σαν-παλιό-σινεμά

Κάθε παρουσίαση των ταινιών μου μέχρι σήμερα τελειώνει πάντα με ένα τραγούδι από τη Μαρίζα Κωχ. Όπως χθες, που αμέσως μετά τα πολλά βραβεία του δημάρχου Κερατσινίου (ήταν ανάγκη τώρα που μετακομίζω και ζυγίζει από ένα τόνο έκαστο;), η Μαρίζα πήρε το μικρόφωνο και συνοδευόμενη από τον Ηλία Βαμβακούση (την ηλεκτροακουστική κιθάρα είχε φέρει ο Νίκος Χαλβατζής), τραγούδησε μαζί με το σινεφίλ κοινό τα σαββοπουλικά άσματα Δημοσθένους λέξις και Σαν τον Καραγκιόζη (για νά 'μαστε και εντός κλίματος).
Πραγματικά τη φχαριστήθηκα τη χθεσινή τιμητική εκδήλωση για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: Για το ότι η ταινία προβλήθηκε σε ένα πανέμορφο θερινό σινεμά, απομεινάρι λαϊκών χώρων ψυχαγωγίας από τη δεκαετία του ΄60, γεμάτο μάλιστα από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Για τα δυο λόγια όλο συγκίνηση και ουσία που είπε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, δικαιώνοντας την άποψη μου ότι είναι ο μόνος αντάξιος συνεχιστής του Αντρέα Παγουλάτου στο να ομιλεί δημόσια περί τέχνης (ποιητές αμφότεροι, τίποτα δεν είναι τυχαίο).

Για την παρουσία του συνεργάτη μου, διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, που συνεσταλμένος καθώς είναι, απόφυγε για μιαν ακόμη φορά ν' ανέβει στο βήμα και χειροκροτήθηκε από 'κει που καθόταν. Για την παρουσία, επίσης, της Λίτσας Βούλγαρη, της αγαπημένης μου καθηγήτριας μαθηματικών από το λύκειο, που ήρθε μαζί με τον Σταύρο της και τους ξανάδα μετά από πολύ-πολύ καιρό. Κυρίως, όμως, για την πρώτη έξοδο της μητέρας μου από το σπίτι, μετά από ένα εννιά μήνες ταλαιπωρίας με γιατρούς και νοσοκομεία. Την ώρα που ο δήμαρχος της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα με στόλιζε με τα πιο τιμητικά λόγια, τίποτα άλλο δεν με ένοιαζε, μόνο η χαρά, η συγκίνηση και η περηφάνια που έπαιρνε σίγουρα αυτή η γυναίκα.

Για τον Κολοσσό του Μαρουσιού του Henry Miller που μου χάρισε η blogger Despina με την πιο ωραία αφιέρωση μέσα! Για τον Μάνο, φαν του blog, που έκανε τον κόπο να τραβηχτεί μέχρι το Κερατσίνι, παρ' όλο που τελικά δεν προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ, όπως δηλαδή είχε δημοσιευθεί κατά λάθος στο Αθηνόραμα. Μου έκανε εντύπωση που περισσότεροι από ένας ομιλητές αναφέρθηκαν στο ιστολόγιο Άσματα και Μιάσματα! Τέλος, για τη γνωριμία μου με την υπερδραστήρια Μαρία Ψαρρού, υπεύθυνη της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού του Κερατσινίου, που εδώ κι ένα μήνα μιλάγαμε στο τηλέφωνο και με sms.

Κλείνω το post με μια αναμνηστική φωτογραφία, απ' αυτές που κάλλιστα θα δημοσιεύονταν σε κάποια δημοτική εφημερίδα πάνω, κάτω ή πλαγίως από ένα άρθρο περί θεάρεστου πολιτιστικού έργου της εκάστοτε δημοτικής αρχής: η Μαρίζα ανάμεσα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, ωραίους λαϊκούς ανθρώπους, απ' αυτούς που μάλλον το life-style έχει αφήσει ακόμη αγνούς κι ανέπαφους. Μέχρι να καταλήξουμε στον ξακουστό Καράμπαμπα για τα θρυλικά κεμπάπια του, κάποιος μου μίλησε για μια παλιά αυλή στο Κερατσίνι, στην οποία ακόμη μένουν πολλές οικογένειες και που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε ως φυσικό ντεκόρ για το θεατρικό Φυντανάκι του Παντελή Χορν.