ΤΟ BLOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΗ FATA MORGANA, ΤΟΥΣ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ MAYA DEREN, ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ WOODSTOCK, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ
Από το ωριαίο ντοκιμαντέρ ''Καλωσόρισμα'' της Πάολας Ρεβενιώτη και του Paola Team Documentaries
Ρηνιώ Κουρδάκη - Μπόσκο - Ζωή Ρηγοπούλου - Πανδώρα Μουρίκη
Στο B-FEST είχα συμμετάσχει με ταινία μου πολλά χρόνια πριν, πάντα μέσα στο κινηματοθέατρο της ΑΣΚΤ στην Πειραιώς - αν θυμάμαι, με το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τον Ιάπωνα rocker Kenji Damo Suzuki. Εκείνο που θυμάμαι καλά, πάντως, είναι ότι ήμασταν εμείς κι εμείς τότε μέσα στην αίθουσα, μια και το φεστιβάλ δεν είχε πάρει ακόμη τα πάνω του. Η κατάσταση αυτή άλλαξε, όπως κατάλαβα χθες που βρέθηκα ξανά στο B-FEST του περιοδικού Βαβυλωνία και όλα θύμιζαν γιορτή: Στο ένα κτήριο εκθέσεις με εικαστικά έργα στο πλαίσιο της Documenta, στο άλλο οι προβολές του B-FEST και έξω διάφορα happenings, συναυλίες με rock και ρεμπέτικα, ομιλίες, σουβλάκια, Ινδιάνοι μικροπωλητές. Στις προβολές των δικών μου ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη και τον Νίκο Κούνδουρο, δεν είχαμε πολύ κόσμο. Ήταν κι απαγορευτική η ώρα, 5 το απόγευμα (που τελικά έγινε 6) συν τη βροχή που έπεφτε από το πρωί. Παρόλα αυτά εγώ το χάρηκα ιδιαιτέρως, καθώς με τίμησαν πολλοί φίλοι εντός κι εκτός facebook: Μεταξύ αυτών, η ερμηνεύτρια Ρηνιώ Κουρδάκη (πάντοτε η Ρηνιώ είναι παρούσα σε προβολές ταινιών μου), η ηθοποιός Ζωή Ρηγοπούλου, που γνωριστήκαμε χθες προσωπικά, και η σκηνοθέτιδα Πανδώρα Μουρίκη, που γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης, ο τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης και η ραδιοφωνική παραγωγός Νικόλ Κατσάνη, ο ερμηνευτής Δημήτρης Κικλής, ο Μάνος Γαρυφάλλου, η Εβελίνα Λίτινα, αλλά και η Εύα Κουμαριανού. Ακολούθησε μικρή συζήτηση με τα περίπου είκοσι άτομα στην αίθουσα, που - ομολογουμένως - τους άρεσαν οι ταινίες και ρωτούσαν αρκετά πράγματα τόσο για τη Νταντωνάκη, όσο και για τον Κούνδουρο.
Να και η Εύα στη Documenta! Αστεία στιγμή αμέσως μετά το τέλος της ταινίας για τον Κούνδουρο, στο q & a με το κοινό: Η Κουμαριανού πήγε να φτιάξει το μαλλί της και ο συντονιστής νόμιζε πως θέλει να κάνει ερώτηση. ''Σας ακούμε'' της λέει κι εκείνη, πάντα ετοιμόλογη, με ρωτάει: ''Με συγχωρείτε, ο Κούνδουρος χρησιμοποιούσε πάντα τόσο έντονο μακιγιάζ στις ταινίες του;'' Σωστότατη η παρατήρηση της, αν και μετά συζητάγαμε τη φάση κι είχαμε πεθάνει στο γέλιο...
Κι εδώ πάλι η Εύα με τον Θρασύβουλο Καλαϊτζίδη, φοιτητή της ΑΣΚΤ και βοηθό μου από το 2011, και τον φίλο μας, εικαστικό Βασίλη Παπαδημητρίου ή σκέτο Τρίου. Οι τέσσερις μας κάναμε μια τεράστια βόλτα μεσ' στην Καλών Τεχνών, κάτσαμε σε πέτρινα παγκάκια, χαθήκαμε στους εκθεσιακούς χώρους, καταλήξαμε στο καφενείο να τρώμε σιροπιαστά γλυκά, με την Εύα να πετάει πάλι μοναδικές ατάκες: ''Να μου το θυμηθείτε'' μας έλεγε, ''θα μας βλέπουν τόση ώρα να γυρνάμε εδώ κι εκεί και θα λένε Αυτοί ψάχνουν να βρουν μέρος για να τη γαμήσουν''! Μπορεί να φανταστεί κανείς έτσι τα γέλια που κάναμε!
Το κλου της βραδιάς ήταν αναμφισβήτητα, όμως, η πρεμιέρα του καινούργιου ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη και του Paola Team Documentaries με τίτλο ''Καλωσόρισμα'' μέσα σε μία κατάμεστη αίθουσα. Δεν έχω λόγια και όχι που με την Πάολα κάνουμε στενή παρέα τελευταία! Η ταινία της για τις βάρκες με τις άτυχες ψυχές που φτάνουν - αν φτάσουν - στη Μυτιλήνη είναι ένα 100% ακτιβιστικό ντοκιμαντέρ με πληροφορίες που ποτέ δεν θα μαθαίναμε και που σίγουρα δεν θα βλέπαμε σε κανένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ! Το ''Καλωσόρισμα'' δεν έχει ίχνος τηλεοπτικής ρεπορταζίλας και συγκίνησης με το στανιό. Με ένα δεξιοτεχνικό μοντάζ παρακολουθούμε μαρτυρίες ανθρώπων από τη Συρία, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, αλλά ακούμε και ηχογραφημένες μόνο μαρτυρίες από ακτιβιστές που καταγγέλλουν ορισμένες ΜΚΟ για δημοσιοϋπαλληλική δράση και αναζήτηση κέρδους χωρίς στην ουσία κανένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον.
Μου άρεσε που το ντοκιμαντέρ της Πάολας δεν είχε ίχνος μιζέριας. Η κάμερα της εστίαζε στα κατάμαυρα μεγάλα μάτια παιδιών που χαμογελούν, καθώς δέχονται τις πρώτες βοήθειες από τον κόσμο, Έλληνες και ξένους, στις ακτές της Μυτιλήνης. Μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο έγινε αυτό: Η Πάολα και η ομάδα της τράβηξαν το ντοκιμαντέρ τους μπαίνοντας στο νερό μέχρι τη μέση, κρατώντας κι οι ίδιοι βρέφη στα χέρια τους, ζώντας από πρώτο χέρι όλες τις αντιξοότητες αυτών των ανθρώπων με ένα και μόνο ζητούμενο: Την ανάδειξη των πιο υψηλών ανθρώπινων συναισθημάτων, όπως είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη! Και προς το τέλος, μια - δυο σκηνές με τις βάρκες που φτάνουν και τα ζεστά χαμόγελα αυτών που υποδέχονται τους πρόσφυγες, ήταν αρκετά για να σου φέρουν δάκρυα στα μάτια - εμένα μου συνέβη δηλαδή, παρασυρμένος από την ποίηση των εικόνων της Πάολας, από την ποίηση της ζωής της ίδιας, χωρίς κανένα στόμφο, κανένα διδακτικό λογύδριο και καμία επιτήδευση!
Το ''Καλωσόρισμα'' μου θύμισε το νατουραλιστικό σινεμά των αδερφών Νταρντέν, την αποθέωση του cinema verite και το απόλαυσα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό σαν ένα ντοκιμαντέρ προορισμένο για διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου του εξωτερικού. Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, αν υποτεθεί πως ένας άνθρωπος σαν την Πάολα πού'χει φάει το ρατσισμό με το κουτάλι, επιστρέφει ως δώρο στους συνανθρώπους της μαθήματα αγάπης, αλληλεγγύης και σεβασμού. Κι αν ακόμη στην Ελλάδα το κατεστημένο θέλει τους τρανς ανθρώπους να είναι μόνο θέματα για ντοκιμαντέρ και όχι δημιουργοί - ντοκιμαντερίστες οι ίδιοι, η Πάολα Ρεβενιώτη τους βάζει όλους στη θέση τους, κάνοντας αυτό που γουστάρει η ψυχή της, δίχως καμία κρατική υποστήριξη - επιχορήγηση. Λυπάμαι που ενδεχομένως θα σπαστούν γνωστοί μου ντοκιμαντερίστες, επαγγελματίες και συνδικαλιστές του χώρου, το ντοκιμαντέρ όμως απαιτεί πάνω απ' όλα καλά και αγαθά κίνητρα, όρεξη και συναισθηματικά αποθέματα. Η Πάολα Ρεβενιώτη, μία ''εκδιδόμενη τρανς'' όπως συνήθιζε να υπογράφει στο θρυλικό ''Κράξιμο'', τα διαθέτει όλα αυτά! Και γι' αυτό φτιάχνει σπουδαίες ταινίες!
* Οι photos από την προβολή του ''Καλωσορίσματος'' είναι του Τάκη Κουρκουρίκη ** Ευχαριστίες στον Τάσο Αβούρη και στον Γιάννο Σταμούλη που ''έτρεξαν'' τις προβολές των ταινιών μας στο φετινό B-FEST και λογικά θα τους βγήκε η...πίστη το περασμένο τριήμερο στην Καλών Τεχνών.
Χθες παρακολούθησα στο θέατρο Θησείο - ένα θέατρο για τις Τέχνες, το Άσμα Ασμάτων στη σκηνοθετική προσέγγιση του Βαλάντη Φράγκου με την ομάδα The 3rd person theatre group (μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που δικαιώνει τον ρόλο των ΔΗΠΕΘΕ γενικά ως φορείς πολιτισμού). Πρόκειται για ένα από τα πιο ιδιαίτερα, αλλά και από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα, που έχω παρακολουθήσει σε θεατρική σκηνή την τελευταία δεκαετία. Για πολλές ώρες μετά την παράσταση αμφιταλαντευόμουν αν είδα πραγματικά καλό θέατρο ή αν απλά ο σκηνοθέτης μας συνεπήρε με την κινηματογραφική δομή και ανάπτυξη του έργου. Θέλω να πω ότι στην αρχή τουλάχιστον δεν είχε ιδιαίτερη σημασία η απόδοση του κειμένου από τον πενταμελή θίασο - και κινέζικα να μιλούσαν, και τίποτα να μην καταλαβαίναμε, πάλι θα μας έβαζαν μεσ' στον κόσμο τους.
Επειδή όμως στο θέατρο εν αρχή ην ο λόγος, που λένε, κατά τη διάρκεια της ωριαίας αυτής παράστασης ήταν ευτύχημα που οι ηθοποιοί κατάφεραν να μας περάσουν το πλούσιο περιεχόμενο ενός παραληρηματικού έργου - ένα παραλήρημα που πηγάζει εν προκειμένω από την ερωτική παραφορά, η οποία εξελίχτηκε σε παραφορά πολιτική, μαγική, κτηνώδης, χιουμοριστική, ενορχηστρωμένη καλά από τον Φράγκο. Θυμάμαι τον Ντίνο Χριστιανόπουλο που σε μία ανέκδοτη (ακόμα) μεγάλη συνέντευξη που μου είχε δώσει το 2013, σαν τον ρώτησα πως τού'χε φανεί το πρόσφατο τότε έργο του φίλου του, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μου είχε απαντήσει με τη μεγαλειώδη ατάκα: Καλό ήταν, αλλά δε γκαυλώσαμε...Δεν ξέρω αν την εννοούσε μεταφορικά ή κυριολεκτικά τη γκαύλα ο κ. Ντίνος, για να κάνω όμως τώρα τον παραλληλισμό με το ΆσμαΑσμάτων, που είδα χθες, είναι γεγονός πως μια γκαύλα την είχε!
Μα γίνεται να καταπιαστείς με το μέγιστο ερωτικό ποίημα όλων των εποχών και να μην έχει καύλα; Από την αρχαία λυρική Σαπφώ μέχρι το εβραϊκό δημώδες Μια βοσκοπούλα αγάπησα, κι από το ΆσμαΑσμάτων του Σολομώντος (στην υπέροχη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη ή και σ' αυτήν του Λευτέρη Παπαδόπουλου) μέχρι τα ποιήματα που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό του, στον 20ο αι., η ερωτική έκφραση, είτε φανερή, είτε υπαινικτική, έφτασε στο απόγειό της, αποσαφηνίζοντας μια και καλή πως το ζητούμενο στην Τέχνη είναι μόνο ένα: Ο έρωτας κι ο θάνατος σαν μία έννοια αδιαίρετη.
Γνωστά πράγματα αυτά και μάλλον χιλιοειπωμένα, ο Φράγκος ωστόσο το πήγε δυο βήματα παραπέρα: Προς το τέλος του έργου, ο ερωτικός παροξυσμός του κειμένου έγινε σχόλιο πολιτικό για την Ελλάδα και τους γαμημένους απ' όλες τις μπάντες υπηκόους της. Η Ελλάδα που ξεγυμνώνεται και φοράει τις φουστανέλες του ένδοξου ηρωικού παρελθόντος της - φουστανέλες που έχουν ''συνθέσει'' τα χέρια μιας Αλβανίδας μετανάστριας, θύματος του trafficking, σε έναν ξένο τόπο που διψάει για αγάπη, ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.
Απολύτως δεκτά και τα μοντερνίστικα στοιχεία που διέθετε η παράσταση: Ηλεκτρισμένη μουσική, χορογραφίες, ένα άγγιγμα χειλιών και σωμάτων, με τις επαναλήψεις μέρους του κειμένου να οδηγούν τον θεατή στη μυσταγωγία μέσα από αφηγήσεις - μονολόγους, όλο εικόνες, ενδεχομένως ξεχασμένες ή και άγνωστες για τους ανθρώπους των πόλεων. Πόσο εύκολο είναι, λόγου χάριν, να λες στο αντικείμενο του πόθου σου, πως έχει ''δόντια λευκά σαν προβατίνες που κατεβαίνουν από το βουνό'' και ο θεατής αυτό να το εισπράττει σαν την απόλυτη ερωτική εξομολόγηση; Εν αρχή ην ο λόγος, λοιπόν, εκεί καταλήγουμε πάλι και χαιρόμαστε όταν τα άλλα επί μέρους στοιχεία στηρίζουν και προωθούν τον λόγο αυτό με άποψη και με δυναμική.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, το - κατά Βαλάντη Φράγκο - Άσμα Ασμάτων κλείνει απόψε τον κύκλο των τεσσάρων παραστάσεων του στο Θησείο - Ένα θέατρο για τις Τέχνες και θα σας το σύστηνα ανεπιφύλακτα. Μπορώ όμως να σχολιάσω ακόμα πως και τα πέντε παιδιά που το ερμήνευσαν υποκριτικά (Ελένη Ζαραφίδου, Νίκος Νικολαΐδης, Αουλόνα Λούπα, Χρήστος Τσαβλίδης, Ιωάννα Μάντζαρη) διαθέτουν από τις πιο κινηματογραφικές φάτσες που έχω δει ever στο θέατρο.
Την άποψη μου εν είδει κριτικής για τα ''Φώτα στην πλατεία'', τον δεύτερο δίσκο της τριανδρίας Πάνος Παπαϊωάννου, Χρυσόστομος Καραντωνίου και Δημήτρης Παπαχαραλάμπους, την εξέφρασα εδώ χθες με το προηγούμενο post. Μάλιστα, ενώ είχα την πρόθεση να διαβάσω το κείμενο στη δισκοπαρουσίαση των παιδιών στον Σταυρό του Νότου, ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης είχε μια καλύτερη ιδέα: Αντί να γίνουμε μάλλον κουραστικοί με αναγνώσεις κειμένων, να κάνουμε ένα σύντομο διάλογο οι δυο μας πάνω στο δίσκο. Έτσι έγινε και νομίζω λειτούργησε πιο ''επιτυχημένα''. Ούτως ή άλλως, αναφέραμε αμφότεροι σκέψεις μας που είχαμε ήδη καταγράψει και που αφορούσαν στη μουσική και στους στίχους της συγκεκριμένης δουλειάς, στα ονόματα όλων των συνεργατών κ.λπ.
Μου ''πάει'' ο Μανιάτης ως ντουέτο ή, σωστότερα, ''πάμε'' ο ένας στον άλλον, όλοι αυτό μας έλεγαν χθες, κι εγώ σκεφτόμουν για πολλοστή φορά την πρώτη γνωριμία μας το 2005 όταν είχαμε βρεθεί στον Πειραιά και μού'χε πάρει μια μικρή συνέντευξη για τον Βλάσση Μπονάτσο στα ΝΕΑ. Έκτοτε, όλο και κάπου βρισκόμασταν, με αποκορύφωμα τη ''συνύπαρξη'' μας στο facebook και τα κοινά μας ενδιαφέροντα. Φίλος αγαπημένος, άνθρωπος σωστός, ευφυής, χιουμορίστας, ''περπατημένος'', παραγωγός ραδιοφώνου πλέον μέσα στις τόσες δραστηριότητες του κι αυτός! Έχουμε συνέχεια με τον Μανιάτη, αφού σ' αυτή την πόλη κινούμαστε κι οι δυο μας! Πολύ το χάρηκα, πάντως, που κάτσαμε μαζί και με τον άλλο φίλο, τον Θανάση Συλιβό του ''Μετρονόμου'', ακούγαμε τα τραγούδια, πίναμε και σχολιάζαμε.
Τα ''Φώτα στην πλατεία'' αποδόθηκαν επί σκηνής με φουλ μπάντα, κάτι σίγουρα δύσκολο για να επαναληφθεί σε live ακόμα και στην Αθήνα, αλλά που τουλάχιστον αποζημίωσε όλο τον κόσμο που προσήλθε στη δισκοπαρουσίαση. Και ήταν και πολύς ο κόσμος χθες, όχι μόνο από φίλους των δημιουργών, αλλά και από σημαντικούς καλλιτέχνες που έσπευσαν να τους τιμήσουν: Μεταξύ αυτών, η Ελένη Ροδά, η Μελίνα Κανά, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Παντελής Κυραμαργιός, οι στιχουργοί Τάμμυ Τσέκου και Γιώργος Γκώνιας, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί Σιδερής Πρίντεζης και Ξενοφών Ραράκος κ.α.
Μας συγκίνησε όλους ο Κώστας Παρίσσης, συνεργάτης των παιδιών και ''ψυχή'' της δουλειάς τους. Πρέπει να αποτιμηθεί στο μέλλον, αν δεν έχει ήδη γίνει, η πολύτιμη συμβολή αυτού του μουσικού στην ελληνική δισκογραφία των τελευταίων ετών. Και πιστεύω ακράδαντα πως ο Παρίσσης ήταν και είναι τόσο κοντά πάντα στους δημιουργούς που ενδεχομένως να έμεινε λίγο πίσω το προσωπικό του έργο. Πάντως χθες ακούσαμε απ' τον ίδιο εκείνη την ωραία διασκευή που είχε κάνει με τα Υπόγεια Ρεύματα στο παλιό λαϊκό του Χιώτη, ''Τι παράξενη κοπέλα'', καθώς και το ''Γέλα ψυχή μου'', τη μεγάλη επιτυχία πού'χε χαρίσει κάποτε στη Μελίνα Κανά. Παρεμπιπτόντως, την ώρα που έπεσαν οι πρώτες νότες του ''Γέλα ψυχή μου'', πέρασε από μπροστά μου η Μελίνα! ''Θ' ανέβεις να μας το τραγουδήσεις;'' την έπιασα και τη ρώτησα. ''Καλέ, όχι, στην τουαλέτα πάω'' μου απάντησε και λιώσαμε στο γέλιο!
Αυτό που διαπίστωσα καθώς παίζονταν ''ζωντανά'' όλα τα τραγούδια του CD, είναι ότι διαγράφουν ήδη την τροχιά τους. Ο κόσμος φάνηκε να τα ξέρει και να τραγουδάει τους στίχους, ενόσω ο Παπαϊωάννου τα ερμήνευε για πρώτη φορά ολοκληρωμένα μπροστά σε κοινό. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, εφόσον συνήθως σε ένα live ειδικά καινούργιας δουλειάς ο κόσμος περιμένει βασικά ν' ακούσει διασκευές σε αγαπημένα του τραγούδια. Κι όμως, χθες ένωσε τη φωνή του μ' αυτή του Πάνου στο ''Δε γίνεται αλλιώς'', στο λαϊκότροπο ''Πες μου'' ή στο ομότιτλο του δίσκου. Υπό αυτή την έννοια, τα ''Φώτα στην πλατεία'' είναι ένας μάλλον καλός δίσκος, ανεξαρτήτως του τι είπα εγώ ή ο Μανιάτης ή τι λένε οι κοντινοί άνθρωποι των δημιουργών. Το παν είναι το τραγούδι να φτάνει στον κόσμο και αυτό νομίζω πως επιτεύχθηκε στη χθεσινή δισκοπαρουσίαση.
Είχα πολύ καιρό, μπορεί και χρόνια, να δω live τη Μαρία Παπαγεωργίου, η οποία συμμετέχει στα ''Φώτα στην πλατεία'' σε ένα ντουέτο με τον Παπαϊωάννου στο εξελληνισμένο ''Someone you love''. Η Παπαγεωργίου επίσης έχει φτιάξει κατάσταση με σκληρή δουλειά την τελευταία δεκαετία. Έχει ένα νεύρο κι ένα τσαμπουκά επί σκηνής αυτό το κορίτσι που σε συνδυασμό με το γρέζι στη φωνή της άνετα θα αναγορευόταν σε ορίτζιναλ ροκ περφόρμερ! Ας ξαναπώ από δω αυτό που έγραψα και που είπα χθες από μικροφώνου: Η Παπαγεωργίου έχει πλέον την έγκριση του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη που είναι φαν της διασκευής της στο τραγούδι του, ''Ξημερώνει'', από το ''Ραντάρ'' σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη. Επιτέλους άκουσα κι εγώ live το ''Ξημερώνει'' και κατάλαβα ότι η Παπαγεωργίου δεν έκανε απλά μία διασκευή. Έκανε το κομμάτι δικό της και το έστειλε στα ουράνια!
Τι να πω και για τον Απόστολο Ρίζο, έναν εξαίρετο ερμηνευτή που επίσης κάνει δικό του ότι τραγουδάει! Αυτές τις μέρες ακούω συνέχεια το ''6'' του, τα έξι δηλαδή δισκογραφημένα τραγούδια του που διαφέρουν κατά πολύ από τον μέσο όρο της τρέχουσας δισκογραφικής παραγωγής. Θα γράψω σχετικά οσονούπω, γιατί τέτοιες δουλειές πρέπει να μαθαίνονται στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Ο Ρίζος μας τραγούδησε το κομμάτι που κλείνει τα ''Φώτα στην πλατεία'', το ηλεκτρικό μπλουζ ''Ο καιρός θα δείξει'', συνοδεία του Πάνου Παπαϊωάνου στη φυσαρμόνικα! Μεγάλη στιγμή!
Η βραδιά έκλεισε σε λογική ώρα - δεν ''τράβηξε'' δηλαδή πολύ ώστε να κουράσει τον κόσμο - με τον ερμηνευτή Πάνο Παπαϊωάννου και τον συνθέτη Χρυσόστομου Καραντωνίου σε ένα ακουστικό set για κιθάρα - φωνή. Ακούσαμε την υπέροχη μπαλάντα τους, ''Ιχθύς'' (από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου), αλλά και την άποψη τους στον ''Γκρεμό'' του Μάνου Χατζιδάκι. Εύχομαι κάθε επιτυχία στα ''Φώτα στην πλατεία'' και επαναλαμβάνω πως απ' αυτό που είδα/ άκουσα χθες, ήδη άναψαν για τα καλά, φωτίζοντας τις σκοτεινές λεωφόρους, στις οποίες ταξιδεύει το τραγούδι στην Ελλάδα των Μνημονίων, της φτώχειας και της αυτοδιαχείρισης. Νά'ναι καλά τα παιδιά!
Ας φύγουμε τώρα από τον Σταυρό του Νότου κι ας πεταχτούμε στο γογό tasty bar! Το γνωρίζετε αυτό το στέκι απέναντι από τον Σταυρό, στην πλατεία; Το έχει η θεόμουρλη και ευφυέστατη Γωγώ Σουμουλίδου, κολλητή του Σωκράτη Μάλαμα και όχι μόνο, ψυχή μιας ''εντεχνοπαρέας'' των τελευταίων ετών, που ξέρει τους πάντες και την ξέρουν οι πάντες! Αν θες να γνωρίσεις μία αυθεντική ροκ γυναικεία περσόνα παλαιάς κοπής, πέρνα οπωσδήποτε από το γογό tasty bar! Η πληθωρική Γωγώ, όποτε δεν ανεβαίνει να χορέψει στις μουσικές σκηνές σε ακομπλεξάριστες και διαχυτικές περιπτύξεις με όλους τους καλλιτέχνες (είπαμε, την ξέρουν οι πάντες), σερβίρει τα καλύτερα ποτά και τα χειροποίητα πεντανόστιμα φαγητά της! Εκεί, λοιπόν, αμέσως μετά το τέλος της παρουσίασης των ''Φώτων στην πλατεία'' βρεθήκαμε με όλους τους μουσικούς, σκεπτόμενος κι εγώ πόσο ωραία θά'ναι τώρα που καλοκαιριάζει και θα αποκτήσω ξανά ένα γουστόζικο στέκι! Στη selfie photo είμαστε με τον στιχουργό Γιώργο Γκώνια, που έγραφα μόλις προχθές για την περίπτωση του, με αφορμή το άλμπουμ του Παπαδογιώργου, και χάρηκα που γνωριστήκαμε και προσωπικά. * Οι photos του post πλην της τελευταίας είναι του Κώστα Scrom. Η photo με μένα και τον Μανιάτη είναι της Ελεάννας Παπασπύρου
Καταρχάς να πούμε ότι η ύπαρξη αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι ή μάλλον η συνύπαρξη τριών νέων δημιουργών δικαιώνει αυτό που λέγεται απ' όλους και ισχύει κιόλας, ότι την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες. Φίλοι κολλητοί από τη Θεσσαλονίκη, ταγμένοι στη μουσική, ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου και ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου έπρεπε να συναντήσουν στην Αθήνα τον στιχουργό Δημήτρη Παπαχαραλάμπους ώστε να κάτσουν και να φτιάξουν τραγούδια από κοινού. Ένα απ' αυτά, τα ''Μεροκάματα'', διακρίθηκε στους Αγώνες της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και οδήγησε στην έκδοση του πρώτου τους δίσκου πριν από μερικά χρόνια. Εδώ να πούμε, βέβαια, ότι τα παιδιά στάθηκαν τυχερά: Η δουλειά τους δεν κυκλοφόρησε είτε στο διαδίκτυο μόνο, είτε χέρι με χέρι, αλλά από μία κραταιά εταιρεία, τη Feelgood, που φρόντισε για την όσο το δυνατόν καλύτερη διανομή της μουσικής τους. Με εκείνη τη δουλειά, οι τρεις καλλιτέχνες κατάφεραν κάτι όχι πολύ εύκολο: Να παιχτούν από τα ραδιόφωνα και να ξεχωρίσουν μέσα σε μία πληθώρα ανεξάρτητων κυρίως δισκογραφικών παραγωγών, διότι - ξέρετε - ναι μεν κρίση, οι δίσκοι όμως εξακολουθούν να βγαίνουν ως αυτοχρηματοδοτούμενοι και συνήθως να μένουν στα αζήτητα ή να σκονίζονται σε κάποιο ράφι. Αυτό τον σκόπελο λοιπόν κατάφεραν τότε να ξεπεράσουν και το ίδιο θα συμβεί, έχω την αίσθηση, με ''Τα φώτα στην πλατεία'', το δεύτερο δίσκο τους που παρουσιάζουμε απόψε. Θα έλεγα ότι μία πρόοδο την έχουν κάνει, ότι καλύτερο δηλαδή για έναν δημιουργό να μην επαναλαμβάνεται και να αφουγκράζεται κάθε φορά την εποχή του. Κι η σημερινή εποχή έχει ανάγκη τον λυρισμό τους, δοσμένο όχι μόνο με εκκίνηση το λαϊκό τραγούδι, που αγαπούν και οι τρεις τους, αλλά και με πιο δυτικότροπες φόρμες, όπως αυτές που κατά κόρον χρησιμοποίησαν τώρα. Και τα έντεκα νέα τραγούδια τους φλερτάρουν με ένα κλίμα α λα Rene Aubry, από το ηχητικό τους περίβλημα μέχρι τα εικαστικά της έκδοσης του ζωγράφου Ηλία Παπανικολάου. Από το εναρκτήριο ''Ο άνεμος φυσά'' μέχρι το εξόδιο ''Ο καιρός θα δείξει'', ένα καθαρόαιμο ηλεκτρικό blues με την ταιριαστή ερμηνεία του Απόστολου Ρίζου, ολόκληρος ο δίσκος κυλάει αβίαστα: Το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο σαν να είναι η συνέχεια του, σαν να ακούμε δηλαδή ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο με ταυτότητα και χαρακτήρα. Πολλά πνευστά, έγχορδα, μαντολίνο και ηλεκτρικές κιθάρες με την παρουσία των λαϊκών οργάνων σε ένα μόνο τραγούδι, επιβεβαιώνουν αυτό που περιγράφει στο ένθετο της έκδοσης ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου: Την επαφή τους με έναν ήχο πιο ηλεκτρικό, έναν ήχο γνώριμο μεν, αλλά και καινούργιο γι' αυτούς. Όχι βέβαια ότι ξαφνικά την ''είδαν'' ροκάδες χωρίς αυτό φυσικά να αποτελούσε μομφή. Τα παιδιά φτιάχνουν ένα 100% ελληνικό τραγούδι σύγχρονο και φρέσκο, σε μία περίοδο που όλοι ψάχνονται για το πως θα πρωτοτυπήσουν κυρίως σε ενορχηστρωτικό επίπεδο. Εδώ, λοιπόν, η ενορχήστρωση προσδίδει ύφος, αλλά δεν φαίνεται να καπελώνει ούτε τη συνθετική γραμμή, ούτε τους στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους: Ο ακροατής εισπράττει τις πολλές εικόνες και τα νοήματα του στιχουργού που αν και περιγράφει το αιώνιο ζήτημα περί έρωτος, ασχολείται σε κάποια κομμάτια και με άλλα θέματα, σαν την ανθρώπινη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας των πόλεων. Για το λόγο αυτό ξεχώρισα ιδιαιτέρως την ακουστική μπαλάντα ''Ιχθύς'' και το ''Πες μου'', το πιο λαϊκότροπο απ' όλα τα άλλα τραγούδια της δουλειάς. Δεν με εξέπληξε ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου. Εννοώ πως γνωρίζοντας την ερμηνευτική του δεινότητα, ήμουν σίγουρος πως η ευέλικτη φωνή του θα έπλεε κυριολεκτικά μέσα στις ρυθμικές ροκ μπαλάντες του Καραντωνίου. Μετά απ' τα ''Φώτα στην πλατεία'' είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο Παπαϊωάννου μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, έχοντας επίγνωση κάθε φορά του τι ''βγάζει'' απ' τα χείλη του. Άφησα για το τέλος την τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Μαρία Παπαγεωργίου, που τραγούδησε μαζί με τον Πάνο το κομμάτι ''Αυτούς που αγαπάς'', την απόδοση στα ελληνικά δηλαδή του τραγουδιού ''Someone you love'' της Δανέζας φολκ - ροκ τραγουδοποιού Tina Dickow. Θα σας πω μια μικρή ιστορία στο σημείο αυτό: Πριν από μερικές εβδομάδες ο Μίκης Θεοδωράκης μου έδωσε μία μεγάλη συνέντευξη για τη LIFO. Ξαναβρεθήκαμε λίγες μέρες μετά απ' τη συνέντευξη και κάναμε μια ιδιωτική κουβέντα περί νέων τραγουδιστών, όπου τον ρώτησα ποιους έχει ξεχωρίσει τελευταία. Μου απάντησε με μια τρομερή διαύγεια για τα 92 του χρόνια: ''Τη Μαρία Παπαγεωργίου, έτσι όπως τραγούδησε το Ξημερώνει''! Η φωνή της Παπαγεωργίου, λοιπόν, στα ''Φώτα στην πλατεία'' ταίριαξε μ' αυτήν του Παπαϊωάννου σε μία διασκευή που μάλλον ξέφυγε απ' τα όρια ακριβώς της διασκευής και άγγιξε την αναδημιουργία. Εν κατακλείδι, ξαναγυρνώντας σ' αυτό που έλεγα στην αρχή, την ιστορία - ναι - τη φτιάχνουν οι παρέες κι εδώ αποδεικνύεται πως η τριανδρία αυτή, ο ερμηνευτής Παπαϊωάννου, ο συνθέτης Καραντωνίου και ο στιχουργός Παπαχαραλάμπους, έχουν ήδη βάλει το δικό τους λιθαράκι στην υπόθεση σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Τους αξίζει κάθε επιτυχία και εύχομαι να τους ανακαλύψετε, όσοι δεν είχατε την ευκαιρία ή την τύχη να τους γνωρίσετε.
Από αριστερά ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου, ο ερμηνευτής Πάνος Παπαϊωάννου και ο στιχουργός Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
Χρήστο, είχες τρία χρόνια να κάνεις δίσκο σε μια εταιρεία που μόλις είχε εμφανιστεί, αν δεν κάνω λάθος, μα που δεν συνέχισε.
Ο πρώτος μου δίσκος είχε βγει από την Phonograph του τραγουδιστή Αλέξανδρου Μπελλέ. Παραγωγή δική μου ήταν και η Phonograph είχε κάνει τη διανομή.
Σήμερα κυκλοφορείς το νέο σου τραγούδι πάλι σε δική σου παραγωγή. Αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει με επιμονή, με θυμό, με τι; Δεν είναι ρόδινα τα πράγματα...
Κατ' αρχάς σκέφτομαι τι είναι αυτό που θέλω εγώ και μετά αν γίνεται μέσω κάποιας εταιρείας ή με τις δικές μου δυνατότητες. Μπορεί να πέρασαν τρία χρόνια από τον πρώτο μου δίσκο, αλλά για δύο χρόνια επικοινωνούσα το υλικό του σε επίπεδο live. Δεν ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι καινούργιο. Έστησα και μία παράσταση πάνω στο δίσκο, έκανα πολλές συναυλίες και εξάλλου δεν τον θεώρησα ποτέ δίσκο μικρής διάρκειας. Αισθανόμουν ότι μπορούσα να τον παρουσιάζω ξανά και ξανά. Τώρα αισθάνθηκα την ανάγκη να βγάλω ένα τραγούδι ιντερνετικά γιατί πέρασαν ακριβώς τρία χρόνια και γιατί μου άρεσε πάρα πολύ όταν το άκουσα.
Μίλησε μου για το τραγούδι αυτό. Έφτασε πρώτα η μελωδία στα χέρια σου;
Τα τελευταία δύο χρόνια συνεργάζομαι με τον συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου σε παραστάσεις. Κάποια στιγμή μου λέει ''Έχω ένα τραγούδι, θα ήθελες να το δοκιμάσεις;'' Το άκουσα και μου άρεσε, καθώς πρόκειται για ένα κομμάτι που συνθετικά βρίσκεται κοντά στην ψυχοσύνθεση μου. Από τη μια υπάρχουν τα, όλο λυρισμό, έγχορδα κι απ' την άλλη, έπαιξε αντεργκράουντ κιθάρα ο εξαιρετικός Κώστας Παρίσης. Μετά έβαλε στίχους ο Μάνος Ορφανουδάκης, ένας νέος ποιητής και στιχουργός, που επίσης μου άρεσε πολύ η θεματική του, το τέλμα μιας σχέσης. Όλο το στιχούργημα περιγράφει στην ουσία τη δυσκολία των σχέσεων.
Θα ήθελα να μου πεις πως αντιλαμβάνεσαι τον όρο ''αντεργκράουντ'' μια και τον ανέφερες. Εσύ, λόγου χάριν, που παλεύεις μόνος σου χωρίς να έχεις γίνει αυτό που λέμε ''πρώτο όνομα'', θα σε θεωρούσες αντεργκράουντ;
Εγώ αναφερόμουν σε έναν ήχο που μου αρέσει και που θα τον χαρακτήριζα ''βρώμικο''. Κι ο πρώτος μου δίσκος είχε γκαραζιάρικα στοιχεία, τα οποία θέλω να υπάρχουν σε ότι κάνω. Από τη μια να υπάρχουν δηλαδή ο ρομαντισμός κι η ευαισθησία κι απ' την άλλη οι πιο ροκ επιρροές μου όπως η Λένα Πλάτωνος και ο Tom Waits.
Μα καλά, όλοι οι Έλληνες τραγουδιστές Tom Waits ακούνε; Καρναβά και Φιλιώ Πυργάκη δεν ακούει κανείς; Αστειεύομαι...
Εγώ μίλησα γενικότερα για έναν ήχο και ένα κλίμα. Εσύ κράτα ότι θες.
Αν θεωρήσουμε το ταλέντο δεδομένο, ποιοι είναι οι παράγοντες που καθορίζουν τη μοίρα ή την πορεία ενός τραγουδιστή; Τα ΜΜΕ ενδεχομένως;
Για να απευθυνθείς στο πλατύ κοινό, χρειάζονται πολλά πράγματα, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνία ή το ταλέντο σου. Ίσως αυτά απαιτούνται τα πρώτα χρόνια, αν δηλαδή μπορείς να κάνεις κάτι μόνος σου, να στήσεις ένα μικρό κοινό. Από κει και πέρα, για να μπεις στη λεγόμενη βιομηχανία του θεάματος, χρειάζεται να είσαι πολύ καλός στις δημόσιες σχέσεις, να διαθέτεις χρήμα, πολύ χρήμα, όπως και να δέχεσαι να μπεις σε καλούπια. Το σύστημα και το εμπόριο έχουν τους κανόνες τους και απλά αν ''διαφωνήσεις'', δεν μπαίνεις.
Θα σου αντιπαραθέσω μια ιστορία: Κάποτε ένας γνωστός μεγάλος συνθέτης χάζευε τον φάκελλο με τα δημοσιεύματα ενός νέου συναδέλφου του. ''Κοίτα εδώ'', έλεγε, ''ούτε σε δέκα χρόνια δεν είχα μαζέψει εγώ τόσες κριτικές''. Σε βεβαιώνω τώρα πως ο νέος αυτός καλλιτέχνης με τις τόσες κριτικές, παλεύει ακριβώς όπως κι εσύ στον χώρο σας.
Εγώ δεν αναφέρθηκα μόνο στους δημοσιογράφους, αλλά και στους ανθρώπους που περιβάλλουν έναν καλλιτέχνη συνήθως και του χτίζουν καριέρα. Το σύστημα, γενικώς. Οι κριτικές μπορεί να μπαίνουν σε ντοσιέ και φακέλλους, αλλά με τη σημερινή ταχύτητα ελάχιστοι μένουν σ' αυτές.
Χρήστο, έχεις έρθει από την Πάτρα, μια πόλη με παράδοση στους μουσικούς τα τελευταία χρόνια.
Είμαι επαρχιώτης, αφού μεγάλωσα και έμεινα στην Πάτρα μέχρι τα 24. Ήρθα στην Αθήνα με μια βαλίτσα όνειρα, που λένε, αλλά και με την άγνοια κινδύνου ενός ανθρώπου που έχει μεγαλώσει σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς ή και σε τελείως διαφορετικό ύφος, αν θες, απ' ότι ένας Αθηναίος.
Τι ήταν αυτό που αποκόμισες από την Αθήνα, όντας άγνωστος μεταξύ αγνώστων;
Επαναλαμβάνω, είχα άγνοια κινδύνου. Δεν περίμενα πολλά πράγματα, ούτε όμως και λίγα. Αυτό που ήθελα ήταν να συνευρεθώ με κάποιους ανθρώπους της τέχνης που να μπορούμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα και να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα - μιλάω με κλισέ τώρα. Ήταν άλλες εποχές τότε.
Μιλάμε, όμως, για το κοντινό παρελθόν, μην παρεξηγηθούμε.
Σωστά. Παρότι δεν πέρασαν πολλά χρόνια, σκέψου ότι τότε υπήρχε ακόμα το ''Δίφωνο'' που έγραφες κι εσύ και σε διαβάζαμε. Στο ''Δίφωνο'' είχα δει, θυμάμαι, μια αφίσα σε μονοσέλιδο για κάποια σεμινάρια μουσικής και φωνητικής εξερεύνησης, τα οποία και παρακολούθησα. Ήταν μάλιστα στην Άνοιξη Αττικής κι έκανα δυο ώρες με τα μέσα για να φτάσω. Εκεί πράγματι πρωτογνώρισα σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον Νότη Μαυρουδή, με τον οποίο ξεκίνησε η συνεργασία μας. Μέχρι τότε το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βρεθώ απλά με κάποιους ανθρώπους που θαύμαζα.
Πόσο καιρό διήρκεσε το σεμινάριο;
Ήταν διετές, αλλά εγώ κάθισα ενάμισι χρόνο.
Φαντάζομαι όμως πως δεν θα είπες εκεί για πρώτη φορά ''Τώρα θα γίνω τραγουδιστής''.
Όχι, όχι, αυτό το έκανα ήδη από την Πάτρα. Ήμουν σε σχήματα και μάλιστα τον πρώτο καιρό, για δυο χρόνια, εμφανιζόμουν σε μπουζούκια. Ως 20άρης βέβαια τότε έκανα πιο πολλά ποπ - ροκ πράγματα, αλλά έβγαζα και λαϊκό πρόγραμμα. Είχα προτάσεις να συνεχίσω, αλλά έφυγα, δεν ήθελα να μείνω σ' αυτό το δρόμο. Τελικά πρέπει να κοιτάς ποια είναι η μεγαλύτερη ανάγκη σου μέσα στα χρόνια.
Ας πούμε για τον Νότη Μαυρουδή τώρα. Έκανες δισκογραφία κοντά του.
Με τον Μαυρουδή έδωσα τις πρώτες παραστάσεις μου μπροστά στο αθηναϊκό και όχι μόνο κοινό, ενώ τον Δεκέμβριο του 2011 μπήκα στο στούντιο για να συμμετάσχω σε δίσκο του.
Πέρασαν έξι χρόνια κιόλας;
Πράγματι, έξι χρόνια πέρασαν, ναι...Είχα κάνει και κάποια ''ντεμάκια'' στην Πάτρα, στο Noise Box Studio, αλλά η πρώτη μου εμπειρία να γράψω τραγούδια με τη φωνή μου που θα κυκλοφορούσαν από εταιρεία σε δίσκο και μάλιστα ενός σπουδαίου συνθέτη, ήταν ουσιαστικά και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.
Υποθέτω θα είχες μεγάλη χαρά τότε.
Είχα και καλό δάσκαλο, όμως! Μου άρεσε πολύ η δουλειά αυτή, γιατί εγώ είχα μεγαλώσει με τη λεγόμενη έντεχνη - λόγια μουσική. Ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο στην καλλιτεχνική μου πορεία, λοιπόν, ένα τέτοιο έργο. Βέβαια, να πω ότι δεν ήμουν 100% ο εαυτός μου μέσα από τη συνεργασία μου με τον Μαυρουδή. Με έβαλε σε συγκεκριμένα καλούπια, αλλά τώρα θυμάμαι την όλη συνεργασία σαν μια υπέροχη ανάμνηση.
Τα καλούπια μπορεί να είχαν να κάνουν με το ότι κι εσύ είσαι τραγουδοποιός, γράφεις τα δικά σου. Σωστά;
Έγραφα τραγούδια από πολύ μικρός, τελείως αυτοδίδακτος στην κιθάρα και στη σύνθεση. Είχα όμως την έμφυτη τάση και την ακολουθούσα, προτού φυσικά μπω σ' έναν άλλο δρόμο, αυτόν της ερμηνείας. Η συνεργασία με τον Μαυρουδή ως ερμηνευτής πλέον, με έκανε να αφήσω στην άκρη το συνθετικό κομμάτι μέχρι που ήρθε ο καιρός και μου ''ξαναβγήκε''.
Μελοποιώντας κατά κόρον ποιήματα της αδερφής σου, της ποιήτριας Νίκης Κωνσταντοπούλου.
Ο πρώτος δίσκος έγινε με αφορμή την πρώτη ποιητική συλλογή της αδερφής μου. Είχα μέσα όμως κι άλλους στιχουργούς και ποιητές, και της παλιάς σχολής, όπως τον σπουδαίο ποιητή και συντοπίτη μου, Διονύση Καρατζά, αλλά και νεότερους, όπως τον Χρίστο Γ. Παπαδόπουλο. Αρχικά ήθελα να φτιάξω ένα δίσκο με ποιήματα της Νίκης, αλλά στην πορεία βρέθηκα με τον καλό Πατρινό συνθέτη Γιώργο Δίπλα. Θυμηθήκαμε τα παλιά, μια κι είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν για το θέατρο, κι έτσι τραγούδησα και δικά του κομμάτια, εκτός από δικά μου. Μέσω του Δίπλα ήρθα σε επαφή με το λόγο του Καρατζά και των άλλων στιχουργών που μπήκαν στο δίσκο.
Θα έλεγες ότι υπήρχε κάτι στον πρώτο σου δίσκο που πήγε λάθος;
Ναι, έκανα λάθη. Ένα είναι που έπρεπε να χρησιμοποιήσω φυσικά όργανα και δεν έγινε για πρακτικούς λόγους.
Σε πληροφορώ, ωστόσο, πως αν ξανακούσεις σήμερα το δίσκο σου, δεν σε ξενίζει τόσο, όσο τότε.
Σ' ευχαριστώ που το λες αυτό. Εγώ όμως που τον ακούω, θυμάμαι τα μεγαλεπήβολα σχέδια που είχα: Ήθελα να βάλω μέσα μπάντες που να θυμίζουν ιταλικό τραγούδι, τέτοια πράγματα...
Με τι λεφτά, όμως, βρε Χρήστο;
Δεν υπήρχαν σίγουρα τα χρήματα, αλλά θα μπορούσα να την είχα κάνει λίγο πιο απλοϊκή τη δουλειά. Θεωρώ όμως ότι περιέχει εξαιρετικές μελωδίες και μάλιστα το ''Αερόστατο'' θα το έλεγα έως και πρόταση! Διέθετε ένα σχεδόν ''συμφωνικό'' ρεφραίν με λυρικά και ροκ στοιχεία ταυτόχρονα.
Μήπως παραφορτώνονται ενορχηστρωτικά τα τραγούδια και δεν τους δίνεται ο χώρος να ανασάνουν;
Μεγάλο θέμα αυτό. Πρωταγωνιστεί ο στίχος στην εποχή μας, έχω την αίσθηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη ν' ακούσει ένα στίχο που θα του μείνει, γι' αυτό και τα κομμάτια πρέπει να ενορχηστρώνονται όσο γίνεται πιο αφαιρετικά. Θεωρώ λοιπόν ότι με μία πολύπλευρη ενορχήστρωση, συνήθως ο στίχος αποδυναμώνεται.
Σε αντίθεση με τις ''άκαρδες'' δισκογραφικές εταιρείες, το διαδίκτυο έχει λύσει τα χέρια των καλλιτεχνών σήμερα;
Καλύτερα θα ήταν να λέγαμε ότι σήμερα στα ραδιόφωνα είναι οι πιο λάθος άνθρωποι. Αυτοί που παίζουν συγκεκριμένους ανθρώπους στα play lists τους! Εγώ με έχω ακούσει εμένα σε διάφορα ραδιόφωνα, αλλά ποτέ σε play list! Άλλο το να παιχτείς από έναν παραγωγό που σε γουστάρει και άλλο το να μπεις σε play list! Ξέρω ότι δεν μπορείς να μπεις εύκολα εκεί.
Μην πας μακριά, τηλεφώνησα πριν λίγο καιρό σε γνωστό ραδιόφωνο τάχα μου ως συνθέτης και ρώτησα τι πρέπει να κάνω για να με παίξουν. Μου έκοψαν ταρίφα: Τόσες χιλιάδες ευρώ για να παιχτείς μια φορά την ημέρα για μια εβδομάδα ή για δυο ή για τρεις...Το ποσό τριπλασιαζόταν, όπως κατάλαβες.
Εμένα δεν με αφορά αυτό, δεν θα τό'κανα ποτέ και πλούσιος να ήμουν, που δεν είμαι.
Είναι θέμα αξιοπρέπειας, έχεις δίκιο, αλλιώς καταντάς μωροφιλόδοξο ψώνιο.
Εμένα με ενδιαφέρει να είμαι εραστής της τέχνης, όχι να δίνω λεφτά για να ακούγομαι. Να σου πω και την αλήθεια, μπορεί κατά βάθος να μη θέλω να μπω τόσο μέσα στο σύστημα.
Είσαι αγοραφοβικός;
Είμαι αγοραφοβικός, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να ξεχωρίζεις μέσα από ότι κάνεις αβίαστα. Να σου προκύπτουν τα πράγματα, είτε απ' τους ανθρώπους που σε ακούν, είτε απ' αυτούς του χώρου. Υπ' όψιν, όμως, δεν απαιτούνται μόνο φράγκα για να ακουστείς, αλλά και γνωριμίες κι εγώ, ξέρεις, δεν μπορώ τις ''αυλές''. Δεν καταλαβαίνω πως είναι να κάνεις ότι σου λέει ένας άλλος άνθρωπος.
Αυτό δεν είναι κακό. Η Ελλάδα πάσχει από πραγματικούς δισκογραφικούς παραγωγούς.
Με μένα θα υπήρχε αυτό μόνο αν τά'χαμε βρει απόλυτα με κάποιον. Θα τον άκουγα αν όλα γίνονταν σε ένα επίπεδο ανθρώπινο και ανιδιοτελές.
Πως μπορεί να είναι ιδιοτελής η σχέση με τον παραγωγό σου;
Να έβγαζε λεφτά από μένα, αυτό θα ήταν το ένα. Επίσης, το νά'πρεπε ν' ακολουθήσω τους ρυθμούς και τον τρόπο ζωής του.
Υπερβολικά μού ακούγονται όλα αυτά.
Λες ε; Έστω...Μιλάω για τις δισκογραφικές πιο πολύ.
Και ποια είναι η εμπειρία σου με τις δισκογραφικές;
Είχα κάνει επαφές με πολλές εταιρείες στο παρελθόν για την πρώτη μου δουλειά. Δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε.
Απ' την πρώτη στιγμή ή στην πορεία;
Και τα δύο! Νομίζω πως δε μπορώ να κάνω τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις.
Πριν δυο χρόνια μού'χες πει πως θα φύγεις στη Γαλλία. Επειδή εγώ πήγα στη Γαλλία τον περασμένο Οκτώβριο, συνάντησα Έλληνες μουσικούς που κατάλαβα ότι παλεύουν κι εκεί το ίδιο με τους συμπατριώτες τους στη χώρα τους.
Οι Έλληνες καλλιτέχνες που ζουν στη Γαλλία πολύ απλά θα ήθελαν να είναι αναγνωρισμένοι εδώ και να ζουν εκεί. Εγώ θα ήθελα να είμαι στη Γαλλία και να κάνω εκεί πράγματα, απ' την άλλη όμως δεν μπορώ ν' αφήσω τον τόπο μου. Δεν θά'θελα να φύγω χωρίς νά'χω κάνει εδώ πράγματα που έχω πολλά να κάνω ακόμα!
Μα τι νόημα έχει να σε βλέπουν 100 Γάλλοι σ' ένα μπαράκι στο Παρίσι; Καλύτερα 60 ή 70 στην Αθήνα που μπορεί να γίνουν 100 κιόλας.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Άλλωστε, εδώ στην Αθήνα συνεργάστηκα με την Angelique Ionatos και δώσαμε μια παράσταση στην ''Απανεμιά''. Τώρα, όμως, να ξαναπάρω την τύχη στα χέρια μου και να φύγω στη Γαλλία, όπως τό'κανα και για την Αθήνα στα 24 μου, δε νομίζω ότι θα το τολμούσα.
Πως ήταν η συνεργασία με την Ionatos; Πρόκειται για σπουδαία συνθέτρια.
Όμορφη ήταν η συνεργασία μας. Τραγούδησα μερικά τραγούδια από τον τελευταίο της δίσκο και μαζί κάποια άλλα. Με σεβάστηκε και τη σεβάστηκα. Η Ionatos βρίσκεται πολλά χρόνια στο χώρο αυτό και αγαπάει πολύ την τέχνη της μουσικής.
Ας πάμε στο καινούργιο τραγούδι σου. Να είναι άραγε ο προπομπός ενός δεύτερου επερχόμενου δίσκου;
Δεν το είδα έτσι, είπα απλά να βγάλω ένα τραγούδι επειδή μου άρεσε. Ακόμη δε θέλω να πω κάτι ώστε να με οδηγήσει σε έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Θέλω πρώτα να μου γεννηθεί κάποια ιδέα και τώρα πού'ρχεται καλοκαίρι πιστεύω θα μου συμβεί αυτό.
Σε εμπνέουν τα καλοκαίρια;
Ναι, γιατί αποστασιοποιούμαι απ' όλα, φεύγω στην Πάτρα, χάνομαι στη θάλασσα κι εκεί μού'ρχονται ιδέες και για να γράψω τραγούδια και για να μου γεννηθεί κάποιο project.
Άρα δηλώνεις την παρουσία σου με το τραγούδι αυτό.
Δηλώνω την παρουσία μου μετά από τρία χρόνια στη δισκογραφία, αλλά συμβολικά, εφόσον δε βγήκε από εταιρεία. Με αφορμή όμως το τραγούδι αυτό γίνεται η παράσταση στη μουσική σκηνή ''Σφίγγα'' στα Εξάρχεια στις 2 Ιουνίου.
Θα έχεις και guests, όπως ήθισται;
Όχι, την παράσταση αυτή την πρωτόπαιξα τον περασμένο Σεπτέμβρη στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας. Έχει τίτλο ''Στα λιμάνια του κόσμου'' και έχει έντονο το ελληνικό στοιχείο μέσα. Λέω πολλά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου ή των Ξέμπαρκων σε ποίηση Καββαδία για να γυρίσω στο τέλος εκεί που χτυπά η καρδιά, στην Ελλάδα, με λαϊκά τραγούδια.
Όπως;
Πολλά λαϊκά αγαπημένα τραγούδια, από το ''Κάθε λιμάνι και καημός'' μέχρι Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις κ.λπ.
Αλλιώς ενορχηστρωμένα;
Για πρώτη φορά θά'χω μπουζούκι σε πρόγραμμα μου. Το πρώτο μέρος θά'ναι πιο ροκ ή έντεχνο, Καββαδίας που είπα, αλλά και Jacques Brel και Nino Rota, ενώ το δεύτερο θά'ναι το αμιγώς λαϊκό. Οι ενορχηστρώσεις του Θεοδώρου γίνονται με σεβασμό, θα έλεγα πολύ κοντά στις πρώτες εκτελέσεις.
* Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος εμφανίζεται στη μουσική σκηνή ''Σφίγγα'' (Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής) την Παρασκευή 2 Ιουνίου. Ώρα έναρξης: 22.30, είσοδος: 12 ευρώ (με κρασί ή μπίρα) ** Η συνέντευξη με τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό Χρήστο Κωνσταντόπουλο πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21 Μαΐου
Με δύο ντοκιμαντέρ μου συμμετέχω κι εγώ στο φετινό Διεθνές Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ του περιοδικού Βαβυλωνία B-FEST μέσα στο κτίριο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256). Αυτή την Κυριακή 28/5 θα προβληθεί το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού για τη Φλέρυ Νταντωνάκη στις 5 το απόγευμα και στις 6.15 το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ μου, Οδύσσειες σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο. Θα έχει και συζήτηση μεταξύ του κοινού και των δημιουργών. Να είστε εκεί, καθώς θα προβληθούν και άλλες αξιόλογες δουλειές, όπως το καινούργιο ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη για το προσφυγικό.
Η πρώτη δισκογραφική κατάθεση του συνθέτη Νίκου Παπαδογιώργου με εννιά τραγούδια, όλα σε στίχους του Γιώργου Γκώνια και ερμηνευμένα από μία πλειάδα καλών ερμηνευτών: Την ανερχόμενη Σοφία Αβραμίδου, τη Νανά Μπινοπούλου (μας συστήθηκε μέσα από τις συναυλίες του Νίκου Ξυδάκη), τη Χαριτίνη Πανοπούλου και τους πιο γνωστούς και με τη δική του ιστορία ο καθένας, Βασίλη Λέκκα, Παντελή Θαλασσινό και Παντελή Θεοχαρίδη. Θα είμαι αυστηρός εκεί που πρέπει, αλλά και γενναιόδωρος πάλι εκεί που πρέπει. Θέλω να πω ότι μέχρι και το πέμπτο τραγούδι, το ομότιτλο του δίσκου, τα πράγματα είναι συμβατικά σαν να ακούς μια δουλειά του λεγόμενου ''έντεχνου'' τραγουδιού της δεκαετίας, όμως, του 1995 - 2005. Όχι ότι αυτό μειώνει τα τραγούδια που απ' τη μια διαθέτουν ωραίες ενορχηστρώσεις και μια μελωδική γραμμή προς την καθ' ημάς Ανατολή, απ' την άλλη ωστόσο δεν κομίζουν καμία πρωτοτυπία. Θα μου πεις, σάμπως κομίζουν πρωτοτυπία τη σήμερον ημέρα τα electronics και το theremin; Ευχαριστώ, αλλά κουράστηκα, δεν θα πάρω! Τα πράγματα ''στρώνουν'' εδώ, λοιπόν, με ''Το σταυροδρόμι'' και την αμέσως επόμενη ''Θλιμμένη ομορφιά'' που αποδίδουν αντιστοίχως η Σοφία Αβραμίδου και ο Βασίλης Λέκκας. Πρόκειται για δύο ιδιαίτερα τραγούδια ατμοσφαιρικά και χαμηλότονα με αρμονίες πρωτότυπες που φανερώνουν πως ο Παπαδογιώργος δεν είναι ακόμη ένας τραγουδοποιός, αλλά ένας ολοκληρωμένος συνθέτης. Και κάπου πριν το τέλος, ευχάριστη έκπληξη το εξωστρεφές ''Ειδήσεις των οχτώ'' με τον Παντελή Θεοχαρίδη να παραπέμπει στον Στέλιο Καζαντζίδη (τρελό ακούγεται, αλλά μου συνέβη, όπως μου συνέβη επίσης να θεωρώ το εν λόγω κομμάτι σαν να είχε μείνει εκτός από τη θρυλική ''Εκδίκηση της γυφτιάς'' των Νίκου Ξυδάκη/ Μανώλη Ρασούλη)! Εν κατακλείδι, ο Παπαδογιώργος κατάφερε να αποσπάσει πραγματικές ερμηνείες απ' όλους τους τραγουδιστές του, μελοποιώντας τους στίχους υψηλού επιπέδου του Γκώνια και χαρίζοντας μας τουλάχιστον τρία - κατά τη γνώμη μου - σημαντικά τραγούδια! Στίχοι που ξεχώρισα: Του κόσμου οι αγύρτες/ σειρήνες στη σιωπή/ και μια φωνή εντός μου/ να φύγω με καλεί/ να ταξιδέψω θέλω/ κοντά σου για να'ρθώ/ να μπω μεσ' στην καρδιά σου/ στα όνειρα να ζω (''Της ουτοπίας χάδια'' με τη Λ. Καλημέρη), Πολλές φορές η ομορφιά/ τυλίγεται με θλίψη/ κι εκεί που βλέπεις λίγο φως/ σκοτάδι θα το κρύψει (''Θλιμμένη ομορφιά'' με τον Β. Λέκκα), Της πόλης τα φώτα θα σβήσουν/ κι οι άνθρωποι πια θα ξυπνήσουν/ ένα ουράνιο τόξο η οθόνη/ και οι ιδέες θα γίνουν χιόνι (''Ειδήσεις των οχτώ'' με τον Π. Θεοχαρίδη).
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
ΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ
SPIDER MUSIC
Κλασικός Πλιάτσικας και με τα δεκατέσσερα καινούργια τραγούδια του με συνδημιουργούς και συνοδοιπόρους του τον B. D. Foxmoor, τον Στάθη Δρογώση και τον Χάρη Μιχαηλίδη του συγκροτήματος Δραμαμίνη. Έκπληξη αποτελούν οι εμπνευσμένες διασκευές του Πλιάτσικα στον ''Τρελό'' των Γιάννη Σπανού/ Λευτέρη Παπαδόπουλου και στο παλιό ρεμπέτικο ''Το κουρασμένο βήμα σου'' των Μπάμπη Μπακάλη/ Κώστα Βίρβου. Κι όταν λέω ''Κλασικός Πλιάτσικας'' εννοώ τα εξής: Ποπ - ροκ τραγούδια με σύγχρονες ενορχηστρώσεις και όμορφα φωνητικά, πιασάρικα ρεφρέν και στίχους που σκιαγραφούν την εποχή μας, όχι απαραιτήτως σε προσωπικό - για τον τραγουδοποιό - επίπεδο. Υπάρχουν μέσα στο δίσκο τρία κομμάτια που μου άρεσαν ιδιαιτέρως: ''Ο Χριστός απ' το Παγκράτι'' που είναι ένα συγκινητικό αφιέρωμα στον αδικοχαμένο ηθοποιό Αλέξη Γκόλφη από το σήριαλ των seventies ''Ο Χριστός ξανασταυρώνεται'' (ακούγονται και ηχητικά samples με τη φωνή του ''παπα - Γρηγόρη'' Λυκούργου Καλλέργη), το αμέσως επόμενο και ομότιτλο του άλμπουμ, το ''Βάλε φωτιά'' που μπλουζο-ροκάρει α λα Chris Rea, καθώς και το ''Κανείς δεν περισσεύει πια'' σε μουσική, στίχους και συνερμηνεία του B. D. Foxmoor - κακά τα ψέματα, ο Foxmoor παραμένει ένας σημαντικός στιχουργός - ποιητής στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι (Τώρα που στο θάνατο μας δώσανε λίστα/ κάποιους ανήμπορους να βγάλουμε απ' τη νύστα, ιδού λίγοι μόνο στίχοι από το συγκεκριμένο ποίημα - ποταμός). Το κομμάτι ''Την άνοιξη θα φέρει'' με τη φωνητική συμμετοχή των σοπράνο Μαρίσσιας Παπαλεξίου και Μαριλένας Χρυσοχοΐδη είναι αυτό που έχει ήδη ξεχωρίσει από τα ραδιόφωνα -δεν είχα καμία αμφιβολία, τόσο που το ''έχει'' ο Πλιάτσικας με το ραδιοφωνικό air play. Πάντως, έκατσα κι άκουσα ολόκληρο δίσκο του κι όχι μόνο τον άκουσα, αλλά βρήκα και ορισμένα καλά τραγούδια, κατάσταση δηλαδή που με οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για την καλύτερη εργασία του πάλαι ποτέ Πυξ Λαξ τραγουδοποιού.
ΓΛΥΚΕΡΙΑ
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ
SPIDER MUSIC
Καινούργια τραγούδια και για τη Γλυκερία μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας - όχι ακριβώς καινούργια δηλαδή, αφού εδώ τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν οι διασκευές σε δημιουργούς σαν τον Μάλαμα, τον Περίδη, τον Βαρδή, τον Μάριο Τόκα, τους Πυξ Λαξ κ.α. Και για να κλείνω νωρίς - νωρίς με τις διασκευές, διότι, όπως θα δούμε παρακάτω, ο δίσκος διαθέτει εξαιρετικές νέες συνθέσεις, ξεχώρισα αυτές στο ''Η νύχτα μυρίζει γιασεμί'', ένα όμορφο και μάλλον ξεχασμένο τραγούδι των Μάριου Τόκα/ Σαράντη Αλιβιζάτου, στο ''Τα τραγούδια μια σταλιά'' των Μίλτου Πασχαλίδη/ Οδυσσέα Ιωάννου με τη συμμετοχή της Ελένης Βιτάλη και στο σπαραξικάρδιο ''Τι τραγούδι να σου πω'' του ροκ συγκροτήματος Ενδελέχεια. Η επιλογή της Γλυκερίας να αποδώσει με το δικό της τρόπο μια αγαπημένη μπαλάντα φανερώνει ότι υπήρχε concept - που λένε - υπό τη διεύθυνση του συζύγου της και συνθέτη Στέλιου Φωτιάδη. Πάμε τώρα στις νέες συνθέσεις: Δύο τραγούδια του Φωτιάδη, το ομότιτλο του δίσκου και το ''Σ' αγαπάω'', είναι καθαρόαιμες ρυθμικές ροκ μπαλάντες! Το πλέον ξεχωριστό όμως κομμάτι του δίσκου (τό'χαμε συζητήσει δημόσια με τη Γλυκερία στην πρόσφατη συνέντευξη της στη LIFO) είναι η ''Πατρίδα'' σε μουσική των Φράνκι Λούβαρη - Μελίνας Μακρή και σε στίχους της Ευανθίας Μάγνη. Τραγούδι - ελπίδα θα το χαρακτήριζα για μια χώρα ολόκληρη που δοκιμάζεται τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει ακόμη το ντουέτο της Γλυκερίας με τη Ντιλέκ Κοτς στο παραδοσιακό ''Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα'' σε ελληνικά και τουρκικά - ο δίσκος άλλωστε κυκλοφορεί και σε διανομή της SONY Τουρκίας για την αγορά της γείτονος. Το άλμπουμ κλείνει με το radio mix του τραγουδιού ''Η βροχή'' των Θοδωρή Παπαδόπουλου/ Γιώργου Λεκάκη, ένα από τα καλύτερα ζεϊμπέκικα που μας κληροδότησε το λαϊκό τραγούδι των τελευταίων χρόνων, εδώ ντουέτο της Γλυκερίας με τον Μανώλη Λιδάκη. Αν έπρεπε να κρίνω με μία μόνο λέξη το CD, θα ήταν η εξής: Κέφι! Αυτό δείχνουν τα κομμάτια των άλλων που η Γλυκερία θέλησε να πει σε δεύτερη εκτέλεση δίπλα στις πρωτότυπες συνθέσεις, αυτό επίσης δείχνουν και οι ενορχηστρώσεις του Πόλυ Πελέλη και του Κωνσταντίνου Φωτιάδη (σε δύο τραγούδια) που έχουν ως σημείο εκκίνησης την παράδοση, απλώνονται όμως μέχρι το ροκ και τον ηλεκτρικό γενικότερα ήχο.
Ταλεγε με τ ονομα τους και τον τραβηξανε στα δικαστηρια
Και ετσι επαυσεν το ονομαστι κωμωδειν ο Αριστοφανης
Και αρχισε το ζωικον βασιλειον
Βατραχοι Σφηκες και Ορνιθες
Γροθια στο Κατεψυγμενο
Καθηλωμενος επι τριημερον με πυρετο στο σπιτι
Υπερκοπωση και ενταση
Λιγακι ...συντονιστηκα με τη βροχα και ξεπλυνα ψυχη
Και ειδα και τον περιγυρο.
Και γυρω γυρω φιλοι και γνωστοι
Σε μια λυσσα αποδειξης επιβιωσης
❤️κατανοητη και ψιλοματαια πιθανως
Αλλα και τοσο απαραιτητο
Να μην καταθεσεις τα οπλα
Γροθια στο κατεψυγμενο
Απο την μπουφλα του Κασιδιαρη στο Δενδια
Μεχρι την ελαφρως εξυπνακιστικη κουβεντουλα
Της Βουλης χτες(προχτες)
Ετοιματζιλα.εξυπναδιλα,πολιτικιλα,πυτιριδα και ουσκια.
Αφου ντε και καλα
Πρεπει να υπογραφτει το κερατο!!!
Ο Τσιπρας κανει την
Αριστεροδεξια
Ο Κουλης Βαμφακουλης την δεξιοαριστερα μετα τρουλλου
Ο Παφιλης την ειπε κανονικα
Γροθια στο κατεψυγμενο
Απ οξω ατομα
Η Ραχηλ κατι πλανα να τρεχει στα λευκα.Λαφινα.
Οι φιλοι μου τ Αλανυα κι ο Μποσκοιτης να τρωνε τα δακρυγονα στη μαπα...
Τα αλανυα Να τα λεμε κι αυτα που τρεχουν και σωζουν κοσμο
Απο τις Δεες και τα σπιτια που ξηλωνονται
Απ εξω τα τραγουδια του Μικη
δακρυγονα
Γροθια στο Κατεψυγμενο
Η Φωφη ενα πηγαινε για κοφι κουκλα μου
με το υαλογουρουνικο,μ αυτo το επαισχυντο
αναιδες ηχοχρωμα.
Ο τσοχατζοπουλος εξω με τα λεφτα αυτουνου που του τα τοκιζε...που εσεις οι παλαιοσυριζαιοι που μετανοησατε και κλαιτε ετσι θα κλαιτε ?
και θα πηγαινετε και στη ζαρα μαγαζαρα να καμετε κοντσερτα?
Γροθια στο Κατεψυγμενο
Δε γαμιεται ρε οπου πλερωνουνε.
Και η φιλη μου η Λασκαρινα στο fb με την προσφιλη μας
-Γιατι οχι Βενα -τζαμπα σκοτωνομαστε,αγαπαμε βενα
Τουλαχιστον ειναι πιστη στα ιδεωδη της
Να πλακωνονται με σικ φιλεναδων για τον Ευκλειδη...
Ο Ευκλειδης με καρω απο παρασκευοπουλο
Ζωη λειπεις να τα λεμε κι αυτα να χει λιγο φαση το παρλιαμεντ
Τουρμπωνω τα Βραδεμβουργεια κονσερτα του Μπαχ.να ισιωσω.
Τουρμπωνω και Ευριπιδη που τον μελοποιω τον προγονο για τον Χειλακη και αναρωτιεμαι κι εγω για ποια Ελλαδα το σφαξανε το κοριτσακι στην Αυλιδα που ολολυξε κι Προγονος που τον φαγαν τα σκυλια στη Μακεδονια.και δεν ειχαμε και βιντεα να δουμε τι σοι σκυλια ητανε...
Γαβ γαβ γαβ γονιδης με μπαντα ναυτικου στο χαπυ μπεθντεη
Κι εμενα μωρη οταν πηρε παπαμιμικος κορη σαββιδη ειπε τραγουδια μου ,που τι οχι,ο παπαμιμικ δε μ ερριξε στα σκυλια?
Καυμεντζες μου
Εγω δε γκαριζα μη με βαζετε σε λιστες φιλωνε?
Και τι σκυλια ηταν αυτα που κανε μαμ τον ευριπιδη ρε
Του παλατιου η τιποτα τοξοτες της διαπλοκης των Αθηναιων χου νοουζ.ετερον ετερον αιωνα και μοιραν ετερον ετερον οικησομεν.
Γραμμουλα εχω?
Εχω
Απο την αλλη το Σαραβαλαιβορ
Σπαλιαρας με Τουρκο τα βρηκανε
Σημερα η επετειος εξοντωσης τω ν Ποντιων τ ανημερο
Η Μιμη κανει Καζαντζιδη
Ο Ζουλιας Ζαμπετα
Στο ρολο του Ζαμπετα η Βικυ Σταυροπουλου
Στο ρολο του Καζαντζιδη η Μαρινελλα
Ολα κανονικα
Ο Αλεξης να κουναει δαχτυλα κανοντας τον κουλ
Ο Κουλ ης να κανει σαρδαμια
Κι επειδη ειμεθα και καποιας ηλικιας
Θυμομαστε κατι παλιους πολιτικους που τα μιλαγανε
Τα ελληνικα εδω που τα λεμε
Κανελλοπουλοι Μαυροι Ηλιουδες Τσουδερουδες
Ο Καμμενος εκαμε γενεθλια με Μπαντα και Γονιδη
Η ντεπες μοντ παιξανε χαμος η διοργανωση χαλι
Σου διναν το νερο χωρις καπακι.
Το Φεστιβαλ εχω χασει το χαρτη...
Μια καταντια ενα συχριστο
Παρακολουθουσα τι εγραφε ο κοσμος
Κατω απ τον Αλεξη απο μπινελικια φυγε τωρααααα μεχρι Αρχηγε πανω τους.
Βριζοσαντε οι σχολιαστε ς μεταξυ ντζη.
Σ αρεσε αυτο Δημητρουλα.
Τα κουσες γομαρακι.
Τετοια.ενα χαπατο.
Μια λαιλαπα μια ρωμαικη αρενα...
Αριστερομετρα απο γλυφτρονια του συχωρεμε του Παπαντρε
Κατι φιλοι της Κνε απο παντειο ολοι Συριζα
Τζαμπα μπινελικωνομασταν και τοτε
Και τους λεγαμε ξυλινη γλωσσα
Και πλακωνομασταν στα αμφιθεατρα.
Ο Σαββοπουλος σε τηζερ χειρονομει με χιουμορ να παμε στο Σωου για τον Σκαι
Ο Αρβανιτης που περσι μουστελνε εσεμεσια
Γιατι πηγα στον Ξαρχακο
Φετος ειν αλλου κανει αλλο ραδιοφωνο
Θελω να πω ...λιγο εχω χαθει στο ξημερωμα.
Εγω που απο πιστη σ εναν κοσμο καθησα σ ενα τυπου κυβερνητικο ραδιοφωνο με κατι καλα παιδια εδω χαμω
Καταλαβαινετε οποια η θεση μου
Που δεν ειμαι και κομματοσκυλο κανενος και που εχω κ γω νευρα εν ταξει?
Αλλα Ειμαι με το μεροκαματο των ανθρωπων και μασαμε και λασπη απο υπαλληλους που ενοχλουμε
Μια Ερτ για τα μπαζα εκτος τα κοριτσια τα πρωινα
Ολο το Πασοκ πισω
Ολη η Νδ πισω
Ο Βαρουφ κανει διεθνη πλατφορμα παιζει σημερα στο Σπορτινγκ ...παιζει να πεταχτω.
