Καταρχάς να πούμε ότι η ύπαρξη αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι ή μάλλον η συνύπαρξη τριών νέων δημιουργών δικαιώνει αυτό που λέγεται απ' όλους και ισχύει κιόλας, ότι την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες. Φίλοι κολλητοί από τη Θεσσαλονίκη, ταγμένοι στη μουσική, ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου και ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου έπρεπε να συναντήσουν στην Αθήνα τον στιχουργό Δημήτρη Παπαχαραλάμπους ώστε να κάτσουν και να φτιάξουν τραγούδια από κοινού. Ένα απ' αυτά, τα ''Μεροκάματα'', διακρίθηκε στους Αγώνες της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και οδήγησε στην έκδοση του πρώτου τους δίσκου πριν από μερικά χρόνια. Εδώ να πούμε, βέβαια, ότι τα παιδιά στάθηκαν τυχερά: Η δουλειά τους δεν κυκλοφόρησε είτε στο διαδίκτυο μόνο, είτε χέρι με χέρι, αλλά από μία κραταιά εταιρεία, τη Feelgood, που φρόντισε για την όσο το δυνατόν καλύτερη διανομή της μουσικής τους. Με εκείνη τη δουλειά, οι τρεις καλλιτέχνες κατάφεραν κάτι όχι πολύ εύκολο: Να παιχτούν από τα ραδιόφωνα και να ξεχωρίσουν μέσα σε μία πληθώρα ανεξάρτητων κυρίως δισκογραφικών παραγωγών, διότι - ξέρετε - ναι μεν κρίση, οι δίσκοι όμως εξακολουθούν να βγαίνουν ως αυτοχρηματοδοτούμενοι και συνήθως να μένουν στα αζήτητα ή να σκονίζονται σε κάποιο ράφι. Αυτό τον σκόπελο λοιπόν κατάφεραν τότε να ξεπεράσουν και το ίδιο θα συμβεί, έχω την αίσθηση, με ''Τα φώτα στην πλατεία'', το δεύτερο δίσκο τους που παρουσιάζουμε απόψε. Θα έλεγα ότι μία πρόοδο την έχουν κάνει, ότι καλύτερο δηλαδή για έναν δημιουργό να μην επαναλαμβάνεται και να αφουγκράζεται κάθε φορά την εποχή του. Κι η σημερινή εποχή έχει ανάγκη τον λυρισμό τους, δοσμένο όχι μόνο με εκκίνηση το λαϊκό τραγούδι, που αγαπούν και οι τρεις τους, αλλά και με πιο δυτικότροπες φόρμες, όπως αυτές που κατά κόρον χρησιμοποίησαν τώρα. Και τα έντεκα νέα τραγούδια τους φλερτάρουν με ένα κλίμα α λα Rene Aubry, από το ηχητικό τους περίβλημα μέχρι τα εικαστικά της έκδοσης του ζωγράφου Ηλία Παπανικολάου. Από το εναρκτήριο ''Ο άνεμος φυσά'' μέχρι το εξόδιο ''Ο καιρός θα δείξει'', ένα καθαρόαιμο ηλεκτρικό blues με την ταιριαστή ερμηνεία του Απόστολου Ρίζου, ολόκληρος ο δίσκος κυλάει αβίαστα: Το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο σαν να είναι η συνέχεια του, σαν να ακούμε δηλαδή ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο με ταυτότητα και χαρακτήρα. Πολλά πνευστά, έγχορδα, μαντολίνο και ηλεκτρικές κιθάρες με την παρουσία των λαϊκών οργάνων σε ένα μόνο τραγούδι, επιβεβαιώνουν αυτό που περιγράφει στο ένθετο της έκδοσης ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου: Την επαφή τους με έναν ήχο πιο ηλεκτρικό, έναν ήχο γνώριμο μεν, αλλά και καινούργιο γι' αυτούς. Όχι βέβαια ότι ξαφνικά την ''είδαν'' ροκάδες χωρίς αυτό φυσικά να αποτελούσε μομφή. Τα παιδιά φτιάχνουν ένα 100% ελληνικό τραγούδι σύγχρονο και φρέσκο, σε μία περίοδο που όλοι ψάχνονται για το πως θα πρωτοτυπήσουν κυρίως σε ενορχηστρωτικό επίπεδο. Εδώ, λοιπόν, η ενορχήστρωση προσδίδει ύφος, αλλά δεν φαίνεται να καπελώνει ούτε τη συνθετική γραμμή, ούτε τους στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους: Ο ακροατής εισπράττει τις πολλές εικόνες και τα νοήματα του στιχουργού που αν και περιγράφει το αιώνιο ζήτημα περί έρωτος, ασχολείται σε κάποια κομμάτια και με άλλα θέματα, σαν την ανθρώπινη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας των πόλεων. Για το λόγο αυτό ξεχώρισα ιδιαιτέρως την ακουστική μπαλάντα ''Ιχθύς'' και το ''Πες μου'', το πιο λαϊκότροπο απ' όλα τα άλλα τραγούδια της δουλειάς. Δεν με εξέπληξε ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου. Εννοώ πως γνωρίζοντας την ερμηνευτική του δεινότητα, ήμουν σίγουρος πως η ευέλικτη φωνή του θα έπλεε κυριολεκτικά μέσα στις ρυθμικές ροκ μπαλάντες του Καραντωνίου. Μετά απ' τα ''Φώτα στην πλατεία'' είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο Παπαϊωάννου μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, έχοντας επίγνωση κάθε φορά του τι ''βγάζει'' απ' τα χείλη του. Άφησα για το τέλος την τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Μαρία Παπαγεωργίου, που τραγούδησε μαζί με τον Πάνο το κομμάτι ''Αυτούς που αγαπάς'', την απόδοση στα ελληνικά δηλαδή του τραγουδιού ''Someone you love'' της Δανέζας φολκ - ροκ τραγουδοποιού Tina Dickow. Θα σας πω μια μικρή ιστορία στο σημείο αυτό: Πριν από μερικές εβδομάδες ο Μίκης Θεοδωράκης μου έδωσε μία μεγάλη συνέντευξη για τη LIFO. Ξαναβρεθήκαμε λίγες μέρες μετά απ' τη συνέντευξη και κάναμε μια ιδιωτική κουβέντα περί νέων τραγουδιστών, όπου τον ρώτησα ποιους έχει ξεχωρίσει τελευταία. Μου απάντησε με μια τρομερή διαύγεια για τα 92 του χρόνια: ''Τη Μαρία Παπαγεωργίου, έτσι όπως τραγούδησε το Ξημερώνει''! Η φωνή της Παπαγεωργίου, λοιπόν, στα ''Φώτα στην πλατεία'' ταίριαξε μ' αυτήν του Παπαϊωάννου σε μία διασκευή που μάλλον ξέφυγε απ' τα όρια ακριβώς της διασκευής και άγγιξε την αναδημιουργία. Εν κατακλείδι, ξαναγυρνώντας σ' αυτό που έλεγα στην αρχή, την ιστορία - ναι - τη φτιάχνουν οι παρέες κι εδώ αποδεικνύεται πως η τριανδρία αυτή, ο ερμηνευτής Παπαϊωάννου, ο συνθέτης Καραντωνίου και ο στιχουργός Παπαχαραλάμπους, έχουν ήδη βάλει το δικό τους λιθαράκι στην υπόθεση σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Τους αξίζει κάθε επιτυχία και εύχομαι να τους ανακαλύψετε, όσοι δεν είχατε την ευκαιρία ή την τύχη να τους γνωρίσετε.
 |
| Από αριστερά ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου, ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου και ο στιχουργός Δημήτρης Παπαχαραλάμπους |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου