monika-exit-ενδιαφέρουσα-αγγλόφωνη-εργασία

MONIKA
EXIT
ARCHANGEL MUSIC
Στο εναρκτήριο κομμάτι του cd, επιχειρείται μία θριαμβική είσοδος με πλούσιες κιθάρες σε έντονο ρυθμικό παίξιμο, με σαμπλαρισμένα γαλλικά φωνητικά, τα οποία όμως μάλλον δημιουργούν ένα χαώδες background παρά συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός επιδιωκόμενου κινηματογραφικού κλίματος. Η μελωδική γραμμή του τραγουδιού είναι δομημένη άναρχα. Στιχουργικά, εκφράζεται το ερωτικό συναίσθημα κάπως παραληρητικά ειδικά προς το τέλος. Γενικά, η εν λόγω σύνθεση είναι φλύαρη. Το Never, δεύτερο τραγούδι, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει το πιάνο, μου θύμισε έντονα το κουπλέ από το αείμνηστο hit για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου We are the world. Κι εδώ διακρίνεται μία φλυαρία ειδικά στον επίλογο του, στον οποίο ακούγονται χορωδίες κατά κόρον, οι οποίες όμως δικαιολογούνται από το ερωτικό παραλήρημα των στίχων: Can't be forever, ever, never, never. Συνοπτικά, μία φτωχή σε αρμονίες σύνθεση χωρίς να είναι μινιμαλιστική.
Ας πάμε και στο Yes I do. Κανονικά θα έπρεπε να αναγράφεται στο ένθετο ότι η εισαγωγή του τραγουδιού αυτού ανήκει εξ ολοκλήρου στον Lolek με το περσινό hit του Have you noticed. Παρακάτω τώρα: πρόκειται για μια γλυκιά σύνθεση με τη χρήση του μπουζουκιού να παραπέμπει σε μπαλαλάικα και γενικότερα να δίνει ένα ύφος ρωσικού κλασικού τραγουδιού. Η προαναφερθείσα όμως γλύκα της σύνθεσης υποδαυλίζεται από το σχεδόν εκφοβιστικό τίμπρο της φωνής που υποδύεται τον έναν από τους δύο ερωτευμένους ήρωες. Στιχουργικά, έχουμε ένα ευρηματικό ερωτικό τραγούδι. Χαριτωμένο ως σύνθεση το επόμενο Away from my land με μία είσοδο αρκετά απροσδόκητη. Το ότι η μουσική επένδυσε ένα μικρό σε μήκος στιχούργημα θα μπορούσε να αποτελεί το ατού του. Δυστυχώς όμως η δομική εξέλιξη του κομματιού ειδικά με την υπερβολική χρήση της τρομπέτας και τα, εκτός κλίματος, οπερατικά φωνητικά της Monika, το καθιστούν και πάλι φλύαρο. Εννοώ πως εάν το τραγούδι αυτό ήταν μία μινιατούρα θα μπορούσε να με έχει αφήσει έως και άναυδο. Το Not enough είναι ένα καθαρόαιμο κιθαριστικό pop κομμάτι, που αν διαρκούσε δυόμισι και όχι πέντε λεπτά, θα πετύχαινε καλύτερα τον στόχο του. Εκτός και αν έχουμε απόπειρα διάσωσης της φτωχής μελωδικής γραμμής από τα οπερατικά φωνητικά της δημιουργού. Σαφώς η Monika έχει ερμηνευτικές ικανότητες, τις οποίες μοιάζει για την ώρα να μη μπορεί να τις διευθετήσει κατάλληλα. Στιχουργικά, το αέναο ερωτικό ζητούμενο μπλέκεται με μνήμες προφανώς από τη Νέα Υόρκη.
Take a little bit of me: το καλύτερο μέχρι τώρα τραγούδι του cd! Όμορφα κιθαριστικά μέρη, soul φωνητικά και καλή ενορχήστρωση. Μια ισορροπία που διατηρείται από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό με ένα υπέροχο πιανιστικό τέμπο επίσης που οδηγεί στην κορύφωση των εγχόρδων. Ενδιαφέροντες και οι στίχοι με μια ποιητική διάθεση μέσα στην ερωτική θεματική της τραγουδοποιού, πιο εμφανής συγκριτικά με τα προηγούμενα κομμάτια. Το ακόλουθο OUR LOVE or HOW WE LOST IT φανερώνει πως τελικά η Monika είναι μία καλή στιχουργός. Ένα τραγούδι με έντονα εξομολογητικό – αφηγηματικό χαρακτήρα. Μουσικά, ενώ έχουμε μία ρυθμική μπαλάντα για πιάνο – φωνή, στη συνέχεια, χάριν ενός συγκεκριμένου σημείου των στίχων, προκαλείται μία σύντομη μουσική αποδόμηση, η οποία αφενός δεν είναι τιθασευμένη απόλυτα από τεχνικής άποψης, αφετέρου όμως ξαναδίνει τη θέση της στο σημείο Α, δηλαδή τη συνθήκη πιάνο – φωνή. Η οποία φωνή της Monika εδώ χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη ευελιξία.
Στιχουργικά στο SHOW ME, COME ON, χρησιμοποιεί την επαναληπτικότητα για να αυξήσει το συναίσθημα που θέλει να αποδώσει, εν προκειμένω την ελπίδα για την ίδια και το ερωτικό της αντικείμενο. Μουσικά, έχουμε ένα ρυθμικό τραγούδι με ηλεκτρονικά στοιχεία και με έντονη πάλι τη χρήση της τρομπέτας. Άραγε φοβάται να δώσει τον πρώτο ρόλο στις ηλεκτρικές κιθάρες, εφόσον έχουμε μια αμιγώς pop – rock σύνθεση; Δεν είναι καθόλου κακό το αποτέλεσμα, πάντως, αντιθέτως δίνει στο κομμάτι μία αίσθηση ποιοτικής pop από τα 60s. Φωνητικά, είναι η Monika που ξέρουμε και μας αρέσει! Το STUDIO HOUSE είναι ένα συμπαθητικό και χαριτωμένο κομμάτι που χαρακτηρίζεται από τον ήχο του ηλεκτρικού οργάνου, δίνοντας του μία παραμυθένια αίσθηση. Και όμως, κάπου στη μέση υπάρχει μία έξαρση χορωδιακών φωνητικών από τη Monika, ικανή να διαταράξει τη συνθετική γαλήνη. Στιχουργικά, για μιαν ακόμη φορά μοιάζει να νουθετεί τον αγαπημένο της και ως εκ τούτου κινδυνεύει να γίνει κουραστική αναφορικά με το θέμα της.
Ομοίως, με το RUN TO RUIN έχουμε ένα ισορροπημένο ρυθμικό pop – rock κομμάτι χωρίς καμία ιδιαίτερη έμπνευση. Απλά ακούγεται ευχάριστα δίχως περαιτέρω αξιώσεις. Στιχουργικά, συνομιλεί πάλι με το ερωτικό της αντικείμενο ελαφρώς παραληρητικά και τώρα, ναι, έγινε κουραστική. THE STARS WON' T SHINE:Τι ευχάριστη έκπληξη οδεύοντας προς το τέλος! Η Monika επιτέλους απευθύνεται στον εαυτό της και συνομιλεί μόνο με την κιθάρα της. Μία όμορφη ακουστική μπαλάντα που μου θύμισε τη Suzanne Vega! Έχει πολύ μοναξιά το τραγούδι αυτό στο στίχο του και φαίνεται πως η λιτή μουσική τού ταίριαξε πολύ! Οι τόνοι πέφτουν στο τελευταίο ομότιτλο τραγούδι που μοιάζει να ξεφεύγει από τη λογική των περισσότερων του cd. Εν ολίγοις, έχουμε μία μπαλάντα με έντονα το δοξαστικό στοιχείο, τη χρήση των πνευστών και τα ψήγματα κλασικής μουσικής. Λιτή ερμηνευτικά η Monika και αρκετά δυνατή στιχουργικά. Εν κατακλείδι, το άλμπουμ Exit είναι η δεύτερη δισκογραφική εργασία μιας ερωτικής νέας τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, άνισης σε ότι αφορά τις συνθέσεις, δεξιοτέχνιδας στον στίχο πλην όμως μονόπλευρη και απολίτικη. Ικανή ερμηνευτικά, αλλά όπως είπαμε, αδύναμη στο να διαχειριστεί τη φωνή της, ακόμη τουλάχιστον. Ας πούμε ότι για τα εγχώρια δεδομένα, το Exit της Monika είναι μία ενδιαφέρουσα αγγλόφωνη εργασία.

κκκ

* αναδημοσίευση από το περιοδικό δίφωνο