ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ VI

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΣΙΑΝ

ΠΑΤΩΜΑΤΑ ΒΡΕΓΜΕΝΑ

ONAIR MUSIC
Η Μαρία Πανοσιάν από την Κύπρο είναι γνωστή ως ραδιοφωνική παραγωγός Στο Κόκκινο 105,5 και τραγουδίστρια του rock συγκροτήματος Ελελεύ. Στα Πατώματα βρεγμένα, με το σουρεαλιστικό εικαστικό της Χαριτίνης Κυριάκου στο εξώφυλλο, η Πανοσιάν μας φανερώνει και το συνθετικό της ταλέντο. Δώδεκα οργανικά θέματα και τρία τραγούδια με στίχους - σεντόνια, γραμμένα από τη δημιουργό, την Αλκυόνη Παπαδάκη και την Έμιλη Παύλου, που διαθέτουν αρκετά στοιχεία από την ποιητική γραφή της Λένας Πλάτωνος των Μασκών ηλίου και του Γκάλοπ. Αλλά και τα instrumental κομμάτια, θεωρώ επίσης ότι χρωστούν πολλά στην καταλυτική παρουσία της Πλάτωνος στην εγχώρια μουσική ζωή: ηλεκτρονικές λούπες και computerized ήχοι μαζί όμως με περίτεχνες πιανιστικές αρμονίες, που αναδεικνύουν την Πανοσιάν σε αυθεντική συνθέτρια, κατάλληλη ίσως να συνθέσει το ιδανικότερο soundtrack του σύγχρονου αστικού τοπίου και των δύσκολων από κάθε άποψη διαπροσωπικών σχέσεων. Το κομμάτι σεξ - έρω, λόγου χάριν, εξαιρετικά μινιμαλιστικό ως σύλληψη, κατορθώνει μέσα σε δύο μόλις λεπτά να δημιουργήσει χίλιες εικόνες στον ακροατή. Πολύ εξαιρέσιμη εργασία που αξίζει προσοχής μέσα στην τρέχουσα δισκογραφία!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΣΑΛΗΣ

ΓΚΕΜΜΑ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Ο πρώτος δίσκος του τραγουδοποιού και ερμηνευτή Παναγιώτη Μπούσαλη θα ευχαριστήσει όσους διατηρούν ακόμη ισχυρούς δεσμούς με το λεγόμενο έντεχνο των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά, για να είμαι ακριβοδίκαιος, και όσους αγαπούν γενικά και ακομπλεξάριστα το καλό ελληνικό τραγούδι βασισμένο σε ψαγμένους στίχους και ενίοτε λαϊκούς-παραδοσιακούς δρόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη δουλειά του, ο Μπούσαλης ενισχύθηκε από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τη Σοφία Παπάζογλου, δύο ερμηνευτές απόλυτα ταυτισμένους με την έκρηξη του έντεχνου τραγουδιού από τις αρχές του 1990 μέχρι τις μέρες μας. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από το υψηλό επίπεδο της παραγωγής του, τις φροντισμένες ενορχηστρώσεις του Νεοκλή Νεοφυτίδη σε τέσσερα κομμάτια, αλλά και όλα τα παραδοσιακά όργανα τοποθετημένα με την επιμέλεια του έμπειρου Νίκου Γράψα, καθώς και από τη, βυζαντινών καταβολών, ερμηνεία του δημιουργού. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το ομότιτλο κομμάτι, σε συνθετικό-αρμονικό επίπεδο, ενώ το Χαρούμενο τραγούδι και η Καρολάιν ποντάρουν περισσότερο στη στιχουργική σκωπτική ευφυολογία τους. Αν η Γκέμμα του Πάνου Μπούσαλη είχε κυκλοφορήσει μία δεκαετία πίσω, πιθανώς να ήταν πολύ διαφορετική η μοίρα της. Σήμερα, που τα δισκάδικα και οι δισκογραφικές έχουν καταρρεύσει μαζί με τους παντοδύναμους έντεχνους ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλοτινών καιρών, καλώς ή κακώς η ακρόαση οδηγεί περισσότερο στην ανακάλυψη δύο ή τριών όμορφων τραγουδιών και λιγότερο στην αφομοίωση ενός άρτιου ολοκληρωμένου έργου, που σίγουρα είναι, τέτοιου ύφους. Αυτό πάλι, όμως, μπορεί νά 'ναι αυστηρά υποκειμενικό και να υπάρξουν άνθρωποι που θα ευχαριστηθούν το cd από το πρώτο έως το δέκατο έκτο και τελευταίο track.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΗΣ

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Τον περίμενα πιο τολμηρό από συνθετικής άποψης τον δίσκο αυτό του Γιάννη Μήτση, ενός αξιόλογου δημιουργού από τη Βόρεια Ελλάδα με θητεία στα Ξύλινα Σπαθιά. Εννοώ πως η underground διάθεση που υπήρχε στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του, εδώ παραγκωνίστηκε χάριν ενός πιο ραδιοφωνικού ή και εμπορικού - να το πω - ξανοίγματος του. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στη συμμετοχή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, για το τελευταίο άλμπουμ της οποίας ο Μήτσης είχε δώσει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του. Περισσότερο μιλάω για το ίδιο το υλικό στην πλειονότητα του, που αποτελείται από τραγούδια αφενός τραγουδένια, εν ολίγοις πιασάρικα, αφετέρου όμως συμβατικά, σα να γράφτηκαν από κάποιον έμπειρο εντεχνο-ροκίζοντα δημιουργό. Υπάρχουν, όμως, ορισμένες εξαιρετικές στιγμές που ο Μήτσης ξεδιπλώνει τον πραγματικό εαυτό του. Η μία απ' αυτές είναι το ομότιτλο κομμάτι, μια καθαρόαιμη punk σύνθεση. Η άλλη προφανώς είναι τα Γιάννενα, ένα άρτια δομημένο τραγούδι, από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τη ζωή στην επαρχία, που ερμηνεύει ο τραγουδοποιός με τη φωνητική συμβολή της Λίνας Σωπιάδου στο ρεφρέν. Στα έξι από τα έντεκα κομμάτια του cd, στίχους έγραψε ο Κώστας Φασουλάς με πιο δυνατά σημεία του Τα μυστικά του κόσμου και τα Μικρά ναυάγια.

VERBAL DELIRIUM

SO CLOSE & YET SO FAR AWAY

MUSEA

Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες, θα σχολίασε ο Γάλλος παραγωγός της Musea που ανέλαβε να εκδώσει τη δουλειά των Verbal Delirium πρώτα στη χώρα του! Και θα συνέχισε, παραδεχόμενος πως ο jargon, ο nikitas και ο nik, αυτά τα τρία παιδιά που απαρτίζουν βασικά το συγκρότημα, ανήκουν στους ελάχιστους εναπομείναντες πια δημιουργούς, οι οποίοι παίζουν και γράφουν techno-rock στο δρόμο των Genesis, των Nice, των Queen ή και των Apocalypsis του Δερτιλή και του Παλαμίδα μια φορά κι έναν καιρό στη μικρή Ελλάδα. Ένα cd - πραγματική έκπληξη, που δεν έχει καμία σχέση αισθητικά με την εγχώρια αγγλόφωνη indi σκηνή, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ακούγεται παλαιομοδίτικο. Αντίθετα, όταν πέφτεις πάνω σε μακροσκελείς συνθέσεις με κυρίαρχη τη χρήση του πιάνου, των keyboards και των εγχόρδων, οι οποίες φλερτάρουν με το heavy-rock, τη brit-pop, ακόμη και την κλασική μουσική, αν μη τι άλλο αναγνωρίζεις την ιδιαιτερότητα τόσο των ίδιων των δημιουργών, όσο και της δουλειάς τους. Το τραγούδι They θα το χαρακτήριζα αριστούργημα! Ο δίσκος των Verbal Delirium κυκλοφορεί από τον περασμένο Απρίλιο και στη χώρα μας.

κκκ

* ζητώ την κατανόηση των καλλιτεχνών που έχουν την καλωσύνη να μου στέλνουν τις δουλειές τους, όμως οι ακροάσεις τους, έστω και γι' αυτά τα λίγα γραφόμενα που προκύπτουν, απαιτούν το χρόνο τους.