ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΒΟΛΤΑΡΕΙ ΣΤΗ Β΄ ΠΕΙΡΑΙΑ!

Σήμερα δε θα μιλήσω για επώνυμους ποιοτικούς καλλιτέχνες, αλλά για φίλους από τον Πειραιά, ξεχασμένους μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη γνωριμία μου μαζί τους και, σίγουρα, για ανθρώπους που ποτέ δεν αποτέλεσαν την έκφραση του λεγόμενου μέσου όρου. Η απώλεια του δελτίου παροχής υπηρεσιών μου με κάνει αυτές τις μέρες να τρέχω σε αστυνομικά τμήματα, να κάνω μηνύσεις κατ' αγνώστων και να παίρνω κλαψομουνέ ύφος μπροστά σε στυγνούς εφοριακούς ελεγκτές μπας και γλυτώσω την πεντακοσάρα του πρόστιμου. Από το πρωί, λοιπόν, που κατέβηκα αναγκαστικά στον Πειραιά, μόλις ας πούμε τέλειωσα με τα του δελτίου, αποφάσισα να εκμεταλλευθώ την ανοιξιάτικη λιακάδα και να το κόψω με τα πόδια, περνώντας από μέρη και μικρά στενά που είχα πάρα πολλά χρόνια να δω. Πέρασα από Ταμπούρια, Δραπετσώνα, μέχρι τις παλιές γραμμές του τραίνου στον Άγιο Διονύσιο, πλησίον του φημισμένου σουβλατζίδικου του Καράμπαμπα. Η εργατική μιζέρια με τα συνεργεία αυτοκινήτων στη σειρά που τότε με ενοχλούσε, σήμερα έως και μου άρεσε. Θυμήθηκα τη Βαβέλ που πηγαίναμε γύρω στο 1992- 93, εκεί όπου παίζαμε τάβλι, ακούγοντας Animals, Byrds και David Bowie. Πόσο rock υπήρξε ο Πειραιάς της εφηβείας μου! Πως θα ήμουν αν είχα γεννηθεί και μεγαλώσει στο Ψυχικό ή τη Φιλοθέη; Πριν από την έλευση του ΄90, όταν περνούσες έξω από ένα παλιό παράθυρο της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, εκτός από Καζαντζίδη και Πόλυ Πάνου, όλο και κάνα Stairway to Heaven θα άκουγες, άντε και καμιά Julia! Η προπαίδεια του rock με λίγα λόγια, αυτήν που όταν βουτήξαμε για τα καλά στο εν λόγω είδος μουσικής, την αφήσαμε πίσω οριστικά και αμετάκλητα. Πέρασα σήμερα και έξω από το σπίτι του Θ. Όταν εγώ ήμουν 16, αυτός ήταν 25 και τον θαύμαζα για τα γένια του που κόντευαν να φτάσουν στα γόνατα του. Ο Θ. είχε αρνηθεί τη στράτευση, φυσικά δεν εργαζόταν και τον συντηρούσε ένας μυστήριος πενηντάρης τότε, κάτι σαν γκουρού του, ο οποίος έφτιαχνε τζάμια. Ο έρωτας της ζωής του ήταν η Ε., ένα πραγματικό ναυάγιο της ζωής καμιά δεκαπενταριά χρόνια μεγαλύτερη του. Σα να τους έβλεπα σήμερα να έρχονται αγκαλιασμένοι από το βάθος ενός άδειου δρόμου ξυπόλυτοι, όπως συνήθιζαν τα καλοκαίρια. Από τον Θ. και την Ε. είχα γνωρίσει και τη Ρ., που τώρα θα' χει σίγουρα πατήσει τα πενήντα. Η φουκαριάρα η Ρ.! Από ένα τριπάκι που την κέρασε ο γκόμενος της έκατσε δυο χρόνια στο Δαφνί κι όποτε έβγαινε έξω, στην Town Pump που τη συναντούσα, έπινε πάντα μόνο χυμό ακτινίδιο. Θα μπορούσα να πω ό,τι από τη Ρ. πρωτάκουσα για τη Φλέρυ Νταντωνάκη μέσα στο συγκεκριμένο μπαράκι, στο οποίο καμιά φορά με έβαζαν να κάνω τον dj, όταν θέλανε να διώξουν τους χεβιμεταλλάδες! Σα να τη βλέπω κι αυτήν χωμένη πάλι σε μια γωνιά του μαγαζιού να ακούει το Epitaph των King Crimson, να την έχει πάρει από κάτω και να το χαίρεται πολύ κι ύστερα να ζητάει από τον Βαγγέλη, τον μουστάκια dj, το Κέλομαί σε Γογγύλα από τον Μεγάλο Ερωτικό. Από τις πρώτες μουσικές διαφωνίες της ενηλικίωσης μου ήταν ακριβώς με τον Βαγγέλη, όταν του είχα ζητήσει να παίξει το Στη λαϊκή οδό Ασκληπιού του Λάκη Με Τα Ψηλά Ρεβέρ και του Παύλου Μάτεσι με τη Χαρά Αργυροπούλου. Ποια Χαρά Αργυροπούλου; μου είχε πει δασκαλίστικα τότε ο Βαγγέλης, αυτό το λέει η Λένα Πλάτωνος! Αναγκάστηκα να του πάω το βινύλιο απ' το σπίτι μου το άλλο βράδυ για να του αποδείξω ό,τι ο πιτσιρικάς έχει δίκιο και πως ουδέποτε η Πλάτωνος ερμήνευσε Λάκη Με Τα Ψηλά Ρεβέρ! Όσο για την Town, υπήρξε πραγματικά απίστευτο στέκι. Καμία σχέση με το πολύ πιο in Διαχρονικό, στην Town μεσ' στο στενό της Υψηλάντου θα έβλεπες τακτικά μεσήλικες τουρίστες, Εγγλέζους κυρίως, που την άραζαν για μια μπίρα ακούγοντας τη δικιά τους λαϊκή μουσική. Λέγεται πως πρώτος ιδιοκτήτης της Town από τη δεκαετία του ΄70 ήταν ο μόδιστρος Μπίλι Μπο, ο οποίος προτού μας αφήσει χρόνους, πούλησε την επιχείρηση στον παλαίμαχο ηθοποιό Γιάννη Βογιατζή κι αυτός με τη σειρά του σε έναν άλλο φραγκάτο ιδιώτη. Όχι ό,τι πατάγανε ποτέ όλοι αυτοί στο πιο ψαγμένο rock μπαρ του Πασαλιμανιού, αφού η Town γέμιζε- είπαμε- σπανιότερα από συμπαθείς λετσοτουρίστες και συχνότερα από έφηβους ροκάκηδες! Περίεργο που σήμερα περνώντας έξω από την Town δε μπόρεσα να καταλάβω αν έχει μεταμορφωθεί σε φαρμακείο ή στο διπλανό παιχνιδάδικο. Ένας κόμπος συγκίνησης παρ' όλα αυτά μού ανέβηκε στο λαιμό. Η δε Ρ., ήταν η μόνη που συνάντησα άλλη μία φορά μετά από χρόνια, έξω από τον ηλεκτρικό στο λιμάνι. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα κι όταν είδα κι έπαθα μέχρι να την κάνω να με θυμηθεί, το μόνο που με ρώτησε ήταν αν έχω πάνω μου κάνα joint μέρα μεσημέρι...

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία! Οι οριακοί αυτοί στίχοι του Νιόνιου είναι το μότο της σημερινής ηλιόλουστης βόλτας μου στον Πειραιά κι όποιος δεν καταλαβαίνει- δικαίωμα του- για μένα, όμως, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει! Ο σκληρός δίσκος της ανθρώπινης μνήμης είναι ανυπολόγιστης χωρητικότητας! Άτιμο πράγμα, που λένε!
* φωτογραφία παράθυρου: Arxitektonas