Οδηγήθηκε στον γιατρό του με κρίση γέλιου. Αυτός του ζήτησε να περιμένει στο σαλονάκι του προθάλαμου. Βρήκε σε βιβλίο τσέπης τα άπαντα του Κώστα Καρυωτάκη και έπεσε πάνω στον στίχο "Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων". Οι συνάρρωστοι στην αναμονή έκλαιγαν κατά πλειοψηφία. Μερικοί ήταν απαθείς. Ούτε καν ξεφύλλιζαν τα άλλα βιβλία στο σαλονάκι του γιατρού, τη Ναυτία του Σαρτρ, το Πανηγύρι της πίστης του Πιραντέλο, τέτοια βαθυστόχαστα πράγματα. Όταν μπήκε επιτέλους στο ιατρείο, δε θυμόταν πια. Τίποτα. Μόνο τα γεννητικά του όργανα αρδεύονταν και ο προμήκης μυελός πετούσε τις τάπες απ' τη διαστολή. Ένα ζόρισμα στον τράχηλο, μια υπογάστρια ροή και το σκοτάδι. Ζήτησε του γιατρού ν' ανοίξει το παράθυρο ν' ανασάνει άπληστα τον αέρα του Γενάρη που δε βρωμάει χνώτο και ιδρώτα. Ωστόσο, δεν κατόρθωσε να περιγράψει επαρκώς το πρόβλημα του και σχεδόν εκδιώχθηκε. Περίμεναν άλλοι σε σοβαρότερη κατάσταση. Έφταιγε η γλώσσα, αυτή η παλλακίδα της ανθρώπινης νόησης, πάντα δυσκίνητη στις μεταβολές που δεν μπόρεσε να επαναορίσει τα πράγματα με τη νέα τους οντότητα. Ωστόσο, ο γιατρός σε ένα ξέσπασμα ουμανισμού τού είπε πως η αντίληψη του αδυνατεί να νιώσει τον κόσμο κι η συνείδηση του αφήνεται άδεια, απληροφόρητη, έρμαιο εικόνων του παρελθόντος, εταίρα χαμένη σε ακατανόητο παρόν και άφταστο μέλλον. Ευχαριστώ, απάντησε, πλήρωσε με άχρηστη απόδειξη, έφυγε και πλέον δε μπορούσε ούτε να χαμογελάσει. Όση ώρα στην επιστροφή, προχωρούσε δαγκώνοντας τη μνήμη του, τον έζωναν ουράνια τόξα.
5 σχόλια:
΄΄Ένα χειμωνιάτικο δειλινό του 1921, μαζί με λίγους άρρωστους Στρατιώτες και το δεκανέα του λόχου που μας συνόδευε, μπήκα σ΄ ένα στρατιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών για θεραπεία. Κάθησα ζαλισμένος σ΄ ένα ξύλινο πάγκο, μαζί με τους άλλους που περίμεναν την σειρά τους και κοιτούσα πότε το λίγο,σταχτερό φως που έμπαινε από τα τζάμια, πότε τους συναδέλφους που έλεγαν τα στοιχεία τους στο γραφέα του νοσοκομείου ή καθόντουσαν στην καρέκλα του κουρέα. Όλα χειροτέρευαν την ψυχική μου διάθεση. Σε μια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε ένα ωχρό, μικρόσωμο φαντάρο δίπλα μου, που διάβαζε σα να μην αισθανόταν τίποτε από το περιβάλλον. Ήταν τέτοια η έκφραση του καθώς έσκυβε σ΄ ένα μικρό βιβλίο, εκδόσεως Λειψίας θαρρώ, που απομάκρυνε κάθε υπόνοια σκηνοθετημένης επιδείξεως πνευματικού ύφους. Μάτια ζωηρά με κάποια παιδική έκφραση και με τις σκιές τις επίμονης μελαγχολίας. Πρόσεξα το βιβλίο. [. . .] Ήταν ο Γουλιέλμος Τέλλος του Σίλλερ στο πρωτότυπο. Ένας νέος φαντάρος που διάβαζε στίχους του μεγάλου ποιητή μέσα στο αδιάφορο εκείνο περιβάλλον ήταν για μένα μια παρήγορη παρουσία.΄΄
Γ.Σταυρόπουλος
ο φαντάρος ήταν ο Κώστας Καρυωτάκης. Μου το θύμισες αυτό, από την εισαγωγή στο κείμενο σου.
Καλησπέρα. . .
πλησίον του ποιητή...
υπέροχο!
Αυτό το έγραψες μετά την εκπομπή; ως φαίνεται σου πάει και σε πάει το ραδιόφωνο!!
Όλκη Ντόλα...
ε, δεν είδες την ώρα που το ανέβασα το post; Η εκπομπή ήταν αργά χθες βράδυ. By the way, σ' ευχαριστώ και για την παρέα στο chat!
Βρε! ακριβώς αυτό εννοούσα τις επόμενες ώρες μετά την εκπομπή ανέβασες αυτό το post... hallo!!! και δεν ήταν η επόμενη, αλλά η ίδια μέρα, σάββατο... άρα ήταν φρέσκο, εκτός αν το πήρες από αρχείο σου... μπουχαχα!
By the way, μου άρεσε το post και η εκπομπή επίσης! Ευχαριστώ για την ανταπόκριση!
Δημοσίευση σχολίου