σύνταγμα-κλαυθμώνος:1-1

Τηλεφωνήθηκα μ' ένα φίλο τραγουδοποιό χθες το απόγευμα. Ψήνεσαι για gay pride που τραγουδάει η φίλη μου η Ευσταθία και μ' έχει καλέσει; τον ρώτησα. Αφού σκέφτηκε λίγο, μου απάντησε Ναι, αλλά να πάρω και την κοπέλα μου μαζί; Να την πάρεις, του είπα, σκεπτόμενος κι εγώ ότι δε θα θέλει να τον δει κανά μάτι μοναχό του μεσ' στο αλαλάζον gay πλήθος, σκέψη που τελικά αποδείχτηκε καχύποπτη και ως εκ τούτου άδικη, μια και η κοπέλα του μόλις είχε έρθει απ' το νησί της, όπου διαμένει μόνιμα. Αποφασίσαμε, ωστόσο, αντί του gay pride, να ξεκινήσουμε απ' την πλατεία Συντάγματος. Κι εκεί πού 'θελα να παρακολουθήσω τη συνέλευση, που ακόμη δεν είχε αρχίσει, τι τό 'θελα και πέρασα απ' το πάνω μέρος της πλατείας, το...επάρατο;
Λυπάμαι και δε θέλω να φανεί καθόλου προβοκατόρικο αυτό που θα πω, μα η πλατεία έχει χωριστεί στα δύο! Πάνω είναι...25η Μαρτίου

και κάτω...διακοπές στην Ικαρία! Βέβαια, φύσει και θέσει προτιμώ τις διακοπές στην Ικαρία, πόσω μάλλον όταν συνδυάζονται με ανοιχτές συζητήσεις, με πνεύμα συλλογικότητας και με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Ώσπου από τα μεγάφωνα (του πάνω πάντα μέρους της πλατείας) ακούστηκε ένα άσμα με καρακιτσάτη ενορχήστρωση που έλεγε Λαέ πάρε τη σπάθα σου και πάλι/ να κόψεις των ξένων το κεφάλι, γεγονός που με εξόργισε, άρχισα τα γαμωσταυρίδια, πήρα την παρέα μου κι αποφασίσαμε πως θα είναι χίλιες φορές προτιμότερο το gay pride! Για να μεταφερθούμε λίγο παρακάτω, στην πλατεία Κλαυθμώνος, να δούμε και τι έγινε εκεί πέρα!

Φωνή λαού, χαρά θεού! Αν και θα προτιμούσα το τετριμμένο Οργή θεού, γιατί τόσο ξεσάλωμα δεν υποφέρεται, ασχέτως αν είσαι gay ή straight. Χάθηκε κάνα gay friendly ελληνικό punk συγκρότημα να τα σπάσει όλα; Θα μου πεις, μήπως υπάρχει; Έλα ντε...

Ευτυχώς που προλάβαμε την Ευσταθία, η οποία- έχω την αίσθηση- ότι αποτέλεσε την πιο ποιοτική μουσική νότα της βραδυάς. Ωραία jazzy μπάντα με την ίδια εξωστρεφή, όπως είναι δηλαδή ως άνθρωπος και εν προκειμένω εντελώς μεσ' στη γιορτινή ατμόσφαιρα, σε όλα τα γνωστά της τραγούδια.

Το ότι η Ευσταθία μίλησε περί αγάπης και συναισθήματος μεταξύ του κοινού ή κάτι τέτοιο εν πάσει περιπτώση, μετά το τέλος του προγράμματος της, εκτός των εκδηλώσεων λατρείας απ' τους θαυμαστές της, την έφερε αντιμέτωπη και με έναν σκληροπυρηνικό ακτιβιστή gay, γύρω στα 50 και με εξαθλιωμένη όψη, ο οποίος φώναζε ότι δεν χρειάζονται τραγουδάκια την ίδια στιγμή που δολοφονούνται ομοφυλόφιλοι και καταπατούνται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω τι ήθελε εκεί πέρα, μεσ' στο τσακίρ κέφι δηλαδή, αλλά είχα προσέξει που καθόταν μόνος του παραπέρα κι είχε πλακώσει τις μπίρες, οπότε δεν τού 'πα τίποτα του ανθρώπου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τόσο η Ευσταθία, όσο κι η υπόλοιπη παρέα, συμφωνήσαμε πως είχε τα χίλια δίκια σε ότι έλεγε, ασχέτως αν βρήκε τη φίλη τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια εύκολο θύμα του ήπιου μένους του.

Στο backstage, ένα δροσερό νερό και μια αγκαλιά στην Ευσταθία επιβάλλονταν, μετά το πέρας του προγράμματος της. Αλλά γιατί μόνο ένα εικοσάλεπτο επί σκηνής η Ευσταθία και κάτι άλλοι, μην πούμε ονόματα από τώρα-θα δούμε παρακάτω, σχεδόν μία ώρα;

Κι ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες! Όχι του Ξανθούλη, αλλά της ελαφράς pop δισκογραφίας, οπότε την κάναμε προς το καφέ, όπισθεν της πλατείας Κλαυθμώνος, συναντώντας τον αγαπητό Βασιλικό.

Την ίδια στιγμή που με τον Βασιλικό συζητούσαμε για την επικείμενη συναυλία του στη Μικρή Επίδαυρο μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη, από το stage ακούγονταν οι Κούκλες που παρίσταναν τη Μελίνα Μερκούρη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη - κορυφαία gay icons. Και γαμώ τις προβλεψιμότητες, εν ολίγοις! Μια χαρά ήταν οι μακαρίτισσες, ακούσαμε play-back τουλάχιστον τραγούδια του Χατζιδάκι και του Ξαρχάκου, διότι λίγο αργότερα οι Κούκλες το γύρισαν στη Βανδή, τη Βίσση και την Άντζελα. Μα, γιατί το κάνουν αυτό; φώναξα σε κάποια φάση και αμέσως μετά τό 'κλεισα το ρημάδι, καθώς κάλλιστα θα πεταγόταν κανείς και θα μού ΄λεγε Και τι θες να τραγουδάνε, ρε bosko, στο gay pride; Μαρίζα Κωχ ή τα Carmina Burana; Γιατί, δηλαδή, θα τους κακόπεφτε νά 'βγαινε η Μαρίζα και νά 'λεγε Σαράντα μέρες πόλεμος και σβαμ και σβουμ και βούι-βούι-βούι κι αμάν-αμάν-αμάν;

Δηλαδή, καλύτερο είναι το κιτσαριό της Lady Gaga, της οποίας προσωπικά δε γνωρίζω κανένα τραγούδι; Η Ευσταθία, όμως, έσπευσε να μου εξηγήσει πως το κιτς είναι αναπόσπαστο μέρος της gay κουλτούρας, όπου και πάλι διαφώνησα μια και στην Ελλάδα έχουμε τόσους και τόσους gay αξιόλογους καλλιτέχνες, που δεν είναι καθόλου κιτς!

Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Θεσσαλονικιού gay φίλου μου, Γιώργου Τσιτιρίδη. Μην το ψάχνεις- μού 'χε πει- οι περισσότερες αδερφές βγαίνουν στα μπαρ όλο περισυλλογή να το παίξουν κουλτουριάρες και μόλις ακούσουν καμιά Μπιγιονσέ απ' τον dj, σκίζουν τα ρούχα τους απ' τη χαρά τους!

Εδώ, οι Κούκλες επί σκηνής παροτρύνουν το κοινό να χορέψει με ABBA, Boney M. και λοιπά disco κομμάτια του παρελθόντος. Άρχισα να βαριέμαι επικίνδυνα...

Όλος αυτός όμως ο συνδυασμός του "έξω καρδιά" και του γκροτέσκου, στο όριο πια του φελλινικού θίασου, δεν με άφησε τελικά να βαρεθώ.

Ότι δεν κατάφεραν η Lady Gaga και η Gloria Gaynor, το κατάφεραν οι επιεικώς απαράδεκτοι Ονιράμα! Ήμουν και φιλικά προσκείμενος απέναντι τους - είπα, δε μπορεί, ο Σαββόπουλος και η Αφροδίτη Μάνου συνεργάστηκαν μαζί τους, κάτι θά 'χουν - αλλά, δυστυχώς, δεν...

Και τι έγινε που τά 'λεγα; Εγώ μόνο τ' άκουγα! Διότι όλοι οι άλλοι γύρω μου χοροπηδούσαν και ούρλιαζαν με τα πιο νερόβραστα pop τραγούδια πού 'χα την ατυχία ν' ακούσω σ' αυτή τη ζωή. Υπομονή, βγαίνει η Ελευθερία Αρβανιτάκη εντός ολίγου!

Η οποία Αρβανιτάκη, αν και φανταζόμουν ότι θα έβγαινε με τη μπάντα της, εν τέλει βγήκε με τους Ονιράμα, τραγουδώντας τρία μόνο κομμάτια: τα Όχι, δε μιλώ για μια νύχτα εγώ, Το μηδέν (Βάλαμε φωτιά στα φρένα) και το Δυνατά-δυνατά, με το οποίο κάηκε η Κλαυθμώνος!
Α, όλα κι όλα, σύντροφοι ομοφυλόφιλοι και συντρόφισσες λεσβίες, του χρόνου θα σας φτιάξω εγώ τη συναυλία! Θα ξεκινήσουμε τ' απόγευμα μόλις πέσει ο ήλιος με κλασική μουσική, Mahler, Tschaikovsky, τέτοια πράγματα. Μετά θά 'χουμε συναυλία μελοποιημένου Καβάφη (Πλάτωνος, Τρανουδάκης, λόλεκ κ.α.) με τη Μαρία Φαραντούρη - τι; δεν σας αρέσει η Φαραντούρη; Καλά, τότε θα σας έχω τη Μούσχουρη - και θα ξενυχτίσουμε με Αγγελάκα, Βελιώτη και Λύκους! Σωστός; Ή να πάω να κρυφτώ από τώρα στο γκαράζ της Κλαυθμώνος να γλιτώσω το ξυλίκι;
Η βραδιά έληξε με τον φίλο μου Έκτορα Λυγίζο που αφού τον βρήκα και τον τράβηξα μεσ' απ' το αλαλάζον πλήθος, που έλεγα στην αρχή του post, την αράξαμε οκλαδόν στη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Νάτην η πραγματική χαρά θεού, να συνομιλείς δηλαδή μ' αυτό το σοφό παιδί πέρι θεάτρου, κινηματογράφου και πολιτικής. Χάρηκα πολύ που ο Έκτορας ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του!
Όσο για τη συνέλευση, δυστυχώς την προλάβαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο, πριν κλείσει η μικροφωνική κι ο πολύς κόσμος αρχίσει ν' αποχωρεί. Μέσα σ' αυτό το δεκάλεπτο, πάντως, ακούστηκε ένας τύπος, ο οποίος απαίτησε την παρουσία περισσότερων μεταναστών στη συνέλευση για να εισπράξει το ψιθυριστό σχόλιο πίσω μου Δεν πα' να παίξεις το πουλάκι σου; από μία γυναίκα κάποιας ηλικίας που προφανώς δε γούσταρε καθόλου τους μετανάστες, καθώς επίσης κι ακόμη ένας κύριος άνω των 70 ετών που μιλούσε δηκτικά ωσάν τον Αδαμάντιο Πεπελάση. Τότε, μέχρι να πεταχτώ στο απέναντι περίπτερο για ν' αγοράσω την Καθημερινή της Κυριακής, συνέθεσα το ακόλουθο ποίημα: Πρόσεχε τον Πεπελάση/ μη τυχόν και σ' απελάσει/ κύων είναι σαν τη Λάσι/ και τ' αρχίδια θα σου κλάσει! Τελικά, η Αθήνα παρ' όλη τη φτώχεια της, παραμένει τις νύχτες μία ολοζώντανη πόλη!