Ευσταθία, να ξεκινήσω με σένα. Γράφεις τραγούδια, ανεβάζεις θεατρικά έργα, εκδίδεις βιβλία, τώρα κάνετε μουσικοθεατρική παράσταση με τη Μαρία Κίτσου. Αναρωτιέμαι τι θα πάθεις αν σταματήσεις να τα κάνεις όλα αυτά.
Ευσταθία: Θα σκάσω! Είναι μια ανάγκη, αφού η τέχνη μου είναι μία προέκταση της ζωής μου. Δεν τα βλέπω σαν δουλειές όλα αυτά, αλλά σαν χαρές που μου δίνει η ίδια η χαρά της δημιουργίας. Νιώθω πιο πολύ δημιουργός απ' ότι τραγουδίστρια.
Εννοείς τραγουδοποιός - συνθέτρια;
Ε.: Δημιουργός. Αν πω τραγουδοποιός, γράφω τραγούδια δηλαδή, θα το συγκεκριμενοποιήσω. Μπορεί να γράψω χώρια μουσική, χώρια στίχους ή και ένα ολόκληρο βιβλίο, όπως εκείνο που σε είχα καλέσει να προλογίσεις στον Ιανό κάποτε. Θά'λεγα ότι το βιβλίο είχε κείμενα μου. Δεν τολμώ να τα πω ποιήματα, αν και προς τα κει το πήγαινα.
Εντάξει, οι μισοί Έλληνες ποιητές δηλώνουν.
Ε.: Δεν έχω γνώση της ποίησης, ούτε θέλω να παίρνω και τη δουλειά των άλλων. Απ' την άλλη, θεωρώ τα πάντα προέκταση των τραγουδιών μου, εφόσον γράφω τραγούδια σαν ιστοριούλες με τη λογική μικρού μήκους ταινιών.
Μαρία Κίτσου: Μα και η Μαρία Πολυδούρη τα ποιήματα της τα έλεγε τραγούδια.
Εσύ, Μαρία, είναι η πρώτη σου φορά που συνεργάζεσαι με μία μουσικό αποκλειστικά;
Μ.Κ.: Είναι η πρώτη φορά, ναι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μ' άρεσε τρομερά να τραγουδάω. Τους ζάλιζα στο σπίτι με το να το παίζω υψίφωνος (γέλια). ''Σκάσε, μας έχεις ζαλίσει'' φώναζαν οι γονείς μου! Στα οκτώ μου είχα φτιάξει ένα συγκρότημα που το έλεγα The Lions.
Ε.: Επειδή είναι και Λιοντάρι στο ζώδιο, κατάλαβες;
Μ.Κ.: Ήθελα πολύ να μάθω πιάνο και μας πήγαν με τον αδερφό μου οι δικοί μου στο Ωδείο. Δεν τό'χε καθόλου ο αδερφός μου. Κάθε Τρίτη είχαμε κηδεία στο σπίτι, έκλαιγε για να μην πάει στο Ωδείο. Με έπιαναν οι καθηγήτριες και μου έλεγαν ''Πήγαινε να βοηθήσεις τον αδερφό σου''...Ψυχολογικό τραύμα μου είχε γίνει. Την επόμενη χρονιά, έτσι, το πήραν απόφαση οι γονείς μας και δεν μας ξανάστειλαν. Εγώ είχα όμως τους Lions και σκάρωνα μουσικές και στιχάκια. Έκανα όνειρα να ανοίξουμε ένα μαγαζί σε μια αλάνα στο Χαϊδάρι, όπου πηγαίναμε κι εγώ έπαιρνα μέτρα, τους έλεγα ''Εδώ θα μπει η σκηνή, εκεί οι θέσεις'' κ.λπ. Είχα σχέδια και έκτοτε δεν έκανα κάτι άλλο στο τραγούδι, πέραν τραγουδομαχιών που κάναμε με τις φίλες μου. Τρελό, λοιπόν, ήταν όταν μου πρότεινε η Ευσταθία να γράψουμε το ''Σε θέλω'', αλλά και να φτιάξουμε από κοινού μία μουσικοθεατρική παράσταση. Εμπιστεύθηκε τη φωνή μου; Δεν ξέρω...
Η αλήθεια είναι πως έχεις ένα γρέζι στη φωνή.
Ε.: Ναι, έχει περίεργη φωνή, ιδιαίτερη.
Επέλεξες, Ευσταθία, να μεταφέρεις στα ελληνικά μία αγαπημένη μπαλάντα του Elvis Costello, το ''I want you'' ως ''Σε θέλω''. Γιατί δεν έμεινες σ' αυτό και έβαλες απαγγελία στίχων της Πολυδούρη;
Ε.: Ξετύλιξα μια ολόκληρη ιστορία πάλι, δεν ήταν απλά μία διασκευή. Σκέφτηκα ότι αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να τό'χει πει η Πολυδούρη στον Καρυωτάκη και ότι θα της άρεσε πολύ αν το άκουγε όταν ήταν άρρωστη στο ''Σωτηρία''. Κι επειδή η Τέχνη μας δίνει απεριόριστη ελευθερία, αφού είναι ένας Παράδεισος χωρίς απαγορευμένο καρπό, είπα γιατί να μην το κάνω όπως τό'χω στο μυαλό μου; Και να βρω μια Πολυδούρη επίσης; Ποια καλύτερη και πιο επιτυχημένη να έβρισκα από τη Μαρία;
Με εντυπωσιάζει η μορφή της Μαρίας. Αν της κάνεις τα μαλλιά ''σκάλες'' μοιάζει σαν κορίτσι του Μεσοπολέμου.
Ε.: Η Μαρία σε παραπέμπει στο παλιό σαν να βγήκε στο σήμερα από μια χρονομηχανή.
Μ.Κ.: Το καλό με μένα είναι ότι το πρόσωπο μου μεταμορφώνεται πολύ εύκολα. Άμα αλλάξω μαλλί ή μακιγιάζ γίνομαι αλλιώς κι αυτό είναι φοβερό εργαλείο για κάθε ηθοποιό. Ευτυχώς.
Είχατε χημεία απ' την πρώτη στιγμή μεταξύ σας;
Ε.: Η Μαρία ήταν συνεργάσιμη απ' την πρώτη στιγμή, άκουγε και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό βέβαια. Δεν το λέω τυπικά τώρα. Είχαμε απόλυτη συνεννόηση κι έλεγα ''Κοίτα να δεις που ένας άγνωστος άνθρωπος, που δεν τον έχω ξανασυναντήσει, με εμπιστεύεται''...
Αυτό τώρα με κάνει να σε ρωτήσω μήπως δεν είχες ευχαριστηθεί και τόσο τις προηγούμενες συνεργασίες σου. Ισχύει;
Ε.: Ισχύει! Είχα πολύ καιρό να χαρώ μέσα σε μία συνεργασία, γιατί - όπως ξέρετε - το τραγούδι είναι μια μοναχική πορεία. Σκέφτομαι δηλαδή ότι μετά τη Μαρία θα αισθάνομαι πάλι μοναξιά στη σκηνή. Πως θα βγαίνω μόνη μου; Τιμώ όλους όσοι συνεργαστήκαμε, αλλά τέτοια συνεννόηση δεν την είχα.
Μ.Κ.: Δεν υπάρχει κανένας εγωισμός. Μαθαίνω κι εγώ τόσα πολλά από την Ευσταθία! Ρωτάμε η μία την άλλη για διάφορα και στο τέλος κατασταλάζουμε στην ίδια άποψη.
Σε συνέχεια αυτού που είπε η Ευσταθία, τι είναι πιο μοναχικό και για σένα, Μαρία, το τραγούδι ή το θέατρο;
Μ.Κ.: Το θέατρο σίγουρα δεν είναι μοναχικό. Το θέατρο είναι συλλογικό, συντροφικό, τελεία, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ακόμα και μονόλογο να κάνεις, έχεις συνεργάτες. Απ' την εμπειρία μου με την Ευσταθία, ούτε το τραγούδι είναι μοναχικό. Βέβαια, αν και ο τραγουδιστής έχει τη μπάντα του ή τους μουσικούς του, στέκει μονάχος του στη σκηνή. Είναι αυτός που εκτίθεται. Πιστεύω στη συντροφικότητα σε όλες τις τέχνες, είμαι και συντροφικός άνθρωπος, οπότε δεν μ' αρέσει να κάνω πράγματα μόνη μου. Νιώθω υπέροχα με το ν' ακούω τις γνώμες των άλλων, ακόμα και παιδιών που έχουν μόλις βγει στο θέατρο και νιώθουν άνεση να μου πουν τις παρατηρήσεις τους. Θεωρώ εξυπνάδα ν' ακούς τους πάντες σήμερα!
Θα ήθελες, Ευσταθία, να δισκογραφηθεί η παράσταση σας;
Ε.: Φυσικά και θα μου άρεσε, αλλά όλα στην πορεία προκύπτουν.
Ξέρετε τι γίνεται; Έχω απέναντι μου δύο κορίτσια ιδιαιτέρως δημιουργικά από τότε όμως που ξεκίνησε η κρίση. Ειδικά εσύ, Ευσταθία, δεν έχεις βάλει κώλο κάτω!
Ε.: Ακριβώς από τότε που ξεκίνησε η κρίση! Υπήρχε παντού μια μιζέρια και η ανάγκη εξάρτησης ενός τραγουδιστή από τις εταιρείες ή τους μάνατζερ μέχρι τον κόσμο που θα ερχόταν να τον δει, ένα ολόκληρο σύστημα δηλαδή που περίμενε να τον στηρίξει. Τη δημιουργικότητα σου, όμως, δεν μπορεί κανένας να την εμποδίσει. Το πνεύμα παραμένει αδούλωτο, η αλήθεια είναι αυτή. Αν το καταλαβαίναμε, θα κάναμε θαύματα.
Μ.Κ.: Το θέατρο, όμως; Χωρίς θεατές δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα...
Και στο live κάθε μουσικού σημαίνει αυτό, που αν δεν παίζει για μεγάλο κοινό, το κάνει για πέντε φίλους του.
Ε.: Γι' αυτό και πλέον δίνονται παραστάσεις μέχρι και μέσα στα σπίτια!
Γίνεται αυτό;
Ε.: Αμέ, δεν το ξέρεις; Κι είναι και πολύ της μόδας!
Για το εξωτερικό τό'χα ακούσει, όχι όμως και για εδώ.
Ε.: Ανοίγεις το σπίτι σου αν θες και έρχεται ο άλλος να δει μια παράσταση. Χωρίς εισιτήριο, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά με καπέλο, του στυλ ''Ότι έχετε ευχαρίστηση''...
Μ.Κ.: Να πούμε επίσης ότι στο Κρατικό είχε φτιαχτεί ομάδα ηθοποιών που πήγαιναν στα σπίτια ανήμπορων ή ανάπηρων ανθρώπων και τους έπαιζαν ολόκληρο το έργο.
Άλλο είναι αυτό!
Ε.: Η τέχνη είναι σαν τη λάβα που θέλει να βγει απ' το φλοιό της γης και κάνει σεισμό. Δε μπορείς να την κρατήσεις.
Και ποιες ήταν οι συνέπειες της κρίσης για τις δυο σας σε ψυχολογικό κυρίως επίπεδο;
Ε.: Εγώ μπορώ να ζήσω και με τα πολλά και με τα λίγα, καθόλου δεν το σκέφτομαι έτσι. Με πείραξε μόνο που δε μπορώ να κάνω ταξίδια, που έχω τους φίλους μου στο Λονδίνο και δε μπορώ πια να πετάγομαι να τους βλέπω. Με ενοχλεί αυτό, η καθήλωση σε ένα μέρος. Τίποτα άλλο δεν μου έλειψε απ' την κρίση, ούτε φαΐ έξω, ούτε ποτά και διασκεδάσεις.
Μ.Κ.: Εγώ τελείωσα τις σπουδές μου στην αρχή της κρίσης. Έπρεπε να δουλεύεις συνέχεια τότε, ειδικά αν δεν είχες από πουθενά αλλού έσοδα, απ' την οικογένεια κ.λπ. Δε μπορούσες να πας διακοπές, να κάνεις ένα διάλειμμα για να ξελαμπικάρεις. Να μην κάνεις θέατρο, αλλά να βλέπεις θέατρο, να βγαίνεις κι εσύ για να ψυχαγωγηθείς. Σίγουρα όλοι παλεύουμε για την επιβίωση, ωστόσο έχω σταθεί τυχερή γιατί ποτέ δεν έκανα πράγματα, τα οποία να μην πίστεψα. Θα προτιμήσω να στερηθώ και να μείνω με τα λιγότερα παρά να κάνω κάτι που δεν θα το φχαριστηθώ. Το προτιμώ δηλαδή από το να πάθω κατάθλιψη μετά.
Ας φτάσουμε τώρα στο πως από ένα τραγούδι οδηγηθήκατε σε ολόκληρη παράσταση
Ε.: Κι αυτό σταδιακά προέκυψε, όπως σου είπα προηγουμένως και για έναν ενδεχόμενο δίσκο. Το ένα φέρνει τ' άλλο. Μετά την κυκλοφορία του κομματιού, ήθελα να δώσω μία συναυλία στο Σπίτι του Ηθοποιού που μου ανάθεσε η φίλη μου, η Άννα Φόνσου. Επειδή δεν κάνω πλέον συχνά εμφανίσεις, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να έκανε η Μαρία ένα guest με ακόμη ένα τραγούδι που θα διάλεγε η ίδια.
Ποιο διάλεξες, Μαρία;
Μ.Κ.: Το ''Dedication'' από τα ''Reflections'' του Χατζιδάκι.
Ε.: Την είδα εκεί ότι τό'χε και με το τραγουδιστικό σανίδι. Εγώ διάβασα και ένα ποίημα - επιστολή της Πολυδούρη στον Ίωνα Δραγούμη, που λατρεύει η Μαρία, κι έτσι μου έδωσε το έναυσμα για μια ολόκληρη μουσικοθεατρική παράσταση.
Σου έδωσε το concept, σα να λέμε.
Ε.: Concept τώρα, δεν ξέρω...Πρέπει να υπάρχει πάντα ένας λόγος για να κάνεις κάτι. Ειδικά στις μέρες μας οφείλεις νά'χεις έναν απώτερο σκοπό και να διαγράφεται μια μεταφυσική πορεία, αν αυτό είναι εφικτό. Επειδή κι εγώ έχω μια αδυναμία στις βιογραφίες των γυναικών με πνευματικότητα, που λείπει στις μέρες μας, έκανα ένα προσχέδιο, το πήγα στη Μαρία και την ενθουσίασε. Από τον περασμένο Δεκέμβρη δουλεύαμε την ιδέα.
Εσύ, Μαρία, εννοείται πως όλο αυτόν τον καιρό επίσης δε σταμάτησες τη θεατρική σου δραστηριότητα.
Μ.Κ.: Καθόλου. Κάναμε τον μονόλογο της Ελένης Παπαδάκη με τον Μάνο Καρατζογιάννη, βγήκαμε περιοδεία, έπαιξα επίσης στους ''Πόθους κάτω από τις λεύκες'' στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα. Ήμουν σε μια πυρετώδη φάση και ιδιαίτερα δημιουργική, γι' αυτό και τρελάθηκα με την πρόταση της Ευσταθίας που ήρθε και ''έδεσε''. Είναι και πολύ ωραία τα κείμενα της! Τη ρώτησα προχθές αν το κομμάτι της Καμίλ Κλοντέλ το βρήκε κάπου ή ήταν δικό της και μου απάντησε το δεύτερο. Το ότι βγήκα και τραγούδησα επίσης ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα.
Ε.: Εντάξει, άμα δεν ήσουν καλή, άμα δεν τό'χες, δεν θα σ'το πρότεινα κι εγώ.
Μ.Κ.: Αισθάνθηκα απίστευτο άγχος στην πρώτη μας παράσταση στον Ιανό! ''Παιδιά, το σκατό στην κάλτσα'' τους έλεγα, κανονικά όμως (γέλια). Με πιάνει μια φίλη και μου λέει: ''Μαρία, σύνελθε! Έχεις βγει στην Επίδαυρο'', η Πέγκυ Τρικαλιώτη μού το είπε! Με το που πάτησα όμως στη σκηνή ένιωσα τόση χαρά, τόση ανακούφιση, τόση επικοινωνία με τον κόσμο, ώστε είπα ''Παραιτούμαι από ηθοποιός και γίνομαι τραγουδίστρια''!
Ιστορικά αν το δούμε, πάντως, πολλοί ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί τραγουδιστές.
Ε.: Έχει άλλη γλύκα ο ηθοποιός όταν αποδίδει ένα τραγούδι!
Μ.Κ.: Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πολυεργαλείο, μαθαίνει να παίζει, να τραγουδάει και να χορεύει.
Ε.: Πάρτε και τη Μάρλεν Ντίτριχ. Την Τσανακλίδου επίσης πού'ναι και ηθοποιός. Ακόμα και η Βουγιουκλάκη στα τραγούδια του Χατζιδάκι έπιανε κάτι απίστευτες νότες. Ερμηνεύει, το σκίζει το ''Θάλασσα πλατιά''!
Μ.Κ.: Από την Εντίθ Πιάφ μέχρι την Ούτε Λέμπερ, όλες είχαν μία θεατρικότητα στις ερμηνείες τους.
Καλά, μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες απ'όλες αυτές τραγούδησαν και τα τραγούδια των Βάιλ/ Μπρεχτ.
Μ.Κ.: Σωστό, απ' αυτό το ρεπερτόριο οδηγείσαι σε τέτοιες ερμηνείες!
Μαζί κάνατε την επιμέλεια του προγράμματος;
Ε.: Ναι, αλλά η Μαρία ''έφερε'' και κάποιες προσωπικότητες που εγώ δεν τις είχα σκεφτεί.
Όπως;
Μ.Κ.: Τη Βιρτζίνια Γουλφ, τη Φρίντα Κάλο, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ...
Μιλάμε για ένα αμιγώς γυναικείο project.
Μιλάμε για ένα αμιγώς γυναικείο project.
Ε.: Δεν μένουμε πολύ στην κάθε μία προσωπικότητα, δίνουμε μια ''γεύση'' ώστε αν δεν την ξέρει ο άλλος, να κάτσει να την ψάξει.
Μια ερώτηση που έκανα προ ημερών και στη Γλυκερία είναι γιατί πιστεύετε ότι έχουμε τέτοια μεγάλη παραγωγή στην Ελλάδα γυναικών ηθοποιών και τραγουδιστριών;
Μ.Κ.: Εγώ θα το απέδιδα στο ότι οι άντρες σήμερα δεν έχουν καλή επαφή με τη θηλυκή πλευρά τους σε αντίθεση με τις γυναίκες που έχουμε στο πρόγραμμα μας και που είναι με τονισμένη την αρσενική πλευρά τους.
Ε.: Υπάρχει μια εξισορρόπηση του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου στις γυναίκες της παράστασης.
Ήταν κάτι που μελετήσατε εκ των προτέρων;
Ε.: Βέβαια, γιατί ψάχναμε δυναμικές γυναίκες με έντονο αυτό το στοιχείο ώστε να στηρίξουν τα ''θέλω'' τους. Η παράσταση λέγεται ''Σε θέλω'', μην ξεχνάς.
Μ.Κ.: Αυτές θεωρώ εγώ δυναμικές γυναίκες, που έχουν την αρσενική πλευρά μέσα τους ισορροπημένη. Αυτές είναι οι αληθινές γυναίκες! Δεν μπορώ να διανοηθώ καν γυναίκες - γατούλες με νάζια και όλα αυτά...
Είσαι κι εσύ έτσι ως γυναίκα, Μαρία;
Μ.Κ.: Ναι, είμαι. Δεν τό'χω καθόλου δηλαδή με τα τσαλιμάκια κ.λπ. Και βρίζω και είμαι χύμα και μου αρέσει κιόλας!
Ε.: Εντάξει, διεκδικείς, ρε παιδί μου. Εδώ να πω όμως ότι διαφωνώ με το αρχικό σου ερώτημα: Σαφώς έχουμε πολλές γυναίκες τραγουδίστριες, οι οποίες όμως λένε αντρών τραγούδια. Η δημιουργία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και ανά την υφήλιο, είναι ακόμα υπόθεση αντρική! Μάλιστα, μια γυναίκα δημιουργός είναι πάντα υποβαθμισμένη, δεν εκτιμάται όσο ο άντρας. Λόγου χάριν, εμένα στο δρόμο αν με δουν θα πουν ''Η Ευσταθία η τραγουδίστρια'', τον Φοίβο Δεληβοριά όμως θα τον πουν ''τραγουδοποιό''. Όχι ότι με προσβάλλει αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως η γυναίκα θεωρείται σοβαρή μέχρι να κουνήσει τον κώλο της και να είναι πάντα performer ως σοβαρή αρτίστα. Όχι όμως να δημιουργεί! Αυτή είναι δυστυχώς μια βαθιά πεποίθηση της κοινωνίας! Η Λου Σαλομέ ήταν η μούσα του Νίτσε, του Ρίλκε και του Φρόιντ. Ήταν όμορφη και να άλλο ένα στοιχείο ρατσισμού: Μια όμορφη γυναίκα δεν μπορεί να σκέφτεται!
Μ.Κ.: Η οποία Λου Σαλομέ τους έπαιζε στα δάχτυλα και τους τρεις! Αν διαβάσεις τα κείμενα της, ήταν καταπληκτική συγγραφέας που ποτέ δεν βγήκε στην επιφάνεια. Δεν ήταν όμορφη με την κλασική έννοια, αλλά μάλλον γοητευτική ήταν.
Ε.: Φοβερό το ότι μία δυναμική προσωπικότητα και μία καλή συγγραφέας πέρασε στην ιστορία ως η τσούλα των μεγάλων αντρών που δεν τους καθόταν κιόλας!
Πολύ άσχημο αυτό, πράγματι!
Ε.: Σικέ ήταν όλο αυτό, δεν το συζητάμε, με όλη αυτή την τρομοκρατία εξ Ανατολής. Απίστευτη βιαιότητα υφίστανται οι γυναίκες στην Αφρική ή στην Ινδία μέχρι σήμερα. Ζούμε εδώ στην Ελλάδα και δε μπορούμε να συλλάβουμε τι σημαίνει κλειτοριδεκτομή. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά τα ακραία, διότι η υποτίμηση της γυναίκας έρχεται κι από τη Δύση, πιο ύπουλα όμως και υπονομευτικά. Δες τον Τραμπ! Έχει μια bimbo δίπλα του κι είναι και μάγκας που έχει τη bimbo. Η γυναίκα δηλαδή φτάνει μέχρι εκεί, νά'χει ένα ωραίο φουσκωμένο κώλο και δύο στητά βυζάκια. Απαγορεύεται η γυναίκα να είναι σκεπτόμενη ή έξυπνη κι αν είναι κι όμορφη, θά'ναι μόνο γι' αυτή τη δουλειά στυλ Τραμπ!
Πως αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του αρσενικού, Μαρία, στη ζωή σου;
Μ.Κ.: Αν μιλάς για σύντροφο, έτσι τον αντιλαμβάνομαι κιόλας. Σαν σύντροφο! Να τον θαυμάζω και να με θαυμάζει - είναι απαραίτητο και για τους δυο μας αυτό. Δεν θαυμάζω συχνά, αλλά άμα θαυμάζω, συμβαίνει με πάθος. Η ιδανική σχέση είναι να έχω και σύντροφο και φίλο κι εραστή, έναν σύντροφο σε όλα! Οι ηθοποιοί, ξέρετε, θεωρούμαστε και είμαστε περίεργα άτομα, τα πλέον ακατάλληλα για σοβαρή σχέση, εγώ όμως στη ζωή μου δεν μπορώ να υποκριθώ ή να πω ψέματα. Φαίνεται, με πιάνει ο άλλος!
Η τέχνη είναι και μία απάτη;
Ε.: Με την τέχνη δεν εξαπατάς ακριβώς τον άλλον. Τον παραμυθιάζεις, είναι σαν ένα παραμύθι που τον αρπάζει και τον πάει αλλού. Τον παραμυθιάζεις βέβαια εν γνώσει του. Η τέχνη είναι το πιο αληθινό και σκληρό παράλληλα παραμύθι.
Μ.Κ.: Που να σας έχω στο Εθνικό που παίζαμε τους ''Πόθους''. Κάτι γριές από κάτω να μονολογούν και να ακούγονται: ''Βρε την τσούλα, α την αλήτισσα!'' κι εμείς να τρώμε τα συκώτια μας πάνω στη σκηνή για να μην ξεκαρδιστούμε!
Βλέπετε όμως και πόσο πιο επικοινωνιακή είναι η σχέση του μέσου θεατή με το θέατρο απ' ότι με το τραγούδι. Στο θέατρο σπάνια θα μιλάει κάποιος, σε μουσική σκηνή πάλι συνήθως δε βγάζουν το σκασμό...
Μ.Κ.: Φέτος στην κεντρική σκηνή του Εθνικού υπήρχαν μέρες που είχαμε γονατίσει μ' αυτούς που μιλούσαν αναίσχυντα στα κινητά τους την ώρα της παράστασης.
Ε.: Εγώ ξέρεις τι έκανα μια φορά; Τραγουδούσα ρετρό με τον Δαυίδ Ναχμία στο πιάνο κι από κάτω ήταν ένας μεγαλοδικηγόρος πού'χε έρθει με την παρέα του. Μιλούσαν πολύ δυνατά. Σταματάω την πρώτη φορά, τους λέω ''Σας παρακαλώ, κάντε λίγη ησυχία''. Συνεχίζω σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Με έγραψαν αυτοί, συνέχισαν να μιλάνε, οπότε σταμάτησα για δεύτερη φορά κι εκεί τους είπα να φύγουν άμα δεν θέλουν να ακούσουν. Δεν αισθάνθηκα ενόχληση απέναντι σε μένα, αλλά τον διπλανό τους που ήρθε με το υστέρημα του για να μ' ακούσει. Αυτό το δεκάρικο που δίνει ο άλλος είναι συνήθως από το υστέρημα του κι ο άλλος ο μαλάκας έρχεται και τον ενοχλεί. Οφείλω να προστατεύσω τον άνθρωπο που με τιμάει, δεν οφείλεται η αντίδραση μου σε εγωκεντρικούς λόγους.
Πόση ώρα διαρκεί η παράσταση σας και πόσοι μουσικοί βρίσκονται επί σκηνής;
Ε.: Είναι ο Μανώλης Λιανής στα τύμπανα και στην κιθάρα, η Μελίνα Ντελίκου στο βιολί και ο Χάρης Μπότσης στο πιάνο και στα πλήκτρα. Μαζί με το διάλειμμα, η παράσταση διαρκεί ένα δίωρο.
Μ.Κ.: Τα παιδιά όλα επιδεικνύουν ένα νοιάξιμο τρομερό. Δουλεύουμε σαν σύντροφοι και δέχονται κάποιες σκηνοθετικές οδηγίες μου.
Πόσες ώρες κάνατε ή κάνετε πρόβες;
Ε.: Αρκετές και τώρα που μπλέξαμε και με ηθοποιό...(γέλια)
Μ.Κ.: Εγώ ήμουν μαθημένη τουλάχιστον σε πεντάωρα. Τόσο είναι οι κανονικές πρόβες ενός ηθοποιού κι από κει και πέρα χτυπάς εφτάωρο, οχτάωρο ή και δωδεκάωρο, όπως συνέβαινε καμιά φορά με τον Λευτέρη Βογιατζή.
Ε.: Του μουσικού πάλι οι πρόβες είναι ''Εντάξει, μωρέ, τό'χουμε, πάμε να φύγουμε, παιδιά'' (γέλια)
 |
| Ευσταθία - Μαρία Κίτσου |
 |
| Ευσταθία - Μπόσκο - Μαρία Κίτσου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου