βρυξέλλες-25/04/13-4η μέρα

Ας το πιάσουμε ανάποδα το post της τέταρτης μέρας μου, στις Βρυξέλλες και όχι στο Λουξεμβούργο, μια και οι photos ανέβηκαν με τη σειρά που αυτές ήθελαν...Η μία μέρα λοιπόν που πέρασα στη βελγική πρωτεύουσα έκλεισε με μια βόλτα στο Βασιλικό Θέατρο - το σπίτι που φιλοξενούμουν, βρισκόταν λίγα μέτρα παραπέρα. Στο βάθος της photo, γωνία δεξιά, μου είπαν πως εκεί μαζεύονται κάθε βράδυ οι dealers των Βρυξελλών και πουλάνε τα ναρκωτικά τους!

Αδέσποτα δε θα δεις στις Βρυξέλλες, όπως και σε καμία άλλη πολιτισμένη πρωτεύουσα. Η αγέλη, ας πούμε, των λυκόσκυλων αυτών εκτίθεται από τον ιδιοκτήτη τους εν είδει επαιτείας.  

Παντού στις Βρυξέλλες βλέπεις ένα πελώριο μωρό που κατουράει ως σύμβολο της πόλης. Το βλέπεις ακόμη σε αγάλματα μικρά και μεγάλα, μπλουζάκια, κούπες, εστιατόρια, βαφλατζίδικα και παγωτατζίδικα. Κατά τ' άλλα, κανείς δεν ήξερε να μου πει δυο λόγια παραπάνω για το τι τους ήρθε τους Βέλγους κι ενώ έχουν τόσα όμορφα μνημεία, έκαναν έμβλημα της πρωτεύουσας τους έναν μπέμπη υπερφυσικό.

 Στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών, σε μια μπιραρία, υπήρχε κι αυτή η επιγραφή που έλεγε πως εκεί ήταν το στέκι του Καρόλου Μαρξ όποτε αυτός συναντιόταν με τα γερμανικά εργατικά συνδικάτα και εκπροσώπους δημοκρατικών ενώσεων.   

Η καλοκαιρία συνεχιζόταν από την προηγούμενη μέρα μου στο Λουξεμβούργο, εξ ου και όλα τα καφέ στους πεζόδρομους των Βρυξελλών ήταν γεμάτα κόσμο.  

Να μη φανώ γκρινιάρης, αλλά θα το πω κι αυτό: το σέρβις δεν είναι και το φόρτε των Βέλγων. Είκοσι λεπτά περίπου περίμενα για να μού'ρθει ο καφές, κάνα μισάωρο επίσης για το φαΐ στο ελληνικό-μάλιστα-εστιατόριο που πήγαμε και μας τον...ψιλοπιάσανε. Κι όταν λέμε πιτόγυρο, Έλληνες του Βελγίου - λες και δεν ξέρετε -, εννοούμε πιτόγυρο, όχι πίτα παραγεμισμένη με λάχανο!  

Να και ο υπερφυσικός μπέμπης - σύμβολο της πόλης στο πραγματικό του μέγεθος! Μια σταλιά δηλαδή, σκέτη απογοήτευση, αν μέχρι να φτάσεις στο συντριβάνι, τον έχεις δει τεράστιο σε κάθε γωνιά. Εκεί έμαθα πως κάποτε, όταν οι Βρυξέλλες κινδύνευσαν από πυρκαγιά, ένα μικρό αγοράκι κατούρησε και έσβησε την εστία της φωτιάς, εξ ου και η τωρινή...αγιοποίηση! Μάλιστα!  

Εδώ ο Τεν-Τεν, ο εθνικός ήρωας κινουμένων σχεδίων του Βελγίου! Και τα στρουμφάκια, αν θυμάμαι καλά, βελγικής παραγωγής δεν ήτανε;

Τ' απογευματάκι στην, ομολογουμένως, πανέμορφη κεντρική πλατεία των Βρυξελλών γινόταν πανικός από τον κόσμο και τους τουρίστες.  

Κι εγώ συνέχισα να περπατάω την πόλη, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όπως μου αρέσει να κάνω κάθε φορά στο εξωτερικό. Ναι, ενώ στας Αθήνας, λέει, σε ξέρουν όλοι και σε σταματάνε στο δρόμο...Τι να πεις!  

Οργανωμένοι οι μουσικοί του δρόμου στις Βρυξέλλες, όχι αστεία. Κανονική jazz συναυλία απολαύσαμε! 

Αυτό πάλι πρέπει να είναι κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, το οποίο εν προκειμένω φιλοξενούσε έκθεση ζωγραφικής με έργα του Ντα Βίντσι. Σιγά μην πήγαινα, στα μουσεία θα κλεινόμουν με τόσες λίγες ώρες που είχα στη διάθεση μου;  

Και οι Βρυξέλλες έχουν την China Town τους! 

Στάση για ένα τσιγάρο στο συντριβάνι που θα δούμε παρακάτω.  

Στο βάθος στο κέντρο ήταν ένας από τους πιο παλιούς οίκους ευγηρίας των Βρυξελλών που σήμερα λειτουργεί ως ερευνητικό κέντρο για τη νόσο του αλτζχάιμερ. Εν ολίγοις, και γαμώ τα αξιοθέατα είδα! 

Τώρα αυτό ή το παλάτι είναι ή το παλιό δημαρχείο στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών. Όποιο και νά'ναι, πρόκειται για αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα!  

Παρατηρούσα την κοσμοσυρροή στα καφέ και σκεφτόμουν πως πρέπει να αποτελούν τρομερή πηγή εσόδων για τις Βρυξέλλες, αν σκεφτεί κανείς πως είναι μια πόλη με ενάμισι εκατομμύριο κάτοικους, σαν τη δική μας Θεσσαλονίκη.   

 Δρόμοι των Βρυξελλών. Όλα τακτοποιημένα, αναπαλαιωμένα και όμορφα στο μάτι του ανθρώπου!

Το συντριβάνι που σταμάτησα για τσιγαράκι Belga, τη μάρκα που μου ζήτησε η Λένα να της φέρω και που το πακέτο κόστιζε 6 ευρώ. Γι'αυτό όποτε πάω στο εξωτερικό με κούτα τσιγάρα απ' τα Duty Free με ταράζουν όλοι οι εκεί καπνιστές στην τράκα...Λίγο ήλιο λοιπόν να δουν οι Βέλγοι κι ευθύς αμέσως πετάνε τα παπούτσια τους και βουτάνε τα πόδια τους στα νερά του συντριβανιού. Που να τους πας δηλαδή και στο Καβούρι, θα μουλιάσουν αυτοί!  

Σε μια από τις στοές του Βελγίου και δεν εννοώ τις διαβόητες στοές των ανθρακωρυχείων, επισκέφτηκα την κινηματογραφική γκαλερί και ανακάλυψα και το βιβλιοπωλείο με την κινηματογραφική βιβλιογραφία, το οποίο, μαζί μ' αυτό του Μονάχου της Γερμανίας, θεωρούνται απ'τα καλύτερα κινηματογραφικά βιβλιοπωλεία σε όλη την Ευρώπη!  

Ο ακτιβισμός κάνει έντονη την παρουσία του και στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Συνθήματα κατά του ρατσισμού ή κατά του ιού HIV συναντά συχνά κανείς!  

Εδώ ακόμη δεν είχα φτάσει Βρυξέλλες, είναι κάποια άλλη πόλη κατά τη διαδρομή με το τρένο. 

Την εκδρομή Λουξεμβούργο - Βρυξέλλες - Άμστερνταμ και πίσω πάλι, μου την έκαναν δώρο τα παιδιά της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης Λουξεμβούργου. Είναι πολύ ωραία αίσθηση να διασχίζεις τρία διαφορετικά κράτη με το τρένο χωρίς κανένα έλεγχο διαβατηρίου ή ταυτότητας και με σχετικά μικρές αποστάσεις μεταξύ τους.  

Δεν πήρα το THALIS, το γρήγορο τρένο που κοστίζει ακριβά, αλλά το κανονικό-ας πούμε-που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για τις δουλειές τους και όχι για τουρισμό συνήθως. Από το Λουξεμβούργο έφτασα στις Βρυξέλλες σε δύο ώρες και είκοσι λεπτά και τα εισιτήρια πήγαινε-έλα κόστισαν συνολικά 120 ευρώ. Αν τα έκλεινες και μέσω ίντερνετ, θα τά'βρισκες στα 84 ευρώ. Τσάμπα πράγμα δηλαδή!

Όπως το περίμενα, δεν βαρέθηκα καθόλου το μοναχικό ταξίδι. Καλή μέρα είχε, τα τοπία που έβλεπα ήταν πρωτόγνωρα, συνεπώς κι άλλες τόσες ώρες να ήταν, δε θα με απασχολούσε το θέμα.  

 Ποια πόλη του Βελγίου να είναι αυτή; Ποιος ξέρει...

Αυτός πάντως είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός Λουξεμβούργου προς Βέλγιο, απ' όπου αναχώρησα στις 12 και κάτι το μεσημέρι της 25ης Απριλίου. Στο επόμενο post, θα σας κάνω tour στην πιο αγαπημένη μου ευρωπαϊκή πόλη, το Άμστερνταμ!