marianne-faithfull-λόλεκ-τα-ρόδα-της-ρόδου-review-9-14.6.2011

Επιτέλους, σπίτι! Επιτέλους, δηλαδή, free και γρήγορο internet, για να κάθομαι τώρα να φτιάχνω post- total review από το πενθήμερο στη Ρόδο και να το καταφχαριστιέμαι! Φτάσαμε αεροπορικώς στο νησί την περασμένη Πέμπτη, 9 Ιουνίου, στις 12.30 το μεσημέρι. Από το αεροδρόμιο μας παρέλαβαν ο διοργανωτής της συναυλίας, Δημήτρης Μίχαλος, με τη βοηθό του, Κατερίνα Τζωρζή. Εδώ, η Κατερίνα δίπλα στον λόλεκ, τον bosko και τον Κώστα Τσιώλη μεσ' στο αμάξι του Μίχαλου. Κλίμα...λυκειακής πενταήμερης! Ότι καλύτερο!
Μας οδήγησαν κατ' ευθείαν στο Δημαρχείο της Ρόδου για τη συνέντευξη Τύπου. Από αριστερά, ο Μίχαλος, ο bosko, ο Αντιδήμαρχος Σάββας Διακοσταματίου και ο λόλεκ. Μεγάλη μορφή ο Διακοσταματίου, για να μην πω ότι το δικό του σόου στη συναυλία επισκίασε κι αυτό της Faithfull! Λεπτομέρειες, παρακάτω!

Το τι ειπώθηκε εκ μέρους των ομιλητών στη συνέντευξη Τύπου μπορείτε να το διαβάσετε κατ' ευθείαν από το ρεπορτάζ της εφημερίδας Ροδιακή:
http://www.rodiaki.gr/article.php?id=107932&catid=1&subcatid=11

Εγώ έχω πολλά περισσότερα να αφηγηθώ στο post τούτο!

Αυτή πρέπει νά 'ναι μακράν η πιο cult photo πού 'χω αναρτήσει στο blog από δημιουργίας του, εδώ και μια τετραετία. Ο bosko και ο λόλεκ φυσικά και δεν έπιασαν δουλειά ως παρουσιαστές του δελτίου ειδήσεων, απλά ήταν καλεσμένοι σε ζωντανό πολιτιστικό μαγκαζίνο της τοπικής τηλεόρασης. Μάλιστα, απ' ότι μας είπαν οι φίλοι μας που είδαν την εκπομπή, μας έβαλαν σε...παράθυρα, κάτι που δε γνωρίζαμε κι όλη την ώρα ο ένας κοιτούσε τον άλλον, συμφωνώντας με τα λεγόμενα του! Στην εν λόγω εκπομπή, αμέσως μετά τη συνέντευξη Τύπου και την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχα με τη Faithfull στο δωμάτιο της, μετέφερα στους θεατές τα λόγια της. Ο λόλεκ, όπως ήταν φυσικό, αναφέρθηκε στην απίστευτη τιμή που του έγινε, ενώ μέσα σε λίγα λεπτά αρχίσαμε να μιλάμε στον αέρα για τον Leonard Cohen, τον Johnny Cash και άλλα Ιερά Τέρατα!

Μετά τη σύντομη ξεκούραση στο ξενοδοχείο (να μην ξεχάσω ν' αναφέρω ότι εκτός από τις απαράδεκτες συνθήκες με το internet, το πρωινό του Rodos Palace επίσης δεν "έλεγε", συγκριτικά με πολύ μικρότερα ξενοδοχεία πού 'χω μείνει), βγήκαμε για βραδυνό φαγητό στον Κούκο, ένα από τα ωραιότερα εστιατόρια του κέντρου της Ρόδου. Η Marianne κάθισε στην παρέα μισή ώρα μόνο, δείπνησε κι ύστερα γύρισε κατ' ευθείαν στο δωμάτιο της, θέλοντας προφανώς ν' ανασυντάξει δυνάμεις για τη συναυλία της επόμενης.

Κρασάκι, γερή μάσα, αλλά και ιστορίες με τους μουσικούς του team λόλεκ κλπ.

Εκεί έλαβε χώρα και η πρώτη αστεία γνωριμία του Αντιδημάρχου με τη Faithfull, η οποία αστεία γνωριμία έπρεπε νά 'χει βιντεοσκοπηθεί για ν' ανέβει στο youtube και να μη μείνει άντερο σ' όσους τη δουν...

Ο λόλεκ φωτογράφισε τον Κώστα τον πιανίστα, σαν κάτι μεταξύ Ρώσου διανοούμενου και...Νίκου Κούρκουλου στον Αστραπόγιαννο!

Κι εγώ την Αντιγόνη Γιαλλουρίδου, τη μάνατζερ του λόλεκ, με την Κατερίνα Τζωρζή σε αγαπησιάρικο ενσταντανέ!

Την επόμενη το πρωί συναντηθήκαμε στο δωμάτιο του leader λόλεκ, συζητώντας τις τελευταίες λεπτομέρειες για τη βραδυνή συναυλία. Αμέτρητα τσιγάρα και καφέδες! Από αριστερά, ο ντράμερ Θανάσης Αρχανιώτης, ο λόλεκ, ο bosko, ο μπασίστας Θάνος Κολοκυθάς και ο πιανίστας Κώστας Τσιώλης.

Κατά το μεσημέρι, το team λόλεκ το έκοψε στον ύπνο! Την ίδια στιγμή, η Faithfull λιαζόταν μπροστά στην πισίνα της σουίτας της με τις καφέ πιτζάμες της και με ένα βιβλίο στα χέρια. Βγήκα έξω, κάθισα να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο σ' ένα τουριστικό fast-food, απ' όπου πέρασε ο Τσιώλης- ο άλλος που δεν είχε ύπνο- κι έτσι είπαμε να πάρουμε ένα ταξί και να πεταχτούμε μέχρι την παλιά πόλη της Ρόδου για μια βόλτα.

Πανέμορφη η παλιά πόλη με έντονο το ενετικό, αλλά και το μουσουλμανικό στοιχείο.

Το σκηνικό ταινίας του Παζολίνι που έγραψα και τις προάλλες. Εντάξει, θά 'πρεπε να έλειπε το μηχανάκι για να ίσχυε περισσότερο αυτό που λέω.

Ο Κώστας, μάλιστα, δε δίστασε να...φλερτάρει μ' έναν ιππότη που επέζησε για εκατοντάδες χρόνια ανάμεσα σε κρεμασμένα t-shirts, πορτοφόλια, γυαλιά ηλίου και κάθε είδους αντικείμενα προσφερόμενα για τουριστική κατανάλωση!

Κι εγώ ετοιμαζόμουν να βάλω γκαζάκι σε ένα σπίτι με κανόνες που βρέθηκε στο δρόμο μας. Κοινώς, παπαριές κάναμε μεσημεριάτικα, για να περάσει η ώρα!

Μετά τον περίπατο στην παλιά πόλη, καταλήξαμε σ' ένα καφέ. Κι αν δεν κοίταζε κατά τύχη το ρολόι του ο Κώστας, ποιος ξέρει αν θα προλαβαίναμε να φτάναμε έγκαιρα στο τσεκ ήχου...

Φτάνοντας με την ψυχή στο στόμα στο ξενοδοχείο, μόλις που προλάβαμε τους υπόλοιπους να αναχωρούν για τον συναυλιακό χώρο. Τους ακολουθήσαμε μόνοι μας με άλλο όχημα ύστερα από λίγη ώρα. Το αρχαίο στάδιο της Ρόδου, που επαναλειτούργησε ως χώρος πολιτισμού με αφορμή τη συναυλία της Marianne Faithfull, μου θύμισε πολύ το άλλο αρχαίο στάδιο των Δελφών. Βρήκαμε ήδη στημένο το stage, αλλά και προβλήματα: η γεννήτρια είχε πέσει και μέχρι να έρθει πάλι το ρεύμα, η Ελληνίδα μάνατζερ της Αγγλίδας καλλιτέχνιδας, Νίνα Κερασίδου, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό! Άσε που ο tour μάνατζερ της Faithfull, ένας αγέλαστος τύπος, με την πρώτη αφορμή ξέσπαγε πάνω στα παιδιά της παραγωγής...Κατά τα άλλα, ο χώρος άρεσε ιδιαίτερα σε όλους τους ξένους συντελεστές της συναυλίας, απλώς έπρεπε κάπου-κάπως να διοχετεύσουν το άγχος τους.

Πιο ψύχραιμος ήταν ο Μίχαλος, που μάλλον ήξερε καλά αφενός τη δουλειά του και αφετέρου το ότι είχε να κάνει με κορυφαίους μουσικούς διεθνούς εμβέλειας που βρίσκονταν σε World Tour κι ήθελαν τα πάντα στην εντέλεια.

Η αρχική εντολή ήταν ρητή: να μην αγγίξουν οι μουσικοί του λόλεκ τα στημένα όργανα των μουσικών της Faithfull, όχι γι' άλλο λόγο, αλλά για να μην ξαναφτιαχνόταν απ' την αρχή η όλη ηχητική κατάσταση. Λογικό, μου είπε ο έμπειρος ντράμερ Αρχανιώτης. Είναι σα νά 'χω στήσει εγώ τη ντραμς για συναυλία και να μη θέλω να μου την πειράξει το τάδε λυκειακό συγκρότημα που θα παίξει support! Κι όμως, ενδεικτικό του ζεστού κλίματος μεταξύ των δύο σχημάτων ήταν ότι ο Τσιώλης έπαιξε τελικά με το πιάνο του team Faithfull!

Από την πρόβα ήχου των μουσικών της Faithfull, τράβηξα μόνο βίντεο που χρειάζεται ξεφόρτωμα το υλικό κι επεξεργασία. Αμέσως μετά, τη θέση του στη σκηνή πήρε ο λόλεκ με τη μπάντα του.

Κι εμένα μαζί, κινηματογραφώντας με μανία την όλη διαδικασία.

Με βλέπω φέτος το καλοκαίρι που έχουν κλειστεί συναυλίες του λόλεκ σε πολλά μέρη της Ελλάδας, να τον ακολουθώ ως προσωπικός σκηνοθέτης του κι απ' το υλικό που θα τραβήξω να προκύψει ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Τι να κάνω κι εγώ, εκσυγχρονίστηκα, έβαλα δηλαδή τα κουτιά του φιλμ στο ψυγείο και βγήκα παγανιά με την Panasonic βιντεοκάμερα μου. Αυτά που κορόιδευα, τα λούστηκα...Εννοώ τους σκηνοθέτες που χωρίς κανένα συνεργείο τα κάνουν όλα μόνοι τους, ήχο, κάμερα, σκηνοθεσία, μοντάζ κλπ. Διότι, όσο ομαδική υπόθεση είναι η μουσική, άλλο τόσο είναι και η κινηματογράφηση και δη η ντοκιμαντερίστικη.

Καθώς η ώρα περνούσε και θα άνοιγαν οι πόρτες του σταδίου, δυνατός αέρας είχε πιάσει, στοιχείο που θα ομόρφαινε- κατά τη γνώμη μου- τη βραδυά. Ο λόλεκ προβάριζε το Have you noticed, το Δεν αρκεί, το Κανένα έλεος και το Valse of a true romance.

Ευκαιρία να παρουσιάσω πιο διεξοδικά τους μουσικούς του λόλεκ: στο μπάσο ο Θάνος Κολοκυθάς με θητεία στο συγκρότημα Μακρινά Ξαδέρφια και στις μπάντες του Δημήτρη Ζερβουδάκη και του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη.

Στο rhodes πιάνο, τη μελόντικα και το ακορντεόν, ο Κώστας Τσιώλης, πιανίστας επίσης στη μπάντα του Νίκου Χαλβατζή και ιδρυτικό μέλος της μουσικής κολεκτίβας Τεφλόν.

Στα ντραμς ο Θανάσης Αρχανιώτης, μουσικός-φετίχ του κιν/φιστή bosko, αφού από το 2005 με το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ και μετά, τον έχω εντάξει σε όλα τα μουσικά ντοκιμαντέρ μου. Όταν τον πρωτάκουσε η Κωχ είπε ότι είναι ο μόνος που το παίξιμο του θυμίζει αυτό του Νίκου Τσιλογιάννη από τα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου πίσω στα 70s! Μέλος κι αυτός του συγκροτήματος Μακρινά Ξαδέρφια και συνεργάτης επίσης του Ζερβουδάκη, του Εμμανουηλίδη και της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Λατρεύει τους Pink Floyd!

Τα πάντα είναι έτοιμα για το support του λόλεκ στη συναυλία της Marianne Faithfull. Η μάνατζερ Κερασίδου, μάλιστα, με επιστράτευσε και ως παρουσιαστή της βραδυάς. Μεσ' στο στρες, συντάξαμε ένα κείμενο στα αγγλικά που έλεγε Ladies & gentlemen, we welcome you in Marianne Faithfull' s concert here in Rodos island. The opening act is Lolek, a greek songwriter with his band κλπ. Οπότε, πετάγεται σε μια φάση ο Θανάσης ο ντράμερ και μου φωνάζει, γιατί δε λες και I am bosko and visit my blog www.bosko-hippydippy; Ψοφήσαμε στο γέλιο!

Εν αναμονή της Marianne, που ξέραμε ότι θα έρθει τελευταία στιγμή στο στάδιο, ο λόλεκ άνοιξε τη συναυλία κατά τις 21.30 το βράδυ. Στην πρώτη του συνάντηση με το κοινό της Ρόδου, ο τραγουδοποιός κέρδισε τις εντυπώσεις, καταχειροκροτούμενος ειδικά στο τραγούδι Δεν αρκεί, αλλά και στο πιο λεοναρντκοενικό River of diseases. Κι εκεί που ετοιμαζόταν να παίξει τον Αχινό, κλείνοντας το πρόγραμμα του, έσπασε η χορδή της κιθάρας του. Καλή συνέχεια, είπε στους περίπου 700 ανθρώπους που τον παρακολουθούσαν και αποχώρησε από τη σκηνή με τη μπάντα του. Το έδαφος όμως με τα τραγούδια του είχε στρωθεί κυριολεκτικά για τη μία και μοναδική Marianne Faithfull!

Τον ηλίθιο χαρακτηρισμό Μεγάλη Κυρία δεν τον δέχομαι για τη Faithfull. Λες κι είναι η...Μαρινέλλα, δηλαδή. Προτιμώ την Ιέρεια του Rock ή και το Ιερό Τέρας! Με το που ανέβηκε στο stage μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων υποδέχθηκε το κοινό με μια τεράστια ανοιχτή αγκαλιά!

Ντυμένη κομψά και πολύ ευδιάθετη, η Marianne έκανε την έναρξη του προγράμματος της με το Horses and high hills, το ομότιτλο τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο της. Ξέρω, θέλετε ν' ακούσετε τα παλιά τα γνωστά - είπε - αλλά έχουμε ώρα, μόλις ξεκινήσαμε άλλωστε!

Μ' αρέσει που πήρα και άδεια απ' τον μάνατζερ της για να την κινηματογραφήσω. Μόνο τρία τραγούδια, απαίτησε. Κι όταν του είπα ότι η ίδια η Faithfull μου είχε δώσει την προηγούμενη το ελεύθερο να τραβήξω όση ώρα ήθελα, μόνο τότε συμφώνησε κι αυτός. Τι να έλεγε άλλωστε; Μισή ώρα μετά την έναρξη της συναυλίας, η σκηνή μπροστά από τη Marianne γέμισε από ανθρώπους με φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες.

Και η Marianne συνέχισε το άκρως επικοινωνιακό παιχνίδι της με το κοινό, δε λέω το ελληνικό ή το ροδίτικο κοινό, διότι περισσότεροι ήταν οι Άγγλοι τουρίστες από κάτω. Είναι η μοναδική φορά που θα δεις rock σταρ από τόσο κοντά, έκανε ένας εξηντάρης Άγγλος - πρώην χίπης σίγουρα- στη γκόμενα του, που κοιτούσε εκστασιασμένη. Κι όταν έκανε το σήμα της ειρήνης με τα δάχτυλα του, η Marianne του το ανταπόδωσε!

Παρατηρούσα αυτήν την κομψή κυρία πλέον να ερμηνεύει με τη μπαρουτοκαπνισμένη φωνή της το Broken English και καθώς όλοι γύρω μου χόρευαν, εγώ σκεφτόμουν τα χρόνια που ζούσε ηρωινομανής και άστεγη στους δρόμους του λονδρέζικου Σόχο. Τους εγκλεισμούς στα κέντρα απεξάρτησης, την πτώση από τον 14ο όροφο ενός ημιπαράφρονα άνδρα πού 'χε την ατυχία να ερωτευθεί κάποτε, τον καρκίνο του στήθους που πέρασε και την πρόσφατη διάγνωση της ηπατίτιδας τύπου C. Έχω ζήσει τόσα πολλά σ' αυτή τη ζωή, μας πληροφόρησε, ώστε τώρα απολαμβάνω το πρωινό ξύπνημα στο σπίτι μου στο Παρίσι, τα ψώνια μου έξω, τη γυμναστική μου και τους φίλους μου. Πόση ειλικρίνεια είχαν τα λόγια της!

Σε κάποια φάση άναψε τσιγάρο και ο κόσμος χειροκρότησε την κίνηση της! Έχω ατακτούλικο κοινό, είπε πάλι, αφού είμαι κι εγώ ατακτούλα! Κι όταν φωνάξαμε όλοι με μία φωνή We love you, Marianne απάντησε No, I love you more! We love you more, συνεχίσαμε εμείς και τότε εκείνη άρχισε No, I love you more, more, more! Απίστευτα επικοινωνιακή καλλιτέχνιδα και ομολογώ πως δεν ξαφνιάστηκα, αφού το ίδιο επικοινωνιακή και εγκάρδια, παρ' όλη την κούραση της, ήταν και στις σύντομες τετ-α-τετ συναντήσεις που είχα μαζί της.

Το δικό μου κλου της βραδυάς ήταν το λατρεμένο μου Sister Morphine! Το έσκισε κυριολεκτικά με την τεράστια ερμηνεία της και την υπέροχη ενορχήστρωση! Εκεί σταμάτησα τη λήψη, άφησα κάτω την κάμερα, πήγα στα πλάγια της σκηνής και χτυπήθηκα με την ψυχή μου!

Στο As tears go by ο χρόνος γύρισε πίσω. Στα μέσα των 60s, όπως το προλόγισε η ίδια, τότε που άρχισαν όλα μ' αυτό! Μία αγαπημένη μπαλάντα που της χάρισαν οι Rolling Stones! Ε, ρε χιπίλα που ζούμε, έλεγε πανευτυχής ο λόλεκ δίπλα μου.

Στο The ballad of Lucy Jordan επίσης έγινε ο χαμός! Γιατί να είναι άδεια η σκηνή μπροστά της; παρατήρησε ο Τσιώλης κι εγώ ο έξυπνος του είπα Δε βαριέσαι, δεν τό 'χει ανάγκη αυτό η Faithfull. Εκείνη τη στιγμή με διέψευσε η ίδια η Marianne, παροτρύνοντας το κοινό να κατέβει από τις κερκίδες του αρχαίου σταδίου και να πλησιάσει το stage για να μη νιώθει μόνη!

Συχνά μας παρουσίαζε με μια κίνηση του χεριού της τον κιθαρίστα της και συνδημιουργό κάποιων τραγουδιών απ' τον καινούργιο δίσκο της, Doug Pettibone. Είναι ο Νταγκ και όχι ο Ντουγκ, όπως τον φωνάζουν στο Παρίσι, μας πληροφόρησε.

Μουσικάρα ο κ. Pettibone, συνεργάτης μεταξύ άλλων των Nick Cave, Elvis Costello, Norah Jones και πολλών άλλων θηρίων της διεθνούς pop-rock σκηνής. Θ' ακουστώ γκρινιάρης ή και...ανθέλληνας μ' αυτό που θα πω, αλλά τον έβλεπα να παίζει τόσο λιτά και απέριττα και παράλληλα τόσο δυνατά και μέσα στη σύνθεση που υπηρετούσε, ώστε η σύγκριση με τους βλαχο-ρόκερς τους δικούς μας ήρθε αναπόφευκτη. Γιατί όχι μόνο ο Pettibone, αλλά κι οι υπόλοιποι μουσικοί της Faithfull, δεν προέβησαν σε καμία παιχτική εξυπνάδα ή επίδειξη του ταλέντου τους. Και πας σε δικιά μας rock συναυλία κι ακούς τον κάθε κιθαριστάκο να παίζει τα κακόγουστα σόλα του και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, ακόμη κι αν δεν είσαι ειδήμονας περί των μουσικών. Άι σιχτίρ πια, ν' απαγορευθεί επειγόντως το rock στην Ελλάδα και να το γυρίσουν όλοι στα κλαρίνα που τά 'χουν στο DNA τους κιόλας!

Πάμε πάλι στη Marianne επί σκηνής. Εδώ με φωτογράφισε ο λόλεκ να την παρακολουθώ όση ώρα τραγουδούσε το Incarceration of a Flower Child. Άλλο απίστευτο τραγούδι που έκανε κρα από μακρυά ότι είναι σύνθεση του leader των Pink Floyd! Μάθαμε και την ιστορία του από την ίδια την ερμηνεύτρια: Πήγα στο φιλαράκι μου τον Roger Waters και τον ρώτησα "έχεις κάνα τραγούδι που δε μπήκε σε δίσκο των Pink Floyd;" "Ναι, έχω" μου απάντησε. "Θες ένα πού 'χα γράψει το 1966 για τον Syd Barrett;" Κι έτσι μου έδωσε αυτό που θ' ακούσετε αμέσως τώρα!

Σε κάποια άλλη στιγμή, η Marianne ζήτησε να σταματήσουν τα εφέ του καπνού, επειδή τη δυσκόλευαν στο να τραγουδήσει. Στο Working Class Hero συνέβη ότι και στο Sister Morphine: παράτησα την κάμερα και χτυπιόμουν σαν έφηβος ροκάς στην πολυαναμενόμενη συναυλία κάποιου ινδάλματος του! Το ξανάγραψα, ενώ θα μπορούσε έως και νά 'χει υποπέσει σε λαϊκισμούς, αποδίδοντας ευθύνες και κατηγορίες στους δόλιους πολιτικούς, η Faithfull προτίμησε να δηλώσει τη στήριξη της στους απελπισμένους και κατεστραμμένους οικονομικά Έλληνες, μεταφέροντας ένα μήνυμα όλο αισιοδοξία και ουμανισμό.

Τραγούδησε ακόμη και μια σύνθεση που έγραψαν από κοινού με τον Nick Cave, στην οποία η χρήση του πιάνου επίσης φώναζε από μακρυά ότι είναι δημιουργία του σημαντικού Αυστραλού rocker! Και δωσ' του να μη μπορεί να πιστέψει κανείς μας ότι κοτζάμ Marianne Faithfull τραγουδούσε πάνω απ' τα κεφάλια μας στο μισό μέτρο απόσταση! Ένας μακρυμάλλης νεαρός, πιθανώς Ροδίτης, σχεδόν ανέβηκε στη σκηνή και της πρόσφερε μια μεγάλη ανθοδέσμη. Η Marianne διέκοψε το τραγούδι, πήρε τα λουλούδια και τα αγκάλιασε! Πανέμορφη σκηνή! Λίγο αργότερα, έσκυβε να πιάσει τα χέρια δεκάδων θαυμαστών της. Δεν θα το ξαναπλύνω το χέρι αυτό, της είπε στη γλώσσα της ο ίδιος Άγγλος πρώην χίπης κι εκείνη χαμογέλασε εγκάρδια. Πολύ ελληνική αντίδραση, σκέφτηκα, και του Άγγλου, αλλά και της ερμηνεύτριας!

Όταν η συναυλία τελείωσε και το κοινό απαίτησε απ' τη Marianne να ξαναβγεί, εκείνη είπε Εντάξει, αλλά για μόνο ένα τραγούδι! Και ποιο ήταν αυτό; Το Strange Weather που έγραψε για τη φωνή της και το ομότιτλο άλμπουμ της ο κ. Tom Waits. Έπαθα την πλάκα μου! Ασυναίσθητα άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, βλέποντας την όχι απλά να τραγουδάει, αλλά να ερμηνεύει πραγματικά σα να έπαιζε σε κάποιο δραματικό μονόλογο τη συγκεκριμένη σπαρακτική σύνθεση! Μόνο συνοδεία πιάνου...

Μετά τα δάκρυα, ήρθε το γέλιο μέχρι δακρύων! Ξέχασα να πω ότι ο φοβερός Αντιδήμαρχος Σάββας Διακοσταματίου ήρθε και με βρήκε την ώρα που έπαιζε ο λόλεκ, ζητώντας μου να...μεριμνήσω να βραβεύσει τη Marianne Faithfull πριν ξεκινήσει το δικό της πρόγραμμα κι όταν θά 'χει ανέβει στη σκηνή. Μην τολμήσεις, Αντιδήμαρχε- του είπα κι εγώ- διότι η γυναίκα είναι αγχωμένη να βγει και να παίξει, κι αυτή κι οι μουσικοί της. Άσε, λοιπόν, τις βραβεύσεις για το τέλος, ειδάλλως θα φας τέτοια ντομάτα που θα εξασφαλίσεις τον πελτέ του χειμώνα! Ωστόσο, ο Διακοσταματίου ήταν τόσο στην κοσμάρα του, που λέμε, ώστε τελικά έγινε συμπαθέστατος και αγαπητός σε όλους όσοι παρακολουθήσαμε τις εν περιλήψει ακόλουθες σκηνές μετά το τέλος της συναυλίας:

Πρώτα έδωσε στη Faithfull έναν τόμο προφανώς με την ιστορία της Ρόδου. Ύστερα έναν έπαινο που έγραφε Friend of Rodos και που όταν μας το έδειξε η Marianne έπεσε το γέλιο της αρκούδας! Όταν έφτασε στο κυρίως βραβείο, κάτι σαν πλακέτα, απ' όσο διέκρινα, της είπε σε φραγκολεβαντίνικα προφερόμενα αγγλικά Αυτό είναι απ' τον Αντιδήμαρχο της Ρόδου! Και γυρνώντας προς το κοινό, έκανε It' s me, ίδιος ο Περικλής Χριστοφορίδης στο Τύφλα νά 'χει ο Μάρλον Μπράντο που πρόσφερε στον Θανάση Βέγγο τρεις διαφορετικές ανθοδέσμες απ' τον ξενοδόχο, τον γιατρό και τον φαρμακοποιό του νησιού! Μετά άρχισε να διαβάζει: Ινσπίρινγκ...Ινσπάιρινγκ, τον διόρθωσε η Marianne και το γέλιο από κάτω ολοένα και ζωήρευε! Το ΤΟΠ, όμως, ήταν εκεί που δε μπορούσε να διαβάσει τη λέξη σιγκνίφικαντ...Σιγκ, σιγκ, έλεγε και ξανάλεγε, ώσπου έδωσε το χαρτί στη Marianne, λέγοντας της Can you?...Μετά, κρατώντας την πλακέτα μαζί με τη Marianne, στήθηκε χαμογελαστός για την προβλεπόμενη φωτογράφηση! Μία, δύο, τρεις photos και ξανά μανά, μέχρι που η απηυδυσμένη Marianne του τράβηξε την πλακέτα, του είπε φιλικά Let's go now, τον αγκάλιασε και κατέβηκαν από τη σκηνή. Οφείλω, παρ' όλα αυτά να εξηγήσω ότι η παρούσα αναφορά στον Αντιδήμαρχο και τη σουρεαλιστική βράβευση της Marianne Faithfull δεν έχει ίχνος κακόβουλης κριτικής εκ μέρους μου απέναντι του. Ίσα-ίσα που, όπως ήδη είπα, ο άνθρωπος ήταν πολύ ορίτζιναλ και γλυκύτατος στις κινήσεις του, ενώ έδωσε και την ευκαιρία στην ξένη καλλιτέχνιδα να μας φανερώσει και πτυχές από το υψηλής ποιότητας χιούμορ που τη χαρακτηρίζει! Πίσω στα καμαρίνια, η Faithfull δήλωσε πως δεν επιθυμεί να δεχτεί κόσμο. Φωτογραφήθηκε μόνο με ένα μικρό κοριτσάκι και την είδαμε λίγο εγώ με τον λόλεκ, εφόσον θέλησε να γνωρίσει τον Έλληνα τραγουδοποιό που άνοιξε τη συναυλία της!

Την επόμενη, το νησί μας φαινόταν...άδειο! Ήταν που είχαν φύγει με την πρωινή πτήση τόσο οι μουσικοί της Marianne, όσο και ο Θανάσης, ο Θάνος και ο Κώστας.

Βγήκαμε, έτσι, γι' ακόμη μια βόλτα στην παλιά πόλη με τον λόλεκ και την Αντιγόνη. Εν τω μεταξύ, η Marianne που είχε πει ότι θα έμενε στη Ρόδο μέχρι και σήμερα, για να χαλαρώσει λίγο, τελικά άλλαξε το εισιτήριο της και έφυγε το μεσημέρι του Σαββάτου. Της τηλεφώνησα για το αντίο. Συμφωνήσαμε να μιλάμε μέσω facebook, που εγώ facebook δεν έχω, οπότε ανταλλάξαμε emails. Πάντως μέσω facebook το πιο πιθανό είναι να μιλάνε τόσο η Marianne, όσο και ο Pettibone, με τον λόλεκ. Μεγάλη η χάρη μας και μένα και του λόλεκ κι ειδικά ο λόλεκ το αξίζει ο μπαγάσας με τα τραγούδια που φτιάχνει και τον τρόπο που ασκεί την τέχνη του. Έχω χαρεί ολόψυχα για πάρτη του με ότι συνέβη στη Ρόδο!

Το βράδυ του Σαββάτου το κοινό της Ρόδου είχε την ευκαιρία να ξαναδεί live τον λόλεκ στην ολόδικη του συναυλία στο μπαρ Στη ρωγμή του χρόνου, το πλέον rock στέκι του νησιού.

Εδώ παρακολουθούμε το στήσιμο του ήχου λίγο πριν την έναρξη.

Κι εδώ ο bosko κινηματογραφεί τον λόλεκ,

που απόντων των μουσικών του βγήκε μόνο με την κιθάρα του και παρουσίασε ένα δίωρο πρόγραμμα με τα τραγούδια των δύο δίσκων του, αλλά και διασκευές στον Τσιτσάνη, τον Dylan και τον Cohen.

Χωρίς να παίρνω χαμπάρι, η Κατερίνα με φωτογράφιζε να φωτογραφίζω τον λόλεκ.

Κι εκείνος τραγουδούσε Κανένα έλεος, One more cup of coffee, Have you noticed και Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει.

Αδίκως έγραψα ίσως παραπάνω ότι το νησί μας φάνηκε άδειο την επόμενη απ' τη συναυλία της Faithfull. Φρόντισαν για το αντίθετο με όλη την καλή τους διάθεση ο πολυπράγμων Δημήτρης Μίχαλος (κάτι καλό ετοιμάζει τον Αύγουστο στη Ρόδο και μάλλον θα ξαναβρεθώ εκεί με τον λόλεκ), ο Δημήτρης Θεοδώρου, ο έτερος διοργανωτής της συναυλίας, ο Νίκος Σαββάκης και η Κατερίνα Τζωρζή. Όλοι τους ήδη μου λείπουν, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Σας αφήνω με μια μικρή γεύση από τη συναυλία της Marianne Faithfull στη Ρόδο και το Sister Morphine. Η λήψη είναι από το κινητό τηλέφωνο της Αντιγόνης και μπορεί να υστερεί σε εικόνα, υπερτερεί όμως σε ήχο! Τελικά δεν τα περάσαμε καθόλου άσχημα το πενθήμερο αυτό στη Ρόδο!

* το post αφιερώνεται στη γλυκιά Ροδίτισσα Κατερίνα Τζωρζή που σα να είδα το βλέμμα της δακρυσμένο το πρωί που μας χαιρετούσε με τον λόλεκ στο αεροδρόμιο.