Αγαπώ πολύ τα αεροδρόμια όσο κι αν θα ευχόμουν να ανακαλυφθεί επειγόντως ο διακτινισμός ώστε να γλιτώνω την υπερβολική έκκριση αδρεναλίνης κατά την απογείωση των αεροπλάνων. Σήμερα έφτασα αρκετά νωρίτερα στο Ελευθέριος Βενιζέλος και χαζολόγησα, γυρνώντας το σχεδόν απ' άκρη σ' άκρη. Η μνήμη γύρισε στην εφηβεία, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, τότε που μαστουρώναμε σα μαλακισμένα και πηγαίναμε και την αράζαμε στο παλιό αεροδρόμιο, το Ελληνικό, νομίζοντας πως θα τριπάρουμε με τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις των αεροσκαφών. 
Τα αεροδρόμια πιστεύω ότι είναι το μοναδικό ευρέως αναλώσιμο είδος πολιτισμού και πολυπολιτισμικότητας. Σίγουρα στο Ελευθέριος Βενιζέλος δε θα συναντήσεις τάγματα φραγκισκανών μοναχών ή αλαλάζοντες Βουδιστές, όπως μού'χε συμβεί κάποτε στο Ντε Γκωλ του Παρισιού, στους διαδρόμους του όμως δεν υφέρπει κανένας φυλετικός ή κοινωνικός ρατσισμός, αν υποτεθεί πως η θέση σε ένα αεροπλάνο προϋποθέτει και μία στοιχειώδη οικονομική επιφάνεια.
Στην πτήση προς Λάρνακα συνταξιδέψαμε με τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Χρήστο Θηβαίο, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Παύλο Παυλίδη, τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τον Βαγγέλη Λάππα, τη Σοφία Ευκλείδη κ.α. Όχι όλοι για τον ίδιο σκοπό - ο Μικρούτσικος με τον Θηβαίο, λόγου χάριν, παίζουν στην Αγιά'ναπα και ο Παυλίδης με τη μπάντα του σε άλλη πόλη της Κύπρου. Λογικό ήταν να μου περάσει η μαύρη σκέψη πως αν δώσει ο διάολος και πέσει τ' αεροπλάνο, θα θρηνήσει απίστευτα το ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Πιές καμιά μπίρα να κουλάρεις, μου πρότεινε ο Χρήστος. Μπα, έχω τα xanax γι' αυτό το λόγο, του απάντησα! Και η αήθεια είναι πως έχοντας καιρό να μπω σε αεροπλάνο, έκανα την καρδιά μου πέτρα και μπήκα, έχοντας καταναλώσει ένα ταβόρ απ' το σπίτι και ένα δυομισάρι xanax λίγο πριν μπουν μπροστά οι μηχανές. Κατόπιν, ήπια και δυο μπουκάλια κρασί και αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι απολύτως τίποτα απ' την πτήση. Μόνο τον Αλκίνοο με τον ηχολήπτη του, τον Λάππα, να γελάνε στα πίσω καθίσματα θυμάμαι, βλέποντας με προφανώς να φέρομαι ως πρεζάκι. Η ευχάριστη παρουσία της γλυκιάς τσελίστριας Σοφίας Ευκλείδη υπήρξε καταπραϋντική για το στρες μου, παρ' όλο που μόλις πριν λίγο...ξεμαστούρωσα. Φτάσαμε, λοιπόν, στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη της Λευκωσίας, όπου θα διεξαχθεί το διήμερο Loop Festival, αύριο και μεθαύριο, και πέσαμε πάνω σε φίλους αγαπημένους! Ο Λευτέρης Μουμτζής με τα μακρυά μαλλιά, τα φουλάρια και τα στενά σακάκια του μοιάζει με μέλος των Wishbone Ash ή των Emerson, Lake & Palmer στην Κύπρο του 21ου αι. Μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο που ζει και ανασαίνει από και για την τέχνη της μουσικής, φτιάχνοντας κατά καιρούς διάφορα projects, συμπράττοντας με ένα σωρό μουσικούς Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους και στήνοντας ωραία πράγματα, σαν και το Loop Festival - το συγκεκριμένο μαζί με τον Ανδρέα Τραχωνίτη. Που βρίσκεις και αγοράζεις τέτοια χίπικα σακάκια; τον ρώτησα! Αν σ' αρέσει τόσο, θα σ' το χαρίσω, μου πρότεινε ο Λευτέρης, γεγονός που με χαροποίησε, μια και έχω αποφασίσει να ξαναμακρύνω τα μαλλιά μου. Λίγο πριν ξεκινήσει την πρόβα του ο Αλκίνοος στο θέατρο, χάρηκα που είδα μετά από καιρό και την τραγουδοποιό Στέλλα Χρίστου. Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη βραδυά στην οικία μου πέρσι τέτοιον καιρό, όταν η Στέλλα μας έπαιξε κάποια από τα τραγούδια της, παρουσία μάλιστα της Λένας Πλάτωνος! 
Αυτή τη στιγμή γράφω από το σπίτι του Λευτέρη, από τον υπολογιστή του γραφείου του, όσο εκείνος μέσα, στο διπλανό δωμάτιο, με τον Στέλιο Ρωμαλιάδη, δηλαδή τον Luup, και την Ευκλείδη προβάρουν το αυτοσχεδιαστικό folk υλικό τους.
Προηγουμένως, ο Luup προθυμοποιήθηκε να μας ψήσει στο φούρνο μερικές ωραιότατες κυπριακές πίτες με χαλούμι! Μας αρέσει το...κάψιμο, απεφάνθη στη συνέχεια πάντα ο Luup και τόσο ο Λευτέρης, όσο και η Σοφία, δέχτηκαν να ποζάρουν μαζί του ως τρόφιμοι ψυχιατρείου ή μάλλον παρωδίας ψυχιατρείου.
Εκτιμώ πολύ το πως αντιλαμβάνονται την τέχνη της μουσικής αυτά τα παιδιά. Ο ήχος του τσέλου της Σοφίας, του φλάουτου του Luup και της φωνής του Λευτέρη είναι το καλύτερο αντίδοτο για τη θρησκευτική κλάψα των Τούρκων ιμάμηδων που πέφτει πάνω από την πόλη της Λευκωσίας, από τη μεριά των κατεχόμενων, κάνοντας την στα μάτια μου μία γυναίκα τεράστια, παχυά, βιασμένη, ηρωίδα του Τρελού του Κώστα Βάρναλη: Σε ποιο χαρέμι να παχαίνει στα μαξιλάρια ξαπλωμένη μασώντας τη μαστίχα...
Η παρουσία του Αλκίνοου, εδώ με τον Βαγγέλη Λάππα μεσ' στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, προηγουμένως υπήρξε επίσης καταπραϋντική, πόσω μάλλον που ο φίλος τραγουδοποιός δεσμεύτηκε να λουπάρει πάνω στη φωνή μου, όση ώρα θα τον παρουσιάζω στο κοινό. Θυμηθήκαμε και το προπέρσινο ταξίδι μας στο Βερολίνο, τότε πού'χε πρωτοπαρουσιάσει τα συμφωνικά έργα του μεσ' στο κτήριο της Φιλαρμονικής. Από αύριο το τρέξιμο θά'ναι εντονότερο για όλους μας. Ας πω κι εγώ στο σημείο αυτό πως χθες βράδυ ξενύχτισα στο facebook με αποτέλεσμα να έρθω εδώ με...μισά κείμενα, τα οποία και θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω το πρωί. Θα επανέλθω με το review της πρώτης μέρας του Loop Festival.
1 σχόλιο:
Χαχαχα, αυτές οι περιγραφές σου!!
Καλή επιτυχία, με ωραίες μουσικές!
Δημοσίευση σχολίου