αυτόν τον τόπο, κοινωνικό και όχι κατ' αποκλειστικότητα πολιτιστικό. Ενώ σήμερα, ποιος ασχολείται, έστω και εν είδει σάτιρας; Ως και ο Τεό έγινε trendy- οι πρεμιέρες του δίνονται στο Μέγαρο- την ίδια στιγμή που ο Βούλγαρης διανέμεται στα Village και οι ταινίες του Παναγιωτόπουλου προμοτάρονται από τις glamour Νύχτες Πρεμιέρας. Τότε, όμως, το Μελόδραμα γινόταν...Μελόπραμα και οι ατάκες έπεφταν σαν το χαλάζι. Σαν κι αυτές που πετάει στο απόσπασμα του Αλαλούμ ο γυφτόμαγκας, υπενθυμίζοντας πως άμα το έργο ρίξει φινάλε πρέπει να τη σακουλευτείς μόνος σου τη δουλειά, πού την πάει ο μεγάλος! Ούτω πως και αι ταινίαι τέχνης!

από-σήμερα-τα-ραδιοφωνικά-άσματα-και-μιάσματα-ανοίγουν-με-το-σήμα-της-λένας-πλάτωνος

01. ZBIGNIEW PREISNER - Les marionettes

02. DIAMANDA GALAS - Interlude (Morrissey)

03. ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ - Ανεμολόγιο (Θ. Μικρούτσικου/ Κ. Τριπολίτη)

04. ELECTRIC LITANY - Tear

05. ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Μέσα στη θάλασσα (Γ. Αγγελάκα/ Ν. Βελιώτη)

06. JOHNNY CASH - Personal Jesus (Depeche Mode)

07. DEPECHE MODE - Dream on

08. SUZANNE VEGA - The queen and the soldier

09. ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ - Γκόλεμ#

10. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - Βάλια Κάλντα

11. VASSILIKOS - (I who) have nothing

12. FLEURINE feat. BRAD MEHLDAU - Logical song

13. ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ - Los ciudades (Astor Piazzolla)

Αυτά τα τραγούδια θα ακουστούν στη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα. Συντονιστείτε και στο ξεκίνημα ακριβώς της εκπομπής θ' ακούσετε σε πρώτη παγκόσμια το ολόγλυκο και άκρως συναισθηματικό σήμα που συνέθεσε η Λένα Πλάτωνος και που νομίζω θα με ακολουθεί καθ' όλο τον υπόλοιπο ραδιοφωνικό βίο μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου πιθανώς να μην είναι αρκετό, την παρτιτούρα πάντως που μου παραχώρισε η συνθέτρια σκοπεύω να την κορνιζάρω με δόξα και τιμή!

μετακόμιση ΙΙΙ

ή
I was a teenager werewolf

μετακόμιση ΙΙ

γάμα τα...

σαν-παλιό-σινεμά

Κάθε παρουσίαση των ταινιών μου μέχρι σήμερα τελειώνει πάντα με ένα τραγούδι από τη Μαρίζα Κωχ. Όπως χθες, που αμέσως μετά τα πολλά βραβεία του δημάρχου Κερατσινίου (ήταν ανάγκη τώρα που μετακομίζω και ζυγίζει από ένα τόνο έκαστο;), η Μαρίζα πήρε το μικρόφωνο και συνοδευόμενη από τον Ηλία Βαμβακούση (την ηλεκτροακουστική κιθάρα είχε φέρει ο Νίκος Χαλβατζής), τραγούδησε μαζί με το σινεφίλ κοινό τα σαββοπουλικά άσματα Δημοσθένους λέξις και Σαν τον Καραγκιόζη (για νά 'μαστε και εντός κλίματος).
Πραγματικά τη φχαριστήθηκα τη χθεσινή τιμητική εκδήλωση για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: Για το ότι η ταινία προβλήθηκε σε ένα πανέμορφο θερινό σινεμά, απομεινάρι λαϊκών χώρων ψυχαγωγίας από τη δεκαετία του ΄60, γεμάτο μάλιστα από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Για τα δυο λόγια όλο συγκίνηση και ουσία που είπε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, δικαιώνοντας την άποψη μου ότι είναι ο μόνος αντάξιος συνεχιστής του Αντρέα Παγουλάτου στο να ομιλεί δημόσια περί τέχνης (ποιητές αμφότεροι, τίποτα δεν είναι τυχαίο).

Για την παρουσία του συνεργάτη μου, διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, που συνεσταλμένος καθώς είναι, απόφυγε για μιαν ακόμη φορά ν' ανέβει στο βήμα και χειροκροτήθηκε από 'κει που καθόταν. Για την παρουσία, επίσης, της Λίτσας Βούλγαρη, της αγαπημένης μου καθηγήτριας μαθηματικών από το λύκειο, που ήρθε μαζί με τον Σταύρο της και τους ξανάδα μετά από πολύ-πολύ καιρό. Κυρίως, όμως, για την πρώτη έξοδο της μητέρας μου από το σπίτι, μετά από ένα εννιά μήνες ταλαιπωρίας με γιατρούς και νοσοκομεία. Την ώρα που ο δήμαρχος της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα με στόλιζε με τα πιο τιμητικά λόγια, τίποτα άλλο δεν με ένοιαζε, μόνο η χαρά, η συγκίνηση και η περηφάνια που έπαιρνε σίγουρα αυτή η γυναίκα.

Για τον Κολοσσό του Μαρουσιού του Henry Miller που μου χάρισε η blogger Despina με την πιο ωραία αφιέρωση μέσα! Για τον Μάνο, φαν του blog, που έκανε τον κόπο να τραβηχτεί μέχρι το Κερατσίνι, παρ' όλο που τελικά δεν προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ, όπως δηλαδή είχε δημοσιευθεί κατά λάθος στο Αθηνόραμα. Μου έκανε εντύπωση που περισσότεροι από ένας ομιλητές αναφέρθηκαν στο ιστολόγιο Άσματα και Μιάσματα! Τέλος, για τη γνωριμία μου με την υπερδραστήρια Μαρία Ψαρρού, υπεύθυνη της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού του Κερατσινίου, που εδώ κι ένα μήνα μιλάγαμε στο τηλέφωνο και με sms.

Κλείνω το post με μια αναμνηστική φωτογραφία, απ' αυτές που κάλλιστα θα δημοσιεύονταν σε κάποια δημοτική εφημερίδα πάνω, κάτω ή πλαγίως από ένα άρθρο περί θεάρεστου πολιτιστικού έργου της εκάστοτε δημοτικής αρχής: η Μαρίζα ανάμεσα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, ωραίους λαϊκούς ανθρώπους, απ' αυτούς που μάλλον το life-style έχει αφήσει ακόμη αγνούς κι ανέπαφους. Μέχρι να καταλήξουμε στον ξακουστό Καράμπαμπα για τα θρυλικά κεμπάπια του, κάποιος μου μίλησε για μια παλιά αυλή στο Κερατσίνι, στην οποία ακόμη μένουν πολλές οικογένειες και που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε ως φυσικό ντεκόρ για το θεατρικό Φυντανάκι του Παντελή Χορν.

ζωντανοί-στο-κύτταρο-σκηνές-ροκ-από-σήμερα-στο-σινέ-κατερίνα-του-κερατσινίου

Τελικά, αυτό είναι! Κάνεις μια-δυο ταινίες, σε θυμούνται κατά διαστήματα μέσα στα επόμενα χρόνια και καθαρίζεις σε περιόδους ειδικά που όλα-ακόμη και στο χώρο του σινεμά-είναι υπό διάλυση. Από σήμερα, λοιπόν, το ντοκιμαντέρ Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ βγαίνει σε θερινή διανομή και θα προβάλλεται στο πολύ όμορφο Σινέ-Κατερίνα (Βύρωνος & Χιλής) στην Ευγένεια του Κερατσινίου. Για το λόγο αυτό, η αποψινή πρώτη προβολή θα πάρει τον χαρακτήρα τιμητικής βραδιάς, μια κι έχω μεγαλώσει στο Κερατσίνι, αν και θα προτιμούσα τη λέξη happening. Στο Σινέ-Κατερίνα θα βρίσκονται η τραγουδοποιός-ερμηνεύτρια Μαρίζα Κωχ και ο σκηνοθέτης-ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος και μαζί με τον γράφοντα, αμέσως μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ, θα συνομιλήσουν με το κοινό για την ταινία, ως ταινία, αλλά και για το θέμα της, τη γένεση της ελληνικής rock σκηνής. Κάτι μου λέει ότι στη σημερινή πρώτη προβολή θα παραστούν και πολλοί άλλοι φίλοι, μεταξύ των οποίων και η Λένα Πλάτωνος που γουστάρει πολύ τα θερινά σινεμά. Σας περιμένω όλους να δείτε ή να ξαναδείτε το ντοκιμαντέρ για το Κύτταρο καθισμένοι σε τραπεζάκια που πατάνε σε χαλίκια, με τη μπίρα, τη γκαζόζα και τα τσιγάρα σας. Ώρα έναρξης: 21.00

Τηλ.: 210-4317270

http://cine-katerina.blogspot.com/2010/07/19-2100.html#more

Και τώρα αναλυτικό πλάνο της πορείας προς το Σινέ-Κατερίνα:

Από το λιμάνι του Πειραιά, φτάνετε στον Άγιο Διονύσιο. Κάνετε δεξιά στην Αγίου Δημητρίου και στη δεύτερη κάθετο βρίσκετε το εργοστάσιο STOP επί της Αναπαύσεως. Όλο ευθεία, διασχίζετε την...Πλάτωνος και πέφτετε στο νεκροταφείο. Ακολουθεί υποχρεωτική πορεία αριστερά και στα 500 μέτρα από την πύλη του νεκροταφείου, βρίσκεστε στον Άγιο Ευθύμιο. Δεξιά και δίπλα στην εκκλησία είναι το Σινέ-Κατερίνα! Καταλάβατε; Ούτε εγώ, να πω την αλήθεια, αλλά θα χαρώ πολύ να σας δω εκεί σήμερα το βράδυ!

με-αφορμή-τα-12-χρόνια-από-τον-θάνατο-της-φλέρυς-νταντωνάκη

Σαν σήμερα πριν από δώδεκα χρόνια έφυγε από τη ζωή η Φλέρυ Νταντωνάκη. Έσβησε σ' ένα δωμάτιο του Νοσοκομείου Μεταξάς στον Πειραιά, χτυπημένη από τον καρκίνο, σε ηλικία 61 ετών. Δίπλα της ήταν η κόρη της, Ζωή και ο Γιώργος Χατζιδάκις. Λίγη ώρα αφότου έφυγε, βρέθηκε εκεί και η φίλη της, η Μαρίζα Κωχ, μόνο και μόνο για να της φέρει ένα φουστάνι που να μην έχει καθόλου νάιλον απάνω του. Ήταν επιθυμία της ίδιας της Φλέρυς και μ' αυτό το φόρεμα της Κωχ τελικά οδηγήθηκε στην τελευταία της κατοικία, στην Παιανία, κολλητά στο μνήμα του μέντορα της, Μάνου Χατζιδάκι. Διαβάζω ένα κείμενο για τις τελευταίες ώρες της Φλέρυς, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο διαδίκτυο, μα δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εκείνο που ξέρω είναι πως μέχρι σήμερα ανακαλύπτονται ανέκδοτες ηχογραφήσεις μ' αυτή τη φωνή της που χρύσωνε κυριολεκτικά ότι άγγιζε. Πριν αρκετά χρόνια ήρθε και με βρήκε ένας νεαρός ονόματι Γιώργος. Είχε στην κατοχή του μία κασέτα, στην οποία η Φλέρυ τραγουδούσε δύο από τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι: τη Μαριάνθη των ανέμων για πιάνο-φωνή (σίγουρα στο πιάνο θα ήταν ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος) και τους Τρεις δολοφόνους για φωνή-μπαγλαμαδάκι. Θυμάμαι τη μαγεία των συγκεκριμένων ουρανοκατέβατων ακροάσεων! Θεό τον είχα κάνει τον κ. Γιώργο να μού παραδώσει ένα αντίγραφο της κασέτας του, μα αρνήθηκε, λέγοντας μου πως μ' αυτό το υλικό σκόπευε να κάνει...καριέρα στο ραδιόφωνο. Επειδή κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αφού τα χρόνια πέρασαν και ποτέ δεν ξανάκουσα κάπου στα ερτζιανά, ούτε τις δύο ηχογραφήσεις της Φλέρυς, ούτε τη φωνή του Γιώργου, τού κάνω έκκληση από 'δω-αν διαβάζει- να επικοινωνήσει μαζί μου και να μου παραδώσει αυτά τα δύο κομμάτια. Η Φλέρυ Νταντωνάκη οπουδήποτε κι αν βρισκόταν, τραγουδούσε. Ανήκε στους καλλιτέχνες αυτούς που χάριζαν την τέχνη τους όχι μόνο πάνω σε μία σκηνή, αλλά και γύρω από ένα τραπέζι φίλων, γι' αυτό και κάποιοι θα είχαν προνοήσει να την ηχογραφήσουν. Δυστυχώς δεν έκαναν το ίδιο οι συνάδελφοι της, Χρήστος Λεοντής, Μαρίζα Κωχ και Νίκος Κυπουργός. Διαφορετικά, θα είχαμε σήμερα ως πολύτιμα ντοκουμέντα τις καταθέσεις της στο Νανούρισμα από τον κύκλο Αχ, έρωτα του Federico Garcia Lorca σε απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου, στην Μαγδαληνή του Κώστα Βάρναλη, όπως την είχε μελοποιήσει η Κωχ, και σε ένα τραγούδι από τη Λιλιπούπολη. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή θα δισκογραφηθούν από τον Σείριο όλα τα διασωθέντα κομμάτια από τη συνεργασία της με τον Χατζιδάκι, τα οποία είναι ουκ ολίγα: μιλάμε για αποσπάσματα από τους κύκλους Αμοργός, Η εποχή της Μελισσάνθης, αλλά και σχεδόν ολόκληρο τον Επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου με τον Χατζιδάκι να τη συνοδεύει στο πιάνο. Τα πιο συγκλονιστικά όμως σπαράγματα από την ιστορικής σημασίας συνεύρεση της Φλέρυς με τον Χατζιδάκι είναι τα δύο τραγούδια από την ανολοκλήρωτη αγγλόφωνη Όπερα για Πέντε, που επρόκειτο αρχικώς να δοθούν στην Grace Slick των Jefferson Airplane και που μας αποκάλυψε μόλις πέρσι η Άμυ Μιμς, σύντροφος του Μίνωα Αργυράκη, στην αναβίωση των Γιορτών των Ανωγείων στην Κρήτη. Ηθοποιός, τραγουδίστρια, ένα μοναδικό κράμα σουρεαλισμού, χιούμορ και ιδιοφυίας- σύμφωνα με την Κρίστη Στασινοπούλου-, αντισυμβατική, υπεράνω της Baez και των Beatles- σύμφωνα με τον Σπύρο Σακκά-, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η αδιαφιλονίκητη Τρελή του Φεγγαριού, θα συνεχίζει να με γοητεύει προσωπικά με τον Μύθο της, φανερώνοντας μου μια σπάνια και πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τραγουδιού και ερμηνείας, αγγέλων και δαιμόνων, μικρών και μεγάλων, σημαντικών κι ασήμαντων, γνωστών κι αγνώστων, περασμένων και μελλούμενων. Στη μνήμη της, λόγω της ημέρας, παραθέτω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της που παραχώρησε στον Γιώργο Λιάνη το 1972 κατά τον οριστικό ερχομό της από την Αμερική, όπου αναφέρεται με τρόπο συγκλονιστικό στη βασανιστική σχέση με τους γονείς της:

Ο μπαμπάς μου...εδώ στην Αθήνα...όταν ήμουν δύο ετών στα Χανιά...Θυμάμαι μια αυλή κι έναν πορτοκαλεώνα κι ένα πεζούλι που έπαιζα...Τη μαμά μου τη θυμάμαι...Μια μέρα ήρθε μια τσιγγάνα να με κλέψει. Δεν αγαπούσα την οικογένεια μου...Ήταν δυστυχισμένοι και οι δυο τους...Τσακωνόντουσαν, φωνάζανε...Είπα θα πάω με την τσιγγάνα...Μια άλλη φορά, μια τσιγγάνα έβαλε τα χέρια της στα φρύδια μου. Είχαν σμίξει. Τότες τά 'βγαλα και μετά δεν ξαναβγήκανε. Ήταν όπως της Παναγιάς της Γλυκοφιλούσας που είναι τα φρυδάκια της κομμένα...Μετά είπα θα μείνω με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου γιατί ήμουν τεσσάρων ετών...Ο μπαμπάς μου επειδή έκανα το πιπί μου μ' έβαλε πάνω από τη φωτιά! Με κάθισε πάνω στην αναμμένη φωτιά. Η μαμά μου έσπασε την πόρτα της κουζίνας και μ' έσωσε. Ο πατέρας μου ήταν κινηματογραφιστής. Ήταν ο πρώτος της Ελλάδας. Παπαδαντωνάκης, Τόνις Φιλμς, τις χειρότερες ταινίες έκανε. Μόνο μια ήταν καλή. Γερμανική περίπολος στην Κρήτη. Έγραφα από δέκα χρονών παιδάκι. Από πέντε χρονών διδάσκει ο γκουρού Μαχαράτζι. Δώδεκα ετών έγραφα σενάρια. Δώδεκα ετών είπα στον Παπαδαντωνάκη: Αν με ξαναγγίξεις, θα σε σφάξω! Στην Αθήνα...Η πραγματική μου μητέρα ήταν αδερφή μου...Δεν τη νιώθω σα μάνα μου, αλλά σαν αδερφή μου...Ο πατέρας μου πέθανε το 1959. Τώρα δεν ζω με κανέναν...

* στο βίντεο, η Φλέρυ Νταντωνάκη ερμηνεύει την Πέτρα, σε μουσική και στίχους του Μάνου Χατζιδάκι, από το θεατρικό έργο Απόψε αυτοσχεδιάζουμε του Λουίτζι Πιραντέλο. Ηχογράφηση των μέσων του 1970, προορισμένη για τον κύκλο Οι γειτονιές του φεγγαριού, που τελικά έμεινε εκτός, για να συμπεριληφθεί πολλά χρόνια μετά στη δισκογραφική έκδοση Η Φλέρυ Νταντωνάκη στα Λειτουργικά του Μάνου Χατζιδάκι (Σείριος, 1991)

μετακόμιση Ι

Είκοσι κούτες γεμάτες βιβλία και cd ξεγύμνωσαν μόνο δύο βιβλιοθήκες. Μένουν ακόμη άλλες δύο και η κόκκινη ντουλάπα με τα βινύλια. Ποιος είπε ότι η μετακόμιση είναι εύκολη υπόθεση; Κανείς, μάλλον...Εν τω μεταξύ, η Μαρίζα δίνει συναυλία με τραγούδια Θεοδωράκη στο Άργος, συνοδεία χορωδιακού συνόλου, αλλά τη Δευτέρα το βράδυ θα παραστεί στην πρώτη εξόρμηση του ντοκιμαντέρ Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ σε θερινό κινηματογράφο. Για τον ίδιο λόγο, αύριο πρωί- πρωί, στις 08.30 θα δώσω τηλεφωνική συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη στον ΒΗΜΑ 99,5 FM (www.vimafm995.gr). Συν τοις άλλοις περιμένω και εκλεκτό μουσαφίρη από απόψε μέσα σ' ένα μπάχαλο από χαρτόκουτα και χειμωνιάτικα ρούχα σε σκουπιδοσακούλες. Άντε να φύγω κι εγώ, να πάω στο Παγκράτι, παραφράζοντας τους στίχους της πλατωνικής Μετακόμισης.

συνεχίζονται-από-σήμερα-οι-εκπομπές-στο-κανάλι-1-του-πειραιά-η-λένα-πλάτωνος-συνθέτει-το-μουσικό-σήμα

Σαν ψέματα μού φαίνεται! Από σήμερα ξεκινάω πάλι τις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο ύστερα από μια δίμηνη παύση, που με έκανε να ανησυχώ και να νιώθω λίγο σα να...σκουριάζω. Αυτό όμως που μού φαίνεται σαν ψέματα είναι ότι η Λένα Πλάτωνος προσφέρθηκε να μου χαρίσει το μουσικό θέμα-σήμα των εκπομπών μου! Ανυπολόγιστη τιμή μεσ' στην καθημερινότητα πού 'χουμε αναπτύξει πια με τη μεγάλη συνθέτρια! Γι' αυτό και σήμερα, αμέσως μετά το τέλος της πρώτης ανανεωμένης εκπομπής μου, θα περάσω από την οικία της όπου θα παίξει στο συνθεσάιζερ και θα διαλέξουμε μαζί το σύντομο- 1΄και κάτι θα διαρκεί- κομμάτι της. Εννοείται πως από την ερχόμενη Δευτέρα θα ενημερώσω την ΑΕΠΙ για τη στάνταρ μέρα και ώρα που θα μεταδίδεται το ραδιοφωνικό μουσικό θέμα της Λένας. Έχω μεγάλη αγωνία, χαρά και ικανοποίηση ν' ακούσω την έμπνευση της! Θά 'ναι αργό, γρήγορο ή και τα δύο; Ηλεκτρονικό και ατμοσφαιρικό, πάντως, θά 'ναι σίγουρα! Anyway, δείτε στο ακόλουθο βίντεο τη μικρή συνέντευξη που παραχώρησα στον φίλο Γιάννη Καραμπίτσο (www.camerastyloonline.wordpress.com), που έφτασε μέχρι τη Μικρή Επίδαυρο την περασμένη εβδομάδα, για τη μελοποίηση της Λένας Πλάτωνος στον Κωνσταντίνο Καβάφη.

Κι εδώ, μπορείτε να δείτε τα τραγούδια που θ' ακουστούν στη σημερινή εκπομπή μου:

01. BURGUNDY GRAPES - On the train to Berlin

02. MATT ELLIOTT - What' s wrong

03. LOLEK - Have you noticed (Να τα εκατοστήσεις, Lolekάκο)

04. ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - Μετακόμιση

05. MARIANNE FAITHFULL - Pirate Jenny

06. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ - Θεατρίνοι (Ποίηση Γ. Σεφέρη)

07. ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ - Τι κάνεις Αλέξαντρε (Ποίηση Γ. Χρονά)

08. ΕΥΣΤΑΘΙΑ - Η πόλη που βυθίστηκε στη μπίρα

09. TANGO WITH LIONS - Angel 's arms

10. ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. - Πάσχα στο ψυχιατρείο

11. ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ - Είμαι τυχερός (Γ. Αγγελάκα)

12. ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ - Κήρυκας

Συντονιστείτε στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ THE BOY - DIRECTOR'S CUT

Πολυτάλαντος, δραστήριος, οργισμένος, γόνιμα θλιμμένος, βαθιά φιλοσοφημένος και δέσμιος μιας πανηδονιστικής ανηδονίας, ο The Boy κυκλοφορεί σ' αυτή την πόλη, συνήθως με το μετρό, εκτοξεύοντας την κριτική ματιά του που ασφυκτιά να εξωτερικευθεί, μέσω μιας προσωπικής ποιητικής οδού. Πέρσι αναζητούσε την αιτία που θα τον κάνει να χορέψει, να κινητοποιηθεί ενδεχομένως, γυρνώντας την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα σε παθητικές παθογενείς καταστάσεις. Φέτος, φόρεσε το Κουστουμάκι του, τέντωσε αλήτικα το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του και μίλησε στη γλώσσα του, γνωστοποιώντας στην ουσία τα προσωπικά του ημερολόγια.
του Αντώνη Μποσκοΐτη Πως μπορούν, αλήθεια, η βία που προτάσσεται ως τρόπος αλλαγής και των πράξεων το δίκιο να χωρέσουν μέσα σ' ένα Κουστουμάκι; Σκεφτήκατε μήπως κάτι έμενε απ' έξω;
Ο άνθρωπος εμπεριέχει μέσα στην ψυχή του κυρίως αντιφάσεις. Δυστυχώς τείνει να αγνοει αυτό το κομμάτι της φύσης του και οδηγείται σε μια επιφανειακή και μονόπλευρη αντίληψη της πραγματικότητας. Η βία όπως και το δίκιο είναι δύο αντίθετες όψεις ενός ίδιου νομίσματος όταν μιλάμε για τρόπους αντίδρασης. Παρόλα αυτά και η βία άλλα και το δίκιο έχουν διαστρεβλωθεί τελείως σαν έννοιες στη σημερινή εποχή. Υπάρχει δύναμη και ανθρωπιά στη βία και είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να μην γυρνάνε την πλάτη τους σε αυτή την πλευρά του εαυτού τους. Επίσης η αίσθηση του δικαίου πια έχει να κάνει περισσότερο με κρίσεις εγωισμού παρά με μια αληθινή αίσθηση του δικαίου που ακόμα και αυτό αν έχουμε δει το Ρασομόν ξέρουμε πια οτι κάθε υπόθεση κρύβει πολλά υποκειμενικά δίκαια. Ακόμα και σε ένα δικαστήριο το δίκαιο κρίνεται απο την πλευρά της κυβέρνησης. Ο λαός σπάνια συμφωνεί με την αίσθηση δικαίου του δικαστηρίου.
Σε αρκετά από τα νέα κομμάτια σας, ανεξαρτήτως ηχητικού περιβλήματος, είναι εμφανής ο ζεϊμπέκικος ρυθμός. Θυμηθείτε δυο- τρία καλά πράγματα που ακούσατε, όντας παιδί, από το λαϊκό τραγούδι και ενδόμυχα σας επηρέασαν.
Μικρός απο το λαϊκό τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ ο Τσιτσάνης. Μεγαλώνοντας απέκτησα μια εμμονή με τον ρυθμό του ζεϊμπέκικου. Μου δημιουργεί απίστευτη ένταση και για κάποιο λόγο μάλλον προσωπικό νιώθω μια έντονη συγγένεια του ζεϊμπέκικου με το doom metal. Τα τελευταία χρόνια τα δύο κομμάτια που με επηρέασαν όσο τίποτε άλλο και πιστεύω οτι είναι και τα κορυφαία τραγούδια απο ελληνικής δισκογραφίας είναι Τα Παραθύρια Ορθάνοιχτα του Θεοδωράκη και το Δεν λες κουβέντα του Μούτση.
Είστε γιος του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη, συνδεδεμένοι αμφότεροι με την Αριστερά μέσω της τέχνης τους στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα, την οποία βλέπετε να μη ζητάει βοήθεια πλέον, αφού έχει τον Μάνο και τον Μίκη. Αναρωτιέμαι πόσο καθοριστικό υπήρξε το γεγονός της ενηλικίωσης σας μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον.
Δεν θα ήθελα να απαντήσω σε ερωτήσεις που αφορούν το οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να ενδιαφέρεται ο κόσμος για τέτοια πράγματα.
Στο Είμαι αυτός χαρακτηρίζετε λίγο- πολύ μαλακίες την κλασική μουσική, για να σταθώ μόνο σε ένα σημείο αυτού του τραγουδιού- ποταμό. Ενστερνίζεστε λοιπόν το σύνθημα έξω από το Μέγαρο Νά το το μπουρδέλο που παίζει βιολοντσέλο;
Θεωρώ χυδαία και προκλητική την ύπαρξη ενος Μεγάρου Μουσικής από τη στιγμή που η κοινωνία δεν έχει φροντίσει για κάτι αντίστοιχο σε επίπεδο βοήθειας που να αφορά τον σύγχρονο ήχο που προσεγγίζουν οι νεότεροι μουσικοί. Θεωρώ μικροαστική και παιδική την αντίληψη του κράτους περι κλασσικής μουσικής γενικότερα . Λατρεύω την κλασσική μουσική άλλα θέλω να πιστεύω οτι οι ίδιοι οι μεγάλοι συνθέτες θα θεωρούσαν μουσολινική την παρουσίαση του έργου τους μέσα σε τέτοιους χώρους. Επιτέλους η κλασσική μουσική πρέπει να απελευθερωθεί απο τις αυλές του βασιλιά για να σταματήσει ο κόσμος να τη φοβάται. Γιατί αυτό που νιώθει ο κόσμος τώρα για την κλασσική μουσική είναι φόβος και όχι σεβασμός.
Εκτός από στίχους και ενίοτε σενάρια, γράφετε και άλλα πράγματα; Ποίηση, λογοτεχνία κλπ.;
Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα που λέγεται Μαύρο Αίμα. Σε κάποια φάση θα προσπαθήσω να το εκδώσω. Γενικά με ενδιαφέρει πολύ η λογοτεχνία και νομίζω οτι και μελλοντικά θα ασχοληθώ με αυτήν. Επίσης λατρεύω τις επιστολές. Όποτε επικοινωνώ με γραπτό λόγο πραγματικά βάζω όλη μου την ψυχή μέσα και θεωρώ τις επιστολές την πιο αγνή μορφή λογοτεχνίας.
Τελικά τι είναι πιο χρονοβόρο; Ένα cd ή μία ταινία;
Προφανώς μια ταινία. Αν κάποιος έχει γυρίσει ταινία, το cd είναι παιχνιδάκι μπροστά σε αυτό. Πολύ πιο οικονομικό και πιο εύκολο απο πλευράς συνεργασίας. Για μένα η μουσική είναι η ξεκούραση ανάμεσα στην πραγματικά μοναδική εμπειρία, που θεωρώ οτι είναι η κατασκευή μιας ταινίας.
Συμφωνώ απόλυτα! Το Please make me dance ακούστηκε πολύ πέρσι και πήρε εξαιρετικές κριτικές. Εύχομαι να συμβεί το ίδιο και με το Κουστουμάκι. Τώρα που τραγουδάτε ελληνικά, αποκλείεται να σας δούμε να μοιράζεστε τη σκηνή με κάποιον συνάδελφο σας του λεγόμενου έντεχνου; Μην το γελάτε, έχουμε δει τέτοια παντρέματα, όχι απαραίτητα κακόγουστα.
Αποκλείεται! Δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξω ποτέ τέτοια πόρτα για μένα. Δεν έχω πρόβλημα με το έντεχνο, απλά δεν το καταλαβαίνω. Δεν νιώθω τίποτα άρα και δεν θα μπορούσα να συνυπάρξω με κάποιον έντεχνο καλλιτέχνη. Με τον μουσικό που θα με ενδιέφερε να συνεργαστώ είναι ο Νικήτας Κλίντ. Φαντασιώνομαι να κάνουμε ένα μπουλούκι χωρίς μουσική, α καπέλα με τραγούδι, ρίμες, stand up comedy, χορό και διάφορα τέτοια ωραία. Και θα ονομαζόταν το σχήμα Μίκης και Μάνος .
Χαρακτηρίζετε το Κουστουμάκι, Ηλεκτρονικό Μελόδραμα. Δε νομίζετε ότι η επιτήδευση τού να φτιάξουμε κάτι ως ηλεκτρονικό μελόδραμα, ένα συγκεκριμένο project δηλαδή, συγκρούεται κάπως με την ελευθεριότητα που συναντάμε στη μουσική και στον στίχο σας;
Σίγουρα. Απο την άλλη ήθελα να το γράψω και το έγραψα. Και στην τελική όλα αυτά δεν σημαίνουν και τίποτα. Όταν κάποιος φτάνει να ακούσει μια μουσική είναι μόνος με αυτήν. Δεν πα’να λένε οτι οι Doors παίζουν rock. Εγώ μέσα μου ξέρω οτι παίζουν rock και άλλα πεντακόσια πράγματα μαζί. Η κατηγοριοποίηση είναι απλά ένας κώδικας επικοινωνίας. Και ευτυχώς η αληθινά ελεύθερη τέχνη ξεπερνάει τους ανθρώπινους κώδικες επικοινωνίας και δεν φυλακίζεται μέσα σε αυτούς.
Όταν μας εστάλη το Είμαι αυτός ως κομμάτι- promo, είπαμε Φόρος τιμής στους Στέρεο Νόβα θα' ναι το άλμπουμ. Έπειτα, ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα από τη χρήση του πιάνου, τον ωμό λυρισμό και τον προαναφερθέντα υπαινικτικό ζεϊμπέκικο σκοπό. Αν σας ρωτούσα ποιες επιρροές μουσικές φέρει το Κουστουμάκι, τι θα απαντούσατε;
Δεν πρόκειται ποτέ να έκανα κάτι τόσο επιφανειακό όπως ένας φόρος τιμής σε κάποιον. Με ενδιαφέρει να αναπτύξω τις δικές μου ανησυχίες και όχι να χορεύω γύρω από τις ζωές άλλων. Οτιδήποτε αγαπάω διαπερνά τη δουλειά μου. Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναφέρω επιρροές γιατί θα έλεγα σχεδόν τους πάντες . Κάποια ονόματα που τα τελευταία χρόνια με έχουν καταβάλλει είναι: Matt Elliott, Μούτσης,Ρέτσος, Prince, John Carpenter, Vangelis, Άσιμος, Madonna, Trent Reznor, Lou Reed, Παριζιάνος, Legowelt, Mike Patton και άλλοι πολλοί.
Η σεξουαλικότητα είναι εντονότατη σε πολλά τραγούδια του άλμπουμ. Σκέφτομαι αν αυτό γίνεται συνειδητά, ασυνείδητα, βιωματικά ή απλώς και σαν κόντρα με τον άκρατο σεξισμό της εποχής. Εσείς θα μου πείτε.
Νιώθω οτι τα πάντα περιβάλλονται απο την πορνογραφία και οτι η δική μας γενιά είναι μια μονίμως καυλωμένη γενιά. Πραγματικά αδυνατώ να σταματήσω να σκέφτομαι το σεξ. Νομίζω οτι είναι η ατομική ενέργεια της εποχής μας. Το πιο επικίνδυνο άλλα και επαναστατικό όπλο, αναλόγως ποιος το χειρίζεται. Όσον αφορά τα τραγούδια μου, προσπαθώ να τα ποτίζω με όλα τα στοιχεία της ζωής έτσι όπως εγώ τα ξεχωρίζω. Δεν μου αρέσουν τα μονόπλευρα πράγματα. Τα λυπητερά τραγούδια ή τα χαρούμενα τραγούδια. Σεξ, χιούμορ, κατάθλιψη, πολιτική, κοινωνία, αγάπη, οικογένεια, θάνατος ...όλα αυτά και άλλα πολλά πρέπει να συνυπάρχουν μέσα σε ένα τραγούδι.

back-to-reality

Τσιμπάνε το καλοκαίρι τα κουνούπια και γίνονται το ίδιο ενοχλητικά με τους ταξιτζήδες που μου απαγορεύουν να καπνίσω κι εγώ με τη σειρά μου τούς απαγορεύω το ραδιόφωνο, μη θέλοντας να πάω στη δουλειά μου με τα σκυλάδικα άσματα τους ή αυτόν τον βλάκα τον Γεωργίου που ομιλεί περί ποδοσφαίρου και του κρατάνε τηλεφωνική παρέα άλλοι πέντε- δέκα ηλίθιοι. Όλοι οι Έλληνες έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν Πρωθυπουργοί για μια μέρα μόνο! Κι εγώ το ίδιο! Όχι για να φτιάξω την οικονομία ή να αποκαταστήσω εν ριπή οφθαλμού τους συνταξιούχους, μα για να στήσω στον τοίχο όσους περισσότερους βλάκες μπορώ, απ' αυτούς που ασχημαίνουν την ήδη μίζερη και αρρωστιάρικη καθημερινότητα μας. Μακριά από μένα η χριστιανική λογική του τύπου Αγαπάτε αλλήλους, αυτόν τον εβραϊκό ραγιαδισμό ποτέ μου δεν τον κατάλαβα, ούτε και τον χώνεψα.
Αντί να πάρω το τρόλεϊ, δυο στάσεις απ' το σπίτι μου, πετάγομαι με τα πόδια μέχρι την οικία της κυρίας Δέσποινας Γλέζου. Την πετυχαίνω στο κρεβάτι της, ίδια κι απαράλλαχτη με την Marianne Faithfull όταν συνήλθε από τα drugs κι έκανε το comeback της με το Broken English. Η Δέσποινα, βέβαια, παρ' ότι υπήρξε παιδί των λουλουδιών, ουδέποτε πήρε drugs. Προτίμησε να περιπλανηθεί στον κόσμο μετά τη διάλυση των Νοστράδαμος (ή των...Μουστάρδαμος, σύμφωνα με τον Πουλικάκο), να γράψει τα αυτοβιογραφικά βιβλία της που προλόγισε ο αδερφός της μάνας της, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, και να αλλάξει μουσική ρότα. Το άλμπουμ της με τίτλο Puzzle μόλις κυκλοφόρησε, περιέχει οργανικές συνθέσεις της και η ίδια το χαρακτηρίζει ethnic-new age music!Είχα δυο χρόνια σχεδόν να συναντηθώ με τη Δέσποινα Γλέζου, ίσως και περισσότερο, οπότε η χαρά μας ήταν αμοιβαία. Της θύμισα τα παλιά, τα αποκόμματα εφημερίδων του 1967 και του ΄68 που την αναφέρουν ως Η Ελληνίδα Ζυλιέτ Γκρεκό, το Ροντέο που εμφανίστηκε με Λάκη Παπαδόπουλο και Μαρίζα Κωχ της προ Κυττάρου εποχής, τη γνωριμία της με τη Φλέρυ Νταντωνάκη που την οδήγησε στην ενασχόληση με τις ανατολίτικες θρησκείες κι ακόμη τους φίλους που χάθηκαν είτε στην Ινδία, είτε στους λαβυρίνθους των σκληρών ουσιών. Καμία σχέση με όλα αυτά η 63χρονη Δέσποινα Γλέζου. Είναι πια μια χαρούμενη ώριμη γυναίκα πού 'χει μάλλον αράξει για τα καλά, γράφοντας τη μουσική της στο συνθεσάιζερ και αναμένοντας την υποδοχή του κόσμου στο ολοκαίνουργιο cd της. Της εύχομαι τα καλύτερα! Οι φίλοι πάνε διακοπές και μας εύχονται Καλά μπάνια, λεβέντες! Σαν τον Παντελή Δημητριάδη των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. που μοιάζει να ποζάρει στα Μάταλα των 70s, γνήσιος επίγονος της κυρίας από πάνω του, κάτι μεταξύ νεοχίπη και Αϊ-Γιάννη του Νηστευτή. Αρχικώς μού τη σπάει που εγώ δεν θα πάω πουθενά διακοπές φέτος, ελλείψει χρημάτων, μα μαλακώνω και γελάω σαν θέτω στον εαυτό μου το οικείο πια αναρχικό ερώτημα Μήπως έχεις και τίποτα να διακόψεις; Άσε που ξεκινάει αυτές τις μέρες το πακετάρισμα εν όψει της μετακόμισης μου. Εδώ θα τη βγάλω, στην Αθήνα, στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου once again, να γράφουμε ασυνάρτητα ποιήματα με τη Λένα και το πολύ-πολύ να πεταχτώ μέχρι την Αίγινα στο φεστιβάλ κλασικής μουσικής της Ντόρας Μπακοπούλου. Τυχερή είναι η Μαρίζα Κωχ που σε λίγες εβδομάδες από τώρα θα ξαναπετάξει για Πεκίνο, καλεσμένη ενός διεθνούς μουσικολογικού συνεδρίου. Η κυκλοφορία του επόμενου διφώνου αναβάλλεται για τον Σεπτέμβριο. Το έμαθα κάπως αργά, νομίζοντας πως πρέπει να παραδώσω κείμενα κι είχα αγχωθεί τρομερά. Εκκρεμούσε μία συνέντευξη με τους Palyrria, οι οποίοι έβγαλαν κι αυτοί νέο cd (καταπληκτικό!), αλλά όπως το βλέπω θα πάει για μετά το καλοκαίρι. Ελπίζω μόνο να μην πάει για τότε και η αποπληρωμή τριών μαζεμένων χρωστούμενων μηνιάτικων. Έτσι, παρέα για όλο αυτό το διάστημα θα σας κρατήσουν ο Πορτοκάλογλου με τον Ζιώγαλα και τον Φάμελλο μαζί με τον μελοποιημένο Ελύτη και τον Στόκα. Ευτυχώς δηλαδή που από αυτή την Παρασκευή ξεκινάω πάλι τις εκπομπές μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά, την ίδια απογευματινή ώρα. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει επίσης καταβολή των χρωστούμενων μισθών, πάντως αν μη τι άλλο είναι ευχάριστο που ο μηχανισμός ολόκληρος ξαναμπαίνει σε λειτουργία και πιο πολύ αναφέρομαι τώρα στον δικό μου, τον προσωπικό μου μηχανισμό. Μια λοιπόν και δεν έχω άλλες διφωνικές γραπτές υποχρεώσεις, έκατσα χθες και κόπιαρα τα άπαντα της Λένας Πλάτωνος για τον κιθαρίστα της, τον Στράτο Σπηλιωτόπουλο, που μου τα ζήτησε. Παίζει με τον Κοργιαλά και την Ευρυδίκη, μα γνωρίζει πως η ταυτόχρονη εμπλοκή του με τη μπάντα της Πλάτωνος θα τον ακολουθεί ως εύσημο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Στράτος μιλάει της Λένας και της Σαβίνας στον πληθυντικό, κάτι που δε μπορεί να κόψει εδώ και δυο χρόνια που συνεργάζονται. Ήρθατε; ρώτησε μια μέρα τη Σαβίνα. Ποιοί ήρθαμε; απάντησε εκείνη έκπληκτη κι όταν μετά κατάλαβε, απλά γέλασε. Την επόμενη, στο πρωινό, ο Στράτος απευθυνόμενος σε μένα, πέταξε ένα Άκου, μαλάκα, τι έγινε, αλλά φορούσε τα μαύρα γυαλιά του και η Σαβίνα νόμιζε ότι μιλούσε σε εκείνη. Του είπε, λοιπόν: Τι πρόοδος ειν' αυτή; Τη μια μέρα στον πληθυντικό και την άλλη Ρε, μαλάκα! Κλαίγαμε από το γέλιο! Με τον Στράτο μοιραστήκαμε το δωμάτιο του ξενοδοχείου και γενικώς γελάσαμε πολύ, τόσο που δεν τό 'χαν τίποτα να μας εκπαραθυρώσουν, αφού από δίπλα ο Tsiko με τον Vlastur φώναζαν: Βγάλτε, ρε μαλάκες, τη γαργαλιέρα απ' την πρίζα! Καλά ήταν στην Επίδαυρο, ο Καβάφης έσκισε, η Λένα πέταξε στα σύννεφα -κι εμείς μαζί της, όπως τό 'χα σίγουρο- αλλά αυτή η επιστροφή στα ίδια και τα ίδια ομολογουμένως δεν τρώγεται με τίποτα. Σα να γυρνάς οδικώς από το Παρίσι και με το που μπαίνεις στον τόπο σου να πέφτεις πάνω στα μπουρδέλα της Λιοσίων. Αυτή είναι η μόνη αίσθηση που δύναται να περιγράψει την κατάσταση.

κκκ

* εν τω μεταξύ, το blogάκι μου όλο και διαπρέπει εκτός της μπλογκόσφαιρας και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε! Η αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε ο σκηνοθέτης -ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος με αφορμή την Έβδομη Βροχή του, μπορεί να μη συγκέντρωσε τα σχόλια των επισκεπτών μου, έγινε όμως θέμα στην εφημερίδα Τα Νέα. Εδώ το link:

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:aOFpI_QEp_EJ:www.tanea.gr/default.asp%3Fpid%3D2%26ct%3D4%26artid%3D4583924+%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%B1+%CE%BD%CE%AD%CE%B1+%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%90%CF%84%CE%B7&cd=4&hl=el&ct=clnk&gl=gr

ο-caetano-veloso-το-rock-και-το-συναίσθημα-της-βραζιλίας-στο-ηρώδειο

Ο κύριος που βλέπετε στο εξώφυλλο του δίσκου που φέρει το όνομα του δεν έχει καμία σχέση, εμφανισιακά τουλάχιστον, με αυτόν που έπαιξε χθες βράδυ στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Άλλωστε, τότε ήταν 29 ετών, το 1971, ενώ σήμερα είναι 68- για την ακρίβεια, στις 7 Αυγούστου μπαίνει στα 69, ζωή νά 'χει ο άνθρωπος, μια και αποτελεί εμβληματική φιγούρα της διεθνούς μουσικής. Πολιτικός ακτιβιστής, ποιητής, κινηματογραφιστής, ερμηνευτής, τραγουδοποιός και συνθέτης, προσωπικός φίλος του συχωρεμένου Αντρέα Παγουλάτου από τα 70s, ο Βραζιλιάνος Caetano Veloso θεωρείται πλέον καλλιτέχνης εφάμιλλος του Bob Dylan, του Leonard Cohen και του Bob Marley.
Ο Παγουλάτος μού τον είχε μάθει, όπως και το κίνημα tropikalismo, όταν πριν λίγα χρόνια μού 'χε κάνει δώρο στα γενέθλια μου ένα διπλό best του μαζί με τα δύο πρώτα άλμπουμ των ψυχεδελο-φρανκζαπικών Os Mutantes. Τον περασμένο Απρίλιο, τότε που βρεθήκαμε με φίλους στο διαμέρισμα του εκλιπόντος ποιητή προσπαθώντας να διασώσουμε το αρχείο του, είχα τραβήξει κυριολεκτικά απ' τα σκουπίδια, έξω στο δρόμο, ένα κλειστό μακρόστενο κουτί. Το άνοιξα και μάλλον ο Αντρέας απ' τον άλλο κόσμο ήθελε να περάσουν στα χέρια μου τα άπαντα του Βραζιλιάνου σπουδαίου δικού του φίλου: μιλάμε για θησαυρό, αφού εκεί μέσα τελικά περιέχονταν σαράντα δίσκοι του Caetano Veloso από το 1966 μέχρι το 2006! Έτσι, ένιωσα πως η παρουσία μου στο Ηρώδειο χθες βράδυ ήταν επιβεβλημένη κι ας μην είχα τον Αντρέα δίπλα να σκύβει και να σχολιάζει στ' αυτί μου, παραδίνοντας ακόμη ένα μάθημα υψηλής τέχνης με τις γνώσεις του.
Πάνω απ' όλα ο Caetano Veloso είναι ένας μεγάλος performer, εντυπωσιακά καλοκρατημένος για την ηλικία του! Ντυμένος απλά και συνοδευόμενος από τρεις νεαρότατους μουσικούς, των οποίων συχνά ανακοίνωνε τα ονόματα, μα που να τα συγκρατήσεις (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια), στα 100 λεπτά που διήρκησε συνολικά το κονσέρτο του, πηγαινοήρθε αρκετές φορές από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη, αστειευόμενος με το κοινό του! Ευχαριστώ, είπε στα ελληνικά και συνέχισε στα αγγλικά: δυστυχώς δεν ξέρω ελληνικά, αλλά θα σας μιλήσω στη διεθνή γλώσσα, τα αγγλικά, παρ' όλο που τα ελληνικά έχασαν την πρωτιά παρά λίγο...

Φυσικά, όχι μόνο μίλησε, αλλά τραγούδησε με μιαν εξίσου καλοδιατηρημένη φωνή ευρείας γκάμας, ακόμη και με χαριτωμένες χορευτικές κινήσεις. Αυτές που ξεσήκωσαν τους θεατές της συναυλίας σε ανεξέλεγκτο χορό, όρθιοι πια από τις θέσεις τους! Υπήρχαν πολλοί Βραζιλιάνοι μέσα στο αρχαίο θέατρο που έσπευσαν να τιμήσουν τον εθνικό τους μουσικό πατριάρχη. Τους παρακολουθούσε χαμογελαστή από το κάθισμα της στην πρώτη σειρά η Μαρία Φαραντούρη, ενόσω η Αλίκη Καγιαλόγλου παραδίπλα μου λικνιζόταν κι αυτή με τις ρυθμικές μπαλάντες του Veloso που όλες σχεδόν πάντρευαν την αισθαντική σάμπα με το καθαρόαιμο rock' n' roll. Δεν έλειψαν και οι πιο ψυχεδελικές στιγμές, με τον καλλιτέχνη να υποδύεται ότι σβήνει μαζί με τις γκαζωμένες ηλεκτρικές κιθάρες και το παιχνίδισμα των φώτων του Ηρωδείου, βρίσκοντας εν τέλει καταφύγιο κάτω από το στημένο ανεμόπτερο, το μοναδικό στοιχείο ντεκόρ της συναυλίας του.

Συγκλονίστηκα με την ερμηνεία του στο Maria Bethania, τραγούδι που έγραψε το ΄71 εξόριστος στο Λονδίνο εν είδει επιστολής στην τραγουδίστρια αδερφή του. Είναι το κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου με τ' όνομα του και που περιείχε εφτά τραγούδια όλα κι όλα με φανερές επιρροές από τη διαμονή του στη μεταχίπικη βρετανική πρωτεύουσα. Ξεχώρισα ακόμη το Quantanamo, πολιτικό τραγούδι του, συνοδευόμενο μάλιστα κι από την προβολή κάποιων απλοϊκών βίντεο, αλλά λυπάμαι διότι δε βρίσκεται σε κανένα από τα σαράντα cd που μού κληροδότησε ο Παγουλάτος.

Το 2008, αμέσως μετά τη συναυλία- comeback της Λένας Πλάτωνος στον ίδιο χώρο, είχα θεωρήσει τυχερό τον εαυτό μου που είδε και άκουσε live τον Leonard Cohen στο Terra Vibe. Ύστερα από δύο χρόνια, αμέσως μετά την παρουσίαση του πλατωνικού Καβάφη στη Μικρή Επίδαυρο, θα μπορούσα να νιώσω πάλι κάπως έτσι, αυτή τη φορά με τον Caetano Veloso στο Ηρώδειο. Δεν ομιλώ όμως τη γλώσσα του δημιουργού, οπότε κάπου στενοχωρήθηκα που δε μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν όλα τα τραγούδια εκείνα, τα οποία δικαίως τον έχουν τοποθετήσει εδώ και χρόνια στο βάθρο του. Θα μου μείνει σίγουρα όμως η εικόνα ενός αειθαλούς καλλιτέχνη με τρομερή επικοινωνιακή ικανότητα, έξοχη σκηνική παρουσία, χιούμορ και φυσική ευγένεια. Και βέβαια η μουσική του που μισοήξερα (σκοπεύω να εντρυφήσω περισσότερο, αφού έχω τόσο...stuff από Veloso στη μουσική βιβλιοθήκη μου) και που σίγουρα δε χρειαζόταν καν τα λόγια για να μου δημιουργήσει καθ' όλη τη διάρκεια του κονσέρτου μια γλυκιά ανατριχίλα.

κκκ

* η μάνα μου έγραψε πάλι! Της λέω από τηλεφώνου Πάω στο Ηρώδειο ν' ακούσω Caetano Veloso (Καετάνο Βελόζο) κι απαντάει Δε βαριέσαι να τραβιέσαι στο Ηρώδειο ν' ακούσεις τον Γαϊτάνο να...βελάζει;