ο-καύσωνας-με-ξέβρασε-στην-τυνησία-του-΄97

Ο καύσωνας είναι αφόρητος, το άδειο πια διαμέρισμα μοιάζει να εκτοξεύει αόρατη λάβα απ' τους τοίχους του και η προ λίγης ώρας απόψυξη του ψυγείου δεν επιτρέπει καν την παροχή δροσερού νερού. Ντύνομαι βιαστικά και πετάγομαι μέχρι το περίπτερο. Γεμίζω μια τσάντα με νερά και όλα τα είδη τσαγιού: πράσινο, ροδάκινο, φράουλα, φρούτα του δάσους και ότι άλλο υπάρχει προς κατανάλωση, απ' αυτά που τα κατεβάζεις με μια ρουφηξιά. Τι να σου κάνουν και τα απανωτά ντους όταν ο ιδρώτας τρέχει με μεγαλύτερη δύναμη απ' τη βρύση του μπάνιου; Θυμάμαι το 1997 πού 'χα βρεθεί στην Τυνησία για δύο εβδομάδες, Αύγουστο μήνα με 47 βαθμούς. Κοντεύαμε να πεθάνουμε ώσπου στα μισά της παραμονής μέτραγα αντίστροφα για την επιστροφή στην Αθήνα! Ούτε που μ' ένοιαζε το αφρικανικό φολκλόρ, οι τρωγλοδύτες της Ματμάτα και το παραθαλάσσιο κινηματογραφικό φεστιβάλ-το μόνο που ήθελα ήταν να γλιτώσω απ' τη ζέστη που σού' κανε το μυαλό κουρκούτι, βοηθούντων βέβαια και των τοπικών αργιλέδων στα γοητευτικά τριτοκοσμικά καφενεία τους. Θυμάμαι ακόμη ένα πολύ ωραίο κορίτσι από την Τυνησία, φωτογράφος, που εργαζόταν στο φεστιβάλ. Την έλεγαν Μούνα και διέθετε ένα αρκετά συνηθισμένο γυναικείο αραβικό όνομα, για το οποίο βέβαια εμείς ρίχναμε προσπάθεια ώστε να μη χεζόμαστε στο γέλιο όποτε χρειαζόταν να τη φωνάξουμε. Η Μούνα θα μπορούσε να ήταν Ελληνίδα απ' την άποψη του χαρακτηριολογικού πλαισίου της. Τελευταία μέρα που θ' αφήναμε την Κελιμπιά, ένα ψαροχώρι, για να επιστρέψουμε στην Τύνιδα, καλεσμένοι του φιλέλληνα, κομμουνιστή και φαν του Μίκη Θεοδωράκη, Τυνήσιου χαράκτη Μαχμούτ Σάλμπι, εκείνη έμεινε να κοιτάει το σπίτι που μας φιλοξένησε και δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της. Όταν τη ρώτησα γιατί τόσος συναισθηματισμός, μου απάντησε πως σε λίγες μέρες θα έφευγε με υποτροφία να σπουδάσει φωτογραφία στο Τόκιο κι ήξερε πως θα της λείψει απίστευτα το εξοχικό της. Σύνελθε, βρε Μούνα μου- της έλεγα κι εγώ σε άπταιστα γαλλικά- τι να πούμε κι εμείς που δεν έχουμε όχι εξοχικό στην Ελλάδα, αλλά ούτε δεύτερο βρακί να βάλουμε...Τίποτα η Μούνα, συνέχισε να κλαίει. Εκείνο τον καιρό είχα πολύ μακριά μαλλιά, νομίζω είχα συμπληρώσει οχτώ χρόνια αποχής από τα κουρεία, όπως και γένεια. Κυκλοφορούσα με ινδικό σαλβάρι, σανδάλια και ταγάρι made in Monastiraki. Οι Τυνήσιοι χωριάτες με κοιτούσαν σαν αξιοπερίεργο, κάτι μεταξύ Jesus Christ των Δυτικών και εξωγήινου όντος. Είχα μαζί μου κασέτες με Genesis που τους άκουγα πολύ τότε, κλείνοντας επιδεικτικά τ' αυτιά μου σε οποιαδήποτε μη ηλεκτρική μουσική. Καρφί δε μου καιγόταν στη θέαση ξεχασμένων αφισών από κάποια συναυλία με έργα Θεοδωράκη στο αρχαίο θέατρο της Καρχηδόνας. Χώρια που με πιάναν' τα γέλια όποτε έμπαινα σε μαγαζί, από παλαιοπωλείο μέχρι εστιατόριο, αφού παντού υπήρχε καδραρισμένο το πορτραίτο ενός καραβανά, του βασιλιά ή του στρατάρχη ή του πρωθυπουργού της Τυνησίας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Φτυστός με τον ηθοποιό Γιάννη Μπέζο ήταν ο μαυροτσούκαλος με τη μπριγιαντίνη στο μαλλί και το αστραφτερό χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη! Μια μέρα, λοιπόν, που για να γλιτώσω τη ζέστη, κλείστηκα στο δωμάτιο μου κι άκουγα Genesis, μπούκαρε μέσα η Μούνα και μόνο που δεν έσπασε το κασετόφωνο! Είσαι Έλληνας εσύ- με ρώτησε αυστηρά- με τέτοια μουσική παράδοση κι ακούς rock; Πως μας τη λέει έτσι η Αραβίδα; αναρωτήθηκα κι εγώ, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον τό 'θελε ένα πήδημα η δεσποινίς Μούνα, εξ ου και όλος αυτός ο νευρωτισμός. Στην Τυνησία είχα βρεθεί, νεοχίπης άνθρωπος, τι θ΄άκουγα, Ιτιά- ιτιά ή Πέρα στους πέρα κάμπους; Το ίδιο βράδυ, πάντα με προτροπή της Μούνας, στο σπίτι που μέναμε στήθηκε, δυστυχώς όχι παρτούζα, αλλά διαγωνισμός ethnic τραγουδιού! Από νωρίς τηγανίσαμε ψάρια με πατάτες στην αυλή και υποδεχτήκαμε ένα σωρό κόσμο: Αιγύπτιους, Αλγερινούς, αλλά και πολλούς Ιταλούς και Ισπανούς, με κοινό χαρακτηριστικό τους τις κινηματογραφικές σπουδές. Δεν θα ξεχάσω μία μαύρη παχουλή Αφρικάνα, που δεν συγκράτησα τη χώρα καταγωγής της, σε αντίθεση με το όνομα της- Ανιές την έλεγαν- και το τραγούδι της, ένα συγκλονιστικό αργόσυρτο μοιρολόι που μετά έμαθα ότι τελικά ήταν αραβικό νυφιάτικο κομμάτι! Ενδιαφέρον είχαν επίσης οι Ισπανοί αυτοσχέδιοι τραγουδιάρηδες, ενώ οι Ιταλοί μού φάνηκαν φλύαροι και ξενέρωτοι. Όταν έφτασε η σειρά της Ελλάδας, η φίλη μου η Ελένη κόμπλαρε, μια και ήταν και παραμένει θεόφαλτση. Ο κλήρος μοιραία έπεσε σε μένα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, ζαλισμένος κι απ' τον άνθρακα των αργιλέδων, άρχισα να τραγουδώ από κει που καθόμουν α καπέλα το Σ' τό' πα και σ' το ξαναλέω! Ήταν το μοναδικό ελληνικό δημοτικό που γνώριζα κι αυτό λόγω της πρώτης διδάξασας, της Μαρίζας Κωχ, που την άκουγαν πολύ οι δικοί μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Που να φανταζόμουν ότι δώδεκα χρόνια μετά θα τραγουδούσα το ίδιο κομμάτι μαζί με την Κωχ μέσα σε μία παγόδα μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους του ασιατικού κόσμου! Χαράς ευαγγέλια για τη Μούνα, που έβλεπε τον Έλληνα συγκάτοικο και φιλοξενούμενο της να την καταβρίσκει με ένα ολόδικό του τραγούδι! Μαζί με μένα, βέβαια, φάνηκαν να την καταβρίσκουν και οι ξένοι guests και γιατί όχι, εφόσον μία καλλιφωνία την έχω η αλήθεια είναι. Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν στην όχι και τόσο μακρινή Τυνησία, τέτοιες μέρες σχεδόν πριν από δεκατρία χρόνια. Την Μούνα δεν την ξανάδα ποτέ μου, έμαθα όμως πως το Τόκιο δεν τη σήκωσε, όπως το περίμενε η ίδια, και στο πρώτο εξάμηνο γύρισε στην αγαπημένη πατρίδα της. Έχω κι άλλες ιστορίες από την παραμονή μου εκεί, από την οικία ειδικά του απίστευτου φιλέλληνα εικαστικού καλλιτέχνη που προανάφερα, αλλά ας τις κρατήσω για μελλοντικές αναρτήσεις.