Τα XII ''Egata'' του Στέφανου Χυτήρη είναι έργο ανεβασμένης αισθητικής - περί jazz - αντίληψης!

Ο μουσικός Στέφανος Χυτήρης μού χάρισε προ ημερών το καινούργιο δισκογραφικό του project που φέρει τον τίτλο ''Egata'' και περιλαμβάνει δώδεκα άτιτλα instrumentals. Μιλάμε για ένα διπλό βινύλιο, ηχογραφημένο στο Oktaven Studio της Νέας Υόρκης με μηχανικό ήχου τον Ryan Streber. Με τον Χυτήρη που παίζει τύμπανα και υπογράφει τη μουσική διεύθυνση και την όλη παραγωγή, συμπράττουν δεξιοτέχνες μουσικής της διεθνούς jazz σκηνής: Η Γερμανίδα Ingrid Laubrock στο σαξόφωνο (τη δισκοθήκη μου κοσμεί το άλμπουμ της, ''Who is it?'' του 1998), ο Αμερικανός Joe Moffett στην τρομπέτα, η Γιαπωνέζα Rema Hasumi στο πιάνο, ο Αμερικανός Todd Neufeld στην κιθάρα (συνεργάτης του Χυτήρη από το προηγούμενο Flux Project), ο Αφροαμερικανός Lester St. Louis στο τσέλο και ο Γαλλογερμανός Pascal Niggenkemper στο μπάσο. Μπορείς να αποδώσεις πολλούς χαρακτηρισμούς στη συγκεκριμένη εργασία, αν και μάλλον δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όσο κι αν συνυπάρχουν στοιχεία ηλεκτροακουστικά, free form, ακόμη και freak out που προσωπικά με παρέπεμψαν στα 60s και στους Red Krayola, δύο μόνο λέξεις θα απέδιδαν επιτυχημένα ίσως τη φύση του project: Spiritual Jazz. ''Spiritual'' χωρίς καμία θρησκευτική διάθεση, εφόσον όλα τα tracks (αριθμημένα στα λατινικά) στοχεύουν στην ενεργοποίηση του συναισθηματικού κόσμου του ακροατή. Με το έργο ''Egata'' δεν απολαμβάνεις τον καφέ ή το ουίσκι σου μπροστά στο τζάκι, δεν είναι δηλαδή σαν τους παλιούς jazz δίσκους που, παρά το αναμφισβήτητο μεγαλείο τους, κατήντησαν μικροαστική κατ' ιδίαν ανάπαυλα. Ακούς απλά τη ''συνομιλία'' των οργάνων μέσα σε μία νωχελική, σχεδόν ναρκωτική, ατμόσφαιρα και εισπράττεις το εξής παράδοξο: Σαν να βρίσκεσαι σε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και παρακολουθείς μία διάλεξη του Lawrens Ferlinghetti ή σαν να στήνεις αυτί για ν' ακούσεις τον διάλογο υψηλού επιπέδου τριών - τεσσάρων διανοουμένων. Τα XII tracks, έτσι, έχουν και δεν έχουν φωνή ταυτόχρονα, εφόσον το μήνυμα μεταφέρεται μέσω του ήχου και όχι του συγκροτημένου ανθρώπινου λόγου. Σπανίως τυχαίνει να σου μιλάει μία οργανική μουσική και να σε καταβυθίζει στον πυρήνα της, δίχως να χάνεσαι στον αυτοσχεδιαστικό αυνανισμό και στο συχνά εγωκεντρικό παίξιμο των μουσικών της jazz. Υπάρχουν κομμάτια όπως το III που το πιάνο της Hasumi συστήνει μια μοναδική ατμόσφαιρα και το VII με τα τύμπανα του Χυτήρη και την τρομπέτα του Moffett αντιμέτωπα σαν δύο λιοντάρια με ανασηκωμένο το τρίχωμα τους, λίγο πριν σκάσει το σαξόφωνο της Laubrock σε ρόλο...γητευτή λιονταριών. Πρόκειται στην τελική για μία ώριμη μουσική κατάθεση με προσανατολισμό και για ένα έργο ανεβασμένης αισθητικής αντίληψης και εκλεπτυσμένου - χωρίς να γίνεται επ' ουδενί σνομπ - ύφους!

Στέφανος Χυτήρης